Hoi allemaal! Ik weet dat niemand het antwoord heeft, maar ervaringen uitwisselen kan ook verhelderend zijn. Wij hebben 4 kids, 10, 8, 6 en 3 en eigenlijk ook wel compleet zo. Ik heb na de 4e bewust afscheid genomen van de babytijd (en spullen) omdat we beiden zeker wisten dat dit de laatste was.. Tot een paar weken geleden, manlief begon ineens over baby nr 5. Ik riep eerst heel hard nee, maar nu is er toch iets geplant in mijn hoofd wat ik niet los kan laten. Ik heb voornamelijk praktische twijfels; Kids hebben nu hun eigen kamer, en er is geen ruimte voor een extra kamer. Ze hebben wel vaker een kamer gedeeld en dat dit de eerste jaren goed gaat, daar twijfel ik niet aan.. maar hoe gaat dat in de puberteit? En zeker als dan tussen 2 kids 5 jr zit bijv. Een 15 jarige en een 10 jarige samen bijvoorbeeld. Auto is groot genoeg, financieel is het ook goed geregeld en qua drukte zal het weer 2jr aanpoten worden maar daar komen we ook wel doorheen. Dan komt de andere kant; wat als er wat mis gaat met mij of baby nr 5, dan gooien we alles overhoop wat we hebben. Is er nog wel genoeg individuele aandacht voor iedereen? En eerlijk gezegd nu dat de jongste bijna naar school gaat en het allemaal wat rustiger gaat worden kijk ik daar ook wel naar uit. Ik had het hele babytijdperk al afgesloten maar nu kijk ik weer kinderwagens en bedenk ik namen.. word gek van mijzelf. Herkenbaar? Tips / ervaringen zijn welkom!
Herkenbaar, bij mij heeft het zeker van een half jaar tot 1,5 jaar na de geboorte van de jongste gespeeld. Eerst ook bewust de laatste enz.. en toen toch weer die kriebel. Ook hebben we nu net een huis waar ze allemaal een eigen kamer kunnen krijgen (jongste 2 delen nu nog een kamer) maar geen kamer extra. Of eigenlijk wel, maar dan zou mijn vriend zn hobby weer moeten opgeven. Verder hier ook geen andere issues. Was elke keer vlot zwanger, goede zwangerschappen en fijne bevallingen. Maar dikgedrukte is/zijn precies de redenen waarom wij het echt bij 4 laten. En heb er inmiddels weer vrede mee dat het hierbij blijft. Succes met het beslissen
Hier hetzelfde maar dan de twijfel over een 4e. En precies wat jij zegt.. Wat als het kindje niet gezond is of er iets met mij gebeurd. Daarom laten wij het bij 3 en zijn we gelukkig met 3 gezonde kids.
Wij hebben er 5 en het is heerlijk. Maar bij ons zit er wel minder leeftijdsverschil tussen. Ze zijn 7, 6, 5, bijna 2 en 10 maanden. Wij hebben over nummer 4 getwijfeld om precies dezelfde redenen als jij noemt. Maar zo dankbaar dat hij er is. Toen hij er was al wel heel snel het gevoel dat we voor hem ook een speelkameraadje wilden (de oudste 3 zijn echt een 3 eenheid). Er toen snel voor gegaan en hij en de jongste schelen 14 maanden. Nu wel echt het gevoel dat het klaar is en heeft mijn man een vasectomie gehad. Het is dus echt goed nu. We zijn net verhuisd naar een ruime 2 onder 1 kap met enorme tuin en 5 slaapkamers. De jongste 2 slapen nu nog samen. In de toekomst plaatsen we over de volledige achterkant een dakkapel en dan maken we een 6e slaapkamer. Alles klopt nu en we zijn gelukkig. Al is 5 kids wel heel hard aanpoten. Maar als de wens er is, de mogelijkheden er zijn waarom niet.
Gelukkig ben ik niet de enige die zo denkt! Aan de andere kant, had er met nr 2 3 of 4 ook iets kunnen gebeuren dus waarom nu ineens laten beperken door die angst. Door het leeftijdverschil en de jongen / meisje combi is het wel lastig op 1 kamer slapen. Tussen de jongens zit 5 jr en tussen de meiden 4 jr. Merk je veel verschil tussen 4 en 5 ? Hoe zorg je dat iedereen genoeg aandacht krijgt?
Daar kan ik vanuit mij persoonlijk wel antwoord geven wij vonden het per kind wel steeds moeilijker worden. Maar wij hebben ons niet per se laten leiden door die angst, het is een factor die voor ons steeds iets zwaarder ging meewegen in de beslissing. Maar het heeft nooit de doorslag gegeven. Wel wat daar ook mee te maken heeft: de individuele aandacht voor de kinderen (en voor onszelf). Dat wordt bij ons moeilijk (denken we) bij een vijfde kindje. Wij hebben niet het issue van bij elkaar op de kamer slapen, maar anders hadden de meiden gewoon een kamer gaan delen. Misschien niet altijd leuk, maar het lijkt me nou ook niet het einde van de wereld. Het is maar wat je gewend bent denk ik. Zou je niet met iets van een room divider kunnen werken?
Dat is ook weer zo. Je verantwoordelijkheid wordt steeds groter en daarmee ook de angst om te falen denk ik. De kamers bij ons zijn best ruim, niet te splitsen ivm ramen maar zeker wel leuk te verdelen. Nr 1 en 2 hebben hier ook een tijd een kamer gedeeld en nr 3 2 jaar bij ons op de kamer gelegen, dit was in ons oude huis en hebben we ook allemaal overleefd.. Gelukkig hoeven we niet vandaag te beslissen zeg
Niet te spitsen vanwegen glas of vanwege maar 1 draaiend raam per kamer? Wij hebben maar 1 raam dat open kan per kamer, maar wel glas van buur tot buur. Ik heb het idee om een tussen muur te plaatsen die boven over de lengte van de muur een sparing heeft met een omklapbare of schuivende plank ervoor. Om toch aan de ventilatie te komen.
Ik zou er vanwege het zeer grote leeftijdsverschillen niet meer aan beginnen. Dan zit je met (beginnende) pubers en een kleine baby. Overal weer rekening mee moeten houden. Opsplitsen omdat er weinig raakvlakken zijn etc. En de baby moet overal mee naartoe. Ik ken een groter gezin. En hoewel dat heel gezellig is was ieder kind dat erbij kwam weer minder individuele aandacht voor de anderen. Minder tijd voor ouders zelf en voor de relatie. Ik zie bij sommige kinderen dat ze die aandacht nodig hebben en ook echt missen. Maar er is gewoon geen tijd voor. Er is altijd wel wat of iemand die ertussendoor komt. Een eigen kamer zie ik juist in een groot druk gezin als een must. Dat een kind in al die drukte een eigen plekje heeft om zich terug te trekken. Tot rust te komen en eigen vriendjes te ontvangen. Daar lost een gordijn niets aan op. Bedenk ook dat je straks wellicht weer een speelkametaatje voor nr.5 wilt. Wat als het er 2 zijn? En hoe oud ben jij ondertussen?