Missed abortion 15 weken en voorgevoel?

Ik wil jullie zo bedanken voor de steun, persoonlijke verhalen en tips. Ik heb er zoveel aan gehad.
Hieronder mijn verhaal over de bevalling.

De bevalling

Om half 10 werden we verwacht in het ziekenhuis. Ik was nog niet zo zenuwachtig en ondanks het contrast van blije zwangere vrouwen op de afdeling deed het me nog niet zoveel. Zelfs niet toen we zaten te wachten in de wachtkamer en er een kersverse bevallen moeder in een rolstoel met een maxi cosi op haar schoot stond te glunderen.

We werden naar kamer 29 gebracht waar we de komende uren zouden verblijven. Ik was naïef en had gedacht dat ik zeker in de middag rond 15:00 weer thuis was. Weer snel bij onze kinderen zodat wij volgende dag toch gewoon vaderdag konden vieren.
Ik had ook niet zoveel mee, een extra broek, sokken en een boek en wat te knabbelen. Meer niet...

Het werd uiteindelijk een langere bevalling dan ik had gehoopt wat aan de ene kant het extra pijnlijk maakt. Uiteindelijk kom je met lege handen thuis. Aan de andere kant dankbaar want door het extra lange verblijf in het ziekenhuis hebben wij extra tijd en ruimte gehad om veel samen te praten, lachen maar ook gehuild. We zijn tot keuzes gekomen waar we achteraf heel blij mee zijn.

Van tevoren hadden besloten om het kindje geen naam te geven en eigenlijk wilde we het geslacht ook niet zien. Op aanraden en advies van anderen zouden we wel wat foto's maken.
Het kindje zouden we achterlaten in het ziekenhuis zodat hij/zij gecremeerd zou worden samen met andere kindjes.
Zowel de bevalling en onze wensen kreeg een heel andere wending.

Omdat mijn bevallingen zo snel waren bij de meiden heb ik de eerste pil s`ochtends pas ingenomen voordat we weggingen. Ik keek ook wel heel erg op tegen die pil. Stel dat het ziekenhuis een foutje had gemaakt en ik de pil zou slikken terwijl onze baby nog wel zou leven? En het slikken van die pil was toch echt het begin van het einde van deze zwangerschap. Ik wilde het zo lang mogelijk uitstellen.
Om 12 uur kreeg ik de eerste tabletten om weeën op te wekken in het ziekenhuis.
Dit is overigens anders dan weeenopwekkers bij een normale bevalling.
Er gebeurde niet veel gebeuren maar begon langzaam bloed te verliezen. Om twee uur zat ik af te tellen wanneer de volgende pil mocht komen. Ik vond het allemaal te lang duren en had een nieuw streven om wel thuis te slapen.

Om 16:30 kreeg ik de tweede pil. Dit keer werd de krampen heviger en even voelde dat ik emotioneel ook begon te breken. Het deed pijn, de weeën maar vooral waarom en wat ik ervoor terugkreeg.
Ik kon niet geloven dat we daar lagen, in het ziekenhuis, hoe snel en ook onverwachts het leven een hele andere wending kon geven. De week daarvoor haalden we de blije doos op bij prenatal en zaten we met het hele gezin te discussiëren welke kinderwagen we zouden nemen. En nu lagen we hier in het ziekenhuis de bevalling op te wekken en was ik morgen gewoon niet meer zwanger

Na een hoop krampen en onzekerheden knapte iets in mij om 20:30. Ik schrok er zo van en het bleek mijn vliezen te zijn. De verpleegster zei dat het nu niet lang zal duren en dat het kindje geboren zou worden.
En terwijl ze dat zat uit te leggen kreeg ik weer een wee en voelde van alles uit mij stromen.

Ik durfde niet te kijken maar mijn gevoel werd bevestigd. Om 20:45 is dan eindelijk het kleinste mannetje geboren. Onze eerste zoontje. ❤️
Hij werd geboren met het navelstreng heel strak drie keer om z'n nekje heen.
De verpleegster legde hem op een doekje terwijl de gynaecoloog kwam helpen om de placenta eruit te krijgen.
Ik mocht het doekje met het kindje vasthouden en vond het apart om te zien. Zo klein en blubberig zag het eruit. Maar ook weer niet raar of vreemd.
De verpleegster wilde hem wegen en in water zetten. Dan zou hij er wat mooier uitzien.
Ondertussen waren ze nog aan het wachten op mijn placenta. Intussen begon ik steeds meer bloed te verliezen en na paar keer persen moest ik toch richting de OK.
Ondertussen zat ik op 1,2 liter bloed dat ik was verloren. Ik voelde me steeds zieker worden. Ik had het zo koud.
Het tweede infuus werd ingebracht en terwijl ik bloed bleef verliezen begon ik ook over te geven van misselijkheid. Het leek wel of ik helemaal leeg stroomde.
Er werd ook een khateter ingebracht wat een ontzettend rotgevoel was. Ik was er zo klaar mee.
We gingen richting het ok.
De gangen waren donker en leken wel kilometers lang. De plafonds en verlichting is eigenlijk op dat moment het enige wat je ziet en het besef en ongeloof dat jij in dat bed lig. Nu al.
Tot wel drie keer aan toe kregen we de vraag bij de verpleging en op de operatietafel of alles goed was met ons kidje en/of we een prachtige baby hebben gehad.
Dat was even pijnlijk...
Ik voelde wel een opluchting toen die zuurstofmasker tevoorschijn kwam.
Ik mocht eindelijk even weg, even verdwijnen van deze situatie en hoopte eigenlijk wakker te worden waar alles weer goed was.

Ik werd wakker met mijn vriend aan mijn zijde. Ik wist helaas gelijk wat er was gebeurd maar ook blij dat het ergste deel van de bevalling achter de rug was.
Ik wilde zo graag weer even kijken naar ons kleine mini baby.
Hij lag in een halve vissenkom naast mijn bed. Hij keek boos maar was zag er zo compleet en mooi uit. Ik wilde het aanraken.
Zo bijzonder en apart om zo'n klein mensje te zien. Ik weet nu hoe het er dus echt uitziet wat we op de echo's zagen. Hoe graag ik de situatie anders had gewild. Dit was zo bijzonder.

De kinderarts is nog langs geweest net iets voor middenacht om onze kleine baby te bekijken en te onderzoeken.
Hij zag er goed uit, geen afwijkingen te zien maar wel een heel fragiel nekje. Al gebeurd het in deze termijn nauwelijks maar ze kon bijna wel bevestigen dat de navelstreng om het nekje de doodsoorzaak is.
Hij had zich helemaal ingerold waardoor de navelstreng ook onder zijn arm liep. Je kon de striemen nog zien zitten.
Een wild mannetje zeiden ze.
Dat is grappig want op onze echo's bewoog hij nauwelijks.

De volgende dag moest ik nog even aan het infuus voor ijzer.
Ik kon ons kleine mannetje niet achterlaten en we hebben toch besloten om hem mee te nemen in water.
Ik werd al emotioneel bij de gedachte om hem los te moeten laten.

We hebben hem een prachtige toepasselijke naam gegeven. Morgen word hij op een hele bijzondere manier begraven.
Dan is het precies een week geleden dat we te horen kregen dat hij niet meer leefde.

 

Bedankt voor de lieve reacties en steun! Ik ben hier zo dankbaar voor.
Gisteren hebben wij onze kleine mannetje begraven op een speciale manier.

Ons verhaal..

Je bent een boompje geworden.

Precies een week later nadat wij te horen hebben gekregen dat het hartje was gestopt met kloppen hebben wij onze kleine mannetje gisteren begraven.
Vier dagen zat hij in een kommetje met water in de koelkast naast de mayonaise.
Best een gek idee maar ook zo fijn dat ik hem weer even kon bekijken als de behoefte er was.
Nooit gedacht dat ik überhaupt de behoefte had om het kindje mee te nemen uit het ziekenhuis. Laat staan dat we hem moesten vervoeren in een soort bakje die de chinees ook gebruikt voor (babipanggang) saus. We waren ook hier niet goed op voorbereid en waren het van plan om het achter te laten. Een kommetje, mandje of iets dergelijke hadden we dus ook niet mee.

Een echte begrafenis of crematie was voor ons bijna niet te betalen. Bovendien heb ik nooit wat met de plek van een begrafenis of crematorium gehad. We besloten hem toch te begraven op een speciaal plekje hoewel dat erg lastig te vinden was.
Om ongezien met een schep door de stad een meter diepe gat te graven was in ons ogen geen optie. Zeker niet in de hoofdstad waar niks zeker is en van alles wordt gebouwd. Het mooie plekje gaf geen zekerheid en ook geen privacy.

Uiteindelijk hebben wij een prachtige grote pot gekocht die de meiden mochten versieren.
De ochtend dat hij werd begraven heb ik hem voor het eerst opgepakt. Hij paste precies in mijn hand en zag er zo mooi en vredig uit.
We hebben hem nog opgemeten en was ongeveer 13 centimeter lang.
Zo klein en fragiel hij was, zoveel liefde wilden wij hem geven.
Het werd helaas alleen een afscheidkus.
Een afscheidkusje omdat wij hem niet konden knuffelen, dragen of vasthouden.

De bodem van de pot was gevuld met aarde.
Het was tijd om hem los te laten maar onze kleine mannetje wilde niet van mijn hand af.
Hij bleef plakken aan mijn hand toen ik hem wilde loslaten in de pot met aarde. Tussen het huilen en lachen door van ongemak wisten we even niet wat we moesten doen. Ik durfde hem niet zo op te pakken met mijn andere hand. Bang dat ik hem fijn zou knijpen.
Ik heb onze mannetje terug in het kommetje met water gedaan en hem samen met water terug aan de natuur gegeven.
Hij lag precies in het midden van de pot in natuurlijke foetushoufing tussen de aarde.
Een mooier en natuurlijker laatste beeld van hem konden wij niet wensen.
Het was de juiste beslissing om hem niet te begraven in een kistje of in te wikkelen in doek.
We hebben zijn kleine lichaampje teruggegeven aan de natuur.

Mijn man en ik hebben de pot samen verder gevuld met aarde zodat onze kleine olijfboompje gepland kon worden.
Het boompje is nog klein en schattig, net als ons eerstgeborende kleinste zoontje.

Lieve J, we zullen goed op jouw boompje passen. We zullen hem verzorgen zoals wij hadden gewenst er voor jou te kunnen zijn.

Voor altijd dichtbij ons. ❤️

 

Dank voor je verhaal. Het lukt me niet om jou een pb te sturen. Je profiel is afgeschermd. Ik was eind Nov uitgerekend en zou morgen 17 weken zijn.

 

HoiBijBij

Jij heb ook een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en miskraam gehad met 15 weken. En nu weer zwanger.
Gefeliciteerd met je zwangerschap.
Mag ik vragen wanneer jullie het weer aan durfde?

Dank Allen voor de reacties en herkenbare verhalen

Gisteren voor het eerst dag alleen en viel gelukkig mee. Man is weer gaan werken en doet ontzettend veel. Heb sinds gisteren een opgejaagd gevoel in mijn buik, herkennen jullie dit?
Merk dat ik ook bezig ben met werk en wanneer het nou de tijd is om te gaan werken. Ik ben sowieso van plan om volg week nog thuis te blijven. Verder heb ik nog geen blokje om gedurfd. Bij mijn drie andere bevallingen stond ik al te koken de tweede dag. Hoewel dit nu andere is voel ik me zwak. Of is het misschien angst en geen vertrouwen in mijn lichaam.
Ik word ook zo teruggefloten als ik teveel doe dus wel me echt aan de bank gekluisterd.

Ander vraagje
Ik kreeg gelijk afgelopen maandag een brief van het uwv dat ik recht heb op een ziektewetuitkering. Mijn werkgever had dit aangevraagd. Vond het zo pijnlijk, misschien kwam het doordat de werkgever van mijn man diezelfde dag met de post een bos bloemen stuurde en dat hij een week vrij van de werkgever kreeg. Begrijp heel goed dat mijn werkgever mijn loon niet hoeft te dragen en gebruik maakt van deze uitkering maar vond het gewoon zo snel om me hiermee bezig te moeten houden. Kwam zondag terug van het ziekenhuis en maandag verzoek om in te loggen om uit te leggen waarom ik ziek thuis zou zitten.
Herkennen jullie dit?