Op het trouwen na ben ik het helemaal met je eens. Al ben ik er door het topic van Springboon wel achter gekomen hoe belangrijk het is om iets geregeld te hebben voor als er iets gebeurd met jezelf of je partner. Daar heb ik nooit aan gedacht en wij zijn daar nu serieus mee bezig.
Absoluut, daarom schreef ik al dat wij mss ook wel een beetje ouderwets zijn Ons huwelijk heeft niets wezelijks veranderd, maar wij wilden graag man en vrouw zijn ipv vriend en vriendin. Ach, het is toch lastig uit te leggen. Maar zonder huwelijk hadden we ook een fijne basis voor onze kinderen gehad, daar heeft dat boterbriefje niets meer of minder van gemaakt.
Voor mij zijn de huwelijkse geloften bindend, trouw blijven tot de dood ons scheidt en zo denkt mijn man er ook over. Een bindende belofte. En ik ben echt niet naief, ik weet heus dat 1 op 3 huwelijken stuk loopt, maar dat betekent niet dat voor mij de waarde van een huwelijk verandert.
Ik denk dat de tijd (hoeveel jaar) op zich niet veel zegt, maar het helpt wel als je samen het e.e.a. hebt meegemaakt (zowel positief als negatief) zodat je weet wat je van elkaar kunt verwachten en waar je voor kiest. En dat is een stuk moeilijker als je pas een paar maanden bij elkaar bent. Wij waren 10 jaar samen toen we onze zoon kregen. Trouwen maakt daarbij weinig verschil denk ik, wel de verbintenis die een huwelijk kan symboliseren. Maar goed, dat kun je ook zonder huwelijk voelen.
Eens met de openingspost. Toch vraag ik me wel eens af of die mensen met een 'slechte' relatie, dat zelf ook zo ervaren (een gevoel waarvoor ze wellicht hun kop in het zand steken) of dat ze echt serieus denken dat ze een fijne liefdevolle relatie hebben. Net als ook mensen die pas samen zijn maar zelf vinden 'dat ze al zoveel samen hebben meegemaakt'. Ik zie namelijk in mijn omgeving wel eens relaties die in mijn ogen echt niet stabiel zijn of waarbij echt nog sprake is van dolle verliefdheid ipv liefde, maar waarbij de betrokken personen het wel zo doen voorkomen alsof ze een doorgewinterd stel zijn. Dan vraag ik me dus af of zij andere gedachten hebben over wat een liefdevolle/stabiele relatie is.
Maar waarom is dat dé belangrijkste basis voor kinderen? Lijkt mij dat respect, liefde, stabiliteit en veiligheid dat zijn? Een huwelijk op zichzelf maakt dat niet?
Omdat een stabiele basis niet vaak altijd een stabiele basis blijft (veel mensen gaan uit elkaar) woog voor mij de keuze (buiten het financiële gebied en emotionele stabiliteit) voor goede communicatie het zwaarst denk ik. Kan ik met mijn vriend, als het een ex word, normaal blijven communiceren? Zou hij dit kunnen? Kan ik mijzelf en eventuele wraak gevoelens/verdriet aan de kant zetten om mijn kindje het beste te bieden.
Voor veel mensen zijn het hebben van deze factoren in een relatie, de reden om tot trouwen over te gaan. Ze verwachten niet dit te krijgen door te trouwen. En veel mensen trouwen ook weer zonder deze factoren.
Ik denk dat je vooral wat van elkaar moet kunnen tolereren en over dingen moet kunnen praten, wil het een succes worden. Hier twee prachtige kinderen, maar veel moeilijke periodes meegemaakt (medische complicaties, huilbaby, vader overleden, vreemdgaan).. als je ondanks dit soort dingen nog steeds de mooie dingen in elkaar kunt zien en tijd voor elkaar wilt vrijmaken, dan heb je denk ik een goede basis. Om erachter te komen wanneer dan het moment is om aan kinderen te komen, is denk ik door elkaar echt te leren kennen en ook de minder mooie dingen met elkaar te delen.
Stabiele relatie, beide de rust en wens om ouders te willen worden, beide lekker in je vel en voldoende inkomen om te kunnen betalen wat een kind kost. In ons geval ook een gevulde spaarrekening,dat je bij tegenslag ook nog wat te eten hebt zeg maar.
Precies, ik ga er van uit dat een huwelijk de ultieme bezegeling is van alle dingen die kleinelai noemt. En dan beloof je om dat te waarborgen voor de rest van je leven. Als je die dingen niet hebt, moet je niet trouwen. En ja voordat mensen weer gaan roepen, ik weet ook heus dat er onbezonnen mensen zijn die trouwen. Ik heb het hier over hoe het naar mijn mening er uit zou moeten zien. En dan ga ik ook uit van mijn standaarden
Dat ben ik dan zeker, en ik was ook al niet getrouwd met mijn ex, dus ook niet echt mijn best gedaan om de relatie (inclusief 3 kindjes) na 16 jaar te redden.
Ik vind juist dat een kind de ultieme bezegeling is. Wij gingen nadenken over kind toen we een jaar of 6 samen waren. Toen we in dit huis woonden wat groot genoeg was, we financieel een kind konden betalen. Maar ook goed gepraat over hoe we huishouden en zorgen voor kind zouden verdelen. Ik ben voor alles samen verdelen, dus niet zo dat ik de enige zou zijn die minder zou gaan werken, maar hij ook een zorgdag. Dat hij ook huishouden op zich neemt. Ik vind dat je over dat soort dingen ook moet praten.
Begrijp ik, maar ik begrijp niet waarom het openbaar uitspreken van liefdesbeloftes naar elkaar/God dé belangrijkste basis is. Ik kan 20 dingen opnoemen die belangrijker zijn voor kinderen dan dat papa/mama ooit Ja hebben gezegd tegen elkaar. Ik merk dat ik het lastig vind om uit te leggen. Ik kom er misschien later nog op terug
"Vroeger" trouwde je en werd je - als het even mee zat - zwanger van de huwelijksnacht. Voor het huwelijk was er ook geen sprake van samenwonen. Al met al, vind ik 'vroeger' geen indicatie voor 'beter'. En trouwen of niet trouwen totaal irrelevant. Voor mij lijkt het logisch om enige tijd samen te zijn, elkaar goed te kennen, enigszins vertrouwen te hebben in een goede toekomst samen (maarja, dat zegt niks) en je zaakjes financieel redelijk op orde te hebben. Maar wij waren 20 toen we bij elkaar kwamen, 25 met eerste kindje. Als je op je 35e bij elkaar komt, is het logisch dat je minder lang wacht. Al met al.. goede situatie.. Hangt van de persoon en de situatie af. Veel liefde voor het kindje en ouders die weten waar ze mee bezig zijn, en in staat zijn hulp in te roepen als ze het even niet meer weten, lijkt me het belangrijkst.