Er wordt vaak de stabiele relatie genoemd. Maar wanneer heb je dat? Ik denk dat mensen hier nogal in verschillen.
Een eigen huis, stabiele financiën en in een huwelijk. Ik wilde perse pas kindjes ná trouwen. Geen idee waarom maar dat voelde voor mij goed.
Nou mede flamingo, het is alsof ik een post van mezelf lees... want ik vroeg mij exact hetzelfde af. Voor mij is een randvoorwaarde voor kinderen: - Een tijd samen hebben gewoond - De intentie je leven samen te delen. Ook al lukt dit niet altijd moet het wel je intentie zijn. - Financieel eea op orde hebben - Weten van elkaar hoe je met tegenslagen en moeilijkheden omgaat. - Ieder aan zn eigen persoonlijke problemen hebben gewerkt (bijv psychische kwetsbaarheden ed). - Een huis hebben - Gezond ruzie kunnen maken/conflicten kunnen hebben. Daarmee bedoel ik dat je het met elkaar oneens kan zijn of elkaar zelfs achter het behang kan plakken maar dat je dat op een fatsoenlijke manier met elkaar bespreekt. Dus communicatie. - Beide achter een kindje staan, en niet zoals ik hier soms zie je partner haast dwingen omdat je wens zo groot is. - Een leven samen, maar ook zonder elkaar kunnen leiden. Dus voldoende vrienden, hobby’s, eigen werk ed naast je gezin. - Zelfde idealen in opvoeding. Ik merk dat mensen het hier pas over gaan hebben als ze al kinderen hebben, terwijl dit wat mij betreft voordat je aan kinderen begint besproken moet worden.
Voor mij vaste relatie 5jaar, vaste Baan, huis met slaapkamer voor kind, en kleine spaarrekening voor onverwachte uitgaven. Ja heel erg gepland allemaal. Met minder komt het vast ook goed maar waren mijn eisen voor ik stopte met anticonceptie
Ze zeggen 'ja' tegen elkaar ten overstaande van God. Is in het openbaar omdat men dit mooie gebaar met de eigen gemeenschap wil vieren. Er wordt de belofte gedaan er altijd voor de ander te zijn. Als je niet gelovig bent, zie je idd geen toegevoegde waarde. Als je wel gelovig bent wel. Een belofte aan God is voor die mensen de ultieme belofte. Wij trouwden, na 2x de bruiloft te hebben uitgesteld door overleden baby's. Hoewel ik niet zwaargelovig ben, voelde het voor mij goed het huwelijk te laten zegenen. Ik kan alle bescherming gebruiken die er is. En dan heb je mensen die alleen trouwen voor het feest. Ook goed toch? Als de intentie maar juist is.
Ik begrijp de gedachte erachter wel (ook de religieuze, ik ben ook gelovig geweest) maar ik begrijp niet waarom dát dé nummer 1 basis is. Zoals ik al zei: kinderen hebben er niets aan of papa en mama wel/niet getrouw zijn, wel hebben ze iets aan een gelijkwaardige en respectvolle relatie tussen de ouders, en dat kan met of zonder huwelijk.
Ik heb in een niet stabiele relatie gekregen en ik moet zeggen bewust. Dat was niet slim, nee!! Vaak wordt aan mij gevraagd of dat de verkeerde keuze was. Maar natuurlijk niet. Ons kindje is er. Toch een geweldige mix uit ons beide. Tot nu toe gelukkig een heel tevreden mannetje. Waarom? Tja, bang dat het anders nooit zou lukken. De tijd die zo snel voorbij bleek te gaan. De 30 al gepasseerd. Maar de voornamelijke oorzaken zaten veel dieper vanbinnen. Ik kon me echt niet voorstellen dat een leuke vent 100% voor mij zou gaan. Extreme onzekerheid. Vastzitten in patronen, die ik met wat ik toen "wist" niet kon doorbreken. Niet weten waar ik aan kon kloppen voor hulp etc.... Ik ben blij voor iedereen (en voor elk kind) die in een goede relatie een kind mag krijgen. Mijn lat ligt nu veel hoger. Ik hoop ooit nog een kindje te krijgen met een man die mij respecteert en in een fijne relatie met voldoende ruimte voor persoonlijke ontwikkeling en samenzijn. Maar ik weet ook hoe het kan voelen als je "daar niet voor durft te gaan" hoe stom dat ook klinkt. Ik kan veel van die verhalen begrijpen (helaas).
Je trouwt ook niet voor de kinderen, maar voor jezelf. Maar vervolgens geef je de kinderen wel een mate van stabiliteit die je met het huwelijk belooft, omdat je niet trouwt voordat je de eerder genoemde factoren, waaronder stabiliteit hebt gevonden met je partner. Aan je kinderen geef je dus je normen en waarden mee die jij hangt aan het huwelijk. Dat kan bijvoorbeeld loyaliteit zijn, trouw, er te zijn in goede en slechte tijden enz enz. En als je niet gelooft kan je dat ook, alleen nogmaals dan zie je de belofte aan God niet als het hoogste goed en als je wel gelooft, zie je dat wel zo.
Ik denk niet dat zoiets makkelijk te benoemen is. Ik ken mensen die getrouwd zijn, jarenlang samen. Voor de buitenwereld perfect lijken en onderling is het gewoon niks.. Broer zus relaties, vreemd gaan of vreemd willen gaan.. Getrouwde mensen waarvan één ziekelijk jaloers is, of een partner die zo onzeker is en alleen maar ja en amen zegt. Maar nee voor de buitenwereld lijkt het perfect. Ik ben alleen, en ik durf toch echt wel te zeggen dat ik in m'n eentje met m'n kids een stuk stabieler ben en heb dan sommige mensen die ik om me heen zie.. Zie helaas teveel dingen om me heen waardoor ik niet zo makkelijk geloof in een happy every after..
Er zal ook vaak wel iets spelen in een stel, ik maak in mn eentje al ruzie, dus voeg daar een partner aan toe en hallo frustraties. Ik denk ook niet dat het vooral alleen maar goed moet gaan als je kinderen hebt. Ik denk wel dat je in mindere tijden het voor elkaar moet krijgen het respect te behouden en de liefde (die er ooit was) in je gedachten te houden. En dat als voorbeeld te geven aan de kinderen.
Persoonlijk vind ik de hedendaagse exorbitante prijzen van condooms een goede basis om de boel maar gewoon op zijn beloop te laten...
Ik krijg van de zorgverzekering (alleen nog nooit aangevraagd...) elk jaar 50 gratis condooms! Iets voor jou?
Helemaal eens hoor, maar bedoel maar te zeggen dat sommige mensen denken, of vinden stabiel te zijn maar binnen de 4 muren dus helemaal niet zijn eigenlijk. En nee dat is zeker geen goede basis dan..