Welke (relatie)basis voordat je aan kinderen “begint”?

Wat wij aan psychologische voorbereiding hadden voor ons huwelijk

-huwelijkscursus, ofwel 5 lessen door een familietherapeut als voorbereiding op het huwelijk: hoe goed ken je je partner? Hoe denk je je huwelijk in te gaan richten? Hoe regel je je financiën, huishouden enz enz. Dit wordt door onze kerk als cadeau gegeven als je aangeeft te willen trouwen
-mijn man heeft mijn vader om mn hand gevraagd, kreeg pas toestemming als hij beloofde goed voor me te zijn enz.
- mijn man heeft me ten huwelijk gevraagd, dit voorbereid, bedacht wat hij ging zeggen enz...
- huewlijksgesprek met de voorganger: wat beloof je eigenlijk allemaal? En wat voor tegenspoed zou er bijvoorbeeld kunnen komen? Hoe zou je daarmee om willen gaan enz
- gesprek met ambtenaar van de burgerlijke stand: wat beloof je, wat ben je volgens de wet verplicht aan elkaar.
-gesprek met de bank: hoe gaan we het doen met de rekeningen? Welke afspraken maken we op financieel gebied?
- goede relatietest: samen een bruiloft plannen! Wat wil hij? Wat wil zij? Wie nodigen we wel en niet uit? Welke bloemen, auto, hoeveel mag het kosten Enz enz.
- Het huwelijk zelf: dat iemand helemaal voor jou kiest en jij voor hem, dat je elkaar trouw belooft in goede en in slechte tijden. Dit beloof je in bijzijn van je familie en voor God.

Kortom: trouwen is niet enkel het papiertje, het is ook het samen voorbereiden, samen er naartoe leven, samen een dag lang in de belangstelling staan enz...

Oja, we zijn vandaag precies 10 jaar getrouwd en ongeveer 13 jaar bij elkaar. Nog steeds gek op elkaar en weinig onenigheid. Vandaag een super mooie bos bloemen gehad, met ons gezin op zonvakantie geweest en we gaan samen uit eten dit weekend.

 

Nou, mijn hoofd stond eerst ook niet naar kinderen. Bij mijn man ook niet. We woonden snel samen, na 7 jaar getrouwd (waarvan we een half jaar elkaar niet hebben gezien, omdat hij naar het buitenland was uitgezonden), een jaar later bevallen van de oudste. Bijna 2 jaar later de tweede en inmiddels zijn we 20 jaar samen.

Je weet nooit hoe het loopt, maar ik zie toch wel veel leeftijdsgenoten die inmiddels al kinderen van man nummer twee hebben of gewoon totaal andere ideeën over een relatie hebben, waarbij ik denk, misschien had je elkaar even wat beter moeten leren kennen voor je aan kinderen begon.
Trouwen vind ik niet echt een voorwaarde hoor en ik begrijp dat als je 38 bent, je niet zo lang de tijd neemt of hebt dan als je 18 bent.

 

Maar ik zeg ook niet dat er nooit ruzie of gesnauw mag zijn. Dat hoort erbij, ook bij mij. Het is eerder de manier waarop of de manier waarop je het oplost.
Ik ken mensen in m'n omgeving die ruzie hebben terwijl de kinderen erbij zijn waarvan ik denk 'jeetje, moet dat echt zo hard, zo gemeen tegen elkaar, goed voorbeeld..'

 

Wij zijn dan niet voor de kerk getrouwd maar hier ook een lange voorbereiding, was echt een hele leuke periode, ons huwelijk was echt onze bezegeling voor onze relatie en toen kwam pas het hoofdstuk kinderen.
Onze kinderen vinden het overigens ook heel leuk dat we zijn getrouwd, vooral onze jongste vind het maar gek dat sommige papa’s en mama’s niet zijn getrouwd
Volgend jaar alweer 20 jaar maar ik weet het nog als de dag van gisteren,

 

Wij waren jong. 4 jaar samen. Eigen huisje, ik werkte, man studeerde nog. Is helemaal goed gekomen. Zijn nu 16 jaar samen, waarvan 10 jaar getrouwd. Overigens pas getrouwd nadat de oudste er was en dat voegde voor ons beiden nog maar weinig toe eigenlijk, een kind is voor ons een veel grotere verbinding dan een huwelijk.

 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik sommige berichten begon te lezen en zat te wachten op de tekst 'nee joh dat was een grap'.
Zo serieus bij sommige mensen en zoveel voorbereidingen.

Hier was het meer go with the flow. Wij wouden geen kinderen. Waren enkele jaren samen en van de 1 op de andere dag ging die knop bij mij om en hij vond het ook goed. Toen nog anderhalf jaar moeten wachten tot het lukte.
Geen getrouw of wat dan ook. Ik wil ook niet trouwen.

We zijn nu 11 jaar samen en zoon is 6.

Als een relatie goed zit en het kan financieel vind ik het een goede basis.
Ook als je bewust alleenstaande moeder wil worden en het kan financieel.

De toekomst kan je niet plannen. Je weet niet waar je over 5 jaar staat.
De basis moet goed zijn vooraleer je aan kinderen begint maar waar je over 5 jaar staat weet niemand.

Wel moet je er voor de volle 100% voor gaan. Hoe je leven er ook uit ziet. Je moet je kind alles geven wat je in je hebt zitten. Dat is het belangrijkste.

Een 2e zit er niet in. Daar is onze basis niet goed genoeg voor. Vriend wil zijn vrijheid en behouden en ik heb een auto immuun ziekte.
We kunnen ons kind alles geven wat hij wil en nodig heeft. Ook meer dan dat.
Maar een 2e kind erbij betekend dubbel zoveel energie als nu en dan kunnen we beiden kinderen misschien maar 95% geven van alles wat in ons zit. 95 of 99% is niet goed genoeg. Je moet alles kunnen aanbieden. Ik wil geen moeder worden met net te weinig energie om dingen met kinderen te ondernemen. Als je het niet alleen aan kan moet je het ook niet met 2 aangaan.

Ik zou het wel willen. De liefde is er voor een 2e maar liefde alleen is niet goed genoeg.

 

Voor mij is het een stabiele relatie waar je toekomst in ziet. Vertrouwen in elkaar. Een fijne basis. Het beide willen. Zaakjes op orde, dus al een tijd samenwonen, elkaar door en door kennen, financieel de mogelijkheden. Het 'huisje boompje beestje' op orde hebben.

Maar goed, dit is de ideale situatie das overigens wel de reden waarom ik denk dat ik (helaas) niet meer kinderen zal krijgen. A. Is natuurlijk onder hele andere omstandigheden geboren. Ik heb voor mezelf wel een soort max leeftijd vastgesteld, ben momenteel single en niet zoekende ofzo, en om al deze bovenstaande stappen te doorlopen neem ik wel jaren als tijdlijn in mn hoofd..

 

Dit had ik ook inderdaad.
Je weet natuurlijk nooit hoe de omstandigheden zijn, mocht het toch mis gaan. Maar bij mijn vrouw had ik inderdaad op nr 1 het gevoel dat ze een goede moeder zou zijn, op 2 dat ze zou proberen een goede band met mij te houden in belang van ons kind (en diens belang voor die van haar zou plaatsen) en dan pas het relatie aspect. Maar ik ben dan ook totaal niet romantisch en zo nuchter als het maar kan. Maar liever twee goed functionerende co-ouders dan hoteldebotel en dáarna elkaar het licht in de ogen niet gunnen.
Hoewel omstandigheden natuurlijk ook nog flink meewegen.

 

Goede relatie, financiële middelen, het is ook een bepaald gevoel denk ik wat je moet hebben samen.

Echter voldeden wij aan bijna geen enkele eis die mensen hier stelden. Wij gingen na een jaar samen wonen en een half jaar later liet hij zijn sterilisatie ongedaan maken. We wisten dat er een lang traject zou komen dus zijn er snel mee begonnen. Hij was tenslotte ook al 41 ik 20. Uiteindelijk toen de kinderen geboren werden was ik net 23. We maakten dus wel heel snel de keuze. En tja om überhaupt een relatie te starten met iemand van 21 jaar ouder en dit met je omgeving te delen heeft ook wel snel gezorgd voor een intense relatie.

Maar hij had aan mij bewezen dat hij dit echt wilde. Want toen ik hoorde dat hij mogelijk geen kinderen kon krijgen zijn we eerst nog uit elkaar gegaan. Ik wist toen nog niet welke mogelijkheden er allemaal waren. Dat uit elkaar zijn was geen optie, we moesten en zouden bij elkaar zijn. Dus toen heel duidelijk besproken dat we ervoor zouden gaan. En dat wat er ook zou gebeuren we wel voor elkaar zouden blijven gaan. Dus ook als de operatie en ICSI mij geen kinderen zouden hebben gegeven.

Heel snel dus een heel heftig traject ingegaan. Pas getrouwd toen de kinderen 2,5 waren. En heel veel ellende gehad voornamelijk vanuit mijn familie. Maar het lukt ons! En nu na 12 jaar samen staan we sterker dan ooit.

 

Een toekomst kan je niet plannen. Ik zie veel dingen voorbij komen waarvan ik nu denk: ja dat is zeker belangrijk als basis. Maar als ik eerlijk ben en terug kijk naar de tijd waarin we gingen voor een kindje dan was een groot deel niet eens aanwezig en toch is onze relatie sterker dan van te voren.

Inmiddels 12 jaar samen, waarvan 8 jaar getrouwd en nu is de 2e op komst.

Een relatie is hard werken en dat betekend voor ons: een goede communicatie, humor, humor, humor, eerlijkheid, respect en goede seks

 

Als ik sommige posts lees dan had ik mijn dochter beter kunnen laten aborteren lijkt het wel. Ik raakte nl (ongepland maar oh zo gewenst) van haar zwanger terwijl ik een verschrikkelijke ongezonde en onstabiele relatie zat. Sommige hier zouden destijds hun veroordelende neus voor me opgehaald hebben om het feit dat ik er voor had gekozen om haar te laten komen. Wat jammer is aangezien ze alleen de buitenkant van de hele situatie hadden kunnen zien.
Mijn dochter is in werkelijkheid nl helemaal niets tekort gekomen. Het was zeker wel pittig en misschien niet de ideale start maar zijzelf heeft er niets van gemerkt. Het was voor haar niet anders dan voor bv 'Jan Hendrik' die uit het perfecte gezinnetje kwam.
Ze heeft liefde en aandacht in overvloed gehad, waarden en normen zijn haar bijgebracht en op financieel gebied zorgde ik ervoor dat ze ook niets tekort kwam door me 3 maal een slag in de rondte te werken. En dat allemaal terwijl ik zelf een hoopje ellende was. Psychisch kon ik het nl allemaal niet aan en ging er aan kapot. Zo verschrikkelijk onstabiel! Geen goede basis voor een kind volgens velen. Toch heeft zij daar helemaal niets van meegekregen

Paar jaar later kwam ik mijn huidige man tegen die zelf uit een scheiding kwam en 2 jonge kinderen had. Voor sommige hier uiteraard weer genoeg reden om daar lekker op neer te kijken en hun oordeel daarover klaar te hebbenWant jee..wat zielig voor de kinderen, ouders gescheiden, papa weer een nieuwe vriendin, mama nieuwe vriend, verplicht gelukkig nieuw gezinnetje spelen en noem maar op.
Wat de oordelende mens dan alleen niet weet is dat mijn man en ik destijds een heel jaar gedate hebben zonder ook maar 1 dag de kinderen hierbij in te hebben betrokken. We zijn bij elkaars kinderen pas in beeld gekomen nadat we na dat ene jaar zeker waren dat we echt verder met elkaar wilden. We hebben de kinderen tot niets verplicht. Ze hoefden het niet leuk te vinden, verdriet of boosheid hierover mocht er gewoon zijn, vertrouwen mocht in hun eigen tempo opgebouwd worden. En man, wat is dat allemaal heel soepel verlopen! En hou je vast..na ons huwelijk kwam er ook nog eens een kindje van ons samen! Stel je voor, de horror voor die arme kinderen die er al waren! Hoe egoïstisch van ons! Maar wederom was voor iemand die ons niet persoonlijk kende niet te zien hoe dolgelukkig we allemaal waren! Hoe enthousiast alle kinderen waren over mijn zwangerschap, hoe ze met mij meegeleefd hebben en hoe zorgzaam ze voor mij waren. En de liefde die hun kleine broertje van ze krijgt..dat is met geen pen te beschrijven. Dit is toch helemaal geweldig zou je denken! En toch..zijn we voor een hoop mensen die alleen de buitenkant zien niet meer dan zo'n onstabiel, samengesteld gezin waarvan alle kinderen bij elkaar gepropt zijn en heel egoïstisch ook nog eens aan een 2e leg zijn begonnen, zoals dat heerlijk plastisch wordt genoemd.
Maar ok, ja, als men van de buitenkant af had moeten gaan dan hadden wij beter niet aan kinderen moeten beginnen

Oh trouwens..en 'Jan Hendrik'? Zijn ouders zijn na 20 jaar huwelijk, die ene die ze zo ontzettend goed hadden voorbereid en waarin ze elkaar van alles hadden beloofd, toch nog gescheiden. Papa kon zijn handjes niet van andere vrouwen afhouden en mama niet van de fles. Nu zit 'Jan Hendrik' met grote regelmaat tegenover weer een nieuwe stiefmama en zorgt ie voor zijn mama omdat zij zelf te lam is om ook nog maar een vinger te verzetten. Toch raar he hoe het leven soms kan lopen? Bewijst eigenlijk maar weer dat helemaal niets te voorspellen is en dat de ene situatie niet de andere is Goh..

 

Maar stabiliteit en de normen en waarden kun je toch ook meegeven zonder getrouwd te zijn?

 

Ik heb het idee dat je niet goed leest wat ik zeg. Ik heb het niet over de reden waarom men trouwt, ik heb het over waarom trouwen de belangrijkste basis is.

Bakstenen maken een huis geen thuis. Een bruiloft maakt een relatie niet stabiel ook al zijn de intenties daar.
Om voor kinderen te gaan heb je stabiliteit nodig, veiligheid, respect, liefde. Dat kan ook zonder huwelijk en dus is een huwelijk niet de nummer 1 basis.

 

Ja dat staat er toch ook?!