Anders, maar als ik moet kiezen, kies ik voor mijn kind en dat verwacht ik van mijn man ook. Mijn man kan zichzelf redden, mijn kind niet. Daarbij: mijn kind heb ik gedragen en gebaard, dat schept gewoon een onvoorwaardelijke band. Ik vind die keuze niet moeilijk. Het is idd niet met elkaar te vergelijken, maar natuurlijk 'kies' je instinctief voor je kind.
Ik van beide evenveel, maar op een andere manier. Beide horen ze bij mij op hun eigen manier. Met als kanttekening dat onze zoon afhankelijk is van mij/ons. Over dat onvoorwaardelijke; ik denk daar toch wel anders over denk ik. Tussen mijn partner en mij kan het mis gaan, maar ik kan me ook situaties voorstellen waarbij de liefde voor een (ouder) kind ook niet (meer) onvoorwaardelijk is.
Ja en bovendien ook, mijn kind heeft mij nodig. Mijn man heeft mij niet nodig . Even heel plat gezegd.
Mijn liefde voor mijn kinderen is groter dan voor ieder ander persoon en niet vergelijkbaar. Daarna hou ik het meest van mijn ouders en daarna van mijn man. Dat weet hij en daar heeft hij vrede mee. Klinkt misschien gek, maar een partner is vervangbaar, mijn kinderen en ouders niet.
Ik hoef hier echt geen seconde over te twijfelen trouwens. Als ik dat lieve gezichtje van mijn zoontje voor me zie met zijn grote ogen, of precies dát gevoel dat je hem oppakt en hij zich als een zak slappe aardappelen laat vallen in jouw armen.... dat alleen al zegt al genoeg
Gestemd op evenveel al denk ik dat ik diep in mijn hart mijn kinderen ietsjes meer. Maar kan zonder alle 3 niet.
In mijn eigen topic zal ik dan ook eens antwoorden Ik zie mijn dochter doodgraag, ze is mijn wereld en ook die van mijn vriend. We zijn het er beiden over eens dat zij het belangrijkste van alles is. Maar als ik aan later denk, dan is dat met mijn vriend in één of ander Italiaans dorpje (op vakantie wel te verstaan). Dus mijn dochter op 1 omdat ik haar gedragen en gebaard heb en dus een stukje van mij én mijn vriend is. Maar mijn vriend ook op 1 omdat hij mijn voor altijd is en ík ervoor kies om oud met hem te willen worden. In onvoorwaardelijke liefde geloof ik niet, anders zou mijn dochter 2 opa's hebben ipv 1.
Ik vind eigenlijk dat er een ander woord voor de liefde voor je kinderen zou moeten zijn, want dat is een gevoel wat ik niet kan vergelijken met andere vormen van liefde. Ik heb dus ook niet gestemd, want ik kan het niet met elkaar vergelijken. Van mijn partner hou ik zielsveel omdat hij is wie hij is, om alle eigenschappen die ik in hem waardeer. Als hij morgen thuis zou komen en veranderd zou zijn in een monster dat mij slecht zou behandelen zou dat uiteindelijk van invloed zijn op de liefde die ik voor hem voel. Er is dus een zekere mate van voorwaardelijkheid: ik hou van hem, OMDAT ik hem een geweldige partner vind. Van mijn kinderen hou ik op een soort oermanier, die totaal onvoorwaardelijk is, losstaat van wat zij zeggen of doen en door niets minder zou kunnen worden. Er zijn momenten dat ik naar hen kijk en dat ik zomaar tranen in mijn ogen kan krijgen door wat ik voor hen voel. Niet te vergelijken.
Als je onvoorwaardelijk van je kind houdt en je moet kiezen tussen je kind en je nieuwe vrouw, dan hoor je voor je kind te kiezen. In mijn situatie heeft hij dat niet gedaan, vandaar de laatste zin en mijn twijfels in voorwaardelijke liefde.
Zeker op 1 mijn kinderen, geen seconden over getwijfeld toen ik dit topic zag! Idd onvoorwaardelijk! Man is me lieffie, me maatje en houd ik super veel van, maar het is en blijft anders dan liefde voor mijn kinderen.
Zowel bij mijn man als ikzelf staan onze kinderen op nummer 1. Dit zeggen en weten we allebei van elkaar. We zeggen het ook altijd tegen onze zoon. Hij staat op nummer 1, samen met zijn broertje. Zij zijn de belangrijkste personen in ons leven, altijd! De liefde die ik voel voor mijn zoon (allebei) is echt niet te beschrijven. Ook de liefde die ik voor mijn man voel is niet te beschrijven, maar het is echt een ander gevoel.
Liefde valt wat mij betreft niet op een weegschaal te leggen. Ik houd van iemand of ik houd niet van iemand. En kiezen tussen de mensen van wie ik houd kan ik niet, wil ik niet en zal ik dus ook nooit doen. Iedereen van wie ik oprecht hou heeft een eigen rol in mijn leven. Mensen die verder van mij afstaan houd ik niet, maar kan ik wel veel om geven. Ik plak er dan alleen niet 'het labeltje', liefde op. Ooit heb ik mij vreselijk verbaasd over een collega. Die zette zijn liefdes ook op een bepaalde plek en wel als volgt. 1. God 2. Zijn moeder 3. Zijn kinderen 4. Zijn vrouw Ik had, als ik zijn vrouw zou zijn geweest, bij een advocaat gezeten om een echtscheiding in gang te zetten
Ik houd echt evenveel van allemaal (op andere manieren) maar probeer mijn partner wel echt op 1 te houden. In de praktijk gaan de kinderen wel vaak voor, die schreeuwen gewoon harder
Voor mij is heg houden van mijn kind wel anders dan houden van mijn vriend. Maar je vraag vind ik appels met peren vergelijken. Mijn kind zal altijd voor gaan op onrecht. Dus als mijn vriend niet goed zou zijn voor mijn zoon dan kan hij wieberen. Maar andersom moet mijn zoon ook begrijpen dat mijn vriend een hele belangrijke rol in mijn leven speelt en ook met enige regelmaat de onverdeelde aandacht verdient. Er is ook nog een leven nadat de jongen het nest verlaten. Dat gezegd hebbende is de onvoorwaardelijk liefde voor een kind wel de meest natuurlijke en vanzelfsprekende liefde. Wat ze ook uitvreten en hoe zeer ze het bloed onder de nagels vandaan halen, het blijven je kinderen. Van je man of vriend is de grens denk ik wel eerder bereikt dan bij een kind.
Ik vind de docu over de moeder van 1 vd columbine school shooters een sterk voorbeeld: ze worstelt met de onvoorwaardelijke liefde voor haar kind, rouwen om zijn dood en moest dat verweven met alle doden die hij op zijn geweten heeft. Dat zelfs na alles wat hij heeft gedaan en hoe afschuwelijk ze dat vond en dat deel haatte van hem: je kan niet de liefde voor je kind uitzetten. En ik geloof dat ook echt. En dat je dat voor je partner als hij een grens over gaat die liefde ook z'n grens kent.
Maar meent iedereen hier echt dat de liefde voor je kind altijd onvoorwaardelijk is? Ik denk dat er best moeders zijn met volwassen kinderen die dat betwijfelen. Dus wat ze ook zullen uitvreten (verkrachtingen, moord, jou als ouder behandelen als een stuk stront) dan nog houden jullie allemaal onvoorwaardelijk van dat kind? Ik zou dat nu echt niet kunnen zeggen hoor. (al heb ik echt een super leuk en lief kind, dus zou er me nu geen concrete voorstelling van kunnen maken)