Tja... Dan hebben wij het ook niet goed gedaan. Binnen een half jaar woonden we samen, omdat het zielig werd voor mijn katten dat ik bijna nooit meer thuis was. Dat is inmiddels alweer 18 jaar geleden. Een jaar later trouwden we, en nog een jaar later kochten we een huis. En pas toen ging de spiraal eruit. (Kennismaking met mijn nieuwe huisarts. Meteen met de benen wijd ) Belangrijkste lijkt mij een goede en stabiele relatie. En een kinderwens van beide partners. En van elkaar weten hoe je over de opvoeding en rolverdeling denkt. En daarin samen een goede middenweg kunt vinden.
Gefeliciteerd! En ik ben het helemaal eens dat het huwelijk meer is (zou moeten zijn) dan een papiertje. Wij zijn niet gelovig, maar alle andere punten die je beschrijft gelden voor ons ook min of meer hetzelfde. Mijn partner heeft ook bij mijn vader om mijn hand gevraagd. Dat vond hij romantisch om te doen (we woonden toen al samen). Mijn vaders antwoord: dat kost je wel een geit! Het geitje ( beeldje) wat hij toen kocht staat nog steeds bij mij moeder op de kast
Je bent nooit ‘af’ in het leven. Dus als je kinderen gegeven zijn op een moment dat alles voor de buitenwereld als perfect wordt bestempeld kan het een jaar later buiten je schuld om minder rooskleurig zijn. Niet te snel, dat is het enige wat ik me echt kan bedenken. Mijn kapster van 26 heeft een kind van 2 jaar van man 1 en is 20 weken zwanger van man 2. Man 1 en 2 hebben ook weer kinderen bij andere vrouwen. Why? Denk ik dan. Maar goed, daar hebben we in NL ook weer een batterij instanties voor om dat allemaal weer op te lappen.
Ik vind mijn vader een schat. Liefste en grappigste vader die ik mij had kunnen wensen. Maar het maakt mij toch echt niet uit hoe hij over mijn vriend denkt. Fijn dat hij goed over hem denkt hoor. Maar als dat niet zo was, jammer. Ik ben volwassen en het is mijn keuze.
Maar juist daarom moet de basis goed zijn. Als je een sterke basis hebt dat overleeft je relatie wel een periode met meer gezeur en kortere lontjes. Dan begrijpen jullie van elkaar dat dit voortkomt uit slaapgebrek. En dan weet je dat je toch op elkaar kunt vertrouwen dat het allemaal wel weer goed komt. Wel blijven praten. En uitspreken dat je het niet kwaad bedoeld, maar dat het er soms gewoon harder uitkomt door je vermoeidheid. Als de basis al wankel was en je niet zeker van elkaar bent dan kan gesnauw of gezeur makkelijk ontaarden in echte ruzie of de gedachte dat de liefde verdwenen is.
Nee! De discussie is begonnen over de vraag waarom mensen in een ongezonde relatie bewust aan kinderen beginnen. Jij raakte ongepland zwanger. Dat is een heel andere situatie. Dat je daarna hebt gekozen het kind te laten komen en van haar te houden en voor haar te zorgen is gewoon een dikke plus voor jou. En ook hoe je de rest beschrijft.... Nee het is niet het ideaal plaatje, maar het klinkt wel goed doordacht. En het leven is vaak nu eenmaal niet het ideaal plaatje. En met je nieuwe partner heb je dus wel eerst een goede basis opgebouwd voor jullie samen voor een kindje gingen.
Het was ook niet zo dat we zijn toestemming of goedkeuring nodig hadden. Mijn man is gewoon een romantische ziel die het mooi vond om te doen. En mijn vader hield wel van een potje onderhandelen. En zo is de grap over de geit ontstaan. Maar eerlijk.... Als mijn ouders echt het idee zouden hebben of de betreffende man wel goed zou zijn voor mij dan zou ik heftig gaan twijfelen. Zij kennen mij en hebben feilloos door als ik met een man aan kom zetten die niet bij me zou passen. In feite is dat (voor ik mijn man leerde kennen) ook gebeurd. Ze hebben er niets van gezegd. Maar ik voelde het aan dat zij hem niks vonden. Niet dat ik me daar toen iets van aan trok. Hij bleek ook een zak patat die mij veel pijn gedaan heeft. Jaren later heb ik het daar nog eens over gehad met mijn vader. Die vertelde me dat hij blij was toen die relatie uit was. En nog blijer toen ik met een nieuwe vriend aan kwam die wel bij me paste. Bij beide wist hij het vanaf de eerste ontmoeting.
Ik denk dat een respect- en liefdevolle relatie een goede basis is. Met daarbij wel voldoende financiële middelen om met je eigen creativiteit een leuk leven neer te zetten. Het hoeft dus niet dat je bakken met geld hebt en een dik koophuis maar diep in de schulden zitten lijkt me geen fijne basis. Het is ook een bodem voor stres en verdriet. Daarbij is het ook wel belangrijk dat je gelijkwaardig naar de opvoeding van kinderen kijkt. En ze dezelfde normen en waarden mee wil geven. Samenwonen vind ik geen must. Ik ben nu 2 jaar samen met mijn vriend en als hij graag een kindje zou willen (gaat niet gebeuren denk ik) durf ik dat best aan als we apart wonen. Maar gezamenlijk in een huis lijkt me het momenteel een waardeloos idee. Hij heeft een burn-out en zn nachtrust echt nodig. Tel daarbij op dat er met enige regelmaat zware migraine is waardoor hij de hele dag op bed moet kunnen liggen. Maar ik denk dat als we zouden latten we echt wel een liefdevol gezin kunnen zijn. Meest ideale zou dan wel zijn dat we in de zelfde wijk/straat een huis zouden hebben.
Snap ik. Maar kan dus net zo goed dat je beste vriendin of je broer dit soort dingen feilloos aanvoelt. En zo voor de grap is ook nog wel leuk, de hand vragen. Maar dat dit echt nog serieus gebeurd in deze tijd Ik ben 15 jaar samen geweest met mijn ex. Maar een kind krijgen was voor ons samen geen goed idee. Hij was een totaal andere vader dan ik had verwacht. Met mijn huidige vriend zou ik zo nog een kind willen. Door omstandigheden doen we dit niet. We kiezen helemaal voor elkaar en willen met elkaar oud worden, trouw zijn en alles dr op en dr aan. Een handtekening voegt daar niks aan toe. Ik vertrouw hem volledig. De liefde die we voelen, dat is wat telt.
Waarom is een huwelijk dan van belang als basis voor kinderen? Deze belofte kan je ook naar elkaar uitspreken, waarom telt dit minder dan een huwelijk. Omdat je dan de gelofte tegenoverstaande van de wet of God uitspreekt?
Dat je elkaar goed leert kennen Je kent iemand echt niet goed na een relatie van een paar maanden.... Vertrouwen, wederzijds respect Dat is geen garantie voor een levenslange relatie maar wel een goede basis vind ik
Maar dit is toch een hele andere situatie dan waar mijn topic over gaat? Ik heb het over BEWUST kiezen om voor een kindje te gaan. En die vragen kwamen niet bij mij op naar aanleiding van een “oordeel over de buitenkant”, maar naar aanleiding van een aantal topics waarin mensen een behoorlijk persoonlijk inkijkje geven in wat er achter de gesloten voordeur gebeurt en hoe de vuile was erbij hangt. Dat maakte mij nieuwsgierig naar de vraag in welke situatie en onder welke omstandigheden mensen kiezen voor (nog) een kindje. Als je ongepland zwanger wordt vind ik het enkel bewonderenswaardig dat je daar volledig voor gaat en er het allerbeste van maakt gegeven de omstandigheden waarin je op dat moment verkeerd. Mooi om te lezen hoe het bij jullie is gegaan en ik zou me niets aantrekken van wat de buitenwereld er van vind. Dit topic heb ik in ieder geval niet geopend om veroordelend te zijn maar echt omdat ik gewoon nieuwsgierig was naar de beweegredenen en keuzes van mensen.
Voor mij was de relatie het belangrijkst. Je relatie is toch een blauwdruk voor hoe je kind zelf relaties aan zal gaan in de toekomst. Dus: Gelijkwaardigheid Respect Samenwerking én Persoonlijke autonomie Eerlijke taakverdeling Goede communicatie Véél humor En geen schulden. Ik vind schulden en alles op afbetaling kopen echt een no go. Veel geld is niet nodig, een huwelijk, een dik contract of een eigen huis ook niet. Maar ik vind het belangrijk om in ieder geval niet je kind in de min laten beginnen.
Ja, dat zijn ook schulden, maar wel van een andere orde denk ik. De ene studieschuld of hypotheek is de andere ook niet. Ik zou daarvan niet zomaar kunnen zeggen of het wel of niet okee is, maar wij hebben daar wel hele bewuste keuzes in gemaakt. Veel minder luxe/groot wonen dan mogelijk was bijvoorbeeld, omdat we de hypotheek makkelijk wilden kunnen betalen van 1 salaris. En we wilden ook absoluut niet aflossingsvrij. Ik vind studieschuld of een (verantwoordelijke) hypotheek een ander soort schuld dan rood staan bij de bank, flinke bedragen op creditcards, betalingsregelingen bij de Wehkamp enz. Ik zou mijn kind in ieder geval wel het onderscheid duidelijk willen maken tussen het kopen van dingen waar je het geld niet voor hebt en het investeren in de toekomst (zoals ik een studie of eigen woning zie).
Omdat de gelofte doen tov God, voor de mensen die daarin en in het huwelijk geloven dat als het hoogste goed zien.
Klopt, dat is mijn punt. Wij hebben het allemaal goed doordacht. Maar toch zijn er een hoop mensen die zich geroepen voelen om hun grote waffel over ons (en anderen die hun vuile was ook niet buiten hangen) open te trekken terwijl ze alleen de buitenkant zien en totaal geen weet hebben van hoe de situatie echt in elkaar steekt. En tegen die mensen die vinden dat ze maar kunnen oordelen zonder ook maar te weten hoe het bij anderen in werkelijkheid zit, die lopen te mauwen over hoe onstabiel iemand is en dat ze daar zo verdrietig om worden en die denken het recht te hebben om te zeggen dat iemand beter niet aan kinderen kon beginnen..Tegen die mensen zeg ik trek pas je mond los als je alle in and outs weet. Ik vind het een mooi topic, mooi onderwerp. Vind het echt interessant om te lezen wanneer een situatie voor iemand stabiel genoeg is. Leuk om te lezen wat iemand zn persoonlijke voorkeuren zijn. Maar op het moment dat het niet meer zo persoonlijk is en sommigen zo overduidelijk neerkijken op anderen (of het nou hier is of rl) terwijl ze er eigenlijk helemaal niets of heel weinig van afweten..ja sorry, daar gaan mijn nekharen van overeind staan. Opmerkingen als 'ik zie het in mijn omgeving gebeuren want de vriendin van de buurvrouw heeft een vriendin en die heeft een tante waarvan de nicht der moeder zo onstabiel is..belachelijk dat die aan kinderen begonnen is'..daar kan ik helemaal niks mee. Hou het gewoon lekker bij jezelf
Een huwelijk is al lang niet meer aan het geloven in God gekoppeld. Het is een juridische overeenkomst tussen twee mensen met financiële verplichtingen en uitsluitingen. De gelofte aan god als hoogste goed zien geldt enkel voor mensen die ook daadwerkelijk een god geloven zoals in de bijbel, koran of thora omschreven. Daarom zouden voor mijn de waarden, normen en maten van respect voor elkaar binnen een relatie veel zwaarder wegen dan een huwelijk.