Wie ben jij om te bepalen dat jouw kinderen geen contact mogen hebben? Dat je het niet faciliteert heb ik geen mening over. Maar als ze straks puber+ zijn bepalen ze dat toch echt zelf.
Wat een lastige situatie... Ik zou er eigenlijk zo jong mogelijk mee beginnen om iets over het bestaan van Jasper te zeggen. Als ze klein zijn, zullen ze niet zo snel ingewikkelde vragen hebben en het gewoon aannemen als feit. Dan groeien ze gewoon op met die kennis en is het ook niet een beladen verhaal wat ze verteld wordt. En als ik dan lees dat je man nog contact heeft met zoon en dingen met hem onderneemt, is dat bv al een mooie ingang. ‘Waar is papa?’. ‘Papa is met Jasper vissen. Jasper is papa’s andere zoon.’ Even heel simpel gesteld natuurlijk, maar zo wordt hij gewoon onderdeel van het verhaal ipv het hoofdonderwerp.
Ik zou het ook niet "verstoppen", maar heel gewoon maken. Ik zou naar aanleiding van een activiteit van jouw man met z'n zoon aangeven dat papa nog een kindje heeft en daar mee gaat vissen of zo. Waarschijnlijk stellen ze in het begin daar helemaal geen vragen over. Wees wel voorbereid op vragen: Waarom komt hij niet naar hier? Mogen wij mee gaan vissen, ...
Na al je Posts gelezen te hebben vind ik dat jij er nog helemaal niet klaar voor bent om dit met je kinderen te bespreken, je vertelt het op zo’n manier dat het cynisme er van afspat. Eigenlijk raakt het mij zelfs op een negatieve manier hoe je de situatie uitlegt, jij kan het na aanleiding van je berichten helemaal nog niet als partij Zwitserland aan je kinderen uitleggen. Uiteindelijk hebben ze toch ook het recht uit te zoeken of ze met Jasper contact willen hebben ja of nee?
Ik denk dat papa het moet uitleggen zoals het is, zonder het heel beladen te maken. Dus bv koppelen aan dat hij gaat vissen met Jasper en uitleggen hoe oud hij is, dat hij een andere moeder heeft, al groot is en zijn eigen leven heeft. En misschien ook dat het (soms) niet zo goed met hem gaat, en hij bv daarom niet op visite komt, maar papa met hem samen wat gaat doen.
Ik snap dat eerlijk gezegd wel. Als er al zo veel gebeurd is en iemand alleen maar voor problemen en negativiteit in je leven zorgt, zou ik het ook héél lastig vinden om positief te blijven.
Dit inderdaad. Zou het niet zo beladen maken en er ook niet steeds over beginnen, maar er open over zijn als er vragen komen. Zelf heb ik geen contact met mijn vader (nooit gehad ook) en mijn moeder is hertrouwd en voor mijn kinderen is hij hun opa. ik heb mijn kinderen nooit expliciet verteld dat hij niet mijn vader is maar gewacht tot er zelf vragen over kwamen. Nu begon mijn zoon er afgelopen vaderdag ineens over en vroeg of hij mijn vader was, toen heb ik hem de situatie uitgelegd en heb geen vragen meer gehad en voor mijn kinderen is hij nog steeds opa. Nu is jouw situatie wel anders aangezien het om jouw man en zijn kind gaat, maar ik zou Jasper er gewoon bij betrekken: papa is vissen /voetballen met Jasper en wachten tot zij over Jasper beginnen en dan de situatie zo normaal en luchtig mogelijk uitleggen.
Dan zijn jou normen en waarden anders dan de mijne, ik vind het heel belangrijk dat ik als moeder ten alle tijde onpartijdig over iemand spreek. Dus ook over die geweldige schoonfamilie van mij over mijn biologische vader etc. Omdat ik vind, dat mijn kind een eigen mening en vooral een eigen gevoel over iets of iemand mag hebben. En ik zeg helemaal niet dat je positief over iemand moet praten, maar ik zou nooit met zo veel negativiteit over iemand spreken richting mijn kind. Mijn moeder deed/doet dat ook nooit en daardoor heb ik mijn eigen mening over mensen kunnen vormen en daar ben ik haar nog steeds ontzettend dankbaar voor.
Ik snap het ook, daarom vind ik dat TS dit niet moet vertellen, maar hun vader - hij heeft ook contact met Jasper en zal er denk ik daarom ook anders in staan. Ik denk dat een vader toch heel anders over zijn zoon kan praten dan TS over ‘de zoon van papa’ zeg maar... Zelfs met al deze problematiek.
Ik zou niet weten waar ik cynisch ben geweest. Partij Zwitserland ben ik ook niet, dat klopt. Heb ik ook nooit beweerd. Iemand die blij is dat mijn baby afgekomen is (en dat is nog maar een van de vele, vele voorbeelden) zal nooit meer iemand zijn tegenover wie ik neutraal kan staan. Ook kan ik niet zomaar vergeten hoeveel pijn en verdriet hij mijn man heeft gedaan en nog doet. Als mijn kinderen volwassen zijn kan ik niet voor hen bepalen of ze contact met Jasper willen hebben. Maar dat wil niet zeggen dat ik dat zou moeten aanmoedigen of er neutraal tegenover staan. Ik heb Jasper uit mijn persoonlijke leven gezet na veel pijn en moeite en zou dus zeker niet willen dat hij mijn kinderen gebruikt om zich daar weer in te mengen. Nog los van het feit dat het milieu waarin hij verkeert ook geen mensen zijn van wie ik zou willen dat mijn kinderen er mee in aanraking komen.
Overigens heeft mijn man liever ook niet dat onze kinderen op den duur contact hebben met Jasper. Hij wil ze de pijn, teleurstelling en verdriet besparen die Jasper hem keer op keer geeft. En hij is bang dat Jasper hem via de kinderen nog meer zal kwetsen.
Dit vind ik een hele goeie als dat mogelijk is (met die foto's dus). Foto's bekijken waar hij op staat en dan uit laten leggen door hun vader dat dit ook zijn kind is. Dat ze soms samen vissen of whatever en dat hij niet in de buurt woont, dat hij al "groot" is en een andere moeder heeft". Gewoon een korte uitleg is voorlopig voldoende. Als jong volwassene kan die uitleg altijd nog uitgebreid worden.
Maar ik zeg toch ook helemaal niet dat TS haar kinderen niet mag beschermen? Ik denk dat er heel veel verschillende manier van beschermen zijn.
Als ik lees waar Jasper toe in staat is dan zou ik ook geen Zwitserland naar mijn kinderen zijn hoor. Je zegt natuurlijk niet: "Jasper is een idioot die mogen jullie nooit zien. Vergeet hem" Maar ik vind dat je ze ook niet in het diepe hoeft te gooien. 'Zie maar wat je van hem vindt'. Als de kinderen een bepaalde leeftijd zijn mag je ze best informeren over wat er een beetje is gebeurd, en dat hij niet een betrouwbare en lieve man is.
Wat al is gezegd, wel proberen de naam luchtig te laten vallen en dat het papa’s andere zoon is. Als er vragen komen zou ik die, passend bij de leeftijd beantwoorden en er bij zeggen dat ze te jong zijn om verder op details in te gaan als ze door vragen. Ik heb geen contact met mijn ouders. Lang verhaal, maar in het kort over mijn moeder. Zij heeft verschillende psychische stoornissen waaronder borderline. Q vroeg een paar weken geleden naar oma. Heb haar uitgelegd dat ik een deel zou vertellen maar niet alles. Met hetgeen wat ik wel heb verteld nam ze genoegen. Heb er duidelijk bij gezegd dat ze altijd vragen mag stellen en ik zal kijken in hoeverre ze antwoord krijgt. Voor haar werkt dit, misschien ook voor jou kinderen als ze weten dat jullie niks ‘verbergen’. Ze voelen dat toch op de een of andere manier aan.
Hoe oud zijn je kinderen? Mijn vriend heeft een zusje waarvan zijn halfbroertjes heel lang niks geweten hebben. Dit is ze pas 5 jaar geleden verteld. Ze waren toen tussen de 9-16 jaar. Mijn schoonouders hebben geen contact met het meisje om diverse redenen. Maar mijn vriend had dat toen wel en omdat er een kans bestond dat ze elkaar tegen het lijf konden lopen bij ons is besloten het ze te vertellen zodat ze niet verrast werden. Overigens is er nu helemaal geen contact meer met haar dus de jongens hebben haar nog nooit gezien. Ik zou het ze vertellen zoals mijn schoonouders hebben gedaan. Om de tafel gaan zitten en zeggen dat papa vroeger een andere vrouw had waarmee die ook een kindje heeft gekregen. Zijn naam en hoe oud die is bijv. En als ze dan willen weten hoe die er uit ziet kan je een foto laten zien. Laat ze zelf met vragen komen en beantwoord die zo veel mogelijk. En leg ook simpel maar duidelijk uit waarom zij Jasper nooit gezien hebben.
De manier waarop zij dat doet is haar zaak. Ik probeer alleen maar aan te geven, waarom ts Jasper het liefst niet in de buurt van haar kinderen heeft. Dit doet ze uit het beschermen van. Mooi dat jij tal van verschillende mogelijkheden ziet, maar jij zit er niet midden in. Ik denk ook dat hij als vader van, het misschien beter kan uitleggen. Ook in omgang met Jasper liggen er wel dingen denk ik. Maar vooralsnog kan ik me voorstellen dat het heel bedreigend is en je ten alle tijden je eigen kinderen wil beschermen. En dat ze advies vraagt is prima, maar dat mensen oordelend reageren of met wijzende vingers, vind ik erg vermoeiend. Wat helpt haar dat nou. Als het uitgangspunt is dat je iemand wilt helpen op een forum, zou het zoveel toffer zijn als mensen zelf dat inzicht mogen verkrijgen, door als 'helpende' partij vragen te stellen...
Dat is zeker haar zaak, zou toch wat zijn als anderen gaan beslissen hoe TS de dingen aan moet pakken. Het mooie van een forum is dat wanneer je hier een topic plaats er tal van vrouwen ( en enkele mannen) zijn die hierop kunnen en mogen reageren met hun eigen beweegredenen en ervaringen. Super handig als je niet precies weet wat je moet doen, daar zou je dus zomaar wat tips uit kunnen halen.