Hoi allemaal, Ik zou heel graag willen horen van jullie wat jullie als zwaarste ervaren hebben tijdens de hele scheidingsperiode.... Bijv: Welk stukje was het zwaarst? Of het lastigst? emotioneel of financieel ,het kan allebei ... Of wat hebben jullie misschien onderschat en zou je achteraf anders gedaan hebben? Hier een moeder aan het begin van de scheidingsperiode met een zoontje van 6,5 Vandaar mijn vraagstelling
Allereerst, wat vervelend voor jullie. Mijn vriend en ik gingen na 15 jaar uit elkaar. Mijn zoon was toen 1,5 jaar. Dus wat voor mij makkelijker was; we waren niet getrouwd, dat scheelt een hoop geld en gedoe. En ons zoontje was te jong om het bewust mee te krijgen. Hij weet nu niet beter. Het lastigste vond ik de periode van een huis zoeken en kopen. Daarna financieel alles goed regelen zodat we wat te besteden hebben. Het aanvragen van toeslagen was ik wat laat mee. Waardoor ik de eerste maanden echt geld tekort kwam. Is allemaal goed gekomen. Emotioneel vond ik het helemaal niet zwaar. Maar het was mijn eigen beslissing en de emoties had ik de jaren ervoor al gehad. Ik was vooral heel gelukkig en blij Hoe gaat het met jou? Wat vind jij lastig of waarbij kun je tips gebruiken?
Mijn vriend en ik gingen na 16 jaar uit elkaar. 3 kindjes. Hoewel ik de knoop heb doorgehakt (toen ik er achter kwam dat hij mij al 6 maanden een ander had) bleek dat hij al zeker een jaar klaar was met de relatie. Hij stond dus veel verder in het proces. Dat voelde heel eenzaam. De eerste fase was moeilijk, omdat hij best wel bizarre eisen had mbt het co-ouderschap. Daarna hebben we nog bijna 2 jaar birdnesting gedaan en dat was voor mij ontzettend zwaar. Als hij met de kinderen in ons huis was, stond ik met mijn koffertje op straat (hij had zelf een klein studiootje gehuurd voor als hij niet met de kinderen was). Het verdriet van de kinderen, dat vond ik heel moeilijk om te zien en te voelen... We zijn nu ruim 3 jaar na de beslissing om uit elkaar te gaan, en het loopt eigenlijk best goed. Hij heeft al weer 2 jaar een vriendin. We gaan eigenlijk goed met elkaar om, vieren de kinderverjaardagen samen, ik ben nog goed met mijn schoonfamilie. Toen zijn vader en kort daarna mijn moeder overleden, waren we duidelijk 1 familie. Maar ik ben wel degene die de basis heeft gelegd. Sommige vriendinnen zeiden tegen me: als ik het was geweest had ik hem (na alles wat ie had geflikt) gelijk het huis uit geschopt en geen compromissen gesloten. Maar ik heb toch geprobeerd om de kinderen op de 1e plek te zetten. En dat is gelukt. Hoe gaat het met jou?
Sterkte. Ik ben (achteraf gezien) de eerste weken echt depressief geweest. Heb alleen maar op de bank gelegen en alles was teveel. Dat vind ik nu ik er op terug kan kijken zo erg.. vooral voor mijn dochter, ze was pas 1,5 maar ik kon niets hebben.. Ondanks dat ik er zelf voor gekozen had en 100% achter me keuze sta/stond. Financieel was het hier ook echt niet gemakkelijk hoor, maar de emotionele kant viel me echtt zwaar.
Ik zit er nu ook midden in en wat mij het zwaarste valt is het nog samen moeten uithouden in 1 huis. Zelf kan ik niet in het huis blijven dus moet wat anders zoeken en dat gaat niet makkelijk. Pff bijna onmogelijk lijkt wel. Ik leef in de logeerkamer en we eten nog wel samen ivm onze dochter van 8. Hebben we zo afgesproken. 2 nachtjes in de week ben ik weg, anders hou ik het niet uit. Pff ik weet niet of ik dit nog lang volhou. Maar helaas heb geen andere keus
Vreselijk inderdaad. Oudste was toen net 10, bij haar drong het echt meteen door, ze was zooooo verdrietig..
Het loslaten van het plaatje wat ik voor ogen had. En het vinden van woonruimte. Het was echt hopeloos....
Wat ik heel moeilijk vond was om er echter te komen dat m'n huwelijk niet was wat ik dacht dat het was. Vervolgens aan de kinderen moeten vertellen dat we uit elkaar gaan. En daarna de stress en strijd omdat we niet op 1 lijn zaten.
Voor mij was het heel erg dubbel. Ik moest alles regelen, huis werd verkocht, ouderschapsplan etc, het moest allemaal vanuit mij komen. Dat viel mij erg zwaar. Aan de andere kant was ik hoteldebotel verliefd! (Niet de reden van de scheiding trouwens....) en zag alles alleen maar positief daardoor
Het vertellen aan de kinderen vond ik toch wel het zwaarst. Daarnaast heeft de zoektocht naar een woning veel stress opgeleverd. We hadden ons huis verkocht en voor een bepaalde datum moest ik dus iets anders vinden. Ik heb het geluk gehad iets particulier op tijd te vinden, anders had ik een enorm probleem. Er werd bij de woningbouw namelijk geen urgentie gegeven, ook al zou ik op straat eindigen met de kinderen. Tijdens de zoektocht woonden ex en ik nog samen in ons huis. Dat ging in begin goed, maar hoe langer het duurde, hoe meer irritaties e.d. er kwamen en in die periode is hij heel respectloos naar mij geweest. Voordeel was wel dat ik 15 kilo ben kwijtgeraakt De scheiding zelf heeft me juist geen verdriet gedaan, ik ben er gelukkiger op geworden en mijn ex ook, ondertussen gaan we weer goed met elkaar om en de kinderen hebben het heel goed doorstaan moet ik zeggen.
Inderdaad toch ook wel het vinden van een huis is echt bijna niet te doen,zo bizar! Uitzichtloos dit ...
Watvreselijk om daar achter te moeten komen zeg! Ongeloolijk Mijn zoontje doet het super gelukkig, ik zit nog in ons nog huis nu maar ik moet eenwoning zoeken en dat lukt niet zo 1 2 3 helaas....erg moeilijk
Ik denk dat ik het vinden van een nieuwe woning ook het lastigste vindt! Uitzichtloos soms.... Dan denk je : KOMT DIT OOIT GOED?
Hoelang geleden ben jij gescheiden? Wij zijn al een tijd uit elkaar, maar officieel is er nog niks geregeld. Het ziet er nu naar uit dat we er uit gaan komen met een mediator.
Wij zijn net een paar weken uit elkaar maar ook hier moet alles nog in gang gezet worden. Mijn man is vertrokken , ik woon hier met mijn zoontje. Nooit verwacht toen ik de eerste dingen op dit forum plaatste bij NOD lijst en "zwanger of niet" , dat ik ooit in dit forum terecht zou komen...zo raar hoe alles kan lopen, zo ook onvoorstelbaar vooral ook....