Ik heb een super goede band met mijn ouders. En hou echt onvoorwaardelijk van ze. Mijn vader, is wel officieel mijn stiefvader, maar hij is voor mij echt mijn vader, ken hem al sinds ik 3 jaar ben. En mijn moeder is mijn aller beste vriendin. Ik heb geen band met mijn eigen vader. Schoonvader en zijn vrouw geen contact mee, en helaas is mijn schoonmoeder al wat jaren overleden. Dat was ook een heel fijn en lief mens.
Met mijn moeder echt een hele goede band, eerder vriendinnen dan moeder dochter relatie. We zien elkaar dagelijks. Mijn vader zie en spreek ik al 15 jaar niet meer.
Heel kort.. Niet. Met mijn vader al jaren geen contact, eigenlijk nooit gehad en met mijn moeder is het contact oppervlakkig. Ik voel ook niet echt iets voor ze.
Inderdaad, ik denk dat je dit vanzelf krijgt als je voor dezelfde keuzes staat of in dezelfde situatie zit. En andere keuzes kán maken. Voor mijzelf was het een constatering dat eigenlijk alle ouders gewoon maar wat doen, of in ieder geval mijn ouders, en dat ook zij hun angsten en zorgen hebben gehad. Over de band met mijn ouders kan ik kort zijn, mijn moeder leeft niet meer en de band met mijn vader is apart. Hij doet zijn best, ik doe mijn best en het blijft over koetjes en kalfjes. Het zij zo.
Ik ben stapelgek op mn vader. Fantastische man en een geweldig lieve vader en opa. Mijn moeder is een ander verhaal. Zij heeft borderline en gedraagt zich daar ook naar. Borderline is haar excuus en zelfreflextie doet ze niet aan. Alles ligt altijd aan een ander en niet aan haar. Ik heb dan ook ruim 1.5 jaar geleden het contact met haar verbroken. Triest, jazeker. Maar wel noodzakeliji voor een gezonde toekomst.
Bij mij heel goed. Ik ben pas op mijn 24ste uit huis gegaan en daarna nog elk jaar mee op vakantie geweest tot ik mijn dochter kreeg. Ik zie ze 1 of 2 keer per week en we appen elke dag. Ze hebben echt veel voor ons over en zijn altijd geïnteresseerd. Ik merk ook nu ik zelf moeder ben dat ik veel meer op mijn moeder ben gaan lijken. Kortom, ik ben heel blij met ze
Ik heb superouders. Ze staan echt altijd voor ons klaar, zijn lief voor en betrokken bij hun kleinkinderen, steunen waar nodig zonder zich op te dringen en hebben mij en mijn zussen gewoon een hele fijne jeugd gegeven. Natuurlijk zijn er wel dingen die ik zelf misschien anders zou hebben gedaan, maar niemand denkt over alles 100% hetzelfde. Al met al ben ik ontzettend blij met ze en prijs ik me gelukkig. Hier overigens ook hele lieve en fijne schoonouders. Ze wonen ver weg, dus we zien ze een stuk minder en ze zijn in een hoop dingen best anders dan wij, maar ook zij staan altijd voor ons klaar en zijn dol op onze kids, dus ook op dat front niets te klagen. Voor de mensen met een slechte relatie met hun ouders: ik kan me daar niets bij voorstellen, maakt jullie dat niet bang over de relatie met je eigen kinderen? Ik moet er niet aan denken dat er iets zou kunnen gebeuren wat dat ooit in gevaar zou brengen en kan me ook echt niet indenken wat dat dan zou zijn.
Ik had tot mijn puberteit een goede band met mijn ouders. Met mijn vader nog steeds.. lijk ook heel veel op hem, ook qua karakter. Mijn moeder is gecompliceerder. Ze heeft een sterke narcistische persoonlijkheid. Ik kon me daar eerder best aan storen en hem nu geleerd om daar wat afstand van te nemen. Puur uit zelfbescherming. Ze geeft 2 jaar geleden een herseninfarct gehad en een fors hartprobleem. Heel erg uiteraard maar qua karakter is het nog meer achteruit gegaan. Hulp wil ze niet.. Nu ik zwanger ben mis ik die band met mijn moeder sterker dan ooit. Haha.. zelfs bij het schrijven van dit stukje komen de waterlanders. Deels hormonen natuurlijk..
Sinds ik op mijn 19de uit huis ben gegaan bij mijn moeder is het contact eigenlijk echt heel goed. Omdat ik ook fulltime werkte begon het op een gegeven moment te botsen tussen ons en kibbelden we heel veel, erg vervelend. En ik kon ook mijn eigen woning betalen dus had ik daar maar voor gekozen. Nu word ik 30 en ik hou veel van mijn ouders. Ze zijn al 23 jaar uit elkaar, met veel ruzie gescheiden helaas. Sinds 3 jaar woon ik 650km bij ze vandaan in Duitsland en is het contact bijna beter als in Nederland ik spreek ze regelmatig via whatsapp, Facebook of een kort telefoontje en als ik naar NL ga zorg ik dat ik ALTIJD langs mijn moeder en vader ga. Zeker mijn vader, want die loopt niet zo lekker, is chronisch ziek en zegt soms dingen al 'ik ga stoppen met al mijn medicatie want dan ben ik morgen dood, niemand die mij mist' enzo en daar word ik soms echt wel benauwd van want ik wil mijn vader nog lang niet verliezen, hij moet nog opa worden!! Dus zeker bij hem vind ik het belangrijk dat ik hem blijft bezoeken. Mijn moeder is zo gek als een deur, nog steeds, en heel druk. Ga altijd lekker met haar de stad in, terrasje pakken of beetje shoppen. Ze is ook in voor ineens midden in de nacht in een bus stappen en naar Londen rijden (was ooit een kadootje voor moederdag en was geen probleem om om 03:00 uit bed te gaan ook al wist ze niet waarheen enzo). We houden van horror films en kijken die ook graag samen. Kan goed met haar praten, zeker nu ik zelf problemen heb met zwanger worden. Zij had ook problemen, ze heeft 8 jaar over mij gedaan en dan was ik ook nog eens een tweeling, waarvan ze er 1 tijdens de zwangerschap verloren heeft. Dus ze is ook een fijne gesprekspartner. Daarbij moet ik ook zeggen dat ik hoop dat ik mijn kinderen ga opvoeden zoals mijn moeder ons opgevoed heeft. Ik ben haar regeltjes nooit vergeten in elk geval! En ze hebben ook altijd goed geholpen ook al was het toen niet leuk Ik word soms wel eens bang van het idee dat ik ze nog moet gaan verliezen, dan breekt mijn hart echt als ik daar aan denk.. heel naar word ik daarvan. Dus ik hoop dat ze nog minstens 20 jaar mee gaan!
Bang niet, maar maak me zeker “zorgen” of ik later niet dezelfde “fouten” zal maken naar Mn kinderen toe als mijn moeder nu.. Juist omdat ik graag een veel fijnere en hechtere band met onze kids wil, houdt het me bezig! Mijn ouders (of vooral moeder dus) maken mij geregeld verdrietig/gekwetst... Erover praten heeft voor mijn gevoelig geen enkel nut met Mn moeder want die wimpelt alles af als; stel je niet zo aan, valt wel mee, helemaal niet, kan gebeuren etc etc etc! Of ze luisterde met een half oor en geeft een alsnog afgewimpeld antwoord
Een prima band maar inderdaad ook jaloers op sommige verhalen hier. We zouden bijv nooit een weekend weg kunnen gaan met elkaar als gezin; of een keer gezellig uit eten. En ik voel me niet fijn in huis omdat mijn moeder rookt. Ik knuffel haar daarom ook niet en wil niet lang binnen zitten. En ze zijn ook twee adhd’ers waardoor je er overprikkeld vandaan komt. Mijn ouders zetten overal altijd de boel op stelten. MOE word ik van ze
Ik ben echt dol op mijn ouders. Wij eten met het gezin ook 2 keer in de week samen. Ze staan altijd voor ons klaar, en dit natuurlijk ook andersom. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik ze spreek. Daarnaast heb ik ook fantastische schoonouders. Ik voel me oprecht gezegend
Ik heb een heel goede band met allebei mijn ouders. Altijd gehad. Alleen zijzelf niet. In dec '99 zijn mijn ouders in een langdurige vechtscheiding verzeild geraakt (vader ging vreemd) die uitliep op 15 jaar lang modder gooien, advocaten, stoken via mij en mijn 11 jaar jongere zus, deurwaarders op elkaar afsturen en noem maar op, je kunt het zo gek niet bedenken. Mijn moeder is heel lief, warm en open, maar ze kan ook een wolf in schaapskleren zijn en ze laat het achterste van haar tong niet zien. Op zich logisch, ze was ordinair bedrogen met een vriendin van haar. En mijn vader is juist heel open, soms een tikkeltje fout charmant en hij gaat conflicten niet uit de weg maar hij is absoluut geen slechte man. Mijn zus en ik hebben altijd met beide een goede band gehouden, al hebben wij allebei het korte lontje van vader dus af en toe gaat het even wat minder... Ongeveer tegelijk met de geboorte van onze zoon ging mijn vaders laatste relatie uit, werd hij zelf bedrogen. Hij was enorm verdrietig en heeft sindsdien geen relatie meer gehad. En langzaam maar zeker hebben mijn ouders elkaar teruggevonden, als vrienden zeggen ze. Al heb ik regelmatig de indruk dat er meer is. Ze zijn nu gepensioneerd, helpen elkaar met dingen, maken vaak dagtripjes en gaan samen uit eten. Vaak als ik bij mijn moeder kom is hij daar ook. "Toevallig." Ze vinden zichzelf nu kinderachtig zoals ze deden. Het is grappig dat ze voor mijn zoon gewoon opa en oma zijn, hij weet niet beter gelukkig. Ik zou het niet echt super vinden als ze officieel weer een stel zijn, daarvoor is er teveel gebeurd, maar ik ben wel heel trots dat ze dit hebben bereikt.
Ik heb een hele goede band met mijn moeder ze houd onvoorwaardelijk van mij, ik zie haar gemiddeld 2 keer per week. Mijn biologische vader... tja wat een graftak is dat.
Met mijn vader heb ik geen contact sinds ik 12 of 13 ben. Met mijn moeder eigenlijk alleen contact vanwege mijn dochter. Verder sporadisch. Maar ik zou nooit bij haar aankloppen als ik ergens over wil praten ofzo.
Geen contact met mijn biologische vader sinds ik 18 ben. Ik draag zijn achternaam ook niet meer gelukkig. Hij heeft mijn jeugd echt tot een vreselijke tijd gemaakt en de jaren erna ook. Met mijn moeder is het contact wisselend. Ze is er regelmatig voor onze kinderen maar is helaas nooit oprecht geïnteresseerd in hoe het met mij gaat. Als ik iets moeilijk vind op mijn werk (Forensische psychiatrie) en het daar met haar over heb dan wordt ze boos: “waarom moet je toch altijd van die moeilijke banen kiezen” en eindigt het gesprek. Met haar man is het ingewikkeld. Hij heeft issues en daar hebben wij heel erg veel last van gehad. Hij heeft ons vroeger vaak het huis uit gezet en er zijn talloze anderen voorbeelden van heel naar gedrag op te noemen. Inmiddels is hij wijzer geworden en heeft zijn excuses aangeboden voor wat hij heeft gezegd en gedaan maar het blijft onveilig voelen. Het is wat het is, ik kan er helaas niets aan veranderen. Maar als ik het zo opschrijf maakt het me verdrietig.
Met mijn schoonmoeder had ik heel fijn contact. Ze is helaas vorig jaar verongelukt en heeft een groot gat achter gelaten. Contact met mijn schoonvader is ook heel fijn. Gelukkig is hij er nog
Ik heb een prima band met mijn ouders. Al lopen we de deur niet plat bij elkaar. Maar ik weet dat ze er voor ons zijn, en anders om ook. Soms zie ik ze 4x per mnd en soms 4 mnd niet. Maar als er echt wat is, zijn we er. We appen wel bijna elke dag.
Wat een verhalen allemaal. Het ligt bij mij ook wat gecompliceerd, maar ik lees hier dat ik niet de enige ben die hier mee worstelt. Contact met moeder niet en met vader gaat moeizaam. Contact met moeder verbroken voor ik kinderen had. Kon dat allemaal prima plaatsen enzo. Toen kreeg ik zelf kinderen en nu voel ik me niets anders dan in de steek gelaten, ben ik boos, verdrietig, maar ook bang. Misschien vinden mensen wel dat ik net ben als haar? Lijk ik op haar? Naast het gemis van een goede band, die onvoorwaardelijheid, kunnen bouwen en vertrouwen op iemand, is er vooral veel angst tov mijn eigen kinderen. En tot op de dag van vandaag kan ik er nog niet bij hoe je van je eigen kind weg kan lopen. Band met vader gaat moeizaam. Ga ik verder niet op in. Band met schoonouders is goed. Echter ben ik veel te onzeker en ook weer bang om mensen dichtbij te laten en toe te laten. Op de 1 of andere manier heb ik altijd het gevoel dat ik het niet goed doe, of niet goed genoeg ben of 'anders'. Nou heel verhaal