Ik denk dat mijn man vreemdgaat

Mooi gezegd. Inderdaad; mocht je gaan scheiden, zorg dat je geen zure ex wordt. De kans om in een vechtscheiding te belanden is zo groot en je kind als middel inzetten omdat je zelf zó diep gekwetst bent, ligt op de loer.
Vreemdgaan is nooit goed. Daarmee tref je iemand tot in het diepst van zijn of haar ziel, maar ik ben wel van mening dat er altijd een ‘reden’ voor is. Dit moet je natuurlijk anders oplossen en op een andere manier mee dealen, maar als je vreemdgaat zit in mijn ogen je relatie gewoon niet goed of gaat het niet naar tevredenheid van ieder. De vreemdganger is natuurlijk de boosdoener, maar kijk ook naar de rol van de partner. Als alles op rolletjes loopt thuis zie ik geen reden om vreemd te gaan. Ik doe nu een aanname hoor, maar misschien is (in dit geval) de vrouw heel druk met haar nieuwe gezinnetje; heeft geen oog meer voor man. Tenminste; in zijn ogen dan. Natuurlijk moet je dan niet je piemel achterna lopen en op die manier je onvrede uiten over hoe het thuis gaat. Maar wat ik wil zeggen; het ligt niet altijd alleen maar bij de vreemdganger. De rol van partner moet ook bekeken worden. Ik geloof niet zo in schuld van één kant...

 

Ik begrijp je!
Zo hebben wij in onze vriendenkring een stel dat uit elkaar is gegaan. Hij is ooit vreemdgegaan ze hebben aan hun relatie gewerkt, maar door andere redenen zijn ze toch weer uit elkaar gegroeid en zij vertrouwde hem eigenlijk ook nooit meer. Dan kan hij wel zijn best doen maar als je vriendin je altijd blijft controleren dan is er ook geen redden aan volgens mij.

 

Ja wij hadden ook zo’n stel in de vriendengroep. Hij ging vreemd toen hun kindje een jaar was. Vreselijk natuurlijk en dat had hij nooit moeten doen, maar als je hun relatie zag
Zij was (onbewust denk ik) zo alleen maar bezig met hun kindje. Hij mocht ook niks, want zij deed het allemaal beter. Had hij het kindje een keer leuk aangekleed, ging ze zeiken dat het rompertje niet bij het broekje paste, of nog erger; ze ging de baby omkleden. Flessen maakte hij niet goed enz. Hij is een keer bij ons geweest en toen kwam er ook nog bij dat ze nooit meer seks hadden. Daar was ze altijd te moe voor en ze wilde ook geen gepriegel meer aan haar lijf. Overigens beaamde ze dat zelf ook hoor, dus het was niet alleen zijn verhaal.
Weekendje weg? Nee want de baby kan nog niet logeren. Etentje samen? Nee want de baby raakte overstuur van iedereen behalve van mama. Bovendien hoefden ze ook niet meer samen weg want ze waren toch een gezin nu dus baby overal mee naartoe.
Op een gegeven moment was de maat voor hem vol. In een dronken bui met een andere dame gezoend. Slim? Nee. Maar hij had al zo vaak met haar gepraat, ook in ons bijzijn, maar niets hielp. Ook nu was vreemdgaan geen excuus maar ergens... ergens begreep ik het wel

 

Een vechtscheiding voorkomen moet je ten alle tijden proberen, helemaal mee eens!
Maar nee als je zo verschrikkelijk bedonderd wordt door je partner dan hoef je geen schuld bij jezelf te gaan zoeken.
Als de vreemdganger niet happy in de relatie was,dan kan je dat zeggen, of de relatie verbreken. Vreemdgaan is nooit maar dan ook nooit een excuus, ook al heb je nog zo'n zeurende partner, dan los je dat volwassen op.

Ik vind vreemdgaan echt schandelijk en verwerpelijk.

 

Tja... Dat zeg ik dus ook inderdaad, maar los van vreemdgaan kent elk verhaal meerdere kanten en dat bedoelde ik. Koppel het even los van elkaar.
En ik zie in mijn werk dagelijks wat een vechtscheiding doet met kinderen. Dat moet je niet ‘proberen’ te voorkomen, maar daar moet je je hard voor maken; wat een lul van een vent of trut van een vrouw je partner ook is...

 

Nee dat loskoppelen zie ik dus niet zo. Vreemdgaan is vreemdgaan.
Al zitten er 100 kanten aan, je houdt je broek maar gewoon aan.
Jij zegt dat er altijd een reden is voor het vreemdgaan, nee sorry het is geen reden voor het vreemdgaan, het is een reden waarom de relatie minder is of een dip heeft.

 

Nee dat zeg ik niet. Maar ik denk dat we elkaar niet zo goed begrijpen. Dat geeft niet. Volgens mij bedoelen we hetzelfde. Niet dat ik straks weer de boeman ben hè die het allemaal goed zit praten etc. Ik bedoelde juist dat als een relatie niet goed zit, daar een reden voor is en niet dat vreemdgaan een oplossing daarvoor is.

 

Mee eens.
Dronken 1x op een feestje zoenen, dat vind ik dan nog tot daar aan toe.
Alles wat daarna verder gaat...Daar ben je zelf helemaal bij.
Dat is ook wat ik mijn ex zo heb kwalijk genomen.
Was hij naar mij toe gekomen: ik heb iemand ontmoet, ik heb gevoelens, wat nu.
Dan beslis je om of voor je relatie te vechten, of je zet er een punt achter.
Maar dan kan je elkaar nog in de ogen kijken.
Dat hij met zijn volle verstand mij 6 maanden lang heeft bedonderd, gewoon keihard liegen,
na 16 jaar en 3 kinderen samen, dat begrijp ik nog steeds niet.

 

Ik snap wel wat je insteek is hoor!
En heb na het beëindigen van mijn relatie ook echt in mijzelf moeten zoeken, wat had ik anders kunnen doen.
Welke lessen neem ik mee? Hoe sta ik in bepaalde situaties?

 

Ik ook inderdaad. Ik ben degene die mijn scheiding toentertijd in gang heeft gezet, maar ik heb ook bij mezelf moeten nadenken wat mijn rol was, wat ik anders had moeten doen en wat ik wilde in mijn relatie daarna.

 

Ik lees en snap wat je zegt, maar soms kunnen dingen net even iets anders liggen dan hoe stellig jij het nu brengt.

Als je partner vreemd gaat hoef je zeker niet de schuld (volledig) op jezelf te betrekken. Maar het kan zeker niet kwaad om in sommige situaties aan zelfreflectie te doen.

Misschien miste de vreemdgaande partner wel iets in de relatie? Heeft hij of zij al duizenden malen een gesprek er over begonnen, heeft de vreemdgaande partner al weet ik hoe vaak en lang zijn of haar best gedaan en is hij of zij ineens verliefd geworden. Heeft hij of zij zich er tegen verzet? Heeft hij of zij alles gedaan om het te voorkomen, maar was het sterker dan hem- of haarzelf en heeft hij of zij niet bij de partner weg willen gaan omdat hij hem of haar niet pijn wilde doen?

Je weet het niet. Ik was altijd heel erg stellig over dit soort onderwerpen en was de eerste die een steen zou werpen
Maar de kennis en levenservaring van mijzelf (en die van mijn vriendinnen) die ik in de loop van mijn leven heb mogen opdoen heeft mij milder gemaakt en heeft mij gebracht dat ik iets minder hard oordelend ben geworden.

Je schrijft trouwens ook: je houd je broek aan. Wist je dat een hoop mensen emotioneel vreemdgaan en het daar bij houden? Die hebben keurig hun broek aangehouden

 

Dit is/was onze situatie. Maar ik heb meermaals aangehaald dat indien hij niet gelukkig is bij mij, hij maar moet vertrekken. Idem indien hij dacht beter af te zijn bij een ander. Maar dan moest hij met alles vertrekken, dus ook met zijn was en strijk.
Hij heeft de foute volgorde aangehouden, waardoor ik strikt genomen enkel nog zijn huishoudster was voor was, strijk en eten en "babysit" voor de kinderen (begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van mijn kinderen en de tijd die we samen doorbrengen, maar het is omdat ik netjes thuisbleef bij de kinderen dat hij op avontuur kon gaan.)

 

Ik vond het erger dat mijn ex tegen mij zei; ik kan zo goed met haar praten, dan dat hij zijn piemel erin had gestoken...
Sorry; klinkt wat bot maar ik snap dus wat je bedoelt te zeggen.

 

Ik hoop met heel mijn hart dat dit lukt voor jullie zoon en ook voor jou.
Ik ken je gevoel dat je nu hebt.
Ik persoonlijk heb het mijn ex toentertijd vergeven maar uiteindelijk heeft het ons toch genekt. Ik ben twee jaar later bij hem weggegaan. Niet op een nette manier, dat terzijde, maar uiteindelijk kon ik het hem niet vergeven.
Maar ik ken ook stellen die er sterker uitgekomen zijn dan ooit dus volg je gevoel al zal dat gevoel op dit moment zwaar vallen.

 

Alles wat je hierboven zegt: dan ga je in therapie, maak je het uit of vraag je een scheiding aan. Maar je gaat niet vreemd.

 

Natuurlijk is dat de juiste manier van handelen! Denk dat we het daar allemaal wel over eens zijn.
Maar iedereen maakt wel eens fouten, kleine of enorm grote.
Ik ben het er mee eens dat het wel degelijk "noodzakelijk" is om aan zelfreflectie te doen mocht je partner vreemd gaan.
Niet om een excuus te vinden, niet om schuld bij jezelf te zoeken en ook niet om het gedrag goed te praten. Wel om een stukje begrip te krijgen voor de situatie/of juist niet. En wel om er leerpuneten/aandachtpunten uit te trekken voor een volgende relatie.

 

Het vreemdgaan an sich is niet goed te praten en een fout van de overspelige partner, maar dat neemt niet weg dat aan wat er verkeerd zit in de relatie, de andere partner ook een aandeel heeft/kan hebben. Vreemdgaan word voor veel mensen ineens de hoofdzonde die alle andere fouten overstijgt. Maar kijk naar wat er aan vooraf ging, en wat het aandeel van beiden hier in is.

 

Precies!

 

Ik wou dat mijn man gewoon zijn lul erin had geduwd destijds ipv hele gesprekken met haar over mij voeren. Maar die van hem is keurig in zijn broek gebleven.
En toch was ik helemaal kapot toen hij vertelde (ja dat toch wel uiteindelijk toen ik 35 weken zwanger was) wat er al maanden tussen hem en haar (collega) speelde.

Ik had een pré natale depressie en hij besprak alles met haar wat uiteindelijk uitmondde in het uitwisselen van sexuele fantasieën.

Gelukkig werd zij weg bezuinigd en ging hij naar een andere locatie. Dus hij heeft mij alles verteld en ik weet ook zeker dat ze elkaar nooit meer gezien/gesproken hebben.

We hebben beiden hard moeten werken en doen dat nog steeds om te zijn waar we nu zijn. Ons huwelijk is er uiteindelijk beter door geworden omdat we allebei veel geleerd hebben over onszelf en elkaar.

Maar ik denk echt dat ik gewoon lust/seks gemakkelijker had kunnen verwerken dan praten/emoties en dan vooral in relatie tot mij/ons huwelijk.