Je hebt altijd wel iets waar je achteraf spijt van hebt of waarvan je denkt; had ik dat maar anders gedaan. Ik ook. Ik heb verschrikkelijk veel spijt van het feit dat ik niet eerder naar mijn gevoel heb geluisterd en aan de bel heb getrokken omdat ik door één oog steeds minder ging zien. Goed; toen ik dit eenmaal deed heeft het ziekenhuis me enorm in de steek gelaten, maar dat terzijde. Ik weet óók dat als ik eerder was geholpen, ik niet blind was geworden aan dat oog. En soms zit me dat op z’n zachtst gezegd zo dwars! Hebben jullie ergens spijt van?
Oef, moest er even over nadenken. Maar ondanks dat mijn leven echt niet perfect is en sommige keuzes ook permanente nadelige gevolgen hebben, eigenlijk van niks denk ik.. Elke keuze heb ik met de beste intenties gemaakt met de kennis die ik op dat moment had, dat wil ik mezelf achteraf niet kwalijk nemen.
De tijd en energie die ik heb gegeven aan mensen die dat niet verdienden. Dat ik niet vaker voor mezelf heb gekozen, voor wat het beste is voor mij en niet altijd even goed ben opgekomen voor mijn belangen (bijv. op werk salarisverhoging etc.) Daarnaast dat ik zoveel geld verbrast heb aan onzinnige dingen en niet wat meer op de spaarrekening heb gezet.
Dat mijn moeder ons na het verlies van onze zoon overgehaald heeft om naar haar huurhuis in Duitsland te verhuizen. Ons onderbuik gevoel zei dat we het niet moesten doen en ik kon ook niet meer in de huidige woning blijven (met babykamer die af was). Kort maar krachtig heeft dat geintje ons duizenden euro’s gekost en een enorme rottijd 4 maanden na het verlies. We hebben geen minuut in de huurwoning gewoond en gigantisch uitgebuit. We woonden op hun zolder en moesten gewoon huur betalen, gwl en andere kosten nog. Uiteindelijk met toeval weer in hetzelfde dorp waar we voorheen woonden terecht gekomen, maar het leverde ons beide echt een rottijd op.
Oh bah dit is wel heel erg naar, zeker na het verlies van je zoontje zou je verwachten dat je moeder er juist is om je op te vangen. Gelukkig heeft het maar 4 maanden geduurd en je hebt er lering uit getrokken. Heel veel sterkte met de verwerking van het verlies.
Soms heb ik spijt van het feit dat ik teveel energie in bepaalde mensen heb gestoken en veel voor ze gedaan ten koste van mezelf uit “vanzelfsprekendheid”. Die mensen zijn het totaal niet waard geweest en vind het jammer dat ik zolang naïef ben geweest. Heb er zeker wat van geleerd en mijn leven aangepast op dat gebied. Blijkbaar was het nodig om wakker te worden. Echte spijt heb ik dan ook eigenlijk niet want ik kan en wil mezelf niet veranderen maar voor die bepaalde mensen kijk ik voortaan wel uit. Genoeg anderen die mijn energie en tijd wel waard zijn, denk ik maar.
Spijt niet, maar ik had wel andere (grote) keuzes gemaakt als ik had geweten wat ik nu weet. Misschien maar beter ook dat je niet in de toekomst kunt kijken
Je eigen moeder die je dit flikte? Ongelooflijk. En verschrikkelijk, na het verlies van jullie zoontje. Echt walgelijk dat je zo werd uitgebuit door haar! Ze had je juist ontzettend moeten steunen na z'n verschrikkelijke gebeurtenis.
Ik heb er spijt van dat ik na de middelbare school geen opleiding gedaan heb en in een winkel ben gaan werken. Inmiddels 20 jaar verder en eindelijk een mbo diploma gehaald. Maar als ik toen beter m'n best had gedaan had ik hbo kunnen doen toen ik nog thuis woonde. Wel heel blij nu met m'n diploma! Dat maakt het ‘spijtgevoel’ wel minder.
Niet verhuizen voor een goede baan van mijn man. Een goede baan is ook niet alles. Nu weer bijna 1.5 jaar terug en zo happy. Al bracht het ons wel naar een koophuis in een stad waar ik anders niet aan gedacht zou hebben. Dan zouden we in ons vorige dorp blijven wonen waar je geen koophuis kan krijgen. Wij wonen zo fijn nu in een toffe stad. Andere opleiding. Niet in de zorg wat slecht is voor je hele gestel. Ik zit nu gewoon vast want ga nergens zo goed verdienen. Mijn onregelmatigheid wat ik haat levert ons wel veel geld op en daardoor kan ik partime werken. Kaartjes verkocht van coldplay. Toen der tijd had mijn man een enorm belangrijke examen voor zijn studie. Net de dag na coldplay. Nog steeds spijt van. Maar aan de andere kant hij had het wel gehaald.
Ik heb nergens écht spijt van. Alles wat je doet en hebt gedaan heeft je gebracht waar je nu bent.. en ik zit nu prima!
Dat ik nog best jong van geest was toen ik Puber kreeg en dat ik soms niets van opvoeden wist. Daar heb ik wel wat steekjes laten vallen.... zucht, ik word er meteen weer verdrietig van. Wat erg van je oog zeg!
Dat ik een opleiding heb gedaan met niet veel beroepsperspectief omdat de studie te breed was, ook nog afgestudeerd in de crisis dus per sollicitatie was het al uniek als er minder dan 150 concurrenten waren. Waren vaak zelfs 600... Sta je daar als starter tussen. Kon alleen onbetaald even aan het werk op daadwerkelijk wo niveau. Toen de markt aantrok was ik ouder zonder veel ervaring en werd ik ingehaald door de nieuwe lichting want ik kon ook niet voltijd werken: de biologische klok tikte wel door was gestart met het stichten van een gezin. Uiteindelijk ook arbeidsongeschikt geraakt door de zwangerschap. Dus hoewel de ambitie volop aanwezig is, is de uitvoering tegen gevallen Had achteraf echt wat anders gestudeerd. Andere studie doen is onbetaalbaar.
Dat ik niet bij mijn moeder gewaakt heb de laatste nacht (ik was hoogzwanger en kwam in de vroege ochtend terug met de verwachting dat het nog minimaal die hele dag zou duren maar 10 min nadat ik er was overleed ze) Dat ik geen vader-dochter dans heb gedaan met mijn vader op onze bruiloft. Dat ik na 30kg te zijn afgevallen de klad erin heb laten komen en nu weer opnieuw moet beginnen
Dat ik weinig energie gestoken heb ik sommige vriendschappen, En die vriendschappen dus verloren zijn gegaan. Dat ik nooit samen met mijn man op vakantie ben geweest voordat we kinderen kregen. ( ik vond het zonde van mijn geld ) Maar goed die tijd komt weer als de kinderen groot zijn. Nu een mooi huis omdat we altijd veel gespaard hebben.
Dat ik niet vaker nee zei of minder aantrok van anderen. Op het werk dan voornamelijk. Maar ondanks die spijt blijf ik toch nog steeds te vaak ja zeggen en rekening houden met anderen. En ook spijt dat ik niet wat meer spaarde.