gelooft jouw partner net als zijn moeder? als die net als jou niet geloofd vind ik het ook wel gek je kind te laten dopen, doen ze dat uberhaupt wel bij ongelovige ouders?
Ik ben van huis uit katholiek. Maar mn ouders deden er niet veel mee. Toen ik mijn man leerde kennen die gereformeerd is van huis uit ging ik me verdiepen in het geloof en de bijbel. Nu gaan we regelmatig naar de kerk en voeden we de kinderen op met de bijbel. Ik geloof dat God de schepper is, en Heere Jezus onze redder is.
Het lijkt alsof geloven samen moet gaan met negativiteit, met regels en gedragingen. Dat voelt voor mij als Christen vreemd. Je gelooft als je een band met God hebt en de verhalen/het leven van God gelooft. En een kerk kan je daar bij helpen, maar is geen pre. Geloven komt uit je hart en niet uit het navolgen van regeltjes. Iedereen moet absoluut doen/geloven wat hij/zij zelf wil. Daar heb ik niks over te vinden!
Tsja sorry hoor maar als ik alles zo lees moeten wij vooral onze mond houden en precies zo denken zoals degene die niet geloven. Een hele vreemde gang van zaken wij mogen niets zeggen, maar jullie ons wel wat opleggen eigenlijk evangeliseren jullie de Andere kant op
Ik geloof niet. Ten eerste omdat ik niet wil leven volgens allemaal van oudsher opgelegde regels (die per religie, kerk en regio weer verschillen) met de eventueel bijkomende sociale controle. En ten tweede vanwege de totale willekeur van geloven in het algemeen. Bv, als je wordt geboren in Afghanistan is de kans zeer klein dat je Christen wordt. Het ligt er dus maar net aan in welk gebied, in welke regio, in welke stad, in welk gezin je wordt geboren of en wat je gelooft. En ten derde denk ik dat geloof is ontstaan door een combinatie van het niet kunnen verklaren van bepaalde (natuur)verschijnselen (denk alleen al aan het geloof in een god van de donder toen men nog niet wist wat onweer was) en dat dus dmv een geloof dat wel willen verklaren en daarnaast het gebruik van macht. Deze factoren zorgen ervoor dat ik niet kan/wil geloven. Maar dat zijn mijn ideeën en vanzelfsprekend respecteer ik mensen die daar anders over denken. Mijn kinderen zitten/zaten op een katholieke basisschool. Het katholieke karakter zit hem in het vieren van de katholieke feesten en natuurlijk het onderwijs in de bijbehorende bijbelverhalen. Ook is er aandacht voor andere religies. Verder is het gewoon een leuke/goede school. Ik kies een school niet vanwege zijn religieuze of juist afwezige religieuze achtergrond, maar ik kan een school daar wel op afwijzen. Zo zit hier een Christelijke basisschool waar bepaalde kinderboeken niet in de bibliotheek staan vanwege het heidense karakter (denk aan Harry Potter, e.d.). Dat soort censuur wil ik niet voor mijn kinderen.
Zo kijk ik er ook tegenaan. Mijn man ook, die heeft wel op een Christelijke basisschool gezeten waar veel met geloof werd gedaan. Niet omdat zijn ouders gelovig waren maar omdat dit een van de betere scholen in de buurt was. Hij vertelt dat ze op school elke dag moesten bidden en dat de dag elke dag begon met een verhaal uit de bijbel. Met pasen en kerst werd daar veel aandacht aan besteed. Hij vind die verhalen nog steeds heel mooi en kijkt met een goed gevoel terug op die basisschool. Onze zoon heeft veel vriendjes die moslim zijn, een maand geleden (tijdens de ramadan) kwam hij thuis met het feit dat hij denkt dat hij wel in Allah gelooft dat hij zich goed kan vinden in wat al zijn vriendjes geloven. Geen idee of dit een fase is maar ik moet bekennen dat ik even moest slikken. Stel nou dat hij wel wil gaan geloven daarin? Helemaal zijn goed recht, maar wij kunnen hem daarin totaal niet begeleiden of helpen. Dat zou wel een soort van afstand tussen ons creëren als hij dit heel serieus gaat nemen.
Ik vind dat iedereen vooral moet geloven wat hij/ zij vindt, maar val andere er niet mee lastig. Ik vergeet nooit dat ik in het Ronald McDonald huis zat, mijn 2 kinderen lagen te vechten voor hun leven, ik was net bevallen en iemand die ook in het huis zat vroeg of ze mij en mijn zoontjes wat kracht mocht geven door te bidden. Ik was naïef, moe en ik had veel aan mijn hoofd, maar goed, bidden kan geen kwaad dacht ik, ging ze ineens haar hand op mij leggen en God vragen om hulp en een heel gebed opnoemen met de namen van mijn zoontjes. Ik verstijfde, durfde niet te onderbreken, dacht alleen maar ‘ik wil hier weg’ en ik was daarna zo boos. Het voelde heel respectloos naar mijn normen en waarden toe. Ik dacht dat zij in privé wilde bidden voor mijn zoontjes, dat had ik dat prima gevonden. Maar dit was echt een stap te ver. Zolang niemand aan mijn deur staat, een levensvisie wil opdringen, en de gelovigen elkaar respecteren, vind ik het echt allemaal prima.
toevallig ging die gedachten door mijn hoofd bij het lezen van dit topic, kan iemand mij vertellen wat de achterliggende gedachten vanuit het geloof is om jongens te laten bijsnijden?
Wat ik oprecht niet snap; dat zoveel mensen zich druk maken over een groep gelovigen waar ze niks mee hebben. Ze hebben niks met hun opvattingen en levenswijze (Ze vinden er alleen heel veel van) en ze zijn totaal niet van plan om zich er bij aan te sluiten en toch maken ze zich druk omdat ze t idee hebben dat die mensen er mee bezig zijn om anderen te overtuigen. Als je zo sterk in je schoenen staat hoef je je daar toch niet druk over te maken?
Ik geloof niet, nooit gedaan ook. Ik heb wel op een christelijke basisschool gezeten maar dat was volgens mij meer omdat die school in de buurt van ons huis stond. Mijn vader is hertrouwd en zijn nieuwe vrouw is gereformeerd en haar kinderen zijn ook zo opgevoed. Ik moest echt even slikken toen mijn vader met haar thuis kwam want ik wist toen al dat ik op vrouwen val en ik maakte me meteen heel druk omdat ik bang was niet geaccepteerd te worden. Gelukkig viel dat wel mee, ik weet niet beter dan dat mijn vrouw en ik altijd zijn geaccepteerd door hen.. Misschien vinden ze er wel iets van maar ik weet van niks.
Ik merk hier veel verwarring tussen geloof en religie. Verhalen van, ik was vroeger wel christen maar door de strengheid, of door omstandigheden nu niet meer. Dat is religie. Ik geloof wel. Ik ben religieus opgevoed maar geloofde niet, niet echt. Ik dacht van wel, maar dat was niet zo. Het was ‘psychologisch’ fijn om houvast te hebben aan regels die mij ergens brachten. Totdat God ingreep in mijn (ons, namelijk die van mij en mijn man) leven. In een donker dal was Hij daar en liet Hij mij zien wie Hij echt is. Ik geloof dat veel mensen dit ervaren in een donker dal omdat ons verlangen en gebeden dan het oprechtst zijn en zonder menselijke eigen belangen. Een soort ‘ik geef het al aan U Heer’ houding. Hij is namelijk een God van liefde. Hij is niet uit op regels en niet uit op kerkelijke instanties. Ik ging een proces in van het loslaten van religie en verlangde vanzelf om meer op hem te lijken. Ik ga regelmatig met mijn gezin naar een ‘kerk’. Maar wij zijn geen traditionele kerk en accepteren verschillen en accepteren iedereen. Ik probeer een leven te leiden van ‘mijn leven voor JOU’ i.p.v. een ‘mijn leven voor MIJ’ en heel eerlijk is dat echt heel lastig maar weet ik dat als je je dienstbaar opstelt voor de ander je daar zoveel voor terugkrijgt (denk maar aan wat er gebeurd als je ouder wordt, een deel van je ‘oude’ leven inlevert maar dat eigenlijk nooit ziet als offer of als hinderlijk). Ik respecteer andermans mening, EN (i.p.v. Maar ) hoop oprecht dat door mijn houding en blik op het leven anderen geraakt worden en nieuwsgierig worden. Ik zal daarom nooit mijn geloof verbergen. Overigens klinkt dit allemaal heel zweverig maar ben ik in het dagelijks leven gewoon een ‘working-mom’ (zelfs een beetje een carrière tijger) en zal je mij echt niet non-stop over Mn geloof horen praten. Maar als iemand vraagt waar ik mee bezig ben dan ga ik niet verbergen dat ik in het weekend met een groep bij elkaar ben gekomen om over Jezus te leren.
Dat wordt helemaal niet gezegd. Maar aan de andere kant wordt wel gezegd dat er verteld MOET worden over Jezus. Nee hoor, dat hoeft helemaal niet. Hou het lekker bij jezelf.
Jawel de scholen moeten verboden worden en daarvoor in de plek moet de evolutietheorie komen en vrijheid van iedereen behalve van gelovigen.
Ik geloof ook. Wij gaan naar de kerk, onze kinderen zijn gedoopt, gaan naar een christelijk kdv en straks naar een christelijke school (op beiden komen ook veel niet christelijke of anders gelovige kinderen). Ik vind het heel belangrijk dat ze naar anderen en zichzelf leren kijken zoals God dat leert. Ik zie echt niet wat daar 'indoctrinerend' aan is, als jij je kinderen naar een openbare school of vrije school stuurt maak je daar net zo goed een keuze in. Een christelijke school leert alles wat een reguliere school ook leert, alleen is het fundament 'anders'. Ik wil net als alle andere ouders mijn kind naar een school sturen die bij ons past. Wij hebben ook veel niet- en anders-gelovige familie, vrienden en buren, dus ze weten dat er ook mensen zijn die niet in God geloven. Prima, is niet minder of beter dan wat wij ze leren. Wij gaan zelf naar een over het algemeen fijne kerk, maar ik snap ook best dat er mensen zijn die er op afgeknapt zijn. De kerk is niet perfect. De wereld daarbuiten is dat ook niet.
Dat is niet het punt. Ik vind helemaal niks van gelovigen, moet je lekker zelf weten. Ik heb er niks mee, maar dat is mijn keuze. Als ik dan een bericht krijg van de overbuurvrouw dat ik pas echt gelukkig wordt als ik Jezus toelaat in mijn leven, ja, dan word ik chagrijnig. Ik zeg niks over jouw levenstijl, laat mij het dan op mijn manier doen en geef niet zo'n boodschap af, doet meer kwaad dan goed. Dat soort mensen verpest het voor de rest, die het wel bij zichzelf weet te houden.
Je hebt nog steeds de vrijheid te geloven als er alleen nog openbare scholen zijn. Alleen dan thuis en in je eigen kerk. Ik vind trouwens niet dat een verbod op scholen perse nodig is.