Ik geloof niet (ben ook niet gelovig opgevoed). Mijn man gelooft ook niet (ook niet gelovig opgevoed). Hij heeft zich wel laten dopen, maar dat was in een diepzwarte periode in ons leven waarin hij zich heeft laten ompraten door een gelovig familielid (zijn familie). Hij is toen een half jaar naar de kerk geweest, maar heeft daar zoveel hypocriete dingen gezien wat hem niet uit het zwarte trok, maar juist verder er in, dat hij sindsdien niet meer is geweest. Onze kinderen worden ook totaal niet gelovig opgevoed. De school van mijn dochter is protestant christelijk, maar daar zitten nu meer moslims op dan christelijke kinderen, dat de school liever een moskee incl gebedsruimte bezoekt dan een christelijke kerk. Voor mij gaat dit te ver en dus vind ik daarom ook dat geloof niet op school thuis hoort. Verder moet elke gelovige doen wat ze zelf willen, zolang ze mij er niet mee "lastig vallen". Ik probeer ze immers ook niet van hun geloof "af te praten"
Ik ben Christen en vind het heel moeilijk hoe negatief er naar het Christelijk geloof gekeken wordt. Hou het maar lekker binnenshuis, hou je mond er over, en probeer vooral je kinderen niet zo op te voeden want indoctrinatie. Als mensen hun geloof met je willen delen is dat echt niet altijd bedoeld om je iets op te leggen. En al is dat wel zo, dan is dat vanuit de intentie om je te helpen. Die mensen geloven dat jouw ziel verloren gaat als je Jezus niet jouw zonden laat dragen. Zij hebben er helemaal niets aan als jij je "bekeert" dat doen ze voor jou, uit liefde. En dat kan je vervelend vinden, en je kan het er niet mee eens zijn. En agreed, soms gaat dat ook echt niet op de goede manier, maar het is niet respectloos, het is juist liefdevol. Er zijn ook zoveel vooroordelen. Oh jij bent christen? Dan haat je homo's en hoef ik bij deze nooit meer met jou te maken te hebben. Of, jullie hebben zoveel regeltjes, maar vervolgens mag ik niet uitleggen dat dat helemaal niet zo is. Iedereen mag over mij oordelen zonder dat ik mij mag uitleggen/verdedigen. Het geloof is niet een 'prettig gevoel' of een 'levensstijl' het is een diepe overtuiging over het leven die mij niet de les leest, maar mij motivatie en richtlijnen geeft om het goede te doen. En ja er zijn hypocriete christenen, en ik denk dat iedere christen wel eens hypocriet is. Maar ook wij zijn maar mensen. Mensen maken fouten. En wij geloven dat onze fouten vergeven worden, maar claimen niet dat wij ze niet maken.
Liefdevol of niet. Ik zit er niet op te wachten, dus gewoon niet doen. Ik heb ook zo mijn idee over het geloof, die ga ik ook niet met jou delen, vanwege zogenaamde liefdevolle bedoelingen? Ik vind dat dus wel namelijk echt heel erg respectloos. Ik vind het geloof een grote onzinnige bedoeling, maar als het jou gelukkig maakt, vooral doen dan. Ik vind het oprecht heel sneu dat mensen dat soort dingen geloven, maar waarom zou ik dat zeggen tegen iemand die gelooft? Zit toch niemand op te wachten. En andersom dus ook niet.
Wordt je daar serieus chagrijnig van? Onbegrijpelijk. Je gelooft niet eens dat hij bestaat. Ik krijg dagelijks zulk soort berichten. Het hele maatschappelijke leven geeft de boodschap af dat je gelukkiger bent zonder God en Jezus. Ik word daar niet chagrijnig van omdat ik weet dat ik t anders ervaar en zie.
Mijn man en ik zijn niet gelovig, maar mijn moeder bijvoorbeeld wel. Ergens benijd ik haar; ze leeft volgens de in haar beleving juiste normen en waarden en leeft daardoor met de harmonieuze geruststelling dat ze naar de hemel gaat als ze dood gaat. En da's voor ons niet-gelovigen maar afwachten natuurlijk. Ik ben opgegroeid met twee buurvrouwen. Lesbisch stel, inmiddels bijna 40 jaar samen. Toen het homohuwelijk voor de wet werd goedgekeurd, wilden zij gaan trouwen. Ze vroegen mijn moeder als getuige. Vanuit geloofsovertuiging heeft ze hier werkelijk even over na moeten denken. Uiteindelijk zei ze "maar bovenal gaat het mij om naastenliefde, en ze zijn me zo dierbaar. 'Gaat heen en vermenigvuldig u' gaat allang niet meer voor ze op, dus ik maak liever onderdeel uit van hun geluk". Mijns inziens is er wel degelijk een behoorlijk vrije interpretatie van de invulling van het geloof en de bijbehorende "regels" mogelijk. Merendeel wat de bijbel dicteert is slechts terug te herleiden naar een ethisch verantwoorde manier van leven immers. Hooguit (en dat is vanuit míjn niet-gelovige standpunt natuurlijk) geromantiseerd, gedramatiseerd, (enigszins) gedateerd en contradictief aangezien de bijbel niet door slechts één persoon geschreven is en derhalve onmogelijk volledig rechtlijnig kan zijn.
Ja ik word daar chagrijnig van. Simpelweg omdat het een ander niets aangaat en het is een denigrerende opmerking, ik ben namelijk heel gelukkig. En ik zou nooit tegen een ander zeggen dat ze gelukkiger zouden zijn zonder hun geloof (ondanks hoe ik erover denk), geef mij dan hetzelfde respect en houd je mond ook over dat soort dingen tegen mij
In mijn geval maak ik mij er niet druk over maar voel ik toch steeds een vlaag van irritatie als ik een dergelijke opmerking krijg van onze families. Ik reageer daar dan glimlachend op en doe er verder niks mee. Ze zullen me niet overtuigen en ik sta inderdaad stevig in mijn schoenen. Maar ik vind het jammer dat er elke keer weer toch even iets over gezegd moet worden. Ik zeg toch ook niet elke keer wat jammer dat jullie in sprookjes geloven? Ik zeg er nooit iets over zelfs. Ik ben stil als ze bidden, luister mee met de bijbelverhalen op familiedagen etc. Maar goed, dit is natuurlijk een persoonlijke ervaring uit mijn omgeving. Mijn moeder is ook gelovig en die zegt nooit zulke dingen en daar heb ik dat gevoel ook totaal niet bij. Mijn jongste zit zelfs op een christelijk kinderdagverblijf omdat het gewoon een heel tof kinderdagverblijf is. Het hoeft van mij ook niet binnenshuis te blijven want ik wil best rekening houden, maar houd dan ook wat rekening met mij. Maar eerlijk gezegd heb ik deze discussie ook vaak gehad met onze familie en de uitkomst is altijd dat het gewoon zo is en dat ze ons willen redden en dat het liefdevol bedoeld is. En als ik uitleg dat ik dat zeer vriendelijk vindt maar het echt niet nodig is komen we er toch nooit uit. Dus ik geloof niet dat dit een punt is om tot een compromis te komen.
En vergeet niet dat verschillende kerken er zelf een draai aan geven en er regels bij verzinnen. Dat is dus opgelegd door mensen, niet door God
Maar wat vind je dan van alle wetenschappelijke feiten die er zijn voor de evolutietheorie? Daar sluit je je ogen voor? Die negeer je? Echt oprechte interesse? Ik ben namelijk nieuwsgierig met welke verklaring je hier omheen kunt?
Je wilt niet weten wat ik meerdere keren per week aan moet horen. Hoe ik en mn gezin veroordeeld worden. Wat er over ons gezegd wordt. Het gaat wel degelijk 2 kanten op. En van 'jullie' kant moet t gewoon maar kunnen. Ik heb werkelijk nog nooit iemand lastig gevallen met mijn geloofsovertuiging. Maar blijkbaar is het feit dat ik (op een bepaalde manier) geloof al genoeg om van alles te moeten incasseren. Best triest.
Haha, ik kan me een goede voorstelling maken van je wereldbeeld . Prima. Overigens heeft volgens mij geen enkel christen hier gezegd dat het een sneue bedoeling is als je niet gelooft. Ik snap het volkomen, het is ook ingewikkeld en niet grijpbaar en het is makkelijker om niet te geloven en je af te sluiten voor alles wat buiten je eigen realiteit ligt. Maar ook dat is een keuze en een geloof. En hoe dat zit is een hele filosofische uitleg waar ik niet op in wil gaan omdat ik hier niet ben om je te overtuigen . Maar een christen die voor je wilt bidden doet dat uit liefde voor jou en niet om je te overtuigen. Zij ziet jouw verdriet en wilt oprecht dat je dat niet hoeft mee te maken. En tactischer was geweest als ze toestemming had gevraagd of ze dat hardop had mogen doen en daarbij je hand had mogen aanraken. En dan had ze dat gerespecteerd als je nee had gezegd Maar kwade bedoelingen waren er geenszins.
En daar hebben mijn man en ik een helder onderbouwde visie op, maar dat neemt niet weg dat wij geenszins de behoefte voelen om dit uiteen te zetten om wie dan ook maar te overtuigen... Ik wéét dat mijn moeder bijvoorbeeld ontzettend ontvankelijk is voor onze input. Ze kijkt naar ons op, op basis van intelligentie. In een gesprek van vijf minuten zouden wij haar er zonder enige moeite, puur op basis van enkele feitjes en weerleggingen, van kunnen overtuigen dat God niet bestaat. Maar in wat voor gat zou het arme mens dan vallen? Ze zou kapot gaan van verdriet want zij houdt van haar God. Ik vind het prachtig hoe zij er invulling aan geeft en ik ben er heilig van overtuigd dat "haar God" net zo innig van haar zal moeten houden als iedereen in haar omgeving van haar houdt.
Ik heb het hier over een persoonlijke ervaring met mijn familie. Niet over jullie. Ik vind het mooi als jij nooit iemand lastig valt met je geloofsovertuiging. En de ander kant op houd ik gewoon ook rekening met degene die wel een geloof belijden. Dan is het toch helemaal goed juist?
Ik geloof wel. Haal veel uit mijn geloof; wijze lessen, levensvragen, troost en geluk. Voor mij is de bijbel de waarheid. Mijn doel is ook zoveel mogelijk goed te leggen en goed te doen, maar niet ten kostte van mijn geloof. Zo heb ik een enorme discussie gehad over de nashville verklaring gehad. Men vroeg mij mijn mening. Maar toen ik daar voor uit kwam was dat niet het sociaal wenselijke antwoord. Ik vind dat jammer voor degene die zich daar aan stoort. Maar het deert mij niet dat mensen mij vaak " anders" vinden. Ik leef mijn geloof uit. Of dat nou sociaal wenselijk is of niet. Ik zou nooit opzettelijk iemand kwetsen door ongevraagd mijn mening te spuien, maar als het mij gevraagd wordt sta ik er achter. Iemand die niets heeft met het geloof..prima. Maar om dan iets of iemand belachelijk te maken vind ik wat zielig. Zeker als je eigenlijk geen idee hebt waar je over praat. Persoonlijk vind ik dat alleen maar jammer voor de persoon die dat doet. Ik denk dan; je weet niet wat je mist!
Respect; daar gaat t om. Jij hebt misschien respect voor gelovigen, maar de meesten niet. Dat blijkt ook wel uit de meningen in dit topic. Ik wil me absoluut niet een slachtofferrol geven, maar t is wel de realiteit dat je als streng gelovige veel negativiteit over je heen krijgt. Ik heb er meestal weinig last van, maar nu ik weer van alles in dit topic lees word ik er niet echt blij van.
Ja kijk dat is waarom het geloven heet. Niet iedereen kan met feiten precies onderbouwen hoe het zit. Maar iedereen heeft een eigen visie van hoe het is, en dat kan je waarschijnlijk met simpele feitjes ontkrachten, maar als iets niet feitelijk is maar op basis van vertrouwen dan werkt dat niet zo.
En deze reactie maakt mijn "weerstand" (die er eigenlijk nooit was) erger. Er was geen verdriet. Mijn jongste zoontje was net geboren en we zaten op een roze wolk. Totaal ongepast. En je kunt helemaal geen voorstelling maken van mijn wereldbeeld, je kent mij helemaal niet, zeker niet gebaseerd op 1 bericht. Toevoeging: Dat iemand voor je wil bidden in tijden van verdriet, vind ik prima, maar een bericht sturen dat ik gelukkiger zou zijn met Jezus, terwijl ik heel gelukkig ben, vind ik respectloos. Je haalt daarmee mijn keuzes naar beneden. Doe ik bij een ander ook niet, doe dat dan ook niet bij mij.
Ik heb t ook over een persoonlijke ervaring. Die deelt iedereen hier; ik dus ook. Helaas is de maatschappij niet meer zo dat iedereen rekening houdt met elkaar.