Ik geloof wel, veel mensen om me heen niet. Dat vind ik soms jammer, maar is ieders eigen keuze. Met andere religies etc ben ik niet bezig. Mijn contact met God is heel persoonlijk en haal ik veel steun uit.
Het woordje indoctrinatie kwam van mij. Ik heb echter nergens geschreven dat dit op iedere school of in ieder gezin gebeurd. Ik heb zelfs geschreven dat ik zelf op een katholieke school met een open karakter heb gezeten en dat als alle scholen zo waren dat er wat mij betreft geen probleem is. Ik lees hier veelal in dit topic dat een mening over een gedeelte van de christelijke gemeenschap direct op zichzelf betrokken wordt en als aanval wordt gezien. En dat er wordt gedacht dat we het dan over de hele gemeenschap hebben. Terwijl als ik mijn reacties terug lees ik absoluut niet generaliseer. Er bestaat een verschil tussen een christelijke opvoeding geven en indoctrinatie. Als je thuis de normen en waarden van je godsdienst of geloof (of hoe je het ook wil noemen) meegeeft is dat wat anders dan wanneer je je kinderen vertelt dat ongelovigen/anders gelovigen slecht zijn en als ze zelf er ooit voor kiezen het geloof/godsdienst links te laten liggen er niet meer bij horen. Het eerste is in mijn ogen een geloof/godsdienst/overtuiging meegeven. Het laatste is wat mij betreft indoctrinatie.
Maar dat ligt aan degene die dat zo uitlegt. Het is volslagen onzin namelijk. Waarom zou God straffen met ziekte en verderf? Dat is juist de andere partij, die wil twijfel, onrust en verdriet zaaien. En dat lukt aardig. We leven in een zeer gebroken wereld waarin we meer en meer lijnrecht tegenover elkaar komen te staan. En er is maar 1 die daarvan profiteert..helaas..
Dat valt voor mij sowieso allemaal niet te rijmen. Ik heb een dood zusje, andere deel van die tweeling is gehandicapt. Zoveel gedoe en pijn brengt dat met zich mee, wat zouden mijn ouders ooit hebben gedaan om zoiets te verdienen? Zij geloofden al niet, al is mijn moeder wel zo opgevoed, maar als ze wel geloofden was het daar toch echt wel gestopt. Ik vergeet ook nooit meer dat een vriendje vroeger bij mij aan de deur kwam, toen ik 8 was of zo, die mij vertelde dat mijn zusje weer zou lopen als ik maar hard genoeg zou bidden. Jankend bij mijn moeder op schoot gezeten, en word er misselijk van als ik er nu aan denk dat zij dat toen dus ook te horen heeft gekregen.
Dat is ook lastig. Mijn vader overleed toen ik 11 was en ik heb er ondanks mijn geloof ook nog regelmatig veel moeite mee om dit te accepteren . Dat je gelooft, betekent (in mijn geval in ieder geval) niet dat alles volkomen logisch is en er geen vragen zijn.
We verdienen dat eigenlijk allemaal; maar het is genade van God dat wij toch zoveel voorspoed mogen ervaren. Ik denk dat het daar ook verschil in zit. Een christen ziet zichzelf niet als een goed mens, maar juist als een slecht mens.
Nee idd, mijn vader overleed ook jong, maar inmiddels geloof ik dat God het beste met ons voor heeft. Al zal ik dat nu nog niet begrijpen. Ik vind het voorbeeld van een borduurwerk altijd wel mooi in deze. Wij zit alleen de achterkant, met alle rafels ed, terwijl God de voorkant ziet.
Ja, dat is dan het geloof he. Ik kan dat als ongelovige nooit bevatten, en er nooit achterstaan dat mijn god mij en ons zulke dingen zou aandoen. Of het zou laten gebeuren. Voordat we weer over semantics gaan vallen. Ik zou mijn kinderen tegen zulke dingen willen beschermen.
Maar het feit dat het niet ophoudt na dit leven en er een hoger doel is, kan je leven juist ook zin geven?
Wat ik in dit leven heb is er, wat er na komt weet niemand. Ik ga niet leven voor een misschien over 60 jaar. Ik heb mijn familie, vriend en kinderen. Dat vind ik meer waard, in het nu. Zij geven mijn leven zin.
Ik ben gelovig, maar herken van alle kanten die hier naar voren komen helemaal niks gelukkig. Ik voel me nooit niet gerespecteerd, en ervaar andersom ook niet dat anderen mij respectloos vinden. Ik heb jaren in een omgeving gewerkt waar ik de enige Christen was (nu overigens ook) en daar had ik de allerbeste gesprekken over het wel of niet geloven. Zelf vind ik dat in een bepaalde Christelijk omgeving wel eens lastiger. Want het Christendom is zo enorm breed. Wij vallen denk ik onder de middenmoot, zijn voor de rechtsere kant 'te licht bevonden' omdat ik een broek draag en geen hoed draag in de kerk, maar worden 'te zwaar bevonden' door de linksere christenen omdat ik twee keer per zondag naar de kerk ga, elke dag bid en uit de Bijbel lees en mijn kinderen naar een Christelijke school stuur waar alleen Christelijke kinderen op zitten en ze nog elke dag met de Bijbel bezig zijn. En toch merk ik dat als ik het gesprek open gooi er echt wel wederzijds respect is, maar het kost soms tijd en moeite om tot een echt gesprek te komen, met gelovigen én met ongelovigen. Het gaat er ook om dat ik een ander niks op leg, maar ik ben heel erg eerlijk als mensen mij dingen vragen over mijn geloof. Ik draai nergens omheen. Maar doordat ik het bij mezelf hou ervaar ik dus totaal geen respectloze situaties. Mijn collega's die allemaal ongelovig zijn vonden mij eerst echt heel strenggelovig, omdat ik dus 2 keer naar de kerk ga en elke dag bid, maar pas zei er een: eigenlijk val je best mee, je bent gewoon in voor een lolletje, hebt respect voor ons, legt ons niks op. Dan lig ik echt dubbel en bedank ik ze hartelijk voor het compliment :-D Ik merk dat er veel geroepen wordt over respectloos (niet perse hier, maar in de krant en op internet in het algemeen) terwijl er geen echte gesprekken gevoerd worden over het waarom, met ruimte voor beide kanten. Je kunt je als Christen of niet gelovige ook helemaal afsluiten voor andere meningen, maar daar kom je niet verder mee. Soms is het goed om out of the box te denken, en jezelf eens de vraag te stellen: klopt het wel hoe ik denk, wat ik vind? Of is er misschien ook een nuance. En dan weer beide kanten op. En dan blijven er voor mij 2 hele harde geloofsfeiten over: mijn God liefhebben boven alles en mijn naasten als mijzelf. En daar zit zeker heel veel aan vast, maar ik heb wel geleerd om over veel andere zaken wat milder te gaan denken. En dat betekent niet dat ik mijn principes loslaat, maar ik leer er wel meer nuance door aan te brengen en de Bijbel ook wat meer in de context te zien waardoor zaken waar ik eerder heel stellig in was toch wat minder zwart wit te gaan zien. En ik hoop dat ongelovigen dit ook doen, zodat we juist meer nasr elkaar toe groeien ipv van elkaar af.
Maar wat krijg je dan? Een homo wordt met homoseksuele gevoelens geboren, het is geen bewuste keuze van, hé laat ik eens op mannen vallen of bij lesbiennes, hé laat ik eens op vrouwen vallen. Als vanuit de kerk of bijbel dan wordt gezegd, jij mag niets met jouw natuurlijke seksuele gevoelens doen want dat wordt fout bevonden dan gaan mensen zich in bochten wringen omdat ze niet fout willen zijn. Even als voorbeeld een homoseksuele man. Ze gaan bijvoorbeeld een hetero relatie aan, tegen hun natuur in. Zo'n relatie is vanaf het begin gedoemd te mislukken, met alle ellende vandien. De homoseksuele gevoelens worden vaak verborgen gehouden voor de vrouw en als de aap uit de mouw komt blijft daar een verwarde en zwaar gekwetste vrouw achter. De man heeft binnen dat huwelijk ook nooit zichzelf mogen zijn en moet al die tijd toneelspelen. Celibatair leven is ook niet echt een optie, want een mens is nu eenmaal een wezen met seksuele gevoelens (uitzonderingen daargelaten) en heeft naast behoefte aan seks ook behoefte aan intimiteit, fysiek contact en liefde. Om diezelfde reden ben ik ook zwaar tegen het celibaat van priesters. Ik denk ook een belangrijke oorzaak van het enorme misbruik van kinderen wat aan het licht is gekomen. Bijna geen mens kan zijn seksuele gevoelens uitschakelen en er niets mee doen. Dan komt het vroeg of laat, vaak op een verkeerde manier, tot uiting.
Het kan alleen maar een strijd voor die persoon zijn als hij niet volledig wordt geaccepteerd. Met zijn/haar gevoelens en met de contacten/relaties die hij/zij wenst aan te gaan. Als iemand zichzelf mag zijn, en dan bedoel ik volledig, en iemand hoeft niet de angst te hebben afgewezen te worden op zijn/haar zijn dan hoeft diegene ook geen strijd te voeren.
Dit kan ik dan niet rijmen met mensen die zeggen dat hun God er een van liefde is. Dus we zijn allemaal slecht, maar omdat God zo veel liefde heeft, hebben de mensen het toch nog best goed. Behalve dan die mensen op de wereld die te maken krijgen met groot verdriet, oorlog, honger etc
Oké ik kan echt wel een hoop hebben, maar je vergelijking met een pedofiel is echt te erg voor woorden. Bij een pedofiel die kinderen misbruikt wordt een kind geschaad. Twee homo's die seks hebben doen daarmee niemand kwaad. Als je daar niet het verschil tussen ziet dan vraag ik mij af wie een psychische aandoening heeft.
Meid, die behandelingen hebben nooit geholpen omdat het de natuur is. Zo zijn ze geboren en is zeker geen psychische aandoening. Dan zou homoseksualiteit wel in de DSM 5 staan. https://www.nvvp.net/website/onderwerpen/detail/dsm-5
Alle mensen hebben slecht in zich, ik denk niet dat je dat kunt ontkennen. De verantwoordelijkheid daarvoor wil God dragen en uiteindelijk wil hij het slechte zelfs wegnemen. Een christen gelooft dat liefde van Hem komt. Voor mij persoonlijk betekent het ook dat ik het slechte in mijzelf afwijs omdat ik bij Hem wil horen. Niemand zegt dat we het door Zijn liefde goed hebben. Nu nog niet tenminste. Iedereen hier en nu krijgt te maken met groot verdriet en ellende. In het ene deel van de wereld meer dan in het andere uiteraard. Dat is het werk van mensen, God wil dat straks allemaal rechtzetten.