Ik heb een dochter van 7 en 2 meiden van bijna 4 maanden. Super druk dus . Mijn man werkt 5 dagen in de week. Met de 2 meiden van 4 maanden hebben wij(ik) aardig wat opstart problemen. Ze hebben reflux, en huilen best veel over de gehele dag. Slapen weinig en zijn best onrustig. Ik ben altijd blij als mijn man weer thuis is en ik 2 extra handen heb om te helpen. Verder heb/krijg ik niet veel hulp van mijn omgeving. Wat ik ook niemand kwalijk neem. Maar al het gehuil eist zijn tol bij mij en geregeld huil ik uit bij mijn man dat ik het allemaal niet meer aan kan. Als ik mijn gevoel uit weet hij niet wat hij moet zeggen of doen dus begint snel over iets anders, waardoor ik mij niet gehoord voel. Hij weet ook niet hoe het is om 24/7 voor een huilerige tweeling te zorgen en dan ook nog met een 7 jarige erbij, die ik voor mijn gevoel zwaar te kort doe. Na 1 van mijn emotionele uitbarstingen kwam mijn man de volgende dag thuis met de mededeling dat hij een bedrijfsuitje gaat organiseren op een doordeweekse dag. Wat betekent dat ik van 8 uur 's ochtends tot 10 uur 's avonds alleen ben. Ik kan dat niet aan. Heb het al eens moeten doen en toen waren we pas om 9 uur aan het eten omdat ik tijd tekort kwam. Zoals jullie vast wel weten is rond het avond eten gewoon spits. Aangegeven bij hem, aangegeven dat ik mij niet gehoord voel (want waarom bedenk je dan zoiets) en dat ik het gevoel heb dat hij mij laat stikken en dat mijn gevoel er niet toe doet. Dit heeft hij aangehoord en gezegd dat hij voor een oplossing gaat zoeken, wat uiteraard niet gelukt is. Ik gun hem een avondje weg, daar gaat het niet om. Maar wel pas als alles thuis een beetje stabiel is en dat is nog niet aan de orde. Waar ik vooral mee zit is dat hij mij kwetst, hij weet dat hij mij kwetst en toch laat hij het zo en mag ik vooral niet boos zijn. Maar de boosheid blijft en zijn bedrijfsuitje blijft ook... want kennelijk kan hij het niet maken om niet mee te eten en mij thuis te helpen. Want ja dan stelt hij zijn collega's teleur. Mij teleurstellen vind hij kennelijk geen probleem. Hij geeft ook toe dat hij vind dat hij mij een beetje laat stikken, maar doet er niks aan. De pijn zit nogal diep omdat dit soort situaties zich vaker voordoen. Hij vind het makkelijker om mij te kwetsen en/of teleur te stellen dan bij andere. En ik weet niet meer wat ik moet doen...
Wat zielig dat je je zo voelt Bedrijfsuitje is toch niet verplicht? Kan je anders oppas regelen voor de kinderen dat je mee kan met Bedrijfsuitje? Meestal is het hele gezin of enkel de partner welkom. En een goed gesprek hebben jullie wel nodig. Zou het even laten rusten en hem aan tafel vragen na een dag of 2 zodat je wat rustiger bent en een goed gesprek met hem kan voeren. Ik neem aan dat hij zo doet tegen jou omdat hij denkt dat jij het toch wel red. Maar aan zulke speculaties heb je niks. Een goed gesprek zal baten. Succes
Het bedrijfsuitje is niet verplicht, maar hij heeft het zelf georganiseerd. Partners mogen ook niet mee. Een soort van goed gesprek hebben wij al gehad. Althans vanuit mijn kant. Hij weet ook dat ik het niet red, maar het allemaal wel goed komt met de kinderen in ieder geval. Ook weet hij dat hij mij pijn doet, maar hij doet er niks aan om ervoor te zorgen dat dat niet gebeurd. Net vroeg hij weer waarom ik zo boos ben. Waarop ik antwoord dat ik al meerdere keren heb uitgelegd waarom en dan is zijn reactie ja inderdaad en gaat hij slapen. Hij weet wat hij moet doen om ervoor te zorgen dat ik niet meer boos, hij doet het alleen niet.
Ik weet niet wat ik moet denken hiervan. Als ik eerlijk moet zijn, krijg ik het gevoel dat hij niet van je houd of om je geeft. Als je van iemand houd laat je die niet verdrietig achter. Ik wil je niet opstoken Daarom adviseer ik je om het even te laten rusten, trek je niks van hem aan. Doe alsof het je niks doet. Hij zal misschien zelf een sta0 naar je toezetten
Nou dat dus! Precies dat heb ik ook tegen hem gezegd, en dan zegt hij dat hij juist heel veel van mij houd en niet zonder mij kan.... Heb zelfs gezegd dat het voelt alsof hij bij mij blijft omdat het zo hoort, want wij zijn al 15 jaar bij elkaar. Ik was 16 toen wij verkering kregen.
Oh dat is wel mooi, komt niet veel voor. Ik kan me wel voorstellen dat hij niet zonder je kan dan hoor. Misschien is het voor hem ook teveel, voor jou natuurlijk ook. Hij denkt daarin makkelijker onderuit te kunnen komen. Het verzorgen en opvoeden van kinderen wordt zo makkelijk op de vrouw geschoven, zal hij dit niet onbewust aan het doen zijn? Misschien heeft hij al veel aan zijn hoofd? Misschien speelt er nog meer? Kan me haast niet voorstellen dat hij zomaar van de een op de andere dag geen interesse meer gaat tonen in jou gevoel. Hoe voel jij je erbij?
Ook ik ga speculeren, want ik ken je man natuuurlijk niet. Het lijkt mij dat hij zich geen houding weet te geven in zijn nieuwe rol met de tweeling. Hij wil jou aan de ene kant helpen, maar schiet hierin tekort en weet niet hoe hij dit moet aanpakken dan. Aan de andere kant is er waarschijnlijk druk vanuit werk voor een teamuitje. Is het een idee dat je met hem bespreekt dat je die dag hulp krijgt? Familie of vrienden etc, in ieder geval dat je niet alleen bent. Want dat hij jou laat stikken in je eentje kan echt niet.
Dit idee krijg ik ook. Echter denk ik niet dat hij je bewust laat stikken. Hij weet simpelweg niet hoe hij ermee om moet gaan en heeft waarschijnlijk geen idee hoe het is 24x7 in jouw situatie te zitten. Dat hij een keer een uitje heeft van zijn werk moet kunnen vind ik. Jij kan het jezelf wellicht ook wat gemakkelijker maken door jezelf zo nu en dan een time out te gunnen. Dmv van bijv een avondje oppas regelen en iets voor jezelf doen of je man thuis laten met de kids en je ding doen om bij te komen. Zorg goed voor jezelf meid en wacht niet af tot een ander of zelfs je man, voor jou gaat zorgen. Durf hulp te vragen. Hij weet het blijkbaar ook niet en loopt ook vast net als jij. Heel veel sterkte in deze moeilijke fase!
Ik vind het te ver gaan om te denken dat hij niet van je houdt. Ik neem aan dat je zelf niet werkt, aangezien je nog thuis bent sus ook geen opvang hebt? Op een gegeven moment moeten zulke activiteiten wel weer kunnen, het komt een enkele keer voor, hij gaat niet wekelijks 3 dagen weg. Ik zou op zulke dagen ik ieder geval ervoor zorgen dat je: 1. Makkelijk eet, dus gewoon iets halen of laten bezorgen 2. Hulp vraagt, een vriendin, familielid, iemand die bij uitzondering kan helpen 3. Hulp vragen om de reflux 4. Zelf een middagje iets leuks gaan doen met je 7 jarige dochter en je man een middag thuis met de tweeling, zodat hij ervaart hoe pittig het is
Ik sluit me aan bij @Dubbelgeluk EN ik raad je aan om zelf hulp te gaan zoeken. Ik heb een huilbaby met reflux gehad (14 uur per dag huilen, echt vreselijk) en ik herken je helemaal in je post. Dat wil zeggen: de manier van schrijven. Ik herken de wanhoop, de stress en het niet meer kunnen relativeren. Uiteindelijk bleek het dus met mij niet goed te gaan daardoor want constant gehuil, gejaagd gevoel, hormonen en slaaptekort doen wat met je. Mijn man vond het ook lastig want hij wist niet wat hij met mij aan moest. Hij is normaal nou ook niet de regelaar van ons twee (dat ben ik) maar ja als ik het al niet meer wist.... dat vond hij lastig. Uiteindelijk moest ik zelf die cirkel uit. Huisarts, Therapie, eruit gaan en mijn man met de baby laten (bij mij was het weer gaan werken een beetje mijn redding omdat ik toen los kwam van 24/7 huilen) baby uit logeren gedaan om bij te slapen/ man bij de baby ik beneden slapen, kortom voor mezelf gaan zorgen om ervoor te zorgen dat wij het allemaal nog volhielden. Sterkte overigens het vreselijk, maar vraag hulp ook in je omgeving. Toen ik het eindelijk vroeg kreeg ik het ook....
Omdat de situatie niet gaat veranderen, zou ik inderdaad naar oplossingen gaan zoeken zoals eerder genoemd Er is nog nooit iemand minder geworden van eten bestellen, broodje knakworst eten, tosti maken, kant en klare pannenkoeken in de magnetron doen en klaar. Makkelijk eten in huis halen. Eventueel extra hulp vragen voor die avond van vrienden of familie. Van 7 tot 9 ofzo, of juist overdag een momentje. Maar net wanneer jij het allemaal te zwaar ervaart. Misschien kan je oudste dochter die dag bij vriendjes of familie spelen en eventueel logeren? En plan inderdaad tijd voor jezelf in. Ga naar de kapper, shoppen in de stad, spreek af met een vriendin zonder kinderen op een middag dat je man thuis is. Laat hem er mee worstelen, misschien beseft hij dan hoe zwaar het is Komt goed lieve mama, je doet je stinkende best en dat doe je goed! ❤ Wees lief voor jezelf!
Wat hierboven staat. Vraag om een dag voor jezelf. Dan ga jij weg naar kapper/schoonheidsspecialist/winkelen en zorgt hij alleen voor de kinderen. Lijkt mij dat je dat meer dan verdiend hebt en weet hij ook hoe het is. Sterkte!
Mooi gezegd en mee eens!! Verder sluit ik me aan bij de adviezen voor de dag op t bedrijfsuitje... maar ik krijg ook t idee alsof dat uitje ‘de druppel is die de emmer doet overlopen’. Die ene dag gaat hoe dan ook voorbij (met of zonder hulp / gemakkelijk eten enz enz), maar daarna is de emmer nog steeds vol. Ook als je man niet naar t bedrijfsuitje zou gaan, zit die emmer nog vol. Zo komt t in ieder geval op me over... misschien is t een idee om samen met je man te kijken naar hoe jullie de situatie samen zo kunnen veranderen dat je weer wat lucht krijgt. Dat is in mijn ogen net een ander gesprek dan je hart uitstorten en al je emoties de vrije loop laten gaan (wat ook goed is om te doen, maar tot nu toe niet tot een andere situatie lijdt). Hij krijgt zo wellicht t idee dat jij t allemaal niet meer weet en hij de situatie moet oplossen, maar hij weet wrs ook niet hoe dus reageert maar niet. Misschien helpt t om het gesprek meer zo in te steken (en op een moment dag je minder emotioneel bent, zodat jullie wat rationeler naar opties kunnen kijken om de situatie te veranderen): je weet dat ik zwaar vind thuis en om te voorkomen dat ik hier volledig aan onderdoor ga, is het belangrijk dat er iets verandert want op deze manier hou ik het niet vol. Ik wil graag samen met je kijken naar mogelijkheden die voor iets meer rust (thuis / voor mij zelf) kunnen zorgen. Ik dacht zelf aan (... hulp vragen aan familie / vrienden, tweeling (half) dagje naar de opvang, werk zoeken voor bijv 1 of 2 dagen per week om afstand te kunnen nemen van thuis / het gehuil, een middagje in t weekend voor mezelf (eventueel met alleen oudste dochter) terwijl jij voor de kids (tweeling) zorgt ...). Welke mogelijkheden zie jij? Misschien heb je zo’n gesprek al lang gevoerd en/of sla ik de plank compleet mis... maar ik wilde even met je meedenken want lijkt me echt een pittige situatie waar je in zit! Heel veel succes lieve mama
Ik begrijp deels hoe je je voelt, al heb ik geen tweeling en geen kind van 7 erbij. Het gevoel van tekort schieten en het grote verdriet omdat je het gevoel hebt het allemaal niet te trekken is in elk geval heel herkenbaar. Je geeft zelf aan weinig hulp te krijgen van je omgeving. Heb je er wel eens aan gedacht om eens contact op te nemen met bijv. een wijkverpleegkundige via het Cb? Dit heb ik zelf gedaan, omdat ik het idee had te verdrinken in mijn eigen verdriet (ik had één huilbaby met reflux en constante oorontstekingen, twee lijkt me helemaal intens). Ik merkte dat de wijkverpleegkundige in elk geval naar me luisterde, ze checkte vaak hoe het met mij ging, wat ook al héél fijn was, en dacht bovendien mee om oplossingen te vinden als ik ergens mee in mijn maag zat. Het komt op me over dat je nu zelf ook gewoon niet lekker in je vel zit, en eerlijk is eerlijk, je man kan zich echt wel wat begripvoller opstellen, maar ik weet dat de mijne oprecht geen idee had van wat ik voelde en doormaakte. Hij zag mijn verdriet wel, maar wist ook dat alleen een arm om mij heen slaan me niet ging helpen, en besloot daarom dus maar lijdzaam toe te kijken hoe ik steeds verder wegzakte. Wellicht is dat voor jouw man wel hetzelfde. Ik heb zelf toen geen hulp gehad in de vorm van extra opvang mogelijkheden o.i.d., maar mensen in mijn omgeving hebben bijvoorbeeld wel de mogelijkheid gekregen om wat uurtjes opvang te krijgen via de gemeente, mocht je dit niet kunnen betalen. Het is geen permanente situatie, en het zal niet om hele dagen gaan, maar ieder uur om even tot jezelf te komen, of iets leuks te doen met je 7-jarige is meegenomen. Mijn familie schoot me destijds gelukkig te hulp, waardoor ik weer meer mezelf werd, en achteraf toch goed kon praten met mijn man over wat er nu precies was en hoe hij zich voelde. Dat is daarna gelukkig weer helemaal goed gekomen. Mijn eigen verhaal is misschien een beetje overbodig, maar wellicht dat het je helpt om het vertrouwen te krijgen dat het echt weer goed kan komen, al was mijn situatie met één kind natuurlijk wel degelijk anders. Tot slot; wees niet zo streng voor jezelf. Het is k*t dat je je zo voelt, je hebt het recht je zo te voelen en je hebt soms gewoon hulp nodig. Je kunt het aan, al voelt het nu misschien niet zo. Sterkte en een dikke knuffel!
Heel veel sterkte ook. Je doet het al fantastisch! Thuis blijven is (iig met pittigere kinderen sowieso) zwaarder dan werken hoor. Dus echt super knap hoe je dit doet. Kind op school en dan ook nog twee baby’s... Bij ons is de situatie wat omgedraaid. Mijn man werkt veel vanuit huis (maar dan door de week heen, neemt bijv telefoontjes aan en regelt tussendoor zaken) en zorgt daarom 3 dagen alleen voor onze kinderen (hebben allebei veel zorg en aandacht nodig). Ik werk 4 dagen. Als ik bijv. na mijn werk nog iets wil ophalen bij een winkel, schiet mijn man al in de stress en wordt boos. Want hij wil eindelijk ook even dat we eea samen kunnen doen tijdens die spitsuren van 5-7. Als ik dus zou besluiten om een avond in de week naar vriendinnen te gaan, zou dat niet in goede aarde vallen. Daarom moet je man er nu maar gewoon rekening mee houden. Ik ook, bij mij staat alles op een laag pitje. Of een oppas regelen. Je moet duidelijk aangeven dat het zo niet verder gaat. Anders gebeurt er niets. Kun je op je plaatselijke nextdoor bijv niet berichtje plaatsen dat je een oppas nodig hebt - bijv al om in de spits te helpen? Dat iemand komt 3 dgn per week ofzo tussen 3 en 6? Het kost geld, wij teren bijv nu ook financieel in, maar alles om deze jaren fatsoenlijk te overleven is meegenomen. Echt
Vind t super vervelend dat jij je zo voelt, maar besrijfsuitjes en andere bepaalde verplichtingen zullen vaker voor komen. Heb geen tweeling en een kind van 7 maar wel 2 meiden die één jaar schelen. Een tijd geleden trok ik het ook niet meer. Vond ik alles zwaar, vermoeiend en gedoe. Als jij je al zo voelt dat je iets denkt niet aan te kunnen zou ik echt hulp gaan zoeken. Dat heb ik ook gedaan. Een Praktijk ondersteuner kan je andere inzichten geven, je kan er even tegen aan zeiken en zeuren, iemand die luiaterd naar jou. Ik denk namelijk dat je man het allemaal niet rot bedoeld. En dat hij niks om jullie heeft of zelfs niet van je houd vind ik echt ver gaan. Mijn man vind t namelijk moeilijk te zien hoe zwaar ik het vond. Dat ik ook dacht het niet aan te kunnen. Ook moet hij zich de rol van vader zijn van een tweeling in vullen. En wij, vrouwen, dragen een of twee kindjes 9 maanden, wij wennen er aan etc. Voor een man is dat denk ik anders. Dus ik zou echt hulp uit een andere hoek zoeken, en ook zeker tijd voor jezelf nemen. Laat je man een dag thuis zijn met de kids. Dan ervaart hij het ook en begrijpt hij je misschien beter, kan jij ook even genieten. En verder gaat die dag van t uitje gewoon komen. Dus maak je er klaar voor. Laat de boel de boel. Eet makkelijk. Maak je vooral niet druk. Komt echt goed. Dan helpt je man de volgende dag mee met puinruimen bijv.
Waarom ga je niet een keertje langs de ha? Bespreek je daar je problemen en kijk je wat er mogelijk is. In mijn zkh hebben wij op de kinderafdeling best vaak opnames van huilbabies waar de ouders even een mini break nodig hebben. En dat is echt geen ingrijpende actie of zo hoor. Dat is echt speciaal zodat de ouders even kunnen opladen en de kids resetten soms ook. Of je huurt een gedegen oppas in via een valide buro? Je gaat ze 1 dag per week naar de bso brengen? Wanneer ga je weer werken? Dat lucht meestal ook op. Ik denk dat ik de enige ben die je man wel een piepje snapt. Ook hij heeft even een break nodig. Hij werkt 40 uur per week en zodra hij thuiskomt zit hij met een huilend gezin. Jij hebt het zeker net zo zwaar, daarom gun ik jou ook wat. En je moet snel actie ondernemen want jullie zijn op zo te horen. Wachten tot ze er overheen groeien is mss te laat voor iedereen. Jullie houden gewoon nog van elkaar, alleen zie je even door de bomen het bos niet meer. Onderneem snel actie en houd je taai!
Ik vraag me wel echt af hoe het kan dat je pas om 21.00 gaat eten? Je oudste komt pas halverwege de middag uit school. De tweeling krijgt alleen nog flessen. Dan bestel je toch gewoon patat of pizza voor jou en je oudste. Scheelt je tijd met koken en huishoudelijk dingen kunnen ook wel wachten tot de volgende dag. Huilbaby’s zijn heftig en zeker als je er 2 tegelijk hebt maar soms moet je gewoon hulp vragen. Geen opa of oma die je een of 2 keer per week zou willen helpen? Al is het maar buiten een blokje om met de tweeling of wat boodschapjes halen. Dan heb jij op de dag ook wat tijd zonder kinderen. En jij mag ook wel eens een dagje voor jezelf! Als je man een dag alleen moet doorbrengen dan begrijpt hij je misschien ook beter.
Ik denk dat jou man totaal niet door heeft hoe jou dagen zijn en wat je allemaal doet. En dat gaat die zich pas beseffen als die het zelf meemaakt. En tuurlijk mag hij hij nog dingen buiten het werk om doen. Maar ook jij mag dingen buiten de kids om doen Dus ga lekker een keer met de 7 jarige op stap of laat ze alle 3 bij papa thuis want mama heeft even tijd voor der zelf nodig. Zou die daar voor open staan? Als hij ze kan maken moet die er ook voor zorgen
Helemaal hiermee eens. Je man houdt heus nog wel van je verwacht ik overigens. Hij moet denk ik wel wennen aan zijn nieuwe rol thuis. Maar als het na 4 maanden nog niet lukt om hem een keer een lange dag weg te laten zijn, moet je denk ik toch hulp van iemand anders vragen voor zo’n dag. En inderdaad een keer pizza bestellen. Verder hielp het mij in een vergelijkbare periode heel erg om weer hobby’s en werk op te pakken. Hierdoor leerde mijn man ook wat het was om alleen met de kinderen te zijn en ik had weer iets voor mezelf. Ik snap dat het lastig is om aan te beginnen als je al zo druk bent, maar het kan echt helpen. 24/7 met twee huilerige kinderen zitten, is voor niemand goed volgens mij. Ik kon de dingen weer veel beter relativeren toen ik meer buiten de deur was zonder kinderen.