In dit soort trajecten is het nakomen van afspraken van groot belang. Bellen kan overal, tenzij je echt een hele goede reden hebt, dan had je hun daarvan op de hoogte kunnen stellen. Van een omgedraaide wereld is geen sprake. Ik vind ongeacht de situatie dat beide ouders zich aan de afspraken moeten houden en de kinderen centraal moeten stellen. Zorg dat je alle afspraken na komt, dat je bij problemen zaken vast legt en dat je de kinderen niet de dupe worden voor zover ze dat niet al zijn.
Nee dat vind ik niet. Ik vind het alleen niet verantwoord dat hij 10 uur rijd. Dan 2 dagen ergens is en dan 10 uur terug rijd. Niet wetend hoe zijn gemoedstoestand is. Wetend hoe de kinderen hem triggeren om boos te worden. En wetend dat medeweg gebruikers hem triggeren ( lees bovenstaand )
Niet bereikbaar zijn tijdens een belafspraak met de hulpverlening is niet handig. Afspraak is afspraak. Zo komt het over of je het niet serieus neemt. Ik snap wel dat je daarop aangesproken wordt. En het is niet netjes dat hij zonder toestemming naar het buitenland is gegaan. Ik zou bij hem aangeven dat je het nu laat voor wat het is, maar dat je er vanuit gaat dat hij zich voortaan aan de afspraken houdt. Hier een gevecht over aan gaan maakt de verhoudingen niet beter. Denk aan je kinderen en wat voor hun het beste is.
Waarschijnlijk zit hier nog veel meer achter waar wij geen idee van hebben. Dat maakt het voor ons als buitenstaander heel lastig om hier iets van te vinden.
Je hebt echt geen enkel idee!!!!! Mijn dochter is vorig jaar ook niet (!!!!!!) naar het buitenland op vakantie geweest. Daar heb ik geen toestemming voor gegeven. Omdat 1) ik het te vroeg vond voor mijn dochter en 2) omdat ik mijn ex niet vertrouwde. Toen ik aangaf willen te scheiden toen is hij direct op zoek gegaan naar haar paspoort. Maar goed dat ik die dus ergens veilig had opgeborgen!! Ik heb hem verteld dat hij prima.in Nederland op vakantie kon. Geen enkel probleem. Maar buitenland ging gewoon niet gebeuren. Als ts haar kind we had meegegeven met papa en vervolgens komt het kind niet terug dan had je geroepen dat ze stom was om toe te.staan als ze wist dat de vader een narcistische zak hooi was. Onder geen beding gaat mijn kind naar het buitenland. Hell no!
Maar nu ga je met ons zitten kibbelen, dat heeft toch helemaal geen zin? Als er op papier is afgesproken met je ex dat je ex niet op vakantie mag met de kinderen dan zit hij zeker fout. Dit moet je dan terugkoppelen naar degene die over die afspraak gaat. Erover zeuren naar hem en naar ons heeft geen enkele zin. Het enige wat dat brengt is nog meer frustrstie en boosheid welke jullie kinderen ongetwijfeld al genoeg voelen. Let it go. En hou het grote plaatje in gedachten: gelukkige kinderen. Je ex is heus vast een lul, maar jij bent ook raar bezig, sorry (want waarom is een vergeten belafspraak omgekeerde wereld?). Kijk naar jullie kinderen.
Eens met bovenstaande. Welzijn en geluk van jullie kinderen moet voorop staan! En dat dat een keer (misschien vaker) gebeurt is op de weg wil niet zeggen dat hij meteen “altijd” onverantwoord is als hij weg gaat met de kinderen. Daarbij ook in Nederland kan dit gebeuren en daar heb je ook geen controle over. Laat het los, houd je beide aan de afspraken en denk aan jullie kinderen!
Ik heb ook zo’n scheiding mee gemaakt en ook zo’n ex. Moet zeggen dat het nu, 5 jaar later stabiel is allemaal. Mijn ex gaat ook vaak naar buurlanden zonder id kaart en zonder mijn toestemming. Ik heb al zo vaak gezegd dat hij het wel moet vragen, dan vindt ik het prima en geef ik de id kaarten en verzekeringsbewijzen mee. Maar hij gaat gewoon. Lange tijd ging ik dan daar weer moeilijk over doen tot ik er op een keer achter kwam dat ik er niets mee won, maar dat het me wel heel veel energie kostte. Nu laat ik alles los,..het lage bedrag alimentatie wat hij betaalt, alle dingen waar hij mij mee op de kast heeft,..alles wat me irriteert. Ik zeg gewoon ok en laat het los. En ja dat kost me wel eens een weekend dat ik anders de kinderen zou hebben, en als ik het aan zou vechten zou ik meer alimentatie krijgen. Maar nu heb ik innerlijke rust en dat is me veel meer waard. En de kinderen horen veel minder gezeur over en weer. Je kan over alles moeilijk doen en je gelijk willen halen maar je wint er weinig mee. Ik hoop dat het bij jullie ook zo ver stabiel zal worden dat dit mogelijk wordt.
Op basis van de titel dacht ik aan ontvoering naar het buitenland. Nu ik je post lees blijkt het daar niet om te gaan. Ik snap heel goed dat je een lange autorit voor je kinderen niet prettig vind (ik zie in je handtekening dat ze nog heel jong zijn?) en als je weet dat je ex zich niet altijd gedraagt in het verkeer, maar die zorgen kun je toch uitspreken? Ik zou aan je ex vragen of hij in hun belang rustig wil rijden en af en toe even een tussenstop maakt en goed let op wat ze nodig hebben. Ik neem aan dat hij ze meeneemt om tijd met ze door te brengen en het ook leuk en fijn wil maken voor hun? Elkaar tegenwerken en nergens toestemming voor geven dat is echt jullie strijd strijden door de kinderen als middel te gebruiken. Ik zou hun er juist zoveel mogelijk buiten proberen te houden, in hun belang. Verder komt het over of je niet veel vertrouwen hebt in de hulpverlening, klopt dit? In ieder geval heel veel sterkte gewenst, het lijkt me vreselijk je kinderen een aantal dagen niet te zien, zeker als ze nog zo jong zijn. Hoeveel pijn hij je ook heeft gedaan/doet hou de eer aan jezelf en sta erboven. Denk aan het belang van je kinderen, het blijft hun vader. Ik weet uit ervaring dat kinderen het verschrikkelijk vinden als hun ouders elkaar het leven zuur maken.
TS heeft in een ander topic uitgebreid beschreven hoe het zit met haar ex en scheiding. Ik vind het ontzettend bot en onbehouwen om zo'n reactie neer te zetten. Als je dan dus weet dat ts een narcist als ex heeft is dit een geheel begrijpelijke reden om de kids niet mee te geven. Het enkele idee dat pa gewoon zelf lak heeft aan afspraken en dan vervolgens belafspraak volledig escaleert zet ts weg als "zo'n moeder".
Ik wil helemaal niet kibbelen. Geef netjes aan dat ik spaak loop in mijn gedachte... Jullie vragen me eerlijke vragen en ik geef netjes eerlijk antwoord op alles... Omgedraaide wereld. Bedoel ik... ik ben niet thuis tijdens een bel afspraak.. en hij schakelt meteen de hulp verlening in. Hij is nu voor de 2r keer zonder mijn toestemming het buitenland in gegaan.. De 1e keer wilde ik nog door de vingers zien en niet meteen als een klein kind gaan melden bij de hulpverlening. Maar dat ga ik nu dus wel doen. Juist voor de goede vrede heb ik dat niet gemeld. Maar nu is het provoceren vind ik. Hij weet dat het niet mag en doet gewoon Plus bel afspraak... dag later heb ik terug gebeld samen met de kinderen en hij moet nog steeds twrug bellen. Ik begrijp dat het een 1 richting verhaal is...
Dit dus. Ik ben het ook lang niet overal mee eens met wat ex doet. Maar daar heb ik niets over te zeggen of geen grip op. Gun elkaar het licht in de ogen. Dat jullie elkaar kapot willen maken prima, maar de kinderen hebben hier niet voor gekozen en horen gewoon kind te zijn zowel bij Pap en mam.
Ik zou er alles aan doen om de scheiding zo " soepel " mogelijk te maken Of te laten gaan maar daar moet je wel met 2 voor zijn...
Arme kinderen. Zet je eigen woede en frustraties aan de kant en zorg dat je hun de tijd met hun vader gunt! Zo sneu dit.
Ik wist helemaal niet dat haar ex een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft. Hoe moet ik dat weten?
Ik kan me heel goed indenken hoe frustrerend het moet zijn, en dat je je angstig/machteloos voelt, als je ziet hoe de vader met de kinderen om kan gaan. Lijkt me lastig om dat zomaar los te laten, omdat je wilt dat je kinderen veilig zijn, altijd. Ken natuurlijk niet het verhaal, ken de vader niet etc. maar uitgaande van wat jij hier zegt snap ik het wel. Onberekenbaar. Vertrouwen is kwijt, en ja het is de vader, maar ook die verhoudingen kunnen vreemd voelen. Laat het, inderdaad wat anderen ook zeggen, geen welles nietes worden, probeer er boven te staan en volg alle regels zodat ze jou in ieder geval daar niet op kunnen aanspreken. ID kaart is wel belangrijk voor bepaalde zorg, dus dat zou ik om die reden aankaarten, desnoods bij een contactpersoon als communiceren met vader moeilijk is. Vader is ook verantwoordelijk voor zijn kinderen, dat moet je hem hoe dan ook toch leren toevertrouwen.. Juist als hij ziet dat je daar vertrouwen in hebt 'pleziert' het hem ook minder omdat het je niet meer raakt. Laat je niet van de wijs brengen..!