Hallo allemaal, Wij zijn 1,5 jaar bezig om een kindje te krijgen. We hebben inmiddels alle onderzoeken gehad en zijn helemaal gezond verklaard. Ik worstel zelf heel erg met schuldgevoel, ik vind het elke maand vreselijk om tegen mijn man te vertellen dat mijn menstruatie is gestart en de teleurstelling in zijn ogen te zien. Het moet in mijn lichaam gebeuren en het gebeurt niet..voor mijn gevoel faalt mijn lichaam! Ik weet dat bovenstaande niet terecht is, als ik hier over praat met mijn man dan vind hij het ook niet terecht dat ik zo denk maar het is er wel. Herkennen jullie dit en hoe gaan jullie hier mee om? Hopelijk hebben jullie wel lieve, nuchtere en wijze adviezen . Groetjes, COG
Ik herken je gevoel helemaal! Enige verschil is dat ik pcos heb. Ik heb ook zo’n last van die gevoelens, dat ik baal dat mijn lichaam niet “gewoon” is en niet “normaal” functioneert. Wordt er vaak ook verdrietig over, wij zij inmiddels 2jr en 6mnd bezig voor een 2e kindje. Dat schuldgevoel heb ik voornamelijk naar mijn zoontje, omdat hij dolgraag een broertje of zusje wilt. Soms maakt het me verdrietig omdat mijn angst is dat ik zijn wens niet kan vervullen. Mijn man is altijd wat nuchter en vind dat ik me er niet druk over moet maken aangezien ik er ook niks aan kan doen. Voorheen gebruikte ik ovu testen en tempte ik, maar sinds afgelopen ronde heb ik alle mikmak (thermometer, ovu testen, glijmiddel speciaal om zwanger te worden, teunisbloemolie en tarwekiemolie, granaatappelsap) aan de kant gegooid! Gewoon puur omdat het “zwanger worden” teveel stress meebracht, het voelde gewoon niet meer goed om er elke dag maar mee bezig te zijn. En eerlijk; het bevalt me prima!! Heb spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan. Dus mijn advies is, probeer wat rust te creëren en hoe moeilijk het soms ook is, probeer jezelf niet de schuld te geven. Jullie zijn beiden gezond verklaard, dus wie weet vallen jullie gewoon in het “groepje” dat pas binnen 2 jaar zwanger raakt i.p.v. binnen het jaar.. Geef in elk geval de moed niet op en probeer positief te blijven.
Jouw verhaal klinkt me oh zo bekend.. onze zoon wordt 6 in oktober en hij vraagt zo vaak wanneer hij grote broer zal worden. Voor mij is dat het zwaarste gevoel aan heel dit traject, niet weten of ik hem dat zal kunnen geven.. dan komt hij thuis van bij een vriendje spelen en zegt hij "die heeft veel meer geluk als mij want die heeft een broer en ik ben alleen" oh dan huil ik zo als hij in bed ligt. Mja.. wil eigenlijk gewoon zeggen dat ik heel erg met je meeleef, ik snap hoe moeilijk het is. Dikke knuffel
Ik denk dat dat schuldgevoel wel bij iedereen er wat insluipt die moeite heeft om zwanger te worden.. ik herken het ook. Voel mezelf soms zo waardeloos. Je staat ook zo machteloos in deze situatie he. Ik probeer op zulke momenten mezelf moed in te praten: ik zet elke maand door en geef niet op, ondanks alle bijwerkingen van de hormonen en zoveelste ziekenhuisbezoek. Je moet wel best sterk zijn om dit aan te kunnen denk ik dan.. En geduld wordt echt wel beloond.. de kans dat ze je kunnen helpen en dat je een gezond kindje zal krijgen is echt wel groot. Soms helpt het om een stapje achteruit te nemen en alles vanuit een buitenstaander zijn blik te bekijken. Mja.. natuurlijk werkt peptalk de ene dag beter dan de andere. Eens je in een medisch traject stapt heb je gewoon echt veel geduld en moed nodig jammer genoeg.. Je kan niet meer doen dan je best, en dat snapt je man ook helemaal zo te lezen. Veel geluk en goeie moed!
Lief van je! Voor jou is het dus ook niet makkelijk lees ik... jullie al aan IUI Echt hartverscheurend is het he, als je kind ziet bij anderen hoe leuk en fijn het kan zijn om een broer/zus te hebben. Ik hoop dat jullie je zoontje binnenkort ook blij kunnen maken met goed nieuws!! Dikke knuffel
Herkenbaar, al voelde ik mij sowieso wat down rond menstruatie dus dan voelt het ook zwaar en rot. Dan voel ik mij waardeloos, gefaald als vrouw etc. Maar zodra menstruatie voorbij is kreeg ik weer hoop. Was ook voor mij een hormonaal dingetje dat ik mij extra rot voelde ook naar mijn man toe. Weet nog wel dat ik 2 follikels had (geen hormoonstimulatie), kort zwanger ervan was en toen dacht: heb ik zelfs 2 en dan nog faal ik. Maar cyclus startte goed op en raakte daarna gelijk zwanger.
Bedankt voor je lieve maar ook nuchtere reactie. Ik merk bij mijzelf dat ik nu het eigenlijk al voor waarheid heb aangenomen dat wij kinderloos blijven terwijl de kans groter is dat het ooit wel gaat lukken. Ik ben eigenlijk al 100 stappen te ver en merk dat ik mij daardoor ook soms verdrietiger voel dan eigenlijk nodig. Even los van jou reactie wat maakt nou toch dat wij vrouwen ons zo schuldig voelen? Het is natuurlijk een proces tussen een stukje van de man en van de vrouw wat goed moet verlopen. Alleen wij voelen ons schuldig als dat niet zo goed verloopt of hoe zien jullie dit? Groetjes, COG
Hoi COG, Ik denk dat wij vrouwen in dit geval een beetje 'pech' hebben dat we emotionele wezens zijn. Voelt toch alsof je niet helemaal vrouw bent als zwanger worden niet lukt. Althans, zo was dat voor mij. Ter bemoediging hier mijn verhaal: Toen wij hoopten op een tweede kindje gebeurde er niets. Ik had een spiraal gehad en sinds die verwijderd was kreeg ik al snel weer menstruaties, maar de pijntjes en klachtjes die ik bij gebruik van het spiraal had trokken niet weg. Bij ons was volgens de gyn ook alles goed. Ondanks dat had ik nooit een positieve ovulatie test. Omdat ik iedere maand bloedverlies had concludeerde de gyn dat ik ook een eisprong had. Toch voelde ik dat daar het probleem zat. Ik wist het gewoon. Toen mn gyn op vakantie was heb ik haar collega gebeld. Ik mocht langs voor een cyclusanalyse. En ja hoor. Het eitje groeide en groeide, maar sprong niet. Het verdween gewoon, waarna in mn andere eierstok een follikel begon te groeien. Dat verklaarde ook de klachtjes. Om en om deden mn eierstokken een aantal pogingen, waarna mijn 'menstruatie' volgde en mijn lichaam het opnieuw probeerde. Bij de eerste OI was ik zwanger! Dit werd een miskraam. Maar de keer erna is deze zwangerschap. Bij vrienden van ons was ook niets aan de hand. Mijn vriendin voelde zich ook schuldig/minder vrouw. Op een dag vroeg ze zich af of de spatader op haar man zijn scrotum geen kwaad kon. Na de operatie waren ze in drie maanden zwanger! Niets gevonden betekent niet dat er niets is. Soms zien ze gewoon iets over het hoofd. Is een second opinion een optie voor jullie? Ik wens jullie alle geluk toe en hoop dat jullie wens nu snel uit mag komen!