Dat snap ik wel. Zusje met een persoonlijkheidsstoornis en mijn moeder riep áltijd " waar 2 kijven, hebben 2 schuld", maar zo simpel is het gewoon echt niet. Wat mij wel opvalt is dat je heel vaak leest dat er narcistische mannen zijn, maar vraag me eerlijk gezegd dan wel altijd een beetje af hoe ze je zolang voor de gek hebben kunnen houden? (En ja, wel ervaring met een narcistisch persoon, dat is wel een vrouw, wellicht anders)
Ik kan alleen vanuit mijn eigen situatie vertellen. Zoiets gaat geleidelijk. Mijn man was ook zo als elke man. Gewoon heel normaal. Maar na verloop van tijd gebeuren er wel dingen dat je weet dat het niet normaal is. Maar bij mij waren er ook goede periodes. Net als dat veel mensen weleens een relatiedip hebben. En dan ging het weer een tijd goed en leuk. Maar ik heb me verder ook niet veel van hem aangetrokken, ik deed gewoon mijn eigen zin of hij dat leuk vond of niet. Maar nu is ‘ie helemaal veranderd en valt er niet normaal te praten. Zijn stemming is ook elke dag anders waardoor het heel lastig is. Hij heeft nu een ander waar hij ook woont maar hij wil niet van mij scheiden. Terwijl ik dat liever gister dan vandaag zou willen. Maar ik wil ook geen vechtscheiding ivm de kinderen dus dat is echt heel moeilijk om er dan goed uit te komen. Ik ben van plan om contact op te nemen met een maatschappelijk werker voor advies hoe ik het het beste kan aanpakken. Ik hou me verder ook koest dus ik heb geen ruzie daardoor, en hij is verder gewoon goed voor de kinderen. Maar ik word er wel knettergek van dat hij nog steeds controle over mij wil.
Ik denk dat ik wel weet waar ik het over heb. Ten eerste heb ik zelf in een nare scheiding gezeten en ten tweede werk ik nu al 12 jaar met mensen die in een vechtscheiding zijn beland. Goed; als hulpverlener, maar ik ken alle verhalen en alle situaties En ik blijf er toch bij. Je doet het samen, je ziet alleen vaak je eigen aandeel niet. En je eigen aandeel kan minder, anders, of milder zijn dan je ex, maar je doet iets. Ik weet het: ik ben stellig, maar als de één stopt met voeren is het voor de ander lastig vol te houden.
Narcistische vrouwen zijn inderdaad anders dan mannen. En meestal is het zo dat dit tijdens een relatie ook al is, maar dat het dan anders ervaren wordt. Binnen je relatie neem je het vaak met een korreltje zout, maar stapelt het wel op en op het moment van een scheiding barst de zogenaamde bom en komen vaak die frustraties eruit.
Fijn dat je dochter niet in de knel zit en als je nooit met je ex op dezelfde lijn zal liggen is het ook de vraag of je een strijd met hem voert. En het is ook de vraag wat iemand onder een strijd verstaat natuurlijk!
Het is niet zo dat vrouwen zich zo lang voor de gek laten houden, ik denk dat de meeste gewoon hopen op verbetering. Als ik ga zoeken op kenmerken van een narcist zie ik bij mijn man heel veel herkenning. Ik ben nog met hem samen maar het is soms heel moeilijk. En dat is niet van de ene op de andere dag dat je alles pikt, google maar eens op kenmerken van een narcist. Vaak zijn zulke mannen heel charmant als je ze leert kennen en word je daar verliefd op. In de jaren daarna zie je steeds meer de slechte kanten maar blijf je (in mijn geval) hopen dat het weer goed komt en de situatie verbeterd. Zeker wanneer je eenmaal samen wat hebt opgebouwd is het niet zo makkelijk afstand te nemen of de knoop door te hakken. Dat je steeds meer gaat pikken en je steeds minder grip krijgt is een jarenlang proces. De eerste keer dat je onredelijke verwijten en beledigingen naar je hoofd krijgt word je kwaad en ga je ertegenin, na een bepaalde periode is het “daar gaan we weer”. Het is niet goed te praten, maar ik herken het wel. En ik ben blij voor alle vrouwen de het nooit meemaken en een respectvolle partner hebben die niet altijd zichzelf op de eerste plek zet in alles.
Geloof me die vraag heb ik me vaak genoeg gesteld. Ik voelde en soms nog steeds een ontzettende dommerik onnozel dat ik het nooit gezien en gemerkt heb maar soms ook wel en dan neem je bepaalde dingen voor lief maar Zoiets groeit en sluipt erin. In het begin van onze relatie was alles prachtig kon het niet op!.. Blijkbaar was hij buitens huis ook een compleet andere man dan binnen huis.. Zelf ben ik 4 jaar geleden ontzettend verandert mezelf gaan waarderen voor mezelf opgekomen en toen kwamen de scheurtjes ruzies en begon ik het te zien. Alleen nu... nu is het dus niet meer de man waar ik zo lang geleden verliefd op ben geworden. Iedereen zegt ja jij kent hem het beste... nee ik ken hem totaal niet meer... Heb nu ook zo'n deuk qua vertrouwen in andere opgelopen het heeft meer gevolgen dan dat mensen zich realiseren
Ergens ben ik het met je stelling eens... Maar ergens ook niet... Ex voert zeg maar veel maar bijt bijna nooit.... heb hem bewust op alles Behalve de mail geblokt anders werd het bijna stalken ... En qua mail reageer ik alleen als het over de kinderen gaat..
Nou hij is ook nog zo geslepen dat hij je het gevoel geeft dat het aan jou ligt en niet aan hem. Je eigenwaarde daalt ontzettend hard.
Ja. Want hij kan ook in Apenkuttenveen uit zijn slof schieten. Jullie beiden hebben nog een hoop te leren. Wellicht ben ik mosterd hoor.
Als hulpverlener vind ik je wel heel naar overkomen. Ergens in zitten is heel anders dan als je er van afstand naar kijkt. volgens mijn ex heb ik zijn leven verwoest en ben ik degene die hem zo gemaakt heeft. Maar als je hem dan vraagt wat ik hem dan allemaal heb aangedaan dan zegt ‘ie niks. Ik weet dat het niet aan mij ligt, dat ik hem niks misdaan heeft waardoor hij zo’n haat naar mij heeft. En ik ga me dat dus ook niet laten aanpraten door anderen. Ik ben altijd lief en goed voor hem geweest en het enige wat ik terug krijg is shit.
Oo en mijn ex doet ook niet alleen zo tegen mij. Tegen meerdere mensen om hem heen. Dus als ik aandeel zou hebben en het allemaal zo aan mij zou liggen, zou die anderen niet als stront behandelen.
Ik ben hulpverlener in het gedwongen kader, dus als je bij mij terecht komt, moet je meewerken aan de hulp, is het niet meer vrijblijvend én heeft een rechter dat bepaald. Dus meestal vinden de cliënten mij niet aardig nee. De tijd van pappen en nathouden is voorbij. Ik ben het met je eens dat ergens inzitten of van een afstand naar kijken anders is. En je hoeft je niets aan te laten praten hoor. Dat is niet mijn bedoeling, maar dan is het nog de vraag of je in strijd beland bent. Als hij schopt en je doet niets terug, dan kun je het ook geen strijden noemen denk?
Ik ga er verder niet op in. Anders word het te privé. Maar het is veel complexer als dat jij het laat lijken.
Mijn schoonmoeder is narcistisch, dus dat is sowieso al een heel andere relatie/situatie. Bedankt voor de verhelderende reacties dames! Blijf overigens er wel bij dat het niet altijd (vast vaak wel) aan 2 personen ligt. En je hebt niet altijd de mogelijkheid om iemand uit de weg te gaan, terug te trekken etc.
Ik ga heel ver in accepteren wat man doet/deed. Waarom? Dan blijft mijn huwelijk en de sfeer rustig. Als ik hier alles opschrijf verbazen de meesten zich en krijg ik het advies: Ga bij hem weg etc. Ik doe het niet want dan wordt hij wel moeilijk hebben we wél grote problemen. En lijden de kinderen zeker. En dan zal de hulpverlening zeggen wat hier ook gezegd wordt. En zal ik alsnog ver over mijn grenzen moeten gaan om een vechtscheiding te voorkomen. En dan is het hetzelfde als nu. Heel simpel. Dan moet je ineens wél veel accepteren etc. Ik vind dat er harde woorden gesproken worden. Sterkte ts. Lees/koop dat boek wat ik aanrade. Daar zul je meer aan hebben dan sommige reacties hier.