Juist! En ook heel erg irritant en pijnlijk voor de mensen die onterecht uitgemaakt worden voor narcist. Dat gebeurd echt heel vaak. Ik wil dit topic overigens niet bevuilen, maar als je mij niet zou kennen zou je wellicht ook denken dat ik narcistisch ben. Ik ben overigens door vriendinnen van ex-vriendin, die hun ervaringen met vermeende narcistische exen op mij projecteerden, uitgemaakt voor narcist omdat ze bepaald gedrag dat voortkomt vanuit de autistische stoornis (gediagnosticeerd) verwarren met narcisme. Ik heb dus inmiddels een allergie ontwikkelt voor de term narcisme omdat die te pas en te onpas wordt gebruikt.
Als er echt psychisch iets ‘mis’ is met ouders of er zijn ‘gekke’ gedragingen en een ouder is bijvoorbeeld opgenomen geweest of iets in dien aard, dan zullen we ook nooit de kinderen onbegeleid een ouder laten bezoeken. De bezoeken worden dan begeleid door ons, of door een instantie die daar verstand van heeft. Meer dan wij; uit de psychiatrie bijvoorbeeld. Daarom zijn wij in principe ook casemanagers; wij begeleiden als ‘hoofd’ de gezinnen, maar zetten de hulp van professionele instanties in. Maar als de bezoeken begeleid moeten zijn, dan moet het wel zo zijn dat er ook echt iets ‘mis’ is. Niet als een ex gaat roepen; ‘hij is narcistisch hoor. Ik wil niet mijn kinderen aan hem toevertrouwen’. Nee, dan moet er eerst gedegen onderzoek zijn of de rechter moet het opgelegd hebben. Bedoel je dit?
Misschien trek ik het me teveel aan. Maar ik vind het wel jammer dat het totaal niet serieus genomen word. Natuurlijk zijn er stellen die elkaar bewust het leven zuur maken. Maar bepaalde opmerkingen vind in wel pijnlijk. Ik had het namelijk ook graag anders gezien. Ik wil mijn ex niet zwart maken om mezelf beter neer te zetten. Het is nu eenmaal zo als het is. Ik zie hoe hij ook met zichzelf worstelt. Hij weet dat ‘ie niet in orde is. Het is niet iets wat ik gewoon zelf heb verzonnen.
Snap ik. Man van mij kan zo dominant zijn. Op basis van mijn verhaal heeft ooit een maatschappelijk werker gezegd dat hij narcist is. Ze dulde geen tegenspraak want ze had ervaring. Ik wist zeker van niet. Bij mijn moeder vond ik veel kenmerken alles viel op zijn plek. Dat heeft me geholpen om mijn zelfbeeld beter te krijgen. Ze was op geen enkele manier te beïnvloed. Ze man nooit de schuld op zich. Je voelt je gewoon in het nauw. Daar voldoet mijn man niet aan. Het kost veel moeite en o wat voel ik wraak op hem en dan gaan er allerlei gedachten door me heen. Maar omwille van de kinderen én mijn angst blijf ik vriendelijk en voor hem zorgen. En als de wraak en weg is zie ik bij hem: Machteloosheid, niet lekker in zijn vel zitten. Dan lukt het mij om het niet zo zwart wit te zien. Ook doet hij zich never nooit mooier voor naar de buitenwereld én is hij wel beïnvloedbaar. Door goed voor hem te zorgen merk je dat hij het waardeert en echt niet altijd zijn vervelende en (In mijn ogen) egoïstische gedrag zelf zo ziet. Maar dan zie je dat het wel heel makkelijk gezegd wordt ja.
Ja, maar dan nog hoeft het niet zo te zijn dat hij zijn kinderen begeleid van een instantie mag zien. Het is niet dat als er een diagnose is, hij meteen ook een gevaar is voor de opvoeding van zijn kinderen. Dat is gewoon per individu en per situatie verschillend. Daar moet gedegen naar gekeken worden. In theorie kan het zo zijn dat de meest ‘vreselijke’ man of vrouw zijn kinderen gewoon mag zien of bij zich hebben. Net als dat een prostitué een hele goede moeder kan zijn ondanks dat sommigen denken dat het niet goed is wat ze doet voor de kinderen. Als zij werkt ‘s avonds, overdag bij haar kindjes is en een goede oppas voor de nacht heeft zie ik niet per definitie een probleem... Nb: ik zeg niet dat jij zegt wat ik hier nu schrijf hoor, maar jouw stukje leek me een mooie aanvulling op mijn verhaal
Natuurlijk moet daar goed na gekeken worden, en goed begeleid worden. Maar ik kan me voorstellen dat als de vader zo reageert dat je niet fijn je kinderen laat meegaan. Wij lezen nu een stuk van het grote geheel, en zoals ts aangaf is er veel meer aan de hand. Ik vind jammer dat er zo snel geoordeeld word, als hij vreemd was gegaan was het een eikel, maar dat hij zijn kinderen ongevraagd mee na buitenland neemt is het goed recht wat hij heeft er recht op. Ik hoop voor TS dat het met goede hulp allemaal goed mag komen. En niet dat we straks lezen dat hij samen met de kinderen na buitenland is gegaan of ergens met de auto tegen aan is geknald.
Je betrekt het allemaal teveel op je zelf. Het is ook niet zo dat het niet serieus genomen wordt, mensen delen hun zichtwijzen en vinden dat het belang van de kinderen voorop hoort te staat. Dat betekent niet dat ze dit niet serieus nemen.
Oh wauw. Ik vind dit echt wel heel ernstig overkomen. Ik vraag me echt af of dit wel een gezonde situatie is. Je zegt dat je blijft voor de kinderen, maar dit kan echt niet goed zijn. Voor niemand. En misschien is hij niet narcistisch, maar als je bang bent, zit er toch echt iets niet goed!
Sorry, maar ik kan het niet meer met je oneens zijn. In elk geval zien kinderen bij een scheiding een moeder die voor zichzelf opkomt en niet iemand die alles slikt en alert is, omdat haar man anders boos is. Wat voor voorbeeld geef je je dochter ? Dat ze later alles moet pikken van haar man? Ik vind dit echt serieus enger dan alle hiervoor genoemde situaties. Dit zou ik wel ziekelijk durven noemen.
@heidiane Ik vind het ontzettend knap dat je je hier zo openstelt en je kwetsbaarheid laat zien. Wat ik er ook van vind. Daar heb ik echt respect voor. En wat anderen hier ook van vinden: jouw keuze. Bij mij gaan alle alarmbellen rinkelen en ik zou je aanraden hier iets mee te doen, maar nogmaals; jouw keuze. Denk alleen wel aan je kinderen
Ik zie een aantal raakvlakken met mijn voormalige relatie. Ik ben van nature ook erg dominant, niet tot op het sadistische af. Zij kampte ook met bepaalde angsten en kon niet relativeren. Was bang om in het diepe te springen en deed/doet niks aan zelfontplooiing. Wat er bij ons gebeurde was dat haar hulpbehoevendheid, zo wilde ze heel vaak bevestiging hebben dat ze iets goed had gedaan en haar labiele, overgevoelige karakter de dominantie bij mij nog meer aanwakkerde en ik uiteindelijk geen empathie meer voor haar kon opbrengen als ze voor hier voor de duizendste keer huilend op de bank zat . Het gevolg was wel dat ik de touwtjes nog strakker in handen nam, omdat zij mij nooit tegengas gaf en zich hulpbehoevend bleef opstellen. Ook voelde ik me na een conflict de meest vreselijke persoon op aarde en gaf ik me er de schuld van dat zij zich zo voelde. (Wat ik niet kon tonen) Uiteindelijk heb ik de relatie verbroken omdat ik inzag dat de relatie ons beiden schaadde. Ik wil hiermee niet zeggen dat jij jouw huwelijk moet beëindigen, maar wat ik je wel wil adviseren is om gespecialiseerde hulp te zoeken. Mocht dat niet baten, dan zou ik de relatie en het effect wat dat op de kinderen heeft nog een keer goed onder de loep nemen. Kinderen hebben niks aan twee ouders die het slechtste in elkaar naar boven halen. Je moet trouwens ook echt verdomde sterk in je schoenen staan om een relatie te onderhouden met een dominant persoon. “Wij” zijn namelijk niet de meest gemakkelijke personen om mee samen te leven, en je te inschikkelijk opstellen heeft vaak niet het gewenste effect. Eerder het tegenovergestelde.
Ik zie alleen de paradox als ik een topic zou openen na "mijn scheiding" zou ik te horen krijgen wat ts nu hoort. En denk erom mijn dochter kan veel beter voor zichzelf opkomen dan ik want ze heeft het karakter van mijn man. Mijn zoon is juist heel gevoelig. Net als ik. Ik ben ook echt heel bang voor een collega die op een denigrerende manier tegen mij praat. Mijn angst. En angst is nu eenmaal een slechte raadgever. Je kunt simpelweg niet alles in het leven hebben. En er zullen altijd mensen zijn die een andere mening hebben dan ik ook al nu ik wel gaan scheiden.
Heb je enig idee waar die angst vandaan komt? Bij mijn ex was dat een oud trauma uit haar jeugd, met een oud marinier als vader die aan ptss leed, de ruzies tussen haar ouders en hun vechtscheiding. Hierdoor heeft ze nooit echt kind kunnen zijn en is haar “geleerd” om de behoeften van anderen voorop te stellen. Dat is waarom ze zo conflictvermijdend is.
Nou herkenbaar. Fijn dat jij een dominant persoon bent. Want. Ben jij daarom een rot mens? Een slecht mens? Nee dus. Maar in mijn hoofd zou je dat wel kunnen worden. En is het heel makkelijk om in de slachtoffer rol te komen. Ik ruzie niet met hem. Totaal geen zin. Ik probeer wél sterker te worden. Niet zo snel in zak en as te gaan zitten. En heb daar ook zeker hulp voor. Het is alleen veel makkelijker om hem de grond in te trappen dan om te blijven staan en te bedenken dat hij op een andere manier denkt. En er zijn echt elke dag gewone gezellige gesprekken. Normale en rustige en als hij wél even geïrriteerd is lukt het mij om niet direct in zak en as te zitten. Dit kan nog meer ontwikkelen. Zo weet ik zeker dat ik en hij verder komen. Dank je voor jou uitleg het geeft een goed inzicht dat het voor hem óók niet leuk is dat ik zo gevoelig ben. Intussen snap ik wel dat als ik mezelf terug trek ik de ander ongeacht wie de ruimte geef om die lege ruimte op te vullen.
Ja van vroeger als kind weinig tot geen positieve bevestiging van huis uit. Wel veel kritiek en negatieve opmerkingen en veel gepest en buitengesloten. En wellicht een gevoelige aanleg. Aan mezelf werken werkt beter dan constant maar met de ander in discussie gaan of de ander als dader te bestempelen. Ik ga nu voor mijn eigen geluk en kan ruzie wordt ik niet gelukkig. Wel van dingen op mijn manier doen en accepteren dat niet alles in mijn huwelijk gaat zoals ik wil en anderen vinden dat het moet gaan.