Toen de kinderen nog zo klein waren vond ik werken een stuk minder vermoeiend dan een hele dag thuis zijn. Maar aangezien hij zijn werk zo vermoeiend vindt, kan hij best een dag in het weekend met de kleine zijn. Gewoon weggaan, deur achter je dicht trekken en aangeven dat je verwacht dat het huis netjes is als je de s' avonds thuis komt. Beetje opvoeden die kerel.
Revalidatie in het ziekenhuis lees ik? Al verandert dat de zaak wel vind ik, want heeft hij überhaupt nog vrije tijd? Bijklussen doet hij niet voor zijn plezier neem ik aan.
Jemig wat vermoeiend twee kinderen in huis. Ik zou idd beginnen met een goed gesprek met die wel terug kan praten. Een ieder ruimt zijn eigen rommel op, een kind en een huishouden heb je samen, jij hebt ook recht op vrije tijd. Succes!
Nou dit is ook een beetje wat ik wilde schrijven. Voor jullie zoontje zorgen mag wel wat meer een gedeelde verantwoordelijkheid worden. Hoezo kun jij niet weg - en hoezo vraagt hij dan voor hoelang en of zoonlief mee gaat?! Ik zou gewoon lekker een mama-dag per week gaan inbouwen. Hier hebben we ook onze vaste dagen hoor. Woensdagavond ben ik sowieso “kindvrij” - ik ga met vriendinnen wat doen of sporten. In het weekend (als er nog geen plannen zijn) kijken we sochtends vaak een beetje wat t plan is: doen we wat samen of wil een van ons iets bijzonders doen? Mijn man is vandaag (vakantie) aan t rommelen in de garage. Nou prima. Maar morgen heb ik zo m’n projectjes en is het zijn beurt om met de kleine meid bezig te zijn. Even een extra vraagje: in je banner staat dat jullie voor gezinsuitbreiding willen gaan? Maar hoe ziet hij (/zien jullie) dat voor je dan? Precies zoals nu, maar met een extra dreumes waar mama 24/7 voor zorgt?
Hij werkt blijkbaar in het weekend zodat jij vrije dagen hebt doordeweeks, dus ik snap dan wel dat hij dan niet afgeleid wil worden. Mijn vriend moet soms ook extra de weekenden en avonden erbij werken, maar niet voor opvang helaas :') Ik heb er gewoon altijd twee onder de twee
Hier werkt mijn man ook fulltime en vaak meer vanwege eigen bedrijf. Ik werk ongeveer 15 uur in het bedrijf. Ik pak doordeweeks de meeste huishoudelijke taken op, behalve het naar bed brengen, dat verdelen we. Ik vind het zelf niet heel moeilijk om het huishouden bij te houden, ik doe elke avond wat als de kleintjes slapen, was houd ik bij wanneer het moet en de slaapkamers doe ik terwijl man even op de kids let. In het weekend klust mijn man vaak op zaterdag, maar hij kookt dan wel en doet wat meer in het huishouden. Dan delegeer ik ook gewoon naar hem. Op zondag probeer ik ook zoveel mogelijk mijn rust te pakken. Dus kortom, ik doe de nachten en het huishouden grotendeels, manlief werkt, helpt mee met de kids en laat mij af en toe gaan om mijn ding te doen zonder mopperen haha. Mijn man is ook een rommel kont, maar ik ook.. dus die discussie ga ik niet winnen thuis haha
Tip 1: ga werken (sorry klinkt flauw maar het helpt echt zo goed om de boel thuis te relativeren en je hebt meteen wat tijd voor jezelf zonder zoontje) Tip 2: Gooi alle rommel die je man de hele dag laat liggen op zijn bed. Tip 3: Kijk niet te precies, al stofzuig je een dag niet vergaat de wereld ook niet. Tip 4: Kondig aan dat jij bijvoorbeeld komende zaterdagmiddag alleen weg bent en ga lekker shoppen of iets anders wat je leuk vindt! Als hij altijd maar door jou geholpen wordt met jullie zoontje, leert hij nooit om alleen met hem te zijn..
Antwoord op je vraag: nee en dat boeit me ook vrij weinig. In huis is het netjes in de zin van elke dag de stofzuiger er doorheen en een dweil, afwas weg, wc gepoetst etc.. maar verder ligt er overal wel iets. Speelgoed van de oudste, stapel schone was op de tafel of spullen van mijn man. Ik werk 40 uur per week en het huishouden komt voornamelijk op mij neer. Mijn man ziet of wil het niet zien. Als ik hem vraag dan doet hij het wel hoor, maar vaak denk ik: ach, ik doe het zelf wel even snel. Anderzijds moet hij niet gaan klagen dat iets niet goed is, want dan moet hij het allemaal lekker zelf doen naast zijn eigen baan. Ondanks dat hij weinig in huis doet, is hij wel heel veel met de oudste bezig, zodat ik even een moment voor mezelf heb of bezig kan zijn met de baby.
Ah lees ik nu ook inderdaad. Dan nog vind ik 'voed je vent maar op' echt veel te kort door de bocht. Fulltime werken, bijklussen en dan snap ik ook wel dat je echt behoefte hebt aan tijd voor jezelf. Het is gewoon druk nu, je snakt samen naar vrije tijd en vind het allebei te veel. Het gaat er niet om of werken +bijklussen of thuismoederen het zwaarst is, die discussie ga je nooit winnen en moet je ook niet willen winnen. Zoek samen naar een oplossing zodat jullie allebei tijd hebben om bij te komen en gun elkaar dat. Dat zal betekenen dat soms jij iets op je zult moeten nemen, en soms hij.
Als je man 1 kind al zoooooo vermoeiend vind waarom wil hij dan er nog 1 bij? Heb je helemaal geen ruimte om te ademen als je met 1 kind al zo enorm vastloopt. Als er 2 kinderen in de opvang zitten omdat je moet revalideren moet hij nog meer werken.... Dus nog vermoeiender. Ik zou er wel enorm voor waken dat je man niet overvraagd wordt hierdoor. Als een goed gesprek niet werkt, gewoon zeggen: as zaterdag ga ik met mijn moeder ergens lunchen en je moet je maar redden dan. Als jij morgen beide benen breekt kan meneer immers ook niet makkelijk zeggen: succes met t kind na een uur. Je moet ook gewoon strenger zijn en niet overnemen. In weekend kun je prima de lasten verdelen.
Laat ik duidelijk zijn dat ik niet in de uren dat mijn zoontje bij de opvang zit zit te lanterfanten.. Ik zit dan op het ziekenhuis in een revalidatie traject ivm knieproblemen en zodra ik daar klaar ben kan ik mijn zoontje weer ophalen en ben ik "gewoon" weer moeder. Mijn zoontje krijgt puur de uren opvang die ik kwijt ben voor het ziekenhuis. Anders duur grapje als je niks vergoed krijgt. Mijn man heeft juist meer vrije tijd.. Hij kan 's avonds gaan sporten terwijl ik thuis blijf omdat ons zoontje op bed ligt, en hoe vaak hij ook niet mag gamen of wat knutselen van mij. Door de weeks hoor je mij ook niet.. Lijkt mij logisch dat ik dan het huishouden doe en moeder ben. En ja hij mag natuurlijk ook nog zijn eigen dingetjes doen. Het gaat mij er om dat hij in het weekend liefst ook gewoon zijn gang kan gaan zonder kind en als ik dan een dag vraag weg te mogen of thuis iets voor mijzelf mag doen dat hij nooit eens spontaan zegt is helemaal goed schat, nee daar gaat eerst een hoop gezeur aan vooraf en diepe zuchten want dan kan hij niet makkelijk verder.. Dat vind ik jammer! En over werk gesproken dat zei ik hem laatst dat ik ook weer wil gaan werken als mijn knie dat toe laat langdurig staan en toen werd hij boos want als ik nu het huishouden al niet draaiende kan houden wanneer dan wel als ik zou werken.. Dan zou er meer op zijn nek komen. Wat ik bedoel te zeggen is dat hij wel meehelpt in het huishouden maar wel zelf graag vrije tijd heeft zonder kind en als ik een dagje zonder kind weg wilt hij dat liever niet heeft dan wel.. Mijn vrije tijd dingetjes zijn vaak genoeg alsnog met kind. En als hij alleen is met hem dan krijg ik vaak appjes van pfff hij is wel vervelend, kan dit en dit niet doen omdat l chagrijnig is en niks wilt.. Dat soort dingen. En dat hij verder nog een sloddervos helpt er ook niet aan mee, hem een dag alleen laten en er ligt weer overal iets. Ik heb een lichamelijke beperking (versleten knie door ongeluk) maar heb geen recht op een huiselijke hulp via de gemeente omdat ik aamenwoon. Dus ik kan nooit van te voren zeggen hoeveel pijn en of last ik heb.. In de wintermaanden is helemaal een ramp die kou slaat direct op mijn knie.. Maar toch doe ik alsnog mijn bijdrage en fulltime moeder zijn. En voor ik vragen krijg of ik met deze beperking wel een tweede wil.. Ja dat wil ik wel en dat gaat ook prima, ik til bijvoorbeeld nu mijn zoontje kan lopen ook veel minder en neem hem vaak aan de hand of buggy. Toen hij kleiner was had ik ook geen last van mijn beperking. Ik loop dan ook niet tegen mijn beperking aan, maar tegen een man die mijn niet snapt of wilt snappen.. Dat ik soms ook gewoon mezelf wil zijn ipv altijd alleen maar moeder. En manlief was toen mijn zoontje baby was juist een stuk makkelijker.. Maar sinds dat mijn zoontje kan lopen en echt vervelend kan zijn is zijn geduld een stuk minder geworden.
Mijn man zou even lekker commentaar moeten hebben zeg! Dan lag hij gelijk op de bank..... Ik werk 23 uur in de kinderopvang. Man 40/32 uur als marketeer. Wij verdelen alles zoveel mogelijk. En ja wij hebben een schoonmaakster eens in de twee weken want we komen er niet aan toe. Meestal doen we de meeste klusjes als de kids in bed liggen. En het huis is niet spik en span... en al zou het dat wel zijn dan is het binnen de kortste keren weer een bende. Het zijn tropenjaren maar die gaan ook voorbij.
Als ik dat doe is het huis te klein... Soms lijkt het wel of ik toestemming moet vragen om weg te mogen en als ik aangeef ergens heen te willen dan heeft hij er altijd iets op aan te merken. Als ik zomaar zeg van ik ga weg bekijk het maar.. Dan zodra ik thuis kom is het ruzie dan komt hij verhaal halen.
Het probleem is dus het niet communiceren met elkaar wat je wil en verwacht . Ga samen in gesprek, praat vanuit jezelf en maak dan geen verwijten. Misschien weet hij niet eens hoe jij er tegen aanloopt dat hij zo zijn eigen tijd “ opeist” .
En wat ik ook mis wat ik hier dus wel lees dat jullie zelf kunnen en mogen bepalen wat je gaat doen inclusief thuis zonder dat je partner zegt van moet je dat nu echt nu op dit moment doen? Of is dat nu wel handig? Hij wilt best veel samen doen met mij, we gaan ook vaak samen weg etc. Thuis doen we geregeld dingen samen dus als ik dan een keer 's avonds wil poetsen vind hij dat jammer en zag hij mij liever bij hem op de bank. Hij wilt ook altijd veel overleggen.. Nu dat laatste komt ook door zijn autisme dat hij niet tegen onverwachte veranderingen kan. En als hij het huishouden doet dan doet hij het ook goed hoor, het is geen luie man om zo maar te zeggen. Was puur mijn frustratie dat hij duidelijk niet weet hoe het is om en huishouden te hebben en een kind. En op de momenten dat hij bezig is met huishouden en kind staat te krijsen dat hij dan al gek wordt en eigenlijk vraagt of ik kind vermaak zodat hij verder kan. Gewoon even ook ik kunnen zijn naast alleen moeder zijn, dat snapt hij niet dat ik dat mis.
Mogen? Mijn man hoeft het niet in z'n hoofd te halen om mij dingen te verbieden of op te dragen. Hij is niet mijn moeder, niet mijn werkgever en ik ben niet zijn slaaf. We zijn beide volwassenen. Ik bepaal zelf wat ik doe, wanneer ik dat doe en met wie ik dat doe.
Je laatste bericht verandert het geheel wel wat vind ik. Hij heeft autisme zeg je? In welke mate? Hij kan wellicht echt niet tegen de prikkels die jullie zoon hem geeft? Wat ik je in ieder geval echt wil meegeven dat het misschien verstandiger is om jullie wens voor een tweede kind even te parkeren totdat jullie allebei goed duidelijk hebben wat het betekent voor jullie zelf om een gezin met 2 kinderen te hebben. Want als ik uit eigen ervaring spreek, is het er met twee kinderen niet rustiger op geworden. Daarnaast hoef jij geen toestemming van je man te krijgen om iets te gaan doen, je bent toch een vrij mens?
Hier ook wel herkenbaar.. Ik heb ook de zorg voor mijn zoontjes grotendeels alleen want mijn man werkt in de nacht en slaapt overdag en op zijn vrije dagen is hij bezig met zijn bijverdienste/ vrienden/ grootmoeder in het rusthuis. Ik had de afgelopen 9 maanden de zorg voor de kind(eren) dus volledig op mij, oudste zoontje gaat normaal wel 2 dagen naar de opvang en die dagen probeerde ik dan ook zoveel mogelijk rond te krijgen. Maar ik accepteer ook wel dat het huis er sinds de kinderen er zijn een beetje rommeliger bij ligt, ook al wordt de rommel me dan soms ineens teveel Als ik dan eens afgesproken heb met vriendinnen (wat misschien 1 of 2 keer per maand gebeurd) krijg ik te horen van ben je weeral weg. Of als ik nog snel voor sluitingstijd naar de winkel wil: wie van de 2 neem je mee? Hij bedoelt dat niet slecht maar snapt ook niet dat ik ook wel eens een momentje voor mezelf nodig heb, weg van de jongens. Ik heb hem dat ook proberen duidelijk maken maar ik denk niet dat hij het volledig snapt. Nu begin ik donderdag zelf ook terug te werken (32 uur - in shiften) en moet ik dus een hele planning voor hem maken wanneer hij wel/niet moet oppassen, kinderen naar opvang of mijn ouders moet brengen enzovoort. Hij ziet dat dan ook echt als moeten babysitten . Daarstraks was hij ook al aan het “klagen” dat hij donderdag van 6u30 tot 15u moet oppassen en nadien zelf ook de nacht moet gaan werken. Ik heb hem dan ook duidelijk gemaakt dat de zorg voor de kinderen van zodra ik thuis ben ook terug volledig op mij neerkomt, inclusief de nachten met een zoontje dat nog minstens elke 3 uur wakker is.. En dat ik de dag nadien ook terug moet gaan werken.. Maar dat is allemaal maar normaal (en begrijp me niet verkeerd, ik zit er ook niets mee in maar wat meer steun zou wel welkom zijn).
Aah hij heeft autisme? Dat verklaard een hoop. Hij heeft dan vermoedelijk in zijn hoofd van alles “ gepland” en dan loopt / gaat het niet zoals hij denkt , ja en dan raakt zijn hoofd “ vol” en komt de frustratie. Misschien eens hulp zoeken die jullie hiermee kan ondersteunen. Soms kan dat heel verhelderend werken. En nee ik kan ook niet van alles doen zonder kinderen en zonder overleg, hier draait alles om het bedrijf (melkkoeien) en wil ik dat de kinderen bij hem blijven ( om bv boodschappen te doen) moet dat in overleg. De oudste red zich wel maar de jongste ( autist) kan je niet uit t zicht verliezen.