Stel dat je 5 minuten met je 80-jarige zelf zou kunnen praten? Wat zou je vragen? Ik zou vragen of ik nog steeds bang ben om dood te gaan? Ook zou ik vragen wat ik anders zou gedaan hebben. Waar heb ik spijt van? Ik zou niets vragen over partner of kinderen. Ik zou het antwoord denk ik niet aankunnen. Wat jullie?
Hoezo zou je het antwoord niet aankunnen? Verwacht je wanneer je 80 bent negatief over je man en kinderen denkt?
Ik stel mezelf iedere dag vragen, dus ik zal als ik 80 ben echt niet voor verrassingen komen te staan. Dus denk niet dat ik dan echt specifieke vragen heb over het verleden, waarschijnlijk alleen over wat er op dat moment in mijn leven speelt.
Ik zou vragen hoe ik er lichamelijk aan toe bent. Of ik dementerend ben of een andere ziekte heb. Mijn angst ( o.a door mijn werk in de thuiszorg) is inmobiel worden of dementerend.
Ik zou vragen of ik tevreden ben met mijn leven zoals ik het heb geleefd en welke keuzes ik anders had kunnen maken. En misschien zou ik mijn gewicht willen weten, kijken of ik ergens in de komende 40 jaar toch mijn streefgewicht heb bereikt
Dat staat er een beetje los van toch? Dat je jezelf vragen stelt zegt niets over onverwachte dingen die kunnen gebeuren. De vraag is denk ik meer; zou je dit vtv willen weten?
Ja mischien wel. Dan zou ik vroegtijdiger bepaalde keuzes maken denk ik. Zoals op tijd inschrijven voor een verzorgingshuis/ aanleunwoning zodat ik niet op het laatst zoveel strijd heb met mijzelf om die stap te maken. Of naar een gelijkvloershuis. Alles voor zijn zeg maar. Of dat als mijn dochter ergens anders woont ik op tijd daarna toe verhuis. Ik zie nu zoveel families verder weg wonen en dat is met ouder wordende ouders toch een grote zorg/ mantelzorg. Zie het met mijn man zijn oma. Als ze 10 jaar terug verhuisd was naar onze woonplaatst hadden we veel meer voor haar kunnen doen. Nu woont ze een uur verder. Ze heeft er zelf ook spijt van maar nu is verhuizen te laat.
Ik zou vragen of er iets is wat ik anders had willen doen. Dan kan ik dat nu misschien nog veranderen
Ik zou vragen wat ik echt op een gegeven moment moet veranderen of doen. Als ik bijvoorbeeld op 80-jarige leeftijd tegen mijn 33-jarige ik had gezegd: ‘ga naar het ziekenhuis met je oog. Trek op tijd aan de bel. Wacht niet af. Ga er desnoods voor de deur liggen tot ze je helpen of trek iemand over die balie heen als ze zeggen dat er met jou nog anderen zijn die het moeilijk hebben’, dan was ik nooit blind geworden aan één oog. Mijn grootste trots...
Hoe ik sommige dingen meer los kan laten. En dan ook hopelijk de bevestiging dat het echt dingen zijn die los gelaten kunnen worden omdat het achteraf gewoon niet zo belangrijk is als dat het er in mijn hoofd aan toegaat. En dat het allemaal wel goedkomt.
Ik zou willen weten of ik nog leef, maar vooral of het leven nog dragelijk is. Zodat Ik keuzes zou kunnen maken of ik in de toekomst bepaalde operaties wel of niet zou uit laten voeren. Meer omdat ik vroeger ook niet gedacht had de dingen mee te maken die ik de afgelopen jaren mee gemaakt heb en deze operaties mij ook niet beter gemaakt hebben. En dus eigenlijk on nodig geweest zijn.
Ik denk niet dat ik iets wil weten, dus niets wil vragen. Als ik bijvoorbeeld op mij 29e had gevraagd aan mijn 35 jarige ik of mijn leven voorspoedig zou verlopen, zou het antwoord zijn nee en je verliest 2 kinderen. Ik zou niet zo goed weten wat ik daarmee had moeten doen. Ik vraag wel eens aan mijzelf, als ik nu 80 zou zijn, hoe zou ik dan op mijn leven terug kijken. Heb ik eruit gehaald wat er voor mij (met mijn karakter en mogelijkheden) in zit? Dat houdt mij scherp als ik bijvoorbeeld iets ga doen dat buiten mijn comfortzone ligt, gewoon doen dus .
Bij grote beslissingen bedenk ik me vaak hoe ik daar over 10/20 jaar of nog later op terug zal kijken. Natuurlijk had ik sommige dingen wel willen weten, dan zou bijvoorbeeld mijn dochter* misschien niet met 21 weken dood geboren zijn. Of ik had veel eerder met een opleiding gestopt die achteraf niet de juiste keuze was. Maar als ik iets aan mijn 80 jarige zelf zou mogen vragen, dan zou ik dat denk ik weigeren. Dieptepunten in je leven vermijden met de kennis van de toekomst klinkt mooi, maar ik wil echt niet nu al weten wat me tot die tijd allemaal te wachten staat. Ik houd graag de illusie van keuzevrijheid voor mezelf in stand. Bovendien, was ik bijvoorbeeld eerder geswitcht van opleiding, dan had ik nooit mijn vriend ontmoet en de kinderen die we samen gekregen hebben.