Ach ja, ben inmiddels wel weer aan de slag (heeft 2 maanden geduurd voor ik een nieuwe baan had, ben gelukkig werkzaam in een sector waar weinig personeelsaanbod is, en al helemaal niet met mijn cv). Maar heb me een beetje verkeken op de baan. Het is niet wat ik leuk vind en ga nu elke dag met wat tegenzin. Maar ja, ga nu ook niet solliciteren....Dus uitzingen en na verlof op zoek naar een nieuwe baan.
Vanmorgen bij de vk geweest. Alles goed gelukkig. Gisteren wel weer ietsjes bloed gehad maar de vk zei dat dat wsl komt omdat alles beter doorbloed is en erg gevoelig. Niets om ons zorgen over te maken. Kleine bewoog al erg goed! Na meten zit ik op 7 weken. Zelf dacht ik nav laatste menstruatie 8.2 maar kan komen door latere eisprong dus ook niets om zorgen over te maken. Opgelucht! Deze week gaan we het de naasten vertellen
Jep, het bewoog. Vk zei dat het ook kon zijn dan ik iets verder was maar ik ben 7 weken omdat ze niet goed wist of ze hem helemaal kon meten nav het beeld op de echo van vanmorgen
Soms meten ze ook net verkeerd. Gister stond er bij mij eerst 7.2. Ik zei: dat kan onmogelijk want ik heb mezelf vorige echo al 3 dagen terug gezet. Dan moet ik helemaal met 2 weken posi hebben getest haha. Dus baalde al als een stekker. Toen ging ze op het laatst toch nog even een andere hoek pakken en toen klopte de meting ineens wel exact!
Hooii meiden. Ik moet even mij ei kwijt. Gisteren had mijn vriend heel lief een brief geschreven aan me om te laten weten hoe trots die op me is tot nu toe. Daarna stortte ik emotioneel helemaal in. Heb de hele avond zitten huilen. Ik ben erg onzeker over de zwangerschap. Ik vind het lastig om mijn lichaam te vertrouwen. Het ene moment hang ik boven de wc en roep ik dat ik het niet leuk meer vind. Het andere moment als er geen symptomen zijn raak ik paniek dat het niet goed zit. Hebben jullie hier ook zo last van? Het is mijn eerste zwangerschap. Hebben jullie tips? Nou zou ik maandag weer echo hebben nu heeft me vriend heel lief het verplaatst naar donderdag 10.40u. Met hoop dat ik het emotioneel vol hou tot dan.
Het zijn de hormonsters!! Die maken je gek! Sorry even zonder gekheid.. het komt denk echt door de hormonen, die gooien je emoties van de ene kant zo weer naar de andere kant. Misschien helpt het als je zoveel mogelijk rust neemt? Of juist leuke dingen doet met je vriend om deze weken door te komen (zolang je je daar goed genoeg voor voelt). Het is ook zo'n onzekere periode! Wat ontzettend lief van je vriend trouwens!
Haha daarom. Ga ook op z'n vroegst uit van 7 weken en 5 dagen ongeveer. Weet wel dat m'n eisprong is verlaat is maar 9 dagen is wel heel veel. Maak me er niet zo druk om. Heb over 3 weken alweer de termijnecho dus dan zullen we het wel zien. Ik vond het al bijzonder om te zien hoe de baby met 2 weken is gegroeid! 15 dagen terug was er nog nauwelijks een vruchtje te zien. Heel bijzonder
Kan maar 1 ding zeggen: Overgave... En geloof me ik weet hoe moeilijk het is. Heb een heel zwaar jaar achter de rug met een late miskraam, toen buitenbaarmoederlijk en de zwangerschap daarna ons kindje verloren (33 weken zwanger) toen we een auto ongeluk kregen. Kreeg daarna enorme paniekaanvallen. En heb geleerd dat overgave het enige is wat je kan doen. Probeer niet te geloven in je ramp gedachten. Observeer ze maar identificeer je er niet mee. Het zijn gedachten. Niet een waarheid! Het zijn moeilijke weken nu en hormonen helpen ook niet mee. Maar of het nou wel of niet goed gaat, door piekeren los je niks op of voorkom je niks. Ze zeggen ook: ‘de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest’. Het boek ‘De kracht van het nu in de praktijk’ van Eckhart tolle is een fijne.
@Hadassa ik zie niet erg op tegen de bevalling.. eerste was officieel een geplande keizersnede (ivm stuitligging), maar dochter vond het met 37+3 wel welletjes dus uiteindelijk een ‘spoed’ keizersnede gehad. Wel volledig weeën en zelfs ook persweeen gehad. 2e was een gewone bevalling, ong 9 uur over gedaan, wel erge weeenstorm gehad > ruggenprik, voelde uiteindelijk de persweeen wel heel erg goed, dus mocht persen met ruggenprik nog ‘aan’ Kwartiertje geperst en toen was onze zoon er. Zwangerschap 39+2. 1e bewust geen bv gegeven, 2e twijfel en wel geprobeerd maar zoon had achteraf gezien een tekort tongriempje waardoor het erg pijnlijk was en hij niet kon drinken. Heb het zelf snel opgegeven, maar vond het achteraf wel heel erg jammer dat ze daar niet naar gekeken hebben in het zh, dan had ik het waarschijnlijk wel doorgezet. (Al moest ik wel ook meteen kolven, ivm zwangerschapsdiabetes waar ik een beetje tegenop zag) Wil nu wel graag bv gaan geven, beide keren flink stuwing gehad, bij de 2e zelfs 2 keer.. @ alle andere dames, hou vol! Over een paar weekjes zijn de hormonen weer wat gestabiliseerd en zullen jullie je weer wat beter voelen!
Ja, lactatiedeskundigen zijn erbij betrokken geweest uiteraard. Zelfs medicatie en neussprays gebruikt. Zij moesten zelf mij stoppen en vertelden net tranen in hun ogen dat ze het niet begrepen. Ik deed er alles voor maar het lukte niet. Heb ook nooit stuwing gehad of toeschietreflex. Ja, ik kan er nu nog over huilen....
Ik als control freak is het nog al lastig om los te laten. Maar ik vind het alleen Amar fijn om te lezen dat dit erbij hoort en dat ik niet de enige ben.
Ja dat begrijp ik . Dikke knuffel! Troost het je, te weten dat je alles uit de kast hebt getrokken? Uiteindelijk kun je je baby ook met liefde de fles geven hè.
Dank je wel @Amer voor deze informatie. Eindelijk, na bijna 18 jaar weet ik wat ik heb. Ik herken alles wat beide artikelen beschrijven. Artsen konden mij nooit vertellen en hoevaak ik niet te horen heb gekregen al die adviezen en wat wel en niet te doen. Nogmaals, heel erg bedankt! Ik heb in ernstige vorm PCOS gehad en ook insulineresistentie. Alles herkenbaar beschreven in beide artikelen.