Ik verwacht dus niet dat een man opofferingen zou doen voor mij terwijl hij daar eigenlijk niet achter staat en het gevoel heeft zn vriendinnen voor mij op te geven. Zo’n man hoef ik zelf al niet. Ik verwacht dat hij dezelfd denkwijze heeft als ik hierover. En geloof me die zijn een genoeg.
Ik vind het persoonlijk best sneu als je zo onzeker door het leven gaat. In mijn ogen is het juist een teken van zwakte waneer je zonder blikken of blozen een jarenlange vriendschap verbreekt omdat de vrouw waar je mee date dit van je verwacht. Een man die dit zou doen voor mij heeft, in mijn ogen dan, zijn prioriteiten niet helemaal op een rijtje.
Ik ben wel jaloers aangelegt, mijn man ook trouwens. Wij hebben dan ook geen contact met mannelijke of vrouwelijke geslacht. Hij heeft z'n vrienden en ik heb mijn vriendinnen.
Wauw ik verbaas me echt in sommige, in mijn ogen, "ongezonde" gedachtes. Dat je bij elk vrouwlijk of mannelijk contact moet denken; o met die mag ik niet bevriend raken. Maar geldt dat dan ook als de persoon in kwestie van zelfde sekse gay is vraag ik me dan af? "Mogen" de dames dan wel met een man bevriend zijn die op mannen valt? Mijn man werkt in een vrouwen wereld. Na een jaar of 5 vroeg iemand; vind je dat niet erg? Wat moet ik erg vinden denk ik dan? Zijn de dames die het "verbieden" om hun man met een vrouw bevriend te zijn dan zo bang ofzo? Of anders om. Is de man zo bang dat wat? Dingen bespreekt of hun relatie of problemen? Ik heb liever dat mijn man er eerlijk over kan zijn dan dat ze stiekem een vriendschappelijke relatie opbouwt.
Beide. Tuurlijk hij maakt wel eens een praatje met een moeder van school of een dochter van een kennis. Maar verder, nee.
Wij vinden het allebei niet nodig om een vriendschap aan te gaan met iemand van het andere geslacht. Wij geloven niet in zulke vriendschappen en zien te vaak dat het toch uitdraait op gevoelens en/of seks. Ik vertrouw mijn man maar waarom zou je je toch bewust in zo'n situatie willen brengen waar in het kan voorkomen.
Het kan natuurlijk altijd voorkomen. Ik ben i.i.g blij dat mijn man en ik elkaar vrij laten hierin, anders was het voor mij wel héél eenzaam geworden. (Ik ben biseksueel )
Vind ik ook en zou dit daarom ook niet willen. Daarom zeg ik, hij moet het uit zichzelf willen en niet voor mij doen.
Ja het kan inderdaad altijd voorkomen. Wij willen het alleen niet opzoeken maar iedereen is daar anders in.
Het heeft niets met “mogen” te maken. Het is een bepaalde denkwijze waar je achter staat en bij je hoort/past. Mijn man werkt ook met dames, heb daar totaal geen moeite mee. Er worden werk uitjes gepland en ze gaan gewoon leuk met elkaar om. Het is niet zo dat ik hem vertel dat hij met geen enkele vrouw een praatje mag maken. Maar er zijn gewoon bepaalde grenzen.
Oh wauw. Nu ben jij echt dingen aan het verzinnen. Ik zeg nergens dat ik mannen nodig heb om me omhoog te tillen. Alleen dat ik vrienden nodig heb die lief voor me zijn, ongeacht hun geslacht.
Mijn vriend heeft wel wat vriendinnen, ik heb ook een paar vrienden. ik vind het prima als hij eens gaat lunchen of ze wat uitgebreider spreekt op een verjaardag/borrel/uitje of zo. Maar als ze dingen gaan doen die ik liever doe, of bepaalde relatie/privé onderwerpen bespreken dan is dat voor mij wel een probleem. Er zijn dus wel grenzen voor het andere geslacht. Vriend en ik zijn het daar over eens dus er zijn nooit issues geweest. Belangrijkst is om op 1 lijn te liggen denk ik. Zolang beide partijen tevreden zijn is het goed lijkt me.
Nee maar goed een man geen echte man noemen wanneer hij ook vrouwelijke vrienden heeft vind ik nogal triest en denigrerend naar mannen die schijnbaar hun hormonale drang dus wel onder controle lijken te hebben. Verliefd worden heb je niet echt in de hand. Wat je met die gevoelens doet wel. En ik besef me best dat een vriendschap met het andere geslacht niet altijd makkelijk is. Maar zowel ik als vriend hebben wel voor onszelf dat een vriendschap alleen werkt wanneer je geen gevoelens voor de ander hebt en die kans is het kleinste wanneer die vriend/vriendin niet jouw type is. Om die reden is bij mij ook meer dan eens een vriendschap met een man gestrand. Ik zou er ook geen vriendschappen meer bij creëren met mannen en mijn vriend niet met vrouwen. Maar vriendschappen die er zijn die gaan we echt niet verbreken. Die mensen zijn al heel lang in ons leven. En dat maakt ons echt niet minder mannelijk of vrouwelijk.
Dat lees ik hier. Ik zie een vrouw niet als iemand die een mening en gedragingen heeft om daarmee een man te plezieren. Dat vind ik het toppunt van sexisme.
Ik zie reacties dat mensen niet snappen dat een partner iets niet mag, je elkaar (of jezelf) niet vertrouwd en zelfs krampachtig contacten leggen met het andere geslacht. Maar het is niet zo zwarz op wit als sommige doen lijken. Als ik eens contact heb met andere mannen (collega's, buren, kenissen, ouders van andere kindjes etc) doe ik echt niet krampachtig om niet bevriend te raken. Ik heb geen behoefte aan een dergelijke vriendschap waardoor het nooit meer dan een net gesprek wordt, dat gaat gewoon automatisch. En precies zo gaat het ook bij mn man. We zijn gewoon open mensen die altijd wel in zijn voor een praatje, kopje koffie met zn alle of een grapje maar we hebben niet de behoefte alleen af te spreken met iemand van het andere geslacht. Die behoefte is er gewoon niet (ik denk dat die behoefte er ook gewoon niet geweest is omdat we er ook mee zijn opgegroeid). En als we die behoefte opeens wel zouden hebben kunnen we goed met elkaar praten waarom we die behoefte opeens wel hebben en wat we daar aan kunnen doen. Want in mijn ogen is dat (IN ONZE RELATIE) een teken dat er iets niet goed gaat tussen ons.