Opvoedingsbemoeizucht ergernissen

Ik vind vooral ouders irritant die zich overal aan ergeren en alles persoonlijk of bemoeizuchtig opvatten.

 

Wauw ook goedemorgen!!

 

@hummeltje5

1. Schoonouders die het zielig/onzin noemen dat ik mijn kinderen alleen water te drinken geef

2. Schoonouders die het zielig/onzin noemen dat ik mijn kinderen vroeg in bed leg iedere avond

3. Schoonouders die het zielig/onzin noemen dat ik mijn kinderen meeneem in een vliegtuig naar "rare landen" (Azië)

 

Ik heb geen echte top drie.
Wat ik wel heel ergerlijk vind is dat verschillende mensen het vreemd vinden dat mijn kinderen standaard rond 19u op bed liggen.
Ook vind ik het erg vervelend dat er andere mensen zijn die vinden dat het hoort dat mijn kinderen hun bord leeg eten. Van mij hoeft dat niet, ik stel zelfs helemaal geen eisen aan wat ze van hun avondeten moeten eten. Maar daar wordt dan ook wat van gezegd tegen mijn kinderen, elke keer opnieuw.

En wat ik het meest vervelend vind zijn de (voornamelijk oude) mensen op straat die het nodig vinden zich te bemoeien met mijn kinderen wanneer ik er zelf al mee bezig ben. Als ik iets niet zie gebeuren wat niet door de beugel kan heb ik daar geen moeite mee, maar als ik mijn kind al aanspreek dan heb je je daar buiten te houden. Ik zeg dit dan ook altijd tegen deze mensen. Wel met een iets andere toon en natuurlijk gebeurd het niet dagelijks, maar gisteren wel weer dus het is nog vers

 

In tegenstelling tot @Bailief liggen hier de kinderen er rond 8en in. Iedereen in de buurt vind dat ze om 7en in bed horen te liggen...

Opvoedingsbemoeizucht van onbekenden

 

Ik heb er eigenlijk nooit last van gehad. In mijn omgeving bemoeit iedereen zich met zijn eigen opvoeding en de opa's en oma's laten het, op misschien af en toe een goedbedoeld advies na, het ook geheel aan ons over. Niet herkenbaar dus gelukkig.

 

Zo dit is geloof ik wel weer de beste opmerking van de dag.

Goeiemorgen sunshine! Gauw weer teurg naar bed!

 

Ja mijn familie vind ook van alles en moeten dat altijd laten merken.
Mijn zwager zegt steeds tegen mijn zoon dat hij iets niet mag (zoals tijdens eten in restaurant: speel niet met je bestek oid) terwijl hij helemaal niet gevaarlijk doet met mes ofzo.
Als mijn zoon echt iets doet wat niet ok is, prima als hij er wat van zegt als hij dichterbij zit. Maar zijn grenzen liggen heel anders.

Laatst was ik bij mijn ouders en we gingen weg. Ik neem er altijd de tijd voor. Begin 10 min van te voren met zeggen tegen zoon dat we bijna gaan. Daarna zeg ik dat hij zijn schoenen aan moet gaan trekken. Soms moet ik dit twee keer herhalen. Uiteindelijk gaan we altijd zonder gedoe weg. Dit is gewoon wat voor ons werkt.
Roept mijn vader heel boos naar zoon: luister nou eens naar je moeder!
Ik wist niet wat ik hoorde.
En mijn zoon gooide een stuk speelgoed boos op de grond. Dit doet hij anders ook nooit maar hij kan echt niet tegen die autoritaire toon. En is ook echt niet nodig.

Heb later met hem gebeld en uitgelegd hoe ik dit soort dingen aanpak.
Dat hielp wel.

Ze vinden mij allemaal te zacht en lief. Maar ik hoef ook bijna nooit echt boos te worden. Ik denk dat kinderen gewoon gelijk behandeld willen worden en merk dat dit ook werkt. Zoon is eigenlijk altijd makkelijk en lief. Natuurlijk zeg ik het ook als iets niet mag. Vooral het uitleggen waarom is dan belangrijk. Dan is er ook nooit een probleem.

 

Ik vind het altijd wel interessant want andere mensen zouden doen. Mits ze het netjes brengen sta ik er wel voor open. Ik moet zeggen dat ik weinig nare ervaringen heb op dat gebied.

Behalve dan misschien op gebied van voeding:
- mensen die speciaal een bakje vlees komen brengen omdat ze het zielig voor de kinderen vinden dat wij vegetariers zijn.
- mensen die mijn kinderen vol willen stoppen met limonade/snoep omdat ze dat thuis weinig krijgen
Maar deze mensen doen dat ook uit liefde voor mijn kinderen, ze hebben alleen een andere set waarden dan ik, van waaruit ze die beslissingen nemen.

 

De beste vond ik:

Zoon heeft een periode gehad dat hij je beet. Niet acceptabel natuurlijk en we zeiden er ook steeds wat van. Uiteindelijk een keer in de lidl. Komt er een vrouw naar mij toe "ja je moet hem nu echt flink terug bijten hoor, anders blijft hij dit doen"
Ik bedank haar vriendelijk voor dr advies en doe mn eigen ding.
Komt ze weer terug; "ja je zult me wel niet geloven, maar ik heb 4 kinderen opgevoed dus ik weet hoe het werkt"
Toen heb ik maar aangegeven dat iedereen zn eigen werkwijze heeft en dat niet de mijne is.

Prima dat je zoiets vind. Maar ga dat niet bij mij op lopen dringen.

 

Het meest irritant vond ik, uit eigen omgeving, dat als ik of man een foto van onze dochter in de groepsapp plaatste van zijn familie, bijv onze dochter als baby zijnde bij ons in bed lag, dat zijn zus dan mijn schoonmoeder appte of we wel weten dat een baby niet onder een dekbed mag liggen etc. En dat mijn schoonmoeder mij dan appte. Zucht........

 

Hier niet zoveel commentaar eigenlijk. Alleen vind mijn dochter van 5 het afscheid nemen nu moeilijk en staat mijn schoonmoeder erop dat ze iedereen knuffelt en kusjes geeft.. van mij hoeft dat niet en mag ze doen waar ze zich goed bij voelt. Tja, daar kan mijn schoonmoeder dan over drammen. Maar hoe meer aandacht zij er aan schenkt hoe meer het een issue wordt.
Wat ik in het algemeen irritant vind is dat mensen kinderen zo vaak vergelijken.

 

Ik erger me niet zo snel. Vroeger was het heel normaal ongevraagd advies te geven en te krijgen.
Als er een kind bloedirritant loopt te doen dan zeg ik er wat van hoor. Vreemde ogen dwingen. Bij mijn zoon idem... als hij vervelend is en eens niet naar mij luister. En een oud vrouwtje in de rij bij de super dan zegt je moet wel naar je mamma luisteren hoor, met zo’n opgeheven vingertje dan bindt meneer wel in.

Wat ik niet kon waarderen als er mensen aan mn kind zaten toen hij nog een baby was.

Hij was super jong en lag te huilen in de wagen. Dus ik liep de hema al uit, want dat vind ik niks een huilend ukkie. Zoon had wel altijd een knuffeldoekje over zn hoofd. Werd hij lekker rustig van. Was hij bijna stil, duikt er ineens een vrouw de kinderwagen in en rukt zo zn knuffeldoekje weg. Ja dat was weer krijsen... en bedankt he.

 

Met stip op 1, een opmerking van iemand hier op het forum waar ik jaren na datum nog steeds woest van wordt: «tja, wij zijn daar altijd heel duidelijk in geweest: nacht betekent slapen.» Als opmerking op mijn oudste, rotslechte slaper met een gigantisch vroege interne klok.