En dan te bedenken dat de prijs al om 6.10 's morgens vroeg is gewonnen! Iets met verkeerde been uit bed.....
Ik denk dat je aanpak heel goed werkt. Zowel qua opvoeding als qua uitleg als je het met een ander zn mening niet eens bent
Ik trek me er eigenlijk weinig van aan en krijg die opmerkingen ook niet veel. Ja soms zit mn schoonmoeder in mn irritatiehoek en er zullen vast wel vaker dingen zijn. Ik grloof zeker dat er zeer bemoeizuchtige mensen zijn, maar ook dat sommige moeders ook een beetje een radar hebben die elk signaaltje oppikt Als ik met een brullend kind door de supermarkt loopt en iemand zegt 'oh die moet naar bed!' zie ik dat niet als kritiek of bemoeizucht oid, gewoon als praatje maken. Ik zeg dan gewoon met een lach 'ja daar heb ik zelf nu ook wel zin in!' en loop door.
Met stip op 1; Wanneer dochter een enorme meltdown in een willekeurige winkel heeft (gisteren toevallig de Ikea) en ik haar schreeuwend, krijsend, hysterisch huilend op de grond laat liggen en op 5 tot 10 m afstand toekijk tot ze klaar is met haar bui, er mensen zijn die met open mond en afkeurende blikken naar mij kijken en vervolgens haar proberen te 'kalmeren' (waar ze alleen nog maar giftiger van wordt) Koekoek, ik ken mijn kind, ze ligt er niet voor niks!
Dat bovenste geldt hier zeker ook. Het zijn dan ook de steeds terugkerende punten, die ik al honderd keer heb uitgelegd maar tóch steeds weer worden benoemd, die ergernis oproepen. Van dat bakje vlees moet ik wel een beetje om grinniken eerlijk gezegd Al snap ik dat het echt niet leuk is als het je zelf overkomt.
Bizar: alsof alle 4 haar en andermans kinderen dezelfde aanpak nodig hebben... Heb wel een keer een voorval in een winkel gehad van iemand die zich ermee bemoeide terwijl ze de helft van het verhaal niet had gehoord. Hoe zij het zag: oudste kind (nichtje) krijgt het winkelwagentje van de jongste (zoon). Zoon zet het op een brullen. De mevrouw zei: je kunt die kleine toch ook een eigen karretje geven? Werkelijke situatie: We waren krap de winkel nog niet in of zoon had al meermaals een waarschuwing gehad. Bij de zoveelste waarschuwing zei ik: als je nog een keer niet luistert, dan is het voorlopig even klaar met dat karretje en dan gaat nicht met het karretje lopen. Zo geschiedde dus. Sja, het is wel makkelijk praten als je de context niet eens heb meegekregen....
Dat laatste snap ik ergens nog wel. Ik denk dat er gedacht wordt 'o hij/zij vindt het vast vervelend dat ie niks kan zien. Laat ik dat doekje maar weghalen'.
Vervelend zoiets als er echt duidelijk was gemaakt dat je kind zo'n vroege interne klok heeft. Blijft wel het rottige van geschreven tekst: het kan zo gauw verkeerd geïnterpreteerd worden.. Wat ik me afvraag: waarom grijpt een opmerking van een vreemde jou meer aan dan van iemand die dichtbij je staat?
Dat werkt vaak het beste: het met een korreltje zout nemen en er luchtig over doen. Hier zijn het de terugkerende punten waar ik al meermaals op heb gereageerd, maar wat kennelijk niet blijft hangen, die irritatiepuntjes zijn geworden.
Mijn zoon heeft PTSS en gaat wekelijks naar therapie. Volgens schoonouders totaal niet nodig, hij moet zich niet aanstellen en we moeten strenger voor hem zijn. Iedereen heeft wel eens wat.
Ik denk dat dit topic beter onder ‘mama en gezin’ past (is geen opvoedadvies hoor ) Maar ik kan me niet echt bemoeienissen voor me halen die ik vervelend vond. Ik vind het of goede adviezen en gebruik de tips of ik haal mijn schouders op met de gedachte: ja, ik doe het anders. Mijn schoonvader had bijv er wel een handje van, maar ja die is nooit echt een vader geweest voor zijn kinderen dus die nam ik al per definitie niet serieus
Zo werkt het ook meestal idd. Fijn dat je niet echt dingen hebt waarvan je denkt 'ja, dat vind ik nou écht vervelend'. @Beheer: kunnen jullie bepalen of dit topic naar "mama en gezin" moet worden verhuisd? Tnx voor de tip Eppo. Klinkt idd. als een logischer subforum
Niks ik zeg dat ze d'r mond moet houden en wij het wel nodig vinden. Op andere momenten geeft ze wel toe dat ze hem steeds beter vind gedragen. Ja du naar 3 jaar therapie mag dat ook wel. Ik moet er wel bij zeggen, mijn schoonmoeder en ik zijn 2 handen op 1 buik. Maar dit is gewoon denk ik een generatiekloof probleem is. Ik ben 32, zij is 84. Maar ja, het doet wel pijn!
Op 1! Opmerkingen en tips van een ver familielid. Hij gelooft niet zozeer in autisme, althans niet bij mijn zoon en grijpt elke kans om dat dan te 'bewijzen'. Bijvoorbeeld zijn zoontje en mijn zoontje zitten samen in een badje. Neefje probeert wat contact te zoeken, iets aan te geven of af te pakken. Gooit een beetje water over mijn zoon, praat tegen hem. Mijn zoon negeert dat allemaal want tja.. (vermoedelijk) ASS en zo. Dan later op de middag hoor ik zijn vader tegen iedereen zeggen dat ze zo goed sàmen hebben gespeeld. Dat mijn zoon dat echt wel kan en dus niet autistisch is.