Nou dit dus! Ik vind sommige reacties best schokkend om te lezen. Ik begrijp het hele in voor- en tegenspoed maar jeetje, er wordt in mijn ogen door sommigen gesuggereerd dat je als partner zelf ook maar ongelukkig moet worden en alles jarenlang opzij moet zetten 'om er even doorheen te bikkelen'. Ik wil hiermee niet zeggen dat vreemdgaan dan de oplossing is, maar ik vind wel dat de impact op de partner hier wel gebagatelliseerd wordt door sommigen. @TS. Ik vind het heel mooi om te lezen dat je je vriendin wel goed op alle mogelijke gevolgen wil wijzen en haar (hopelijk) aanzet om er nog eens goed over na te denken, zonder haar te veroordelen!
Die kinderen gaan er wel last van krijgen als mama te maken gaat krijgen met schuldgevoelens. Of mama krijgt misschien meer gevoelens voor haar minnaar, heeft ze daar weleens aan gedacht? Dit avontuurtje kan nog weleens een staartje krijgen...
Ik zeg toch ook dat je de kans ontzettend vergroot? Niet dat deze 100% is. En waarom zou je die gok wagen? Waarom je relatie en het gezin van je kinderen op het spel zetten? Kijk, ik begrijp helemaal dat ze erdoor zit, dat ze al zolang alleen maar geeft en niets krijgt. Maar je partner bedriegen is de oplossing niet, ook niet een beetje. Ga dan (tijdelijk) uit elkaar of iets.
Maar dat kán helemaal niet. Opnieuw: als je een partner met psychologische issues vertelt over je eigen verdriet en gemis, dan kan die daar op dat moment echt niets mee. En als je hem of haar dan achterlaat, dan vergroot je de kans op een dramatische afloop ineens exponentieel. Dat is precies de catch 22 van een partner van iemand met een depressie of een burn-out, en wat ik (en anderen met mij) hier al meermaals heb proberen uit te leggen: er is geen elegante oplossing in zo'n situatie. En niet iedereen heeft dezelfde draagkracht en kan even lang blijven «doorbijten» als anderen.
zou kunnen, kan ook dat mama weer even de aandacht krijgt die ze nodig had en daarna weer vol energie verder kan en juist voor de kinderen en misschien zelfs voor haar man daarna weer een leuker persoon is. Sommige mensen hier praten over sex met een ander alsof het om een moord gaat!
Nou ik zal wel een vreselijk mens zijn maar toen ik een hele tijd met een zware depressie thuis zat heb ik mijn man verteld dat ik het niet erg vond als hij een keer seks had met een andere vrouw. Het is zo vreselijk eenzaam voor beide in zo'n situatie. Als ik er nu achter zou komen dat hij in die periode een keer seks zou hebben gehad met een andere vrouw, dan is dat maar zo. Dat zou ik nu echt niet oké vinden zoals onze relatie nu is (fijn) maar in die tijd had ik het toch ergens kunnen begrijpen. Mijn man wou er trouwens niks van weten dus het is niet aan de orde geweest verder maar ik kan me zulke situaties dus wel goed indenken.
Met jou zijn er talloze stellen die de wanhoop dusdanig nabij zijn dat zulke gesprekken gevoerd worden. Dat is helemaal niet gek. Leuk is het voor niemand.
Misschien blijkt de minnaar wel de man van haar leven. En trekt manlief de conclusie dat hun relatie onderdeel is van zijn probleem. Krijgen de kinderen er op termijn wel TWEE gelukkige ouders voor terug. Kan ook.
Ik heb dan geen depressie maar chronische lichamelijke klachten waardoor ik regelmatig niet de leukste persoon ben om mee samen te zijn en door de lichamelijke pijn ook niet intiem kan zijn... ik heb exact hetzelfde gesprek met mijn man gehad en hij reageerde net zoals jouw man. Soms denk ik wel eens dat het voor mij fijn zou zijn als hij het wel zou doen, zou bij mij een stukje schuldgevoel van verwaarlozing naar hem toe wegnemen. Nu zijn we op een punt dat het helemaal slecht gaat door een opeenstapeling van irritaties van de afgelopen jaren waaronder bovenstaande. We wonen even niet meer samen en ik weet niet of we eruit komen. Maar ik geloof zeker dat een relatie zonder of te weinig sex (dan wel niet met je partner) voor geen van beide partners goed is op lange termijn.
Maar..... het is echt niet dat die beste man er voor gekozen heeft! Daarom valt het onder een “ziekte”! En je kiest toch voor elkaar in boor en tegenspoed? Wat als t nou andersom was geweest! Dan vond ze t ook prima dat haar man een andere vrouw zoekt, terwijl ze zelf helemaaaal niet lekker in dr vel thuis zit????? Mijn vader is zwaaaar overspannen geweest vroeger en is er nu nog steeds niet van genezen... Maar mijn moeder, zijn vrouw... toen nog met ons als jonge kids, heeft er keihard voor geknokt, en alle schouders bij gezet! En nu....? Ze zijn nog steeds happy together! Misschien nog wel gelukkiger!!! En weet je, zo hoort het ook!!! Als t even tegenzit hoppa door naar een ander.... persoonlijk; ik vind het schandalig en walgelijk!!!
Tja misschien is de liefde tussen je ouders sterker? Misschien was er meer sprake van wederzijdse afhankelijkheid? Misschien zijn jouw ouders deze 2 mensen niet? Tis niet omdat de één iets kan, het voor de ander ook is weggelegd. Of hetzelfde pad is uitgestippeld. Hoe het eindigt kan je op het eind pas vertellen.
Wat ontzettend moeilijk ook en naar voor jullie. Sterkte en een digitale knuffel! Met je laatste zin ben ik het wel mee eens. Zo sta ik er ook in. Inmiddels is die depressie hier al wel voorbij gelukkig (een deel is ook wel genetisch, ik blijf wel bepaalde klachten houden) en onze relatie heel erg fijn. Hopelijk komen jullie er ook samen uit.
Dat is zeker niet leuk. Ik weet niet of het echt wanhoop was toen de tijd. We konden elkaar toen gewoon niet bieden wat de ander nodig had in een relatie. Ik wilde hem denk ik meer tegemoetkomen ofzo? Lastig uit te leggen.
Niet alles gelezen maar die punt erachter zetten wordt genoemd dat als ze daadwerkelijk met een ander iets wil, het wel zo netjes is eerst je relatie te beëindigen ipv vreemd te gaan. Het zou anders gewoon heel laag zijn om haar man te bedriegen. Het wordt niet genoemd om bij hem weg te gaan vanwege zijn burn out! En als ze niet bij hem weg wil, moet ze zeker niet met een ander iets doen (tenzij je een hele vrije, open relatie hebt, maar dat zal niet want dan was dit geen issue). Ze moet er voor hem zijn. En ja natuurlijk is het zwaar! Maar ze zal op een andere manier iets voor zichzelf moeten zoeken.
Ik bedoel ook niet dat jullie persé wanhopig waren. Ik kan me voorstellen dat je het idee hebt dat je geen stap vooruit kan zetten in verbetering van de situatie hoewel je dat graag zou willen. En dan ga je dit soort dingen voorstellen. Waar je heel heel diep van binnen ook niet gelukkig van wordt, maar het gevoel hebben dat je iemand waar je zoveel van houdt aan het tegenhouden bent is ook niet draaglijk.
Ik snap het wel. Ik heb het mijn man zelf aangeboden toen ik thuis zat met een burnout. Het is zó zwaar als partner zijnde. Nu het met mij weer goed gaat, zie ik hem worstelen met alles wat de afgelopen 2 jaar opgestapeld en toch wel min of meer geëscaleerd is het afgelopen jaar. Hij wilde er niets van weten, en vond het ergens ook nog heel vervelend dat ik hem dat aanbood.