Toch opvallend dat diegenen die minstens enig begrip kunnen opbrengen voor de situatie, diegenen zijn met ervaring (als onderwerp of partner van). Het betekent misschien iets...
In overleg met beheer een anoniem account aangemaakt. Zo de behoefte om mijn verhaal hier te delen. Om te waarschuwen. Ik weet precies hoe het is om je zo te voelen. Je jarenlang te geven. Op te zijn van eenzaamheid, elke dag met buikpijn eten staan te koken, omdat je niet weet hoe hij thuis komt. De boksbal te moeten zijn, alle klappen op te vangen. Het voorwerp te zijn van zijn woede, genegeerd te worden, er te zijn als hij huilt, keer op keer naar hem te luisteren, gekleineerd te worden tot op het bot... En nooit te weten hoe het de volgende dag zal zijn. Niemand met wie je dit kunt delen, want voor iedereen zijn we het perfecte stel. Mooi huis, mooie kindjes, goede banen, fijn sociaal leven.. Hij schaamt zich, voor wie hij echt is. En ik bescherm hem, door niemand te vertellen wie hij echt is. Ik heb hem meerdere keren huilend gevraagd hulp te zoeken. Hij doet het niet. Hij wil het niet. Ik weet waarom hij zo is. Een intens verdrietige, eenzame en traumatische jeugd heeft hem gemaakt wie hij is. Wij kregen een relatie. 15 jaar geleden. Ik was alles voor hem, hij voor mij. Beetje bij beetje gaat het beter met hem. Zijn woede wordt minder, zijn muur breekt langzaam af. We trouwen. De stijgende lijn zet door. Wat is hij mij dankbaar. De kinderen worden geboren. Hij is een fantastische vader. Diepe liefde voor elkaar en ons gezin. Af en toe is het mis. Soms een dag, soms een week, soms een maand. De periodes dat het goed gaat worden steeds korter. Maar ik ben sterk. Ik weet wat hij nodig heeft. Een veilig thuis, geborgenheid, warmte. Ik vang zijn woede op met liefde, zijn eenzaamheid met aandacht, zijn tegenzin om naar zijn werk te gaan met een broodtrommel met lekkers. We praten veel. Hij weet hoe ik lijd. Het zal beter gaan, hij wil dat. Hij wil niet boos op mij zijn, dat heb ik niet verdiend. Hij zal veranderen en hij weet al hoe hij dat zal gaan doen. De periode die dan volgt is fantastisch. Ik hou zo ontzettend veel van hem. In voor- en tegenspoed. Maar de tegenspoed is zo zwaar. Zo loodzwaar. De laatste jaren lijkt hij weg te zakken. Het lukt hem bijna niet om te werken, maar hij meldt zich nooit ziek. Hij is zelden blij. Alles is teveel. Ik werk, haal de kinderen op, kook, ruim op, maak schoon, doe de kinderen in bad... Hij helpt niet meer, hij kan het niet meer. Hij vindt het erg voor mij, maar ik ben zijn boksbal. Ik kan het aan, ik ben sterk. Ik huil onder de douche, omdat hij mij niet meer kust, mij niet meer aanraakt, mij niet groet als hij uit zijn werk komt. Af en toe een opleving. Hij houdt zoveel van me, waardeert me zo, diepe liefde, fantastische sex... En zo wisselen de periodes van voor- en tegenspoed elkaar af. Het went. Het is wat het is. We redden het wel. Ik zal er altijd voor hem zijn. Ik ben sterk genoeg. En dan een hele slechte periode. Elke dag word ik tot op het bot gekwetst. Niets doe ik goed. Waardeloos ben ik. Ik weet dat dit niet het moment is om te praten. Er komt een moment dat het weer beter zal gaan. Dan zullen we praten. Dan krijgt hij spijt. Nu kan ik niet tot hem doordringen. En dan is die ander daar. Ik zie hem overal. Op elke mogelijke manier verweven in ons leven. Ik kan er uren over schrijven hoe het is gegaan. Hoe ik het tegen heb proberen te houden. Hoe ik me bij de ander voelde. Hoe ik dat op alle mogelijke manieren voor die ander heb proberen te verbergen. Dat er een avond was dat de ellende thuis me te zwaar werd. Dat de ander die avond mijn hand pakte, dat ik wist dat ik mijn hand terug moest trekken, maar dat ik het liet. En toen was het mis, helemaal mis. Een enorm schuldgevoel richting mijn man. Maar zo intens genieten van de ander. Ik kon alles weer aan, voelde me geliefd en gewaardeerd. Het echte vreemdgaan lang tegen gehouden. Weken geen contact gehad omdat ik wist waar het anders op uit zou draaien. Elkaar steeds weer tegenkomen. Uren praten. Appen later ook. Een enorme aantrekkingskracht. En toen kwam het daadwerkelijke vreemdgaan. Meerdere keren. Ik wist hoe fout ik zat. Ik was op een avond alleen thuis. Eén kus met de ander. En daar staat ineens mijn man. Hij groet en loopt door naar binnen. Ik loop achter hem aan. Ik weet niet direct waar hij is. Heeft hij de kus gezien? Ik vind hem op onze slaapkamer. Hij ligt op ons bed. Op zijn buik. Met zijn hoofd net buiten het bed. Ik hoor hoe zijn tranen op het laminaat vallen. En dan besef Ik wat ik heb gedaan. Dan besef ik dat ik de momenten met de ander niet had verdiend. Dan besef ik dat ik door al die jaren er voor hem te zijn niet de credits heb verdiend om vreemd te mogen gaan. Dan zie ik de man, waar ik zo van hou en die ik zal gaan verliezen. De volgende dag praten we. Met de ander erbij. Mijn man vergeeft ons. Hij begrijpt het. Hij wist dat we een enorme klik hadden. We spreken af dat het niet weer gebeurd. Zand erover. Tegen mij praat hij anders. Ik mag zijn verdriet wel zien. Hij is kapot. Ik heb door alle ellende nooit beseft hoeveel ik echt van hem hou. Dat ik het al die jaren vol heb gehouden enkel en alleen omdat ik zoveel van hem hou. Omdat we bij elkaar horen. Omdat hij mijn maatje is. Omdat hij zo vecht. En pas nu besef ik pas echt dat hij niets, maar dan ook niets aan zijn gedrag kan doen. Hij vecht, maar hij kan niet winnen. Nu zie ik pas dat we het die 15 jaar samen toch elke dag maar weer hebben gered. Dat onze kinderen zoveel van hem houden. Dat hij ze zo beschermt heeft door zich goed te houden waar ze bij waren, hoe zwaar hij het ook had. En wat heb ik gedaan? Ik heb hem harder laten vallen dan ik hem in die 15 jaar op heb kunnen beuren. Ik heb ons huwelijk wat zwaar was, maar toch ook zo zuiver op het spel gezet. Ik heb alleen maar aan mezelf gedacht. Omdat ik vond dat ik het had verdiend. We weten beiden zeker dat we met elkaar verder willen. Maar elke dag zijn verdriet zien, weten dat hij s nachts wakker ligt, zijn terechte vragen aan mij over waarom ik het deed, zijn angst dat ik toch met de ander verder zal gaan... Het maakt me kapot. Ik ben niet sterk meer. Want het ergste wat er in zijn leven is gebeurd, heb ik gedaan. Ik zal nooit meer trots op mezelf kunnen zijn. Ons huwelijk zal nooit meer puur van ons tweeën zijn. De kinderen hebben geen moeder meer die onvoorwaardelijk voor hun geluk gaat. Ook al weten ze dat niet. Sorry, voor mijn lange verhaal. Ik heb veel getwijfeld over of ik het moest delen en hoe gedetailleerd ik moest zijn. Maar ik voelde dat ik moest waarschuwen voor het weekend. Want ik kan het nooit meer terug draaien. Maar jouw vriendin wel. Sterkte!
Ik denk niet dat ze hem op kan bouwen door alles over te nemen. Dat is voor haar zwaar en hij zal zich er ook nutteloos door kunnen gaan voelen, wat de neerwaartse spiraal alleen nog maar versterkt. Ik denk dat ze hem beter kan opbouwen door hem rustig aan verantwoordelijkheid terug te geven om bepaalde dingen te doen in en rond om het huis. Zo raakt zij minder overbelast en krijgt hij wat zelfvertrouwen terug. Misschien helpt het om het behapbaar en overzichtelijk te maken. Gewoon beginnen met 1 ding, gaat dat even goed dan het volgende erbij en zo verder. Ondertussen evt een bord waarop alles overzichtelijk gemaakt wordt. Praten en observeren en vanuit daar een plan trekken. Sommige behandelplekken bieden ook hulp aan voor/met de partner van. Wellicht dat het helpt om minder het gevoel te hebben dat zij zich helemaal moet wegcijferen. De 'zieke' is vaak degene die de behandeling krijgt. Maar de gevoelens van de partner/het gezin doen er ook toe. Als daar geen aandacht voor is dan wordt herstel alleen maar lastiger denk ik. Dan zijn er ondertussen ongelijke gewoonte patronen ontstaan waardoor er na persoonlijk herstel nog een berg beklommen moet worden voordat het gezin hersteld is.
Wat heftig en dapper dat je het hier vertelt. Ik denk dat jouw verhaal precies weergeeft waar de meesten voor waarschuwen. Verliefdheid kan je overkomen, zeker in zo'n zware periode. Welke keuze je erover maakt is aan jezelf. @Juli2016 sterkte met alles
Ik heb dat destijds ook tegen mijn man gezegd, maar dat vind ik dan van een heel andere orde dan het zomaar doen.
Sorry, maar ik heb er geen begrip voor, ondanks ervaring met. Althans niet zo stiekem en persoonlijk vind ik een jaar ook niet zo lang. Ik heb dat ook met mijn man besproken destijds en gelukkig denkt hij er net zo over als ik " in voor en tegenspoed" en vond hij het echt een stom idee. Toch als je het er samen over hebt en er wordt besloten dat dat misschien een optie is, vind ik dat heel anders dan stiekem wat met een ander doen. Daarbij vind ik scheiden of uit elkaar gaan altijd een optie. Ik vind het niet netjes, maar wel netter dan vreemdgaan. Ik zeg niet dat het het makkelijker zou hebben gemaakt, zeker niet, maar voor mij zou bedrog erger zijn geweest.
Exact hoe ik het zeg. Diegenen die in dit topic enige empathie tonen, zijn over het algemeen diegenen die het als meegemaakt hebben, als persoon met depressie of als partner van. Die begrijpen hoe loodzwaar het is. Diegenen wiens post bol staan van de veroordeling, zijn diegenen die opereren vanuit een mooie, romantische visie, maar het gelukkig nog nooit meegemaakt hebben. Dat zegt toch iets?
Oh dan heb ik je verkeerd begrepen. Begrip voor de worsteling begrijp ik heel goed. Ik heb alleen minder begrip voor de keuze om er daadwerkelijk iets mee te doen.
Wow dapper verhaal @Juli2016 Misschien denk ik te individualistisch en is deze maatschappij daar teveel op ingericht maar... ik denk dat er altijd een gezonde balans in een relatie moet zijn tussen geven en nemen. Een relatie bestaat uit 2 mensen en ik gebruik even de metafoor van een boot om het uit te leggen waar ik achter sta persoonlijk.. Je stapt samen in het huwelijksbootje. Als iemand dan overboord kiepert en aan de rand van het bootje blijft hangen zal deze naar verloop van tijd ook omgaan en dan zink je allebei. Dat bootje is de veilige basis, maar deze is allang niet meer veilig omdat het bootje aan het zinken is, met andere woorden.. jij hebt ook jouw grens bereikt. Je hebt je hand uitgereikt naar hem, maar hij blijft hangen. En jij wil hem niet laten vallen uit angst dat hij verdrinkt. Maar hij heeft zelf leren te zwemmen, dat kan jij niet voor hem doen. Het evenwicht in de relatie is weg.. dat kan je tijdelijk opvangen? Maar jij mist wel iemand die in jouw bootje blijft zitten, jouw recht kan aankijken en er ook voor jou kan zijn zodat ook jij eens overboord mag kieperen en hij zijn hand aanreikt om weer recht te komen. Dat is in balans en noem ik in goede en slechte tijden.. samen heb je elkaar nodig. En dat mag wel eens uit balans zijn, maar dat mag nooit de fundering van een relatie zijn. Dan ben je niet meer waardig.. Wanneer iemand zoveel problemen heeft uit zijn jeugd en daar iemand voor nodig heeft als zondebok (wat logisch is hoor en vaak ook geheel automatisch), maar dan is er een relatie op ongelijke basis. Hij is behoeftig en heeft de ander nodig, de ander voelt zich ten onrechte verantwoordelijk. Het klinkt niet in orde dat iemand je zo in de greep houdt van zijn verdriet. Dat je er voor elkaar bent in mindere periodes begrijp ik, maar is het een periode of levenslang? Je hoeft niet te boeten voor zijn jeugd. Niemand hoort iemand zijn boksbal te zijn.
Hoe ben je daar zo zeker van? Niet iedereen hangt graag de vuile was buiten. Ik ben er zo een die er geen begrip voor kan opbrengen en spreek toch echt wel uit ervaring. Ik vind het alleen niet nodig om mijn ervaringen hier uitgebreid neer te zetten voordat ik mijn mening erover kan geven.
Die twee dingen sluiten elkaar toch niet uit? Je kan toch begrip hebben en tegelijkertijd iemand willen behoeden voor een domme fout. En sommige mensen zijn zo naïef, daar helpen zachte woorden niet bij.
Ach, ik denk niet dat hij er ooit achterkomt. Ik snap ook niet waarom iedereen ervan uit gaat dat dat gebeurt. Je man volgt je toch nier 24/7?