Ik heb een beetje onenigheid met mijn partner over het wel of niet geven van een corrigerende tik. Twee weken geleden gaf hij onze zoon een tik op zijn billen. Onze zoon was verschrikkelijk aan het dreinen, waardoor mijn partner hem een tik gaf. Ik was erbij en schrok me wezenloos. Ik dacht namelijk altijd dat wij hier hetzelfde in stonden, namelijk nooit een tik geven. We hebben een gesprek gehad waarin hij aangaf erg moe te zijn en uit pure onmacht handelde. Toch blijft hij erbij dat hij het niet per se verkeerd vindt, want zoon was uit zijn driftbui. Naar mijn mening omdat het kereltje erg schrok, mijn man denkt daar dus anders over. We zijn het er wel over eens dat we altijd willen voorkomen dat we een tik geven. Het zit me alleen toch niet lekker dat mijn man er zo over denkt. Ik krijg hem niet overtuigd, hij denkt nou eenmaal zo. En dat mag ook… zolang hij er niet naar handelt. Ik ben benieuwd hoe andere ouders hierover denken. Vind je het wel of niet kunnen?
Ik vind het niet kunnen om meerdere redenen ,En ik zou niet willen dat mijn kinderen denken dat slaan oke is niemand moet slaan om welke reden dan ook.
Ik ben zeker niet voor een tik maar heel eerlijk is het mij ook wel eens overkomen. Om me vervolgens heel rot te voelen. Maar we blijven mens hè. Ik wil mijn kinderen zeker niet leren dat slaan oké is. Maar eigenlijk vind ik hetzelfde van schreeuwen en snauwen en ik kan me niet voorstellen dat er ouders zijn die het lukt dat ook nooit te doen. Liever 1 tik op een moment dat een kind echt over de schreef gaat dan een kind waar continu tegen geschreeuwd en gesnauwd wordt. Ik denk echt dat dat meer schade toebrengt aan een kind.
Waarom het een of het ander? 1 tik of continu schreeuwen? Gewoon allebei niet doen. Natuurlijk mag je boos worden en mag een kind dat merken, maar dat is iets anders dan een tik uitdelen of continu schreeuwen en snauwen.
Je zegt liever een tik dan continu schreeuwen; ik kies gewoon liever geen van beiden Allebei niet ok.
''Ja, dat is wel meer'' . Ik weet het, onnozele reactie. Hij is het met eens dat het niet meer moet gebeuren, maar verkeerd vindt hij het niet. Net of hij niet wil toegeven dat hij fout zat.
Maar is dat het niet gewoon? In combinatie met 'wij zijn er zelf ook geen trauma van opgelopen' - dat idee? Ik denk dat jullie dus qua handelen echt wel op 1 lijn zitten.. en dat dit dus gewoon een fout was - maar dat hij niet denkt dat je zoon er nu door deze ene keer 'wat van krijgt' . Dus ik denk dat het voor hem nu voorbij is. Dat het niet meer gebeurd en dat je het dus nu zelf los moet laten. Anders wordt het onnodig groot denk ik. Hier is het ook weleens mis gegaan - en misschien ook wel 2 x (ook weleens een reflex 'verdedigingstik' - na een pijnlijke tik/schop ofzo) - maar beiden zijn we er heel stellig in , dat dit niet de manier is. Er over praten met elkaar helpt in die zin, dat je samen kan bedenken wat je moet doen als ze zóver over jouw grens gaan, dat je het niet meer trekt.
In principe ben ik niet zo zeer tegen de corrigerende tik op zich, maar wel de manier waarop het vaak ingezet wordt. Namelijk op het moment dat je de controle verliest. Hierdoor doe je dingen waar je achteraf spijt van krijgt en heb je jezelf niet meer 100% in de hand. Kun je een tik, net zoals stemverheffing, op het juist moment met de juiste boodschap, dosering en vervolg inzetten, dan is het naar mijn mening niet meteen verkeerd. Helaas wordt het meestal echter een uiting van eigen frustratie en emotie dan een opvoedmaatregel.
Och ja het is mij ook weleens gebeurd, uit onmacht, vermoeidheid, eigen stress en zelf niet goed in mn vel zitten etc. Ja ook wij ouders zijn maar mensen en dan doe je soms iets wat eigenlijk niet goed is. Ik heb zelf, anders dan je man, dan wel excuses aangeboden aan mijn kind. Uitgelegd dat ik dat inderdaad niet had moeten doen maar dat het met mama even niet zo goed gaat, verdrietig ivm het overlijden van mijn ouders, moe etc. En zo weer goed gemaakt. En idd het gedrag van mijn kind stopte wel na de tik, dus in die zin 'snap ik' dat iemand dan kan denken hey dat werkt. En ook 'Ik heb vroeger ook weleens een tik gehad en ben er niet slechter van geworden' tja we zijn nu eenmaal wat jaren en wijsheid verder en zien nu in dat het beter anders kan. Ik zou het voor nu maar erbij laten met je man, mocht het vaker gebeuren natuurlijk wel nogmaals het gesprek aan en evt handelingsalternatieven geven of afspreken dat je man het eerder bij jou aangeeft als hij even niet weet wat te doen zodat je het kan overpakken als het nodig is.
Mijn man doet het ook wel eens. Hij is erg moe en onze zoon vaak érg vervelend. Ik heb het liever ook niet maar het maakt wel indruk bij mijn zoon en soms moet hij echt uit zijn cirkel van gedrag gehaald worden. Net als dat even hard schreeuwen bij hem helpt of hem oppakken en in bed leggen/smijten, komt ook omdat hij ASS heeft en niks goed bij hem aankomt of raakt. Gelukkig gaan we leren hoe we hem moeten bereiken. Maar als je extreem moe bent...,
Ik ben absoluut geen voorstander van het geven van een (corrigerende) tik. Ik heb hem bij mijn kinderen dan ook nooit gebruikt. Mi niet nodig ook. Toch vind ik wel dat er soms te panisch over wordt gedaan. Een corrigerende tik of een aframmeling vind ik ook een groot verschil. Mijn vader gaf ons vroeger weleens zo'n pak rammel dat ik de dag erna nog last had bij het zitten ( overigens nog een hele goede band met mijn vader en geen trauma aan overgehouden) en dat gaat natuurlijk veel te ver. Eerlijk (al zal dit niet populair zijn): ik heb liever ouders die hun kind ( gecontroleerd en niet uit frustratie) een corrigerende tik geven, dan van die zacht gekookte eitjes die nooit hun stem verheffen, hun kind dan zo zalvig waarschuwen en nooit de daad bij het woord voegen.
Volgens mij gaat het hier niet om de bewuste keuzes waar je even voor gaat zitten, die je goed overdenkt en doorspreekt met je partner, en die je vervolgens volgens een vooropgesteld plan uitvoert. Het gaat hier om de emotionele reacties die je minder makkelijk in de hand houdt en die vroeg of laat toch wel naar boven komen, als je jezelf maar lang genoeg perfectie aan wilt praten. Naar mijn idee mag ook een ouder wel eens een fout maken. Je snauwt eens, en een niet te harde tik kan naar mijn idee ook onder die fouten vallen. Daar praat je over met je kind, je zet je trots opzij en doet voor hoe je je excuses aanbiedt, en maakt afspraken voor beide partijen met betrekking tot moeilijke momenten en hoe daarop te reageren. Zo praat je dingen uit. Geen fouten maken is echt geen optie, je fouten niet toe willen geven is wel een optie en die bevalt mij niets.
Dan nog vind ik de vergelijking ‘een tik’ en ‘continu schreeuwen’ vreemd. Dat je uit emotie een keer snauwt, je stem verheft of bv een tik tegen de billen of op een hand geeft, dat snap ik volledig. Continu schreeuwen is geen opwelling uit bv vermoeidheid, maar gewoon stelselmatig fout op fout op fout.
Bewuste tikken als consequentie van bepaald gedrag vind ik overigens veel te ver gaan. Een tik uit schrik omdat een kind bijna een gloeiend hete kachel aan raakt, dat vind ik iets heel anders. Zelfs een tik door oververmoeidheid vind ik minder erg dan de doelbewuste tik.
Het klinkt inderdaad een beetje alsof je man wel weet dat het niet goed wat maar dat hij het niet echt durft toe te geven. Ik heb mijn dochter ook eens uit schrik, irritatie, moeheid etc een flinke tik gegeven toen ze me ineens hard beet. Wat voor excuses ik ook voor mezelf verzon, wat voelde ik mij schuldig! Waarschijnlijk voelt hij zich ook zo... Is moelijk om toe te geven aan jezelf en anderen... Als het maar één keer gebeurd, zou ik het los laten als ik jou was. Gebeurd het vaker dan is het anders natuurlijk.
We moeten met z'n allen niet te panisch doen om een tik. Slaan is iets anders. We zijn daarin als samenleving echt doorgeslagen. Sommige kinderen hebben het nodig om even uit hun toestand gehaald te worden en lief en geduldig praten of apart zetten helpt daar niet bij. Ik was zelf zo'n kind dat het bloed onder je nagels vandaan kon halen en bij lief vragen ging ik echt gewoon door, bij streng praten trouwens ook. Soms moet een kind even terug op aarde gehaald worden en een lichte tik voor het schrikeffect kan daar echt wel bij helpen zonder dat het kind schade wordt toegebracht. Het was voor mij echt alsof ik weer terug kwam in de werkelijkheid. Het oja besef.
Juist! Ik heb mijn jongste dochter echt wel al een keer een corrigerende tik gegeven. Gewoon niet al te hard, als waarschuwing omdat ze anders echt niet luistert en het een minuut daarna toch weer doet. Bij de meeste kinderen is een corrigerende tik echt niet nodig en werkt het alleen maar averechts zoals bij onze oudste dochter. Maar bij onze jongste die echt de boel kan terroriseren is dat dus weleens nodig. En met corrigerende tik bedoel niet tegen haar hoofd of oren, maar tegen haar kont (luier aan) of een zachte tik op haar handjes.
Hier precies hetzelfde. Bij onze oudste werkt praten veel beter. De jongste heeft maling aan alles, als zij keer op keer iets wil pakken wat niet mag bijv, geef ik een tik op haar vingers.