Van harte gefeliciteerd met deze mooie test! Nu duimen voor een plakkertje en een goede zwangerschap... Ik ken het gevoel van voorzichtig willen zijn helemaal hoor, maar dit is al een heel mooi begin!
Waaah wat spannend!! Gefeliciteerd hoor! En ik begrijp je helemaal, die eerste weken zijn vreselijk onzeker en eng, hopelijk wordt dit een prachtige regenboogbaby!
@PieterKonijn hoe is t gegaan? @nneah begrijpelijk je heftige weekje en spanning voor de echo! hopelijk is alles goed. Mijn zoontje was ook n kleintje, 48 cm en 2900 gr bij geboorte.
Miskraam was in november. Vanaf feb/ma weer begonnen. Dit was ronde 5. Waarvan 4 rondes met ovulatie inductie. (Hormoonspuiten ivm pcos)
Zo fijn voor je @Marielle1985 !! @PieterKonijn hoe gaat het met jou? Ik hoop dat je aan het bijkomen bent en alles achter de rug is.
Hoi meiden, Even een update voor iedereen die zo met me heeft meegeleefd de afgelopen dagen Alles is goed gegaan! Ik ben gisteren tot 19:00 's avonds in het ziekenhuis gebleven. Totaal dus zo'n 12 uur daar geweest. Lig momenteel in bed, ben heel erg moe, vandaar een wat late update vandaag. Ze hebben een heel groot brok weefsel achterin mijn baarmoeder verwijderd, uiteindelijk moest dat met een curretageslangetje (wel voorzichtig en met camera erbij enzo), want het was zó groot dat ze niet echt konden happen. Echt bizar dat ik na 2x heftige misoprostol zoveel weefsel had nog overal, zeker bij een vruchtje van 6 weken oud (ontdekt bij 8). Ik denk echt dat het klopt dat mijn lichaam is doorontwikkeld tot 12 weken (wat een arts eerder al vermoedde). Aan mijn lichaam heeft het dus denk ik echt niet gelegen, het vruchtje was gewoon niet klaar voor deze wereld. Van de narcose heb ik NIETS gemerkt! Zo ontzettend opgelucht, het viel me echt mee. Ook waren de artsen allemaal heel aardig, ik voelde me echt gerustgesteld. Ik werd eigenlijk heel relaxt wakker. Mentaal was ik al heel snel weer helder, wel bleef ik lang duizelig en zwak, had veel hulp nodig van mijn vriend en van de verpleging, terwijl ik wel gewoon voluit aan het praten was enzo. Eten ging ook niet echt naar binnen. Wel gebeurde er op een gegeven moment iets engs. Ik werd een uur na de operatie heel geleidelijk benauwd. Maar het ging zo langzaam dat ik het niet eens echt merkte tot ik al vrij ver was. En toen vielen mijn benen ineens weg van heupen tot tenen. Ze werden ineens loodzwaar en ik kon ze niet meer bewegen Dat was echt vreselijk eng. Er kwam een heel team naar binnen, en iedereen dacht dat er iets met mijn hart was omdat iemand een afkorting verkeerd had begrepen (VT betekent dus iets totaal anders binnen de gynaecologie dan binnen de cardiologie...) De verpleegster naast me kreeg de hartmonitor niet aan en raakte in paniek, en iedereen stelde allemaal hart-vragen, terwijl ik alleen maar kon denken van Ik ben benauwd, ik zak weg, en ik riep steeds MIJN BENEN. Ik voelde mezelf wegzakken en riep uiteindelijk maar ZUURSTOF, GEEF ME ZUURSTOF. Toen hoorde ik iemand zeggen van 'Ja inderdaad ze heeft een punt', en kreeg ik EINDELIJK een zuurstofkapje op. Daarna ging het heel snel beter, en na een paar heel enge minuten waarin ik dacht dat ik verlamd was (omg!!!) kon ik plotseling een been optillen, hoewel ik het zelf nog niet kon voelen. De opluchting die ik toen voelde, echt, ik was ZO blij. Nou, jullie begrijpen wel dat ik daarna een behoorlijke tijd bij moest komen, ik heb ook urenlang extra zuurstof gehad en mijn benen kwamen heel langzaam terug. Uiteindelijk snapt niemand echt wat er mis is gegaan, waarschijnlijk een combinatie van benauwdheid, reactie op de narcose en een vreemde houding tijdens de operatie met mijn benen. Ook heb ik misschien gehyperventileerd toen mijn benen uitvielen, niet zo gek want dat was wel een van de engste dingen die ik OOIT heb meegemaakt. Nou, het was weer een heel verhaal, maar vandaag lijk ik me vooralsnog redelijk oké te voelen, vooral heel moe en zwakkig en een heel klein beetje pijn. Het is achter de rug! Hopelijk hoor ik over 4 weken tijdens de controle dat alles goed is, en dat we door kunnen. Ik houd het de komende dagen even rustig, maar zal binnenkort weer wat actiever meeschrijven hier, zodra ik me wat beter voel. @Marielle1985 GEFELICITEERD!!! Wat leuk, ik duim voor een regenboogje voor jullie.
Jeetje @PieterKonijn dat was alsnog een heel gedoe dus, goede afloop van de ingreep en dan ineens die benauwdheid! Eng lijkt me dat! Ik hoop echt dat jullie jullie portie nu wel hebben gehad hoor. Idd goed om even afstand te nemen en rust. Hopelijk straks een goede controle en je cyclus terug.
@PieterKonijn Jeetje wat een verhaal zeg, lijkt me echt heel eng! Gelukkig is het goed afgelopen en is de ingreep ook goed gegaan. Neem lekker je rust meid hoop dat alles over 4 weken gewoon schoon is. Moeten jullie tot na de echo over 4 weken wachten of mogen jullie het gelijk weer proberen?
@PieterKonijn wat een verhaal! Jouw verhaal met betrekking tot restweefsel is exact mijn verhaal. Een mini vruchtje van 6 weken, maar een baarmoeder vol restweefsel. Maar hé je bent er vanaf!! Wel eng moment nog even met je benen en het bijna wegvallen. Kom hier lekker van bij en we zien je wel weer terug verschijnen. Ik ga ook duimen voor een goede echo over 4 weken!
We moeten mijn eerste menstruatie afwachten! De arts verwacht die pas over 5 a 6 weken. Omdat ik zelf dacht dat ik gisteren/eergisteren een ovulatie had denk ik dat mijn menstruatie mogelijk ook al over 2 weken kan zijn, echter had zij zoiets van "Ja maar na de ingreep zul je eerst weer slijmvlies moeten opbouwen voordat je kan menstrueren", en dat vond ik eigenlijk ook wel weer logisch. We gaan het zien dus! Moet zeggen dat ik het wachten ook totaal niet erg vind. We verhuizen in september, en ik ben ook wel even toe aan rust. Plus één maandje zonder HCG heeft ook wel wat. Jeetje jij had dit dus ook? Hoeveel weken na het overlijden van het vruchtje is bij jou de miskraam opgewekt? Heb je mifegyn gehad? (Ik niet...) Waar denk je dat het bij jou aan heeft gelegen, zei de arts daar iets over? Echt vervelend dit soort dingen, ik heb hierdoor ook totaal niet het gevoel dat ik "een miskraam van 6 weken" heb ervaren om eerlijk te zijn... Ik ben zo vreselijk veel verloren, en het heeft me 2.5 maand gekost om alles af te ronden...
@PieterKonijn mijn vruchtje werd pas bij de termijnecho met bijna 11 weken ontdekt. Mijn lijf was dus stug door gegaan, vruchtje zat muurvast. Ik ben er ruim 3,5 maand mee bezig geweest, dus ook daarin snap ik hoe je je voelt. Buiten pech is er nooit iets over gezegd.