Omkopen niet nee. Maar wel een vorm van groepsdruk waar ik echt niet op zit te wachten. Fijn als je kinderen onzeker zijn en neiging tot faalangst. Die willen heel graag ook op de foto. En dan zou ik me als moeder verplicht voelen om mee te doen aan de wedstrijd van leukste, gezondste en meest fotogenieke traktatie. Nee bedankt.
Wij hebben om deze reden een opklapbare box gekocht, beetje hetzelfde idee als een camping bed maar dan echt een box. Nu met 3 kinderen kan ik ze echt niet meer zo makkelijk allemaal tegelijk in de gaten houden als ik alleen ben. Het is geen oplossing maar wel een handig hulpmiddel als je gaat zwemmen, ik raad het iedereen aan.
Ik interpreteer er ook maar wat op los Maar dat is wel de manier waarop veel mensen reageren als iets op de foto komt en gedeeld wordt. I had vroeger toen ze nog op het kdv zaten al stress geniet dat ik iets moest bedenken wat voor alle kinderen leuk zou zijn. En het dan kopen en een leuke vorm bedenken om het te presenteren en dat op de avond ervoor ook nog eens allemaal maken. Voor je beeldvorming: ik heb er al moeite mee om de ontbijtbordjes vast klaar te zetten. Dus kom aub niet met extra werk. En al helemaal niet met extra druk. Wat ik wel snap is dat jij het niet ervaart als vorm van groepsdruk. En omdat je toch al van de gezonde traktaties bent, en daar graag iets creatiefs van maakt heb je er totaal geen last van. Dat is fijn voor jou. Maar mag ik blij zijn dat ik geen traktaties meer hoef te maken?
Dat moet je eigenlijk ook niet willen, want dat lukt gewoon nooit. Mijn insteek met traktaties is altijd mijn eigen kind geweest. Wat wil mijn kind trakteren? En dan: Is het haalbaar (qua tijd en handigheid)? Of: Is het prijstechnisch nog een beetje verantwoord? Ik ga echt geen rekening houden met Pietje, die geen chocolade lust, of Marietje, die geen cupcakes lust etc. En Frans houdt van voetbal en Bart van unicorns, maar dat is voor ons dan niet relevant hoor. Dan maak je het jezelf ook te moeilijk. Ik zou ook geen problemen hebben met wel/geen foto in de nieuwsbrief. Ook dat is niet direct relevant voor mijn kind. Als mijn kind in de nieuwsbrief wil, dan gaan we op zoek naar een gezonde traktatie. Maar wil mijn kind voetbalcupcakes trakteren, dan doen we dat en komt ze niet in de nieuwsbrief, maar is ze wel trots op wat we samen gemaakt hebben. Gewoon een kwestie van keuzes maken. Moeten kinderen ook leren. Het wedstrijdelement komt alleen om de hoek kijken als ouders elkaar gek maken. En dat soort ouders heb je er altijd tussen. Lekker laten gaan, en gewoon niet aan meedoen.
Voor iedereen leuk was ook meer op kdv. Waar babietjes en peuters van bijna 4 rondlopen. Dan kun je niet aankomen met dropveters met nibits, want dan weet je vooraf al dat meer dan de helft het niet hebben mag. En ik wil ook wel graag rekening houden met allergieën als ik weet dat die er zijn. Maar die tijd is gelukkig voorbij. Of eigenlijk... Terug in topic. Mijn mond valt regelmatig open als ik zie hoe enorm groot mijn kinderen worden
Dat een arts moord ten laste word gelegd omdat ze euthanasie heeft gepleegd bij een dementerende.( deze had een wilsverklaring getekend toen ze nog goed bij was) Ik ben van mening dat mensen op een humane manier mogen sterven , komt misschien ook omdat ik genoeg dingen zie in mijn werk ( verpleging) die gewoon in en in triest zijn.
Dat de vrouw van de woningbouw glashard loog tegen de kijkers van een woning. Ik heb mijn mond opengetrokken
Ohhh alwéér één? Huisarts hier niet heel ver vandaan heeft zelfmoord gepleegd omdat hem ten laste wordt gelegd onterecht euthanasie te hebben gepleegd. Heb ook de docu daarover gezien. Echt heel ingrijpend en verdrietig allemaal.
Ja deze arts is al met pensioen Ze willen haar moord ten laste leggen maar zonder straf. Familie van de overledene zijn de arts alleen maar dankbaar dat ze moeder heeft willen helpen. Want hun moeder had dit nooit gewild. Maar het OM ziet er blijkbaar een zaak in Echt belachelijk
Ik snap de gedachtengang van het OM wel. Deze patiënte was inconsistent in haar doodswens. De euthanasieverklaring is niet alleen van beperkte juridische waarde, maar ook niet specifiek genoeg verwoord. Je groeit als patiënt met je situatie mee, en kan berusten in wat je van tevoren als "dat nooit" benoemt. Als iemand diep dement is, kan die zijn/haar situatie niet meer overzien op de manier die nodig is om over je dood te kunnen beslissen. En ben je dan euthanasie aan het plegen omdat de patiënt lijdt, of omwille van de familie? Veelal toch het laatste. Er werd dus niet voldaan aan twee belangrijke voorwaarden voor euthanasie: ondraaglijk lijden en een consistent, actueel verzoek om euthanasie van de patiënt zelf. Dus dan is er sprake van het bewust en gepland doden van iemand buiten de definitie van euthanasie, en kan je tot weinig andere conclusies komen. De wet biedt geen ruimte om in deze situatie tot het doden van de patiënt over te gaan.
Ik in ieder geval wel. Zodra je diep dement bent of een kasplantje bent, kan je niet meer die keuze maken en een verklaring tekenen, dan heb je dus niets aan een euthanasieverklaring die je eerder getekend hebt. Ik vind dit echt heel krom. Mijn ouders laten de keuze aan mij voor als het moment daar is, ze willen absoluut niet ernstig dement of als kasplantje verder leven.
Wat mij betreft moet de actuele wil en het door de patiënt actueel ervaren lijden leidend zijn. Als je geen bewustzijn hebt, lijd je niet. Als je als diep demente je geluk kunt vinden in het moment tot moment leven op een psychogeriatrische afdeling, is er in elk geval geen sprake van ondraaglijk lijden, en tegen die tijd ben je niet meer in staat tot existentieel lijden. Dan kan je kiezen voor allerlei vormen van behandelbeperking, maar niet voor euthanasie. @snoopy, jij zult nooit in naam van je ouders het eerste initiatief tot euthanasie kunnen nemen. Een dergelijke wetswijziging zou deuren openen die je echt niet wilt openen. En bij een sluipende ziekte, wanneer is "het moment daar", en hoe bepaal jij dat? En wat als je ouders eigenlijk best gelukkig ogen onder hun omstandigheden?
Kom jij in je werkveld of privé in aanraking met dementerende ouderen? Waarom ik dit vraag is, omdat je puur theoretisch lijkt redeneren(zo komt het op mij over). Zowel op mijn werk als privé kom ik in aanraking met dementerende ouderen. Mijn ervaring is dat er wel degelijk mensen depressief zijn, vaak verdrietig en angstig zijn. Die helemaal geen plezier of enig fijn gevoel lijken te hebben op de afdeling waar zij wonen. Het enige soms positieve is het contact met de zorg en of familie. Maar vaak is ook dat niet prettig voor ze. Hun doodswens wordt vaak met zeer grote regelmaat benoemd. Daarintegen zijn er ook genoeg dementerende oudere die wisselend zijn in hun stemming en uitlatingen. Of mensen die juist vaak positief en vrolijk zijn. Het lijkt mij zeer complex om goede regels en meet methodes te creëren en in de wet vast te leggen wanneer iemand, die lijdt aan dementie, in aanmerking komt voor euthanasie en wanneer juist niet. Ik ben wel van mening dat ze er iet s op moeten gaan vinden, waarbij meer mensen uit hun lijden verlost worden. Want dat is voor een deel van de dementerende....lijden.