Het eerste initiatief is al genomen door mijn ouders, namelijk een euthanasieverklaring, getekend door hunzelf en mij, en we hebben allemaal een exemplaar, ook hun huisarts. Of ze straks zwaar dement gelukkig zijn, dat moet ik inschatten dan, maar het zal altijd de juiste keuze zijn. Mijn ouders willen niemand tot last zijn, dan zijn ze liever dood. Ik hoop dat ik tegen die tijd, als het nodig is, het juiste moment kan kiezen. En dat mijn ouders niet onnodig hoeven te lijden.
En daarom is de scheidingslijn ook zo dun, want het blijft lastig om te bepalen of iemand ook ècht dood wilt op het moment dat hij/zij aan het dementeren is. Zal altijd een heikele kwestie blijven ben ik bang.
Mocht je dit nog niet hebben: laat het je ouders zwart op wit zetten met hun namen, handtekeningen en de datum erbij. Want echt: het gaat nog een hele lastige weg worden om dit voor je ouders in gang te kunnen zetten. Edit: laat maar, lees net je andere reactie
Iederéén heeft een bewustzijn. Ook mensen die van voren amper weten dat ze van achteren leven (even oneerbiedig gezegd). Dus zeggen 'als je geen bewustzijn hebt, lijdt je niet' kun je niet. Overigens ben ik het met het stuk over lijden ook niet eens. Je kunt weliswaar nog momenten hebben van geluk, dus heel kort door de bocht gezegd lijdt je dan niet volgens het gros van de mensen, maar een dementerende lijdt vaak niet alleen geestelijk, maar ook lichamelijk. Zo had ik ooit eens een patiënte die om de haverklap een blaasontsteking had en een ander met lichen schlerosis. Die pijn die die vrouwen hadden is echt onbeschrijflijk. Maar beiden hadden ze wel hun goede momenten. Wegen die paar goede momenten dan zwaarder dan die vele van pijn ondraaglijke momenten? Kort samengevat: het is niet zo gemakkelijk zoals jij het nu laat overkomen.
Maar hoe zwaar het ook voor iemand is om te leven. Of hoe groot zijn lijden ook is. Is het dan aan jou om 'het juiste moment' te kiezen? Ik had een oom. Hij had ook een wilsverklaring. Grootste schrikbeeld was om afhankelijk te zijn. "Als iemand mijn kont niet komen afvegen dan mag de spuit erin" was een letterlijke uitspraak van hem. Hij kreeg kanker. Ging lichamelijk steeds verder achteruit. Toen hij in de laatste fase in een ziekenhuis lag heb ik hem opgezocht voor een laatste bezoek. We hebben het toen ook over dit onderwerp gehad. Hij had verschrikkelijk veel pijn en kon letterlijk niets. Verlamd vanaf zijn middel en met erg trillende handen zodat zelfs een slok water drinken al moeilijk was. Maar hij bleef vechten. Wilde nog niet dood. En zijn letterlijke woorden waren " je kunt het niet vooraf bedenken wanneer je dood wil. Bij elke achteruitgang verleg je je grens. Gewoon omdat je nog niet dood wil" Dat was zijn beleving. Maar stel dat hij het niet meer had kunnen zeggen. Dan hadden zijn kinderen de beslissing moeten nemen. En op basis van zijn wilsverklaring hadden die hem al veel eerder laten gaan. In de veronderstelling dat ze het juiste deden. Wat dus niet zo was. Want hij wilde leven. Dus wat is juist? Kan jij het inschatten? En als je de keuze maakt, is dat dan wat je vader of moeder echt wil? Je kunt het niet terugdraaien. Nooit meer. En dat maakt het zo moeilijk.
Ik heb een mw op mijn werk die al 5 jaar elke week aan de dokter om een spuitje vraagt. Geeft aan niet meer te willen leven en wijkt hier niet van af. Ze is beginnend dementerend en woont op een gesloten afdeling , hierdoor mag ze hier niet zelf over beslissen. Ze zit in een rolstoel en kan op zelf eten na bijna niks meer Moeten zulke mensen dan maar blijven lijden ? Want ach ze begrijpen het toch niet meer Ik vind dit mensonterend. Moet ik haar dan maar met de rolstoel voor spoor zetten en zeggen : nou doe je best , klein stukje en je bent er Mensen horen op een humane manier te sterven. Ik vind dat als mensen duidelijk laten vast leggen niet op zo'n manier te willen leven, Dat dit gerespecteerd dient te worden. Hoe hard het ook klinkt : een huisdier laat je ook inslapen als het niet meer gaat.
Als het niet meer gaat is het eigenlijk al te laat. Beter om nog meer lijden te voorkomen. Maar als dat over mensen gaat kan dat ineens niet ofzo...
Gelukkig staat de familie achter de arts. Maar vraag me wel af wie de klacht heeft ingediend. Werd mij niet helemaal duidelijk.
In die zin misschien nog wel "erger" om een huisdier in te laten slapen. Een persoon heeft tenminste nog een stem (gehad). Een huisdier niet. Maar nu zal ik wel een koekblik open trekken..
Hier valt mijn mond van open idd. Nee een mens en een dier kun je niet vergelijken. Dat is net zo raar als tegen iemand zeggen die een geliefde heeft verloren 'ik begrijp hoe je je voelt, want vorige week heb ik mijn hondje moeten laten inslapen'. Ik houd van dieren. Hen zelf ook honden en katten gehad. Maar hoe lief ook. Het zijn geen mensen. Ik zeg niet dat je een mens dan maar oneindig moet laten lijden. Maar wel dat je heel zorgvuldig te werk moet gaan. En wanneer je gezond bent kan je wel denken dat je bepaalde situaties ondraaglijk vind, maar als je erin zit denk je daar misschien heel anders over. En dat maakt het gewoon heel erg moeilijk wanneer je de beslissing hoor een ander moet nemen. Zeker wanneer de persoon het zelf niet meer kan zeggen. Neemt niet weg dat, wanneer er een wilsverklaring is, de mens in kwestie geen blijk geeft van nog enige levensvreugde, de situatie niet verbeterd kan worden en de familie er 100% achter staat. Dan zou je als arts niet bang moeten zijn vervolgd te worden.
Terug in topic Mijn mond viel open van de megaplekken op arm en been van mijn zoon. Bleek krentenbaard te zijn. Ik dacht dus dat dat leek op waterpokken. Maar zijn gewoon plekken van ruim 3 cm doorsnee Tot zover mijn medische kennis
Van dat ik de huissleutel ben kwijtgeraakt tussen achterdeur en fiets. Echt een stukje van niks dus. Laatste strohalm is dat mn zoontje m uit de deur heeft gehaald en m in zn broekzak heeft gestopt. Die ga ik zo ophalen dus laten we hopen dat ik m daar vind (en niet dat ie ergens in die twintigduizend speelgoedjes op de psz ligt die open kunnen...)
Mijn mond viel gisteren open van het rijgedrag van een politiewagen, ik dacht namelijk dat deze zich aan de verkeersregels moeten houden als ze geen sirene en zwaailicht aan hebben. Nadat hij op het laatst (wat ik nog kon zien) door rood reed op een grote kruising en aan de overkant op de rem moest voor overstekende fietsers, ging ik aan mezelf twijfelen en heb ik het thuis opgezocht. Toen viel mijn mond open, omdat ik niet wist dat ze zich niet aan de verkeersregels hoeven te houden blijkbaar. Overigens kreeg ik niet de indruk dat de politie anderen in gevaar bracht hoor, daarom twijfelde ik dus of ik het wel goed wist
Mn vorige bericht was ook niet mijn mening hoor Was een reactie op de simpele denkwijze van sommige anderen hier, in de hoop dat hun hersens eens overuren zouden gaan draaien
En dan doel je op mij? Aangezien je mijn post hierboven quote? Edit: @Mamafiets heeft het heel mooi omschreven.