Waar valt jouw mond van open?

In het geval van mijn ouders, als die er net zo aan toe waren als jouw oom, maar het niet meer duidelijk hadden kunnen maken, dan waren ze al te ver heen geweest en dat zouden ze zeker niet willen. Mijn ouders zijn niet bang voor de dood, gaan liever dood dan hulpbehoevend worden. Enige voor wie ze nog zouden willen blijven leven is eventueel voor mij, maar als ik de keuze dan maak voor euthanasie is het dus goed voor hun.

 

Maar dat zeggen ze nu. Nu ze nog niet hulpbehoevend zijn.
Dat zei mijn oom ook. Toen hij al wel ziek was en wist dat hij aan die ziekte zou gaan overlijden. Toch verlegde hij die grens zelf bij iedere stap achteruit.
En jij weet niet of jouw ouders er anders over gaan denken wanneer het (bijna) zover is.
En bedenk daarbij ook dat het telkens kleine stapjes zijn. En dat je daar ook samen naartoe groeit.
Ik wens je de wijsheid om daarin de juiste beslissing te nemen. Want een weg terug is er niet.

 

Mochten ze er tegen die tijd anders over denken, dan zijn ze waarschijnlijk eerst ziek of licht dementerend. Dan kunnen ze het nog alsnog aan laten passen. Maar ik denk niet dat ze veranderen daarin. En ik hoop dat ik nooit voor de keuze kom te staan

 

Mijn moeder is heel duidelijk ,als ik dement word en er is geen kwaliteit van leven meer dan wens ik niet meer te leven. ( rolstoel afhankelijk , depressief enz .... )
Ik wil dan niet meer behandeld worden voor dingen en geen ziekenhuis opnames meer.
Deze wens heb ik van haar te respecteren.

 

Dat laatste sowieso!

 

Ik woon vlak bij zee en ook opgegroeid met de zee.
Als tiener zelf bij de reddingsbrigade gezeten en de gevaren van de zee weet ik goed.
Afgelopen dagen veel op strand geweest en daar viel soms mijn mond open van verbazing! (Kleine)Kinderen alleen in zee, soms met een opblaasbaar iets met een landwind, je wordt zo de zee ingeblazen.
Of kinderen die alleen op een zandbank spelen, een stuk zee dat bij eb deels droog valt. Maar door de stroming liep de helling stijl naar beneden, je zat binnen 30 cm van droge voeten naar 1 meter diep.
Ouders die meer tijd aan hun telefoon besteden dan op hun kinderen letten, zo kan ik wel even door gaan.
Ik ben ook geen perfecte moeder maar als mijn kinderen bij het water spelen hou ik ze altijd in het oog!

 

Kwaliteit van leven is inderdaad een superduidelijk begrip.

 

Helemaal niet juist, kwaliteit van leven is heel erg persoonlijk. Voor sommigen betekent dementeren of afhankelijk worden dat het leven geen kwaliteit meer heeft, voor anderen als ze niemand meer hebben en weer anderen willen gewoon blijven leven. Mijn vader is vorig jaar overleden, maar die wilde ondanks de pijn en dat hij op het laatst niets meer kon eten en letterlijk vel over been was en dat hij wist dat hij dood zou gaan echt niet eerder dood hoor. Anderen in dezelfde situatie misschien wel en dan is dat hun keuze. Maar deze verschillen maken het dus wel heel ingewikkeld als iemand niet meer zelf kan beslissen. En dan kun je wel dingen op papier hebben staan van jaren terug, maar dan blijft het erg lastig als iemand niet meer in staat is om te bevestigen dat ze er nog steeds zo in staan. Daarmee wil ik absoluut niet zeggen dat in de zaak waar het omgaat, er verkeerd is gehandeld hoor, daar weet ik niets vanaf en ik ben zeker niet tegen euthanasie. Het is en blijft gewoon erg lastig als de persoon waar het omgaat, het zelf niet meer kan aangeven.

 

Dat volwassen mensen de namen van kinderen afzeiken. Dat je iets niet mooi vind, soit. Maar om het nou afgrijselijk lelijk te noemen en belachelijk te maken, dat is gewoon een soort pesten op het moment dat je het openbaar online zet. Tegen de tijd dat die kinderen hun eigen naam gaan Googlen, ben jij je lullige bericht alweer vergeten.

 

Owww dom: ik dacht veel later ineens aan mn achterzak, dus gevoeld.. maar niks nakkes nada.
Vanavond toen mn man thuis kwam moest ik t m wel vertellen natuurlijk dus vertelde ook nog over mn achterzak, voelde er nog een keer in en ja hoor, vistte m er alsnog uit

Gelukkig waren 's ochtends de buren gewoon thuis waardoor ik de reservesleutel kon gebruiken.
Beetje lullig als ik anders de jongste niks te drinken had kunnen geven een paar uur lang..

 

Waar mijn mond meer van open valt is van die ouders die hun kind zó'n bijzondere naam geven dat ze daarmee riskeren dat het in een afgrijselijke namen topic terecht komt..

Overigens kun je ook zeiken om het zeiken, want zeg nou zelf: smaak is persoonlijk en zélfs de meest gangbare namen (ik noem een Daan en Emma) kunnen door een ander als afgrijselijk worden gezien.
Gewoon met een korreltje zout nemen en naast je neerleggen die hap.

 

Alle uitgevoerde euthanasien gaan naar een toetsingscommissie die kijkt of aan de zorgvuldigheidseisen is voldaan. Is dit het geval dan wordt je als arts ontslagen van rechtsvervolging. Het is dus nog steeds strafbaar, en als je aan de eisen voldoet wordt je niet vervolgd.

Ik zou zelf nooit euthanasie plegen op iemand die het niet meer zelf kan aangeven. Het is een heel moeizaam en zwaar proces, ook voor de arts die het uitvoert. Euthanasie is nog steeds, gelukkig, geen recht. Gelukkig omdat de arts die het uitvoert moet leven met de wetenschap dat hij een mens heeft gedood. Als je dit niet kan of wil dan moet je het recht kunnen hebben dit te weigeren.

 

Eens met dat laatste. En wat dat betreft zou het ook niet zo moeten zijn dat het alleen kan via je eigen huisarts, maar zou het in sommige gevallen beter zijn als er een landelijke commissie tot euthanasie zou zijn. Soms beter voor de patiënt, omdat niet alle patiënten door hun arts worden gehoord, laat staan dat hun doodswens wordt ingewilligd. Maar ook zeker beter voor huisartsen in het algemeen. Die hoeven geen nee te verkopen als ze het zelf mentaal niet aankunnen -maar het zien lijden van hun patiënt eigenlijk ook niet, maar ook geen ja met vaak alle gevolgen van dien.
Bij de commissie dus enkel artsen die tot euthanasie over willen gaan.

Klinkt makkelijk, is het niet. Dat begrijp ik best.

 

Dat is er al. Daar is de levenseinde kliniek voor opgericht. Daar kun je als patiënt aanmelden als je je niet gehoord voelt of als dokter naar verwijzen als je twijfels hebt of uit principe geen euthanasie doet. Maar dat is nog steeds geen garantie dat het daadwerkelijk gebeurt.

 

Mijn moeder heeft tijdens haar ziekte ook altijd gezegd “als ik in een rolstoel kom dan duw je me maar van de hoogste berg!” Maar toen ze dan uiteindelijk echt in die rolstoel en in een verzorgingstehuis belandde werd ze ineens heel strijdlustig en positief en wilde ze nog vanalles en nog lang niet dood. Je kan niet van tevoren bedenken hoe het is om echt in die situatie te zijn denk ik.

 

Zo hoorde ik van de week een meisje roepen naar haar klasgenoten , ik rij met de fiets naar huis hoor zeggen jullie maar tegen de leraar dat ik ziek ben.
Want de middelbare school is toch 1 groot feest daar kan ik best een dag van missen

 

Mijn schoonvader heeft 2,5 week geleden een hartinfarct gehad. Oa ik heb hem gereanimeerd.
Hij heeft te kennen gegeven aan mijn schoonmoeder dat hij niet gereanimeerd wil worden.
Zij heeft ervoor gekozen dat er toch gereanimeerd werd.
Wat nu als zij had gezegd, nee, geen reanimatie? Dan was hij dood gegaan, maar er staat niks op papier....
Wordt het dan moord? Doodslag? En voor wie, als ik dit weet maar er staat niks op papier , word ik dan ook vervolgt?

 

Volgens mij heb ik ergens gelezen dat er melding gedaan was door een medewerker van het verpleeghuis.
Mw kon niet meer aangeven dat ze echt dood wilde. Mw had voor die middag/avond plannen gemaakt om bij haar kinderen te gaan eten en was hier trots over aan het vertellen. Ze kreeg een rustgevend middel in haar koffie en trok haar armen terug toen de arts haar het infuus/injectie voor euthanasie wilde geven. Die mw raakte in paniek en de euthanasie moest onder dwang toedient worden omdat ze tegenstribbelende
Ja, ik kan begrijpen dat er dan iemand een melding van maakt. Heel dubbel allemaal. Lijkt me ook verschikkelijk als euthanasie op zo'n manier toegediend moet worden. Ook al weet je in je achterhoofd dat iemand niet zo had willen leven. Je weet niet wat er op dat moment door het hoofd van die persoon gaat. Lijden ze op dat moment? En heel moeilijk ze moeten wilsbekwaam zijn en inzicht in hun ziekte hebben en de gevolgen van ovehun verzoek overzien. Dat kan een dementerende niet. Alleen bij beginnende dementie. Later stadium ben je gewoon te laat.