discussie met man.. hij vond het vreselijk dat zijn moeder aangaf teleurgesteld te zijn en een emotioneel Apel op hem deed.. ze ging ook weleens huilen.. wat vinden jullie? Je eigen gevoelens wel of niet inzetten? Ik wil wel stabiel en stevig overkomen iig niet dat ik ga huilen bij mijn kind
Dat is maar met waar het over gaat, lijkt me? Ik ben ook gewoon een mens met emoties, dus die krijgen mijn kinderen ook te zien. Gewoon heel zakelijk zijn in de opvoeding geeft me echt een ijskonijn-gevoel.
Beide. Als het om iets persoonlijks gaat met gevoel, maar gaat t om bv spul opruimen wat niet gebeurt ben ik vaak zakelijk (je ruimt het nu op of ik gooi het weg kan ik zeer zakelijk brengen omdat het niet mijn probleem is dat het dan weggegooid gaat worden ).
Beide inderdaad. Ligt er volledig aan waar het om gaat. Met iets moeten opruimen idd zakelijk, dat raakt me niet oid. Maar als ze continu over mijn grenzen heem gaan of me kwetsen, dan mogen ze dat best weten, dus dan juist met gevoel. Dat laatste moeten ze toch ook leren (dat andere mensen ook gevoelens hebben en waar de grenzen liggen ed). Jammer dan als ze dat die enkele keer dat het gebeurt (want zo vaak komt dat hier niet voor) vreselijk vinden; hopelijk leren ze er wat van en doen ze het een volgende keer niet weer. En huilen ligt er ook helemaal aan waarom of ik dat wel of niet doe. Ik ga niet huilen ‘als ik mijn zin niet krijg’ (dus bv. als ze niet opruimen, terwijl ik dat vraag oid), maar als ik pijn heb of verdrietig ben (dus niet boos), dan mogen ze me best zien huilen. Lijkt me heel gezond. En ook goed dat zij zien dat ouders ook verdriet kunnen hebben en ook kunnen leren hoe je daar dan mee om kan gaan.
Ja dit dus. Als ik verdrietig ben mogen ze dat zien en als ik boos ben ook. Gevoelens mogen er zijn. Met daarbij als kanttekening, mijn schoonmoeder ging altijd overdreven zielig doen om de kinderen een schuldgevoel aan te praten. Als je man zoiets bedoelt, dat is niet ok.
Ligt aan de situatie. In veel situaties reageer ik zakelijk, maar als ik zelf erg moe/gestrest ben en de oudste voor de 30e moet vragen om niet te zeuren o.i.d. dan toon ik wel mijn emoties. Hij mag dat ook best zien. Vooral tijdens mijn kraamweek gebeurde dit regelmatig. Slecht slapen, kraamtranen, huilende baby en zeurende 7 jarige. Goede combi om mij te laten huilen Nu leg ik hem wel uit waarom ik verdrietig ben.
Dan snap ik waar hij vandaan komt, mijn man heeft er daardoor ook nog moeite mee. Maar op een normale manier je gevoelens laten zien (en huilen is ook een normaal iets), is niet verkeerd. Je gevoelens laten zien leert je kinderen dat mama ook wel eens boos is, pijn heeft of verdrietig is, het leert ze ook hoe je ermee om kunt gaan. Je mag boos zijn, dat mogen je kinderen ook, van jullie leren ze hoe ze daar op een goede manier mee om moet gaan. Manipuleren zoals de moeders van onze mannen dat dus deden, kan echt niet, maar ik denk zeker dat dat uitzonderingen zijn. Dus ja, gevoelens tonen absoluut, maar nee, daar geen misbruik van maken.
Emoties inzetten als chantage om goed gedrag af te dwingen, nee. Emoties gebruiken om je boodschap kracht bij te zetten, ja. Mijn zoon had mijn batterij laatst echt compleet leeggetrokken waardoor ik zoveel pijn had, zo ongelooflijk moe was en toen hij ging kl+ten tijdens dutjes tijd waar ik zo naar snakte.... Brak ik. Ben huilend naast hem belandt dat mama het ook niet meer wist. Hij knuffelde mij plat, ging zoet slapen en was na het dutje een heel lief kind. Huilen is ook niet gelijk slecht. Maar.... Niet bewust huilen om gedrag af te dwingen en enorm in een slachtoffer rol duiken. Neuh. Mijn moeder werd gelukkig alleen heel boos uit emotie, stuk beter mee te dealen dan 1 die heel doel bewust zwelgt in zelfmedelijden om kind zich rot te laten voelen. Schoonmoeder huilde vaak uit onzekerheid, schoot ook z'n doel voorbij maar goed kon ze weinig aan doen. Maar IPV confrontatie aan te gaan, zat ze snikkend aan tafel 'ik kan ook niets goed doen'. Vooral heel ongemakkelijk kan ik je zeggen. Heb wel eens etentjes meegemaakt waarin schoonvader en ik als enige nog aan tafel zaten omdat de siblings ruzie kregen (echt zo'n typische ruzie) en schoonmoeder snikkend weg liep. Gelukkig maakten we dan er samen wel wat van haha