Ik snap echt niet dat er banen zijn waarbij je als niet-CEO meer dan 60 uur zou moeten werken. Dat je wordt aangekeken als je om 18u 'al' naar huis gaat. Waarbij je wordt verwacht dat je je werktelefoon ook in het weekend opneemt. Dat is ons zelf ooit aangepraat dat dat zou moeten. Onder het mom van superverantwoordelijke baan, contact met Amerika, energie krijgen van je werk, enz. M.i. is het werk dan niet goed ingedeeld. Gebruik van coke is zo normaal op de zuidas. Ik vind het een ongezonde situatie.
Ja dit begrijp ik wel, als je kind/kinderen absoluut nood hebben aan structuur, BSO niet "aankunnen", ... dan moet je het uiteraard anders doen. Niet elk kind heeft nood aan hetzelfde. Ik ben als 12-jarige zelf op internaat gegaan - op eigen initiatief omdat ik graag onder leeftijdsgenoten was, zoveel als mogelijk. Mijn ouders hebben dit toegelaten met heel veel tegenzin, dachten dat ik het niet leuk vond thuis. Dat was absoluut niet zo, maar naast op school bij je vrienden zijn, ook nog 's avonds veel plezier kunnen maken met vrienden, spelen, ravotten, eten, ... dat vond ik echt de max. Ik ken heel veel kinderen die gruwelden van het idee op internaat 'te moeten', voor mij was het echt 'willen'. Maar niets uit wat ts schreef, blijkt dat de kinderen niet gelukkig zijn, ...
Dit is dus idd waar het om gaat. @Yeuu , je schrijft dat hij er wel altijd is bij belangrijke dingen? Waar loop je dan vooral tegenaan? De maar 2 avonden thuis eten, de onverwachte dingen in het weekend, dat hij het moeilijk vindt om in zijn eentje voor 2 kinderen te zorgen of ze naar bed te krijgen? Of misschien al deze dingen? Ik denk eigenlijk dat al deze dingen makkelijk genoeg op te lossen zijn, er vanuit gaande dat jij het goed kunt verwoorden en hij openstaat voor waarom jij hier tegenaan loopt. Het zijn echt maar kleine dingen: Misschien lukt het om 3x thuis te eten bijvoorbeeld. Weekenden kun je ook beter vantevoren doorspreken, zodat er minder onverwachte dingen zijn. En dat laatste is een kwestie van oefenen en gewoon ook best lastig als de kinderen nog jong zijn (sommige mensen zijn er nu eenmaal beter in situaties te overzien en sommigen vinden dat overweldigend). Behalve dat je man best veel werkt (ik ken genoeg mensen die dat soort uren maken met kinderen, het vereist vooral veel planning), lees ik vooral dat jij je niet gezien voelt, maar dat misschien ook niet voldoende uitspreekt?
Ze weten ook niet beter nog immers en zijn nog jong, maar op een gegeven moment zien kinderen echt wel dat hun vader nooit mee gaat naar een training of ze eens naar school brengt/ophaalt of wat dan ook. En waarschijnlijk vinden ze dat idd normaal, omdat het altijd zo is geweest, maar persoonlijk vind ik dat een gemiste kans. Kinderen zijn maar even klein, werken kan altijd nog.
Nou, als ze zo jong zijn is het juist belangrijk dat kinderen een band krijgen met hun vader. Zulke banden worden juist op jonge leeftijd gemaakt.
Nou inderdaad! Ik zou echt niet samen kunnen zijn met een partner die zoveel werkt. En dan al die onzin als: ja, maar het kan echt niet anders. We zouden daar hier in NL eens wat minder spastisch over moeten doen in die zgn topbanen. Het normaler laten worden om gas terug te nemen en ouderschapsverlof ofzo op te nemen. Ipv dat gedoe met netwerken en jezelf bewijzen. Alsjeblieft zeg.
Je hebt gelijk. En die vakanties zijn vaak de goedmakertje omdat hij hier weinig tijd heeft voor het gezin. En hoewel ik in dat topic twijfelde over waar we naartoe konden gaan, begin ik steeds meer te twijfelen om nergens naar toe te gaan, maar thuis tijd voor elkaar te maken. Want ik bekijk het nu zo Zwart-wit dat op vakantie het enige moment is voor tijd voor elkaar.
Niet doen, vakanties doorbreken de dagelijkse sleur. Dus zeker op vakantie gaan. Je man zal juist op vakantie beter zn werk los kunnen laten vermoed ik. Mijn vriend is (ook) een absolute workaholic maar op vakantie is het vakantie en gebeurt er niks voor werk.
Dochter is nog steeds ziek en dan regelt hij van alles dat hij vanmiddag thuis werkt. Top, fijn en lief. Dat waardeer ik, maar er voor het gezin zijn moet niet alleen op zulke momenten . Ik ben persoonlijk een slechte prater en als ik het aangaf werd het weggewuifd. Ik heb gister alles op papier gezet, zodat hij mijn gevoelens kan lezen , zonder mij te onderbreken of zonder dat ik me moeilijk kan uiten. Hij heeft het gelezen en gezegd dat hij het fijn vind dat ik het hem gezegd heb. Vanavond gaan we nog om de tafel om te praten. Ben benieuwd.
Mijn vader werkte ook lange dagen vroeger. Mijn moeder hield een gezin draaiende met 4 kleine kinderen en tot dat ik zelf een jaar of 12 was ging hij voor de spits weg en kwam hij pas rond 8 uur thuis. De band met mijn vader is verder meer dan prima. Het een is echt niet beter dan het ander. Wat wel belangrijk is dat de ouders een goede band hebben met elkaar en zien dat ze elkaar liefde geven en in harmonie zijn binnen de relatie. Daar zit wel een verbeterpunt want to en haar man lijken wat uit elkaar te groeien.
Dit is idd nog beter verwoord dan ik het zelf deed. Dat bewijzen en die prestatiedrang, brr vreselijk onaantrekkelijk. Daarbij praten "we" ons dat zelf aan. Als iedereen het er over eens is dat tot 18.00 uur (of eerder) werken normaal is dan wordt dat ook normaal.
Mijn man had deze week een dienst tot 23:00, maar was uiteindelijk pas 01:30 thuis. Hij kan moeilijk een reanimatie negeren. Hij is zzp-er en is verantwoordelijk voor een enorm groot patiëntenaantal. Er komt enorm veel papierwerk bij werken, dus als zijn spreekuur klaar is wachten er nog heel wat brieven die moeten worden doorgenomen en waarvan aantekeningen moeten worden gedaan in dossiers of acties worden uitgezet. Dagelijks word er om 16:30 nog wel gebeld, iemand overleden, spoed huisbezoek. Er bestaan dus gerust zulke banen, naast ceo’s om waar je de boel niet kunt laten liggen om 17:00 tot de volgende dag. Ik denk dat het er vooral om gaat hoe daarnaast de tijd met een gezin word ingedeeld. Tijd voor jezelf is menselijk, maar probeer dit te doen wanneer je kinderen op bed liggen. Zelfde als extra werk, dit kan ook gerust na het avondeten en verhaaltje lezen voor je kinderen. Ik kan zeggen dat onze kinderen er niks van merken dat hun vader veel werkt, doordat hij veel doet als hun slapen.
Dat is een heel ander verhaal vind ik Als dokter is het een kwestie leven/dood, dat is bij de meeste andere banen niet het geval. Als accountant kunnen de cijfers meestal wel een dagje wachten bijvoorbeeld.
Huismuisie: dat is een n=1 geval. Lovely83, hij had ook kunnen kiezen voor minder patienten. Dan kan het altijd voorkomen dat je langer moet werken (overwerken moet best kunnen, zolang het maar niet structureel is), maar als je veel hooi op je vork neemt, dan is de kans dat je vaker moet overwerken groter. Over topbanen: er is maar 1 topbaan uiteindelijk: CEO. Daaronder heb je volgens een piramidestructuur managerfuncties. Er zijn niet genoeg posities voor iedereen om hoger in de piramide te komen. Dus het is niet zo dat als je maar hard werkt, goed netwerkt, veel uren maakt, je vanzelf hogerop komt. Tussen collega's moet er dan toch een ontzettende strijd zijn wie in aanmerking komt voor een stapje hoger? Elkaar moeten overtreffen in werkuren enz?
Ik vind dat @mol81 een bepaald soort baan en carrière heel goed omschrijft. Ik ken ook een aantal mensen die zo leven. Overigens denk ik niet dat bij veel mensen thuis echt wordt besproken: goh hoe zou je het vinden als ik deze carrière gaan nastreven en dan heel weinig t huis ben. Er wordt vaak wel een beetje gedaan alsof het fijn is voor de vrouw, dat de man dan voor zo’n goed inkomen zorgt. Maar ik denk in werkelijkheid, dat veel vrouwen liever zouden hebben dat hun man een 9 tot 5 baan heeft en dan maar minder geld in het laatje brengt.
Was het maar zo simpel om minder patiënten te nemen. Er is een tekort aan huisartsen, zou wat zijn als alle huisartsen geen patiënten meer aannemen dan krijg je dat mensen geen zorg meer krijgen. Daarnaast werkt hij in een regio met bepaalde type mensen die nu eenmaal veel zorg nodig hebben.
Mijn man heeft zo’n ‘bepaald soort baan’ en wij hebben dit thuis goed besproken. Ik ben bewust gestopt met mijn avond en weekend dienst zodat er in grote lijnen meer tijd over blijft voor andere dingen en tijd samen. Of ik liever heb dat mijn man van 9 tot 5 werkt? Nee eigenlijk niet. Als het ware verdeeld hij zijn uren over de hele week en is dus ook op momenten vroeg thuis of pas laat weg. Zo traint hij nog steeds onze oudste en brengt hij ze 1 keer week naar school. Waar ik soms wel moeite mee heb is dat mijn mogelijkheden nu iets kleiner worden, ik zoekende ben naar wat ik wil en wat goed te combineren is met zijn drukke functie. Onze situatie is pas sinds dit jaar zo dus zijn ook nog wat zoekende wat werkt. Onze kinderen merken weinig van papa’s drukke baan maar zijn ook al 7&9 en veel buiten met vriendjes enz. Ik begrijp ts en kan me ook erg vinden in de post van @mol81.
Als ik jou zo hoor denk ik dat jouw man een functie heeft die een flinke stap verder gaat dan een 9 tot 5 baan, hij heeft veel ambitie en zo iets heeft mijn man ook. Maar bij de functie die de man van TS heeft, gaat het nog een stapje verder. Jij schrijft dat je man af en toe vroeg thuis is en nog een van je kinderen traint, bij dat soort functies gebeurt dat helemaal niet meer, bijvoorbeeld: bij een advocaat op de ZuidAs die partner wil worden.