Ik vind het blijkbaar nog steeds moeilijk om tegen haar in te gaan. Waarschijnlijk ook uit zelfbescherming, want ik ben bang dat ik dan echt losga. En dat wil ik niet doen waar mijn kinderen bij zijn
Heb je zelf die beslissing gemaakt? Mijn schoonmoeder was ook geen leuke moeder en is al helemaal geen leuke/goede oma. Ik zie haar niet meer, maar voor mijn man blijft het moeilijk, het is toch zijn moeder en die stap is niet zomaar gezet en dat respecteer ik ook. Die stap komt als iemand daar zelf 100% klaar voor is en misschien is dat wel nooit, maar dan mag je je ondertussen best ergeren.
Was het maar zo makkelijk. Hier moest ik dan weer even over glimlachen dankjewel wel, had ik wel even nodig
Maar dan heb jij ook geluk. Ik ook hoor, mijn ouders zijn super. Maar als ik naar mijn man en zijn ouders kijk, dan besef ik wel dat helaas niet iedereen zo gelukkig is.
Gisteravond zat ik lang niet met zoveel opgekropte woede als nu. Ik merk dat het me toch weer enorm pakt. Helaas kan er met haar geen gesprek over vroeger gevoerd worden. Ik ga echt niet met haar in therapie, dat word een one woman show. Dat podium verdiend ze niet. Helaas krijgt ze het altijd wel voor elkaar door zielig te doen. Ik zal eens moeten nadenken hoe ik dit gevoel kan voorkomen in de toekomst. Iedereen alvast bedankt voor nieuwe inzichten
Wilde ik ook zeggen. Dan mogen we ook niet meer klagen over gebroken nachten, driftbuien, poepbroeken etc. Zat vrouwen die zouden willen dat hun kind dat nog kon doen. Het is niet of of. Je kan best dankbaar zijn dat je ze (nog) hebt maar tegelijkertijd frustratie voelen op dat moment omdat het even teveel is
Sorry maar er zit wel even een verschil tussen je ergens aan ergeren of shut you freaking face. (Overigens na toevoeging TO wel begrijpelijk)
Dat is waar, maar als ik over mezelf mag spreken (ik ga niet voor andere leden praten) dan heb ik in mijn eerste post, dus niet degene die jij quote, ook duidelijk een scheidslijn aangegeven. Dit, omdat ik me al realiseerde dat het meerdere kanten kon hebben dan ze in haar OP beschreef. Dus nog voordat ik haar hele verhaal had gezien dat overigens een dag later kwam, had ik al nuance aangebracht. Dus ik heb niet meteen geoordeeld en verder gekeken dan mijn neus lang was.
Omdat er ongetwijfeld schoonmoeders zijn die echt het slechtste voor hebben met hun schoondochters, maar een groot deel van het schoonmoeder gezeur dat ik hier lees vooral neerkomt op allebei wat anders zijn/anders over dingen denken. Ik heb serieus dames zien klagen over schoonmoeders die te veel kleertjes kopen voor hun kleinkind of die graag foto’s van hun kleinkind aan vrienden showen. Doe niet zo moeilijk, denk ik dan vooral.
Al gedaan, meerdere goede gesprekken gehad en ze erkend ook dat het bij haar weg komt maar 10 minuten later begint ze weer. Ook hele gesprekken gehad over wat haar dwars zit maar lukt haar nog niet om patroon te doorbreken. Komt wel weer. Voor nu voor iedereen even doorbijten
Heb je wel iemand waar je je hart een beetje bij kan luchten want dit lijkt me heel zwaar. Tot wanneer blijft ze nog? Anders vandaag maar eens een eind aan breien en haar naar huis sturen? Je zou eens een brief kunnen schrijven. En hoe staat je broer in de relatie tot jullie moeder?
Excuses voor het snelle oordeel. Maar dit kon ik niet ruiken aan de korte openingspost. Misschien een volgende keer wat duidelijker de situatie beschrijven? Wel naar dat jullie situatie zo is... ik wens je heel veel sterkte en hoop dat jullie eruit komen. Of dat je er zelf in kan berusten.
Ik denk dat bijna iedereen het in perspectief kan plaatsen hier hoor. Maar als je niet het hele verhaal kent (zoals eerder het geval was toen de 2e post nog niet gedaan was) dan ga je af op de woorden die geschreven zijn en dan kan het dus alle kanten op hè. Ofwel het is een klaagtopic, ofwel er zit meer achter. En als het alleen maar klagen was geweest, tja dan snap ik sommige reacties wel. Heeft niets met in perspectief plaatsen te maken denk ik.
Ja die kant snap ik wel, helaas zijn er ook (schoon) moeders waarvan het moederinstinct wat minder ontwikkeld is, om het nog lief te zeggen, dat mag je toch wel eens kwijt?
Ja ik kan mijn ei wel kwijt hoor. Ze gaat over een paart uurtjes weer weg. Mijn broer heeft het in feite nog lastiger denk ik, omdat hij zijn ei altijd binnen houd. Als tiener had hij veel last, wat resulteerde in ontspoord gedrag. Gelukkig is hij de laatste paar jaren wat rustiger. Vooral omdat hij ook vader geworden is. En toen erachter kwam dat sommige ouders dingen doen dat je niet kan voorstellen als je zelf een kind hebt. Hij woont in de zelfde woonplaats als mijn moeder. Dat contact is ook verstoord, maar ook hij kan heel moeilijk nee zeggen.
Maar dat is geschreven tekst, naar ons. Ik lees niet dat ze dat daadwerkelijk heeft gezegt tegen haar moeder of dat haar moeder het moet lezen. Ik lees het als uiting van frustratie, ventileren. Ik schrijf ook weleens dingen die ik niet, of niet op zo'n manier, zou zeggen tegen de persoon zelf. Ik denk bij mn schoonvader ook vaak "hou toch je kop dicht, het boeit me geen zak". Maar ik zal dat niet zeggen tegen hem, wel hier of tegen man, gewoon even stoom afblazen. Maar misschien is dat een verschil van interpretatie.
Volgens mij heb ik gezegd dat ik haar frustratie begrijp of niet? Of zie jij ergens staat dat ze het niet mag?? En verder heb ik niet precies dezelfde beslissing hoeven maken nee maar heb wel ooit een grens moeten trekken om het welzijn van een van mijn kinderen ja. Want dat is mijn vraag..hoe moeilijk of lastig een situatie ook is zodra het van invloed is op je kinderen dan zou een beslissing toch al makkelijker te nemen moeten zijn? Of mag ik er niet zo over denken omdat ik een van mijn ouders nooit weg heb hoeven te bonjouren?