Ik heb twee kinderen, 2x bevallen. Ik voel me vaak nog zo trots dat ik twee keer ben bevallen zo’n prestatie, ingrijpend, raak er niet over uitgepraat herkent iemand dit gevoel? Bevallen zelf is niet zo mijn hobby. Maar tóch het is wel het meest bijzonder wat je als vrouw mee kunt maken. Zeg maar de 1* life changing event. “Bucket list eat your heart out”. Die millenials vinden zich wel hip met van bruggen springen in Nieuw-Zeeland maar bevallen, dat is pas een ervaring. Of “oh je hebt een marathon gelopen? Dat was eh niks bij wat ik heb gedaan deze zomer..”. Zeg maar zo. Of ben ik de enige?
Niet zo erg dat ik er niet over uitgepraat raak Maar vooral over de tweede bevalling voel ik nogsteeds een grote trots. Dat ik dat toch maar mooi geflikt heb zonder pijnstilling (bij de eerste had ik helaas wat dat betreft geen keus ivm. persweeen bij 5 cm.).
Bij de eerste voelde ik mij heel trots. Bij de tweede helemaal niet. Had onbewust een ideale bevalling in mijn hoofd gepland. Tja dat gaat niet heh. Had echt het gevoel dat ik het zo niet goed gedaan heb. Maar huisarts en diegene die meeliep bleven het maar zeggen dat het een prachtige bevalling was. En nu achteraf ben ik er zeker trots op! Want het was inderdaad weer een prachtige thuisbevalling. Maar dat moest even in mijn koppie veranderen. Dus ja ik ben ontzettend trots dat ik 2 prachtige kinderen thuis op de wereld heb gezet.
Na beide bevallingen was ik echt zo onder de indruk van de hele ervaring! En ben ook nogsteeds trots op mezelf hoe ik het gedaan heb, dat ik me niet gek heb laten maken en precies kon aanvoelen wat ik nodig had. Het was ook een heel bijzondere ervaring samen met mijn man, hij hielp zo goed en was echt onmisbaar.
Hahaha zo herkenbaar! Er zijn momenten dat ik ineens besef dat ik twee kinderen heb gebaard, het ik-hoor-ook-bij-de-club gevoel
Ja hier ook dat gevoel. Bij de 3e (laatste) ook heel bewust alles gedaan. Echt dat gevoel dat hij echt op de wereld kwam laatste stukje nadat zijn hoofdje eruit was, dat gevoel is zo mooi
Ja man, ik voel me stiekem echt stoer en de bom vooral omdat ik een natuurlijke stuitbevalling heb gedaan zonder ruggenprik. Ik vertel 't nog steeds aan iedereen die 't wil horen
Nee. Wel dat ik een kind heb rondlopen maar de eerste keer dat hij zichzelf omdraaide voelde ik mij trotser dan dat ik bv afstudeerde. Moet zeggen dat ik ook ptss heb opgelopen door bevalling en periode erna. Ik voelde mij ook geen team met mijn man haha, hij moest gewoon zn klep houden en mijn hand vasthouden zodra hij mij complimenteerde zei ik al: stil! (Iets met uit mijn concentratie halen). Bevallen is voor mij meer een middel om een doel te bereiken, als iemand anders voor mij zou kunnen bevallen zou ik dat zo overdragen
Leuk vond ik het ook niet vreselijk. Maar wel stoer! Als ik een kind kon krijgen zonder te moeten bevallen, zou ik ook liever niet bevallen. Geeft zoveel troep en ingescheurde zaakjes
Herkenbaar! Ik had het kraambezoek het liefst ook alle details verteld van mijn geweldige prestatie, maar dat mocht niet van manlief. Volgens hem zat niemand er op te wachten om te horen over persen en geen hechtingen enzo.
Niet trots of badass, maar juist heel sereen. Heel puur en logisch vooral. Everything just makes sense in a moment like that. Kan ook uren en uren vertellen over mijn bevallingen, er zitten ook nogal een verhalen tussen. Dochter met bradycardie die er uit moest dus drie mensen deden een fundusexpressie bij me (eerste kind), een prematuurtje dat met twaalf weeën in mijn armen lag en geen couveuse van dichtbij heeft hoeven zien (vijfde) en met deze hekkensluiter zelfs heel bewust een unassisted thuisbevalling. Nee, het voelt niet zozeer als een topprestatie, niet iets waarover ik ga opscheppen haha. Wél als de meest betekenisvolle en bijzondere ervaringen van mijn leven. En daar vertel ik inderdaad graag over.
Ik vond mijn bevalling heel krachtig. Het is een unieke ervaring en het resultaat verandert je leven. Ik ben ook nog nooit zo uitgeput geweest. Ik kijk er heel positief op terug. Maar ik ben niet persé trots. Je lijf is er namelijk voor gemaakt, bevallen is in die zin geen prestatie, je hoeft er niets voor te doen behalve de pijn en vermoeidheid doorstaan. Voor een marathon moet je hard trainen, een bevalling niet.
Ik lees een hoop girl power. Goed gedaan allemaal. Door omstandigheden tweemaal een keizersnede gehad, hoewel ik heel graag gewoon had willen bevallen. Mijn zoon zat klem tussen mijn ribben en mijn bekken, dus helaas. En bij mijn dochtertje werd een vaginale bevalling afgeraden vanwege weinig vruchtwater en stuitligging. Het ziekenhuis vond het te gevaarlijk. Niet voor mij, maar voor mijn dochtertje. Mag ik dan toch trots zijn? Ik vraag het mij wel eens af, want ik krijg vaker te horen dat ik moeder ben van twee kinderen, maar nog nooit "echt" ben bevallen. Op mijn twee wondertjes ben ik lig wel heel trots. Alle pijn, alle onzekerheid waren ze meer dan waard.
Ja! Heel herkenbaar. Vooral ook omdat het zonder pijnstilling en ingrepen ging. I.v.m. bijzonderheden kon er ook zo veel fout gaan, maar echt alles ging goed. Ook al heb je daar soms weinig invloed op, het maakte me toch trots. In mijn omgeving beviel voor mij vrijwel iedereen met pijnstilling e.d. En ik vroeg me af 'waarom?!' Dus na mijn eigen bevalling echt super trots geweest dat ik het gewoon had gedaan zoals de natuur het heeft bedoeld. Puur en in vertrouwen. Ook een super team met mijn man. Ik kijk er nu dan ook echt weer naar uit! En dit keer thuis in bad. Euforisch lijkt me dat, dat ik ook zelf hopelijk mijn kindje kan pakken. Topsport. Overigens niks mis met behoefte aan pijnstilling. En ik kan me voorstellen dat je ook dan trots bent.
Zeker mag je trots zijn! Een keizersnede is niet niks. Laat staan het herstel en de emoties die ermee gepaard gaan. Soms heb je geen keuze. Jouw lichaam heeft 2 prachtige kinderen gemaakt, alleen dat al is om trots op te zijn!
Ik heb beide meegemaakt en ben op beide trots. Je bent een super mama hebt in je laten snijden voor je kindje dus ja je mag trots zijn