Man, ik voel me ruim zeven maanden na dato nog elke dag Wonder Woman. Ik had wel echt een magische thuisbevalling die ik nog heel graag een keertje (of twee, drie) zou willen overdoen en waar ik ook niet over uit-ge-praat raak, maar los daarvan vind ik het zó cool dat ik bij de Club van Bevallen Vrouwen hoor. We’re strong enough to bear the children, then get back to business
Eens! Ik ben ook super trots op mn 3 thuisbevallingen. Maar idd een marathon moet je bijv voor trainen
Wow een unassisted thuisbevalling! De avond voor mijn laatste bevalling heb ik daar veel filmpjes over gekeken en verhalen over gelezen. De vk had dienst die ik niet graag bij mn bevalling had (Ik was wat geïrriteerd door haar manier van handelen die week). Dus wilde ik het liever alleen doen toen het die dag erna begon en de weeën wel heel snel kwamen zei mn man ik ga nu de vk bellen! Ik zo nee joh, is nog maar net begonnen. Doe het liever zelf, wil haar niet! Uiteindelijk gebeld en prima bevalling gehad. Maar het lijkt me zo magisch om het helemaal alleen te doen. Respect voor jou!
Ja maar bij een marathon kun je stoppen, een bevalling niet. En je weet bij een bevalling niet wat er gaat komen, hoe het gaat. Dat vind ik juist zo bijzonder!
Juist het doorzettingsvermogen die je nodig hebt bij een marathon is iets om trots op te zijn. Een bevalling gaat in principe vanzelf, je volgt je lichaam en de baby. En dat is zeker bijzonder (en pijnlijk en doodvermoeiend), maar niet iets wonderbaarlijks of zo.
Helemaal eens! Ik heb dat trotse gevoel over mijn bevalling helemaal niet, in die zin dat ik me er niet speciaal door voel. Wel over mijn kind en trots nu op mijn zwangerschap omdat die met heel veel pijn en moeite tot stand is gekomen. Ik ken niemand in mijn omgeving die er zoveel voor heeft moeten doen als wij. Dat heeft mij/ons jarenlang zoveel doorzettingsvermogen en mentale kracht gekost, daar was mijn bevalling echt niks bij.
Ik was het even vergeten maar ik herken dat trotse gevoel heel erg van de eerste bevalling! Ik was echt trots dat ik ons kindje ter wereld had gebracht en dat ik de weeën goed kon opvangen ook al deed het veel pijn. De tweede bevalling ging helemaal niet fijn en met nog veel meer pijn gepaard dan de eerste, in ieder geval, zo voelde het. Ik heb ook enorme paniek gehad en echt geschreeuwd om pijnstilling. Dat kon ik best verklaren maar achteraf vond ik dat toch heel vervelend en een beetje zwak Hopelijk bij de derde bevalling weer een trots gevoel!
Ik ben heel trots op mijn lijf. Ik vond mijn lijf lange tijd niet leuk. Te zwaar, PCOS, overbeharing, niet zwanger kunnen worden etc.. Nu heeft mijn lijf na heel veel geduld, hormooninjecties en teleurstellingen mij 2 gezonde zwangerschappen laten ervaren. Ik heb ook de heerlijke eer gehad om 15 uur lang weeenstormen op te vangen tijdens de inleiding van de eerste. En toen een spoedkeizersnede als klap op de vuurpijl. En mijn lijf deed het zo goed!! En toen de tweede geplande keizersnede handelde mijn lijf nog beter. Datzelfde lijf dat mij zo vaak teleurstelde. Dat lijf herstelde zo wonderwel goed en snel. Dat lijf dat ik 2 jaar na de tweede keizersnede trakteerde op een maagverkleinende operatie. Waardoor mijn lijf mij een prachtig cadeau gaf begin dit jaar: zwanger 1 maand na verwijderen implanon! En ik hoop dat mijn lijf mij ook deze keer een complicatieloze keizersnede gaat laten ervaren. Niet geperst, geen baby door mijn geboortekanaal, niet uitgescheurd etc.. Maar zo enorm trots!!
Min of meer dat was voor mij, voor ons, de reden om het "zelluf te willen doen". Niet om een persoon in het bijzonder, maar gewoon omdat ik het na vijf ziekenhuisbevallingen, waarbij bij vier bevallingen een hoop geëmmer door verpleegkundigen die er gewoon faliekant naast zaten (sjeeminee wat denken ze wel niet, ken m'n lichaam zelf toch zeker het beste) geen zin meer had in bemoeienissen die alleen maar energie vreten. Niets ten nadele van onze verloskundigenpraktijk want zij zijn echt fantastisch en flexibel en openminded geweest voor ons. Maar om die voorgaande ervaringen, wilden we de zwangerschap en bevalling dus zoveel mogelijk vanuit onze eigen bubbel beleven. We hebben dit hele verhaal in sluitend overleg medisch verantwoord dichtgetimmerd en hebben 't puntje bij paaltje dus gewoon gedáán. Magisch. Hahaha zie je wel, kan er uren over praten. Mocht je de details willen weten pb me gerust.
Onzin. Een keizersnede is ook echt bevallen. De uitgang doet mijns inziens niet af aan echt bevallen.
Zo herkenbaar @stiertje88 de trots op het doorzettingsvermogen en de mentale kracht die het heeft gekost om uiteindelijk toch zwanger te raken... Mijn 1e bevalling was in mijn eentje thuis van een kindje waarvan we wisten dat het niet zou blijven leven na de geboorte. Dat was wel wat (vooral voor anderen had ik het gevoel). Maar hij maakte mij na al die jaren moeder. Dat was ongelooflijk bijzonder en mooi ondanks het verlies. Het doormaken van de jaren van ongewenste kinderloosheid vond ik emotioneel gezien vele malen zwaarder. Dat maakt mij trots op het feit dat we het doorzettingsvermogen hadden en elkaar niet kwijtraakten op ons pad naar een gezin. Ook ik ken niemand in onze omgeving die zo veel moeite heeft moeten doen in binnen- en buitenland om uiteindelijk zwanger te mogen raken. Ik voel me echt een sterkere en wijzere vrouw geworden daardoor. En inderdaad, bevallen is niks bij al die jaren leven tussen hoop en wanhoop, etc. Toch ben ik wel enorm trots op mijn beide bevallingen. Maar vooral omdat ik de mentale en lichamelijke kracht had om het zonder toeters en bellen te kunnen doen, en dat bij beide in nogal bijzondere omstandigheden. Voor nu hoop ik mijn droom te mogen waarmaken: een hands-off bevalling thuis in bad van een gezond kindje. Dat zou voor mij de ultieme afsluiting zijn van alle complexe jaren. Streep eronder.
Jaaa zeker trots! Er is altijd wel wat waarom je je als moeder minder zou moeten voelen (volgens jezelf of andere moeders). Niet doen!! Ik heb geen borstvoeding gegeven, ook zo’n categorie
Ik heb 2 keizersnedes gehad. Is ook wel badass toch?! TWEE KEER IS MIJN HELE BUIK OPEN GEWEEST. 2 x de pijn van de hechtingen, 2 x pijn bij het hoesten/lachen, 2 x pijn bij elke beweging die je maar maakt. De eerste bevalling dacht ik het wel op een natuurlijke manier te doen. Maar ik bleef op 8 cm hangen. Toen ze vertelden dat ik een spoedkeizersnee kreeg begon ik gelijk te huilen, want ik vond zo’n operatie doodeng. Stond er een verpleegster gelijk te vertellen dat ik het niet moest zien als falen Ik dacht: waar heb je het nou over? Falen? ik kan er toch niets aan doen dat ik op 8 cm blijf hangen wat een gek mens. Ik was gelijk weer nuchter. Maar voor alle natuurlijke bevallingen onder ons: zeker badass!!!!
Haha ja dat falen is zo'n dingetje, natuurlijk hebben we niet gefaald!! Hier vijf keer de keizersnede ondergaan en over een poosje de zesde, ben er niet in het bijzonder trots op of zo, de baby moest er toch uit, maakt niet uit op welke manier
Nope ik ervaar het ook zo. En ook als het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt. Ja; het was de aller pijnlijkste en meest intense ervaring ooit. Maar damn. Die laatste perswee dat je je kind eruit voelt flubberen, evt aanpakt (1e niet, 2e wel!) Hrm op je buik trekt en die eerste geur in je neus krijgt.. die eerste keer voelen.. die eerste keer dat ze je aankijken, vastpakken. Ja... wát een prestatie leveren wij vrouwen. Wat een wondertjes, elke keer weer.
Mijn 1e bevalling heb ik amper iets mee gekregen door de pethidine prik en kijk daar ook niet fijn op terug. Ik was echt van de wereld van de pijnbestrijding en hierdoor kon ik me niet focussen op de weeën waardoor ik keer op keer ging hyperventileren. Het moment dat hij op mijn borst werd gelegd was wel een heel fijn en voldaan gevoel. Mijn 2e bevalling vond ik heel puur, geen pijn bestrijding, volledig in mijn eigen wereld de weeën opgevangen. Ik was best zen, ondanks dat de weeën erg snel achter elkaar kwamen. En een overweldigend gevoel toen hij werd geboren. Die bevalling zou ik zo nog een keer over doen.