Eens!! Dan loop ik bij mijn jongste dochter echt letterlijk de hele dag door te roepen dat ze voorzichtig moet zijn, dat ze niet op de stoel moet klimmen, dat ze niet op de de tafel moet gaan klimmen. Mijn jongste klimt overal op, kent totaal geen angst. Ik blijf haar niet straffen, op de gang zetten omdat ze toch gewoon weer op tafel klimt..tsja, dan stapt ze weleens mis als ze terug wil stappen op de stoel. En als ik mijn ouders moet geloven en ze mijn karakter heeft dan zal ze wel vaker een bult op haar hoofd hebben of een tand door haar lip. Natuurlijk zou ik haar niet zonder toezicht bij een vijver of water laten spelen etc. Maar wij leggen er geen eieren onder zoals mijn vriend dat altijd zo leuk zegt.
Ze houden hier echt van die fleeceachtige stoffen (vooral nu het wat kouder wordt, in de winter al helemaal) en dat noemen ze dan 'pyama'. Weet niet eens of "echte" pyama's wel bestaan haha. Maar ze lopen dan daarbij ook echt op hun pantoffels
Ik heb je eerste post wel begrepen en vind dat je een punt hebt. Overbezorgdheid van ouder en onzekerheid van kind wordt wel degelijk met elkaar in verband gebracht. En logisch ook! Een kind is aan het leren en ontdekken. Is alles pas op, voorzichtig, niet doen, je gaat vallen, dat doet pijn enz. Dan wordt de indruk gewekt dat "alles eng is. Maar ook dat ze blijkbaar steeds iets fout doen. Nu is de vraag alleen wanneer ben je overbezorgde?
Dat mag jij oppervlakkig vinden maar misschien hebben wij een ander beeld bij een vrouw die zich verslonst.
Ik denk dat ik wel een beetje snap wat je bedoelt. Constant je kind voor elk klein gevaartje behoeden, is inderdaad niet goed voor de zelfstandigheid en het zelfvertrouwen. Natuurlijk hou je in de gaten dat een peuter niet tussen zwaaiende schommels doorloopt. Maar bij alles ‘pas op’ en ‘kijk uit’ en ‘niet klimmen’, etc. roepen, leert een kind dat het dat dan waarschijnlijk niet zal kunnen of dat het echt gevaarlijk is, waardoor het angstig wordt om überhaupt ooit wat zelf te proberen. Ik moest hierdoor juist denken aan de campagne van veiligheid.nl (geloof ik) over risicovol spelen. Er is onderzoek naar gedaan dat het juist goed is als kinderen wat risco’s nemen in hun spel en zelfs dat ze dan af en toe een buil oplopen of opengehaalde knieën.
Mijn kinderen zijn precies zo. Klimmen overal op en springen overal van af. Mijn dochter heeft zichzelf allerlei turnonderdelen aangeleerd. En ik laat ze dat ook gewoon doen. Boem is ho! De keren dat ze gevallen zijn is op 1 hand te tellen. Ze(iig mijn kinderen) kennen hun grenzen beter dan wij vaak denken en hun inschattingsvermogen is ook zo slecht nog niet(qua klimmen, vallen enz) Natuurlijk zijn er genoeg gevaarlijke situaties waar ik wel ingrijp en dan weten ze dus meteen dat het echt serieus is een luisteren ze ook goed. Daarnaast weten ze ook goed dat ze niet overal dezelfde dingen mogen. Hier mogen ze op de bank springen en springen ze dus geregeld van de bank af op kussens of naar de poef die iets verder weg staat. Buitenshuis doen ze dit niet, want dat mag niet.
Het verschilt ook nog per kind. Mijn oudste 2 hoef ik niet te waarschuwen, die weten zelf wat wel en niet kan. Bij mijn jongste blijf ik bezig, die ziet nergens gevaar in. Ik had hem al tig keer gewaarschuwd niet zo hoog in de boom te klimmen. Uiteraard wel gedaan en eruit gevallen. Lichaam onder de schaafplekken én een hersenschudding. Dacht toen wel dat ie zijn lesje had geleerd. Maar nee hoor, volgende dag klom hij weer in dezelfde boom. Ik waarschuw nog wel, dat blijf ik ook doen, maar verbaast me ook niks als hij een keer met een gebroken arm of been thuiskomt. Sommigen leren het blijkbaar nooit.
Wat dacht je van mij, ik zit met het volgende dilemma: Of ik laat mijn haar kortknippen, maar ik heb ook een bril, dus dat is best wel slonzig (zeker omdat ik voor mijn kinderen meestal lenzen droeg), of ik houd mijn haar lang, maar dat kan ook niet meer want ik ben misschien wel een bepaalde leeftijd gepasseerd of aan het naderen waarbij lang haar niet meer kan....HELP!!!
Ja ik ben als kind in de vijver gevallen, ik had een groen jasje aan en mijn vader kon me niet gelijk vinden. Mijn moeder waarschuwt nog elk jaar dat de kinderen opvallende jassen moeten dragen. Ik stond overigens 1 meter bij mijn vader vandaan destijds, waren eendjes aan het voeren. Ongeluk zit in een klein hoekje.
De context maakt veel verschil. Ik roep ook geen 100x, zeg ook gerust "eigen schuld, dikke bult". Is het niet gevaarlijk wat ze doen is het na 1x waarschuwen "wie niet horen wilt..." maar als het gevaarlijk is waarschuw ik vaker. Al is mijn mening dat helpen of uit de situatie halen beter helpt