Niet helemaal mee eens. Ik kon af en toe nog wel genieten van bepaalde dingen en juist dat maakte de stap naar erkenning naar mijzelf toe (ik heb een burn-out) nog moeilijker. Je lacht toch nog? Dit was toch gezellig? Valt toch wel mee dan? En doooooorrrr. Ook toen ik eenmaal ziekgemeld was heeft het weken geduurd voordat ik echt volledig mezelf er aan kon overgeven.
Toch niet te veel generaliseren. Het gaat ook niet om gelijk hebben he..... Ik ben ook bij de bekende instanties geweest en heb ook de diagnose gehad. Mensen komen in alle vormen en maten. Ik zit in een burn out en had dus nog wel een sprankje energie in het begin. Ik ben zelfs nog met mijn kinderen oo vakantie geweest. Loeizwaar maar toch gedaan.
Burn out en depressie gaan gewoon heel vaak hand in hand. Maar het is en blijft 1 van de grote misverstanden wat ik hier nu lees. En ik snap wel vanwaar het komt maar het is toch jammer.
ik ben net terug, en ik heb volgens de huisarts een depressie. gevolg van een burn out ik ben echt even van slag ben helemaal kapot.. voelt alsof ik compleet gefaald heb..
Juist niet! Een burn out en depressie zijn dingen die je overkomen... Het is juist heel sterk van je dat je de stap hebt genomen om hulp te zoeken! Maar ik snap'm wel... we moeten sterk zijn, denken we. En bij dit soort dingen lijkt het alsof we helemaal niet sterk zijn, maar juist zwak. Maar ook sterke, gedreven mensen raken in een burnout, depressie, of wat dan ook. Wat gaat er nu gebeuren?
Juist! Sommige mensen blijven jaren kwakkelen zonder hulp te gaan zoeken of willen het simpelweg niet toegeven.
Je hebt de eerste stap gezet! Ik snap heel goed dat je je voelt falen, ik voelde me ook echt een enorme sukkel dat ik het blijkbaar niet voor elkaar kreeg om 'gewoon' te doen wat (in mijn ogen) andere mensen wel voor elkaar kregen. Veel sterkte met het vervolg!
Het blijft ook door specialisten moeilijk om of alleen een burn out of alleen een depressie vast te stellen denk ik. Er komen veel symptomen overeen en ieder mens is anders. Soms denk ik juist aan een depressie door PTSS omdat ik wel wat energie heb om bijvoorbeeld de kinderen naar school te brengen, op te halen en af en toe te koken omdat het dan echt moet. Ik haal juist energie uit het sporten. Maar de keerzijde is wel dat het bij mij iedere dag anders kan zijn en er geen touw aan vast te knopen is. Mijn energie niveau is echt afhankelijk aan hoe mijn nachtrust was, hoe prikkelbaar ik ben, en wat ik de dag ervoor/ of een paar uur vantevoren heb ondernomen. Toch noemt mijn psycholoog het een burn out.
Het beeld van nergens zin in hebben herken ik ook niet. Ik wilde (en wil nogsteeds) wel echt dingen doen, maar het voelde gewoon heel groot en veel om het ook echt te gaan doen. Of ik had er gewoon echt de energie niet voor en voelde me vervolgens super shit dat het gewoon niet lukte om bijv. de kinderen in bad te doen. In tegenstelling tot een vriendin met een depressie, die gewoon echt helemaal nergens meer zin in had.
Sterkte! Goed dat je heen ben geweest. Denk maar zo, je zit nu op je diepste punt, kan met de juiste hulp alleen maar beter worden. Ik heb in mijn directe familie 2 keer een ernstige burn out meegemaakt, 1 kreeg een black out op de snelweg en wist goddank nog net op de vluchtstrook te komen en 112 te bellen, 1 is opgenomen in de psychiatrie omdat ie in een psychose raakte. Allen negeerden de signalen veel en veel te lang. Zo goed is het dus dat je hulp hebt gezocht, want alleen kwam je hier niet uit. En weet je? Allebei functioneren weer goed nu, werken zelfs weer voltijd en de balans is weer goed. En belangrijkste , ze hebben hier ongelooflijk veel van geleerd, om die balans goed te houden. Gaat nu al jaren goed met beide Je zal jezelf flink tegenkomen tijdens de behandeling, maar ook jezelf weer terugvinden.
Nog over de schildklier gehad? Ik was als tiener ook jarenlang depressief, vreselijke last van slapeloosheid en altijd moe. Mn middelbare school toen niet af kunnen maken. En serieus, toen ze er achter kwamen dat ik een trage schildklier heb en ik medicijnen kreeg: in een aantal maanden genezen. Nu sport ik elke dag, ben hartstikke gelukkig, echt nooit meer depressief geweest. Alleen de zelfgemaakte littekens op Mn lichaam herinneren me nog aan die akelige tijd. Schildklier kan echt een klier zijn...
Als je lang aan het boxen bent om die dingen te gaan ondernemen en als je lang moet bijkomen van de activiteit dan zakt de moed op een gegeven moment ook in de schoenen.