Pff ik weet het ff niet meer. Wil zo graag de gezellige moeder zijn, maar heb het gevoel dat het me steeds minder vaak lukt. Mijn peuter (Nu 2,5) is sinds de laatste weken heel erg veranderd, ik denk op het hoogtepunt van de peuter puberteit?? Ik voel me vaak een minder leuke moeder, omdat ik er gewoon geen plezier meer in heb om hem mee te nemen als ik de deur uitga. Dan vooral als ik alleen met hem ga, zodra m'n man erbij is lijkt hij ineens wél te kunnen luisteren (verrassend) Vanmorgen ook weer grote drama in de supermarkt, krijsend en schoppend op de grond.. geen idee wat het probleem was, hij wilde iets zelf doen, ik liet hem het dan zelf doen en ineens was het allemaal niet meer goed. Getransporteerd naar de auto, zelf meermaals tot 10 geteld om rustig te blijven. Was een hele opgave hem in z'n stoel in de auto te krijgen.. Dan thuis nog een kwartier uit laten razen, languit op de grond in de gang... Dan ineens was het weer over. Maar ik voel me zó rot dat ik hem het liefst gewoon thuis laat als ik weg ga ... ik vind m'n peuter kind op dit moment gewoon niet leuk. (Natuurlijk hou ik super veel van hem en laat ik hem dit nog steeds merken, voor het geval ik haat reacties krijg haha) Herkenbaar dit gedrag???
Onze kinderen zijn natuurlijk even oud Herkenbaar gedrag af en toe, moet zeggen dat ik dit ook een wat moeilijkere leeftijd vind. Héél veel zelf (of op een bepaalde manier) willen doen maar dit niet altijd kunnen, of het is simpelweg niet altijd het geschikte moment ervoor. Sinds mijn dochter wat beter is gaan praten (ze kwam laat op gang, zeker als ik haar met mijn jongste vergelijk) is het wat makkelijker geworden. Ze kan nu in elk geval uitleggen wat ze precies wil en raakt daardoor minder (snel) gefrustreerd en boos. Heeft ze wel nog eens zo’n heerlijke () peuterwoede-aanval probeer ik in eerste instantie zelf kalm te blijven en rustig met haar te praten. Helpt meestal wel. Maar vaak genoeg raakt alsnog ze compleet over de rooie, ik laat haar dan maar gaan. Ja, soms gênant in het openbaar, maar het is niet anders. Zo snel als de woede-aanval kwam zo snel is-ie vaak ook weer voorbij.
Heel herkenbaar hij heeft ook woede aanvallen en alles zelf willen doen en als het niet lukt wordt er geschopt en geslagen en krijsen.
Hier een makkelijke peuterpuberteit gehad en nu ineens met 3,5 gedragsomslag.... dat gezeuuuuuuur ahhhhhhhhh! Dwangmatig dingen eisen pfffff schreeuwen zucht. Ik heb vandaag gezegd: als je zo doorgaat, zet ik je uit de auto en laat ik je achter in de Ikea. Ik was het zo zat. Zegt die wijsneus ook nog: papa, zeg even tegen mama dat ze dat niet mag zeggen! Waarop ik zuchtend zei; ik weet niet meer wie je bent nu. Hij; jawel hoor ik ben ×! Ik kijk uit naar morgen, dat hij de hele dag bij mijn schoonouders is even geen mama modus meer. Kan 3 dagen goed gaan en dan ineens heeft hij een hele dag waarop hij elk stukje energie in mij volledig leegtrekt. En in het begin kan ik er nog heel pedagogisch verantwoord mee omgaan ,maar tegen het einde van de dag houdt t ook voor mij een keer op.
Hier een 3 jarige, maar heel herkenbaar! Mijn mantra; het is een faaaaaaase En er zelf ook relaxter in staan. Boodschappen moeten nu eenmaal gedaan worden, ook als de peuter er geen zin in heeft. Dan maar krijsend door de winkel, helaas.
Hier was het wel een heel lange fase... Alles wat we deden was een strijd tussen 2 en 4 jaar. Daarna werd het snel minder. Soms als hij moe is, gaat het nog wel eens minder, maar niet meer zo erg als toen. Wij gingen ook echt minder op pad destijds, hij kon er echt niet mee omgaan.
Het gaat over. Echt. Ik negeer het krijsen en op de grond liggen. Ook in de supermarkt. Ik loop gewoon verder. Heeft je supermarkt geen kinderhoekje? Hier zaten ze daar met twee al filmpjes te kijken.
Hier duurt de fase ook al een jaar, maar een mens mag toch hoop houden...? Maar het klopt, het is zeker een hele intense periode... En ze hebben er zelf ook zo'n last van; zitten zichzelf dan echt in de weg.
Ja herkenbaar, met fases ís het ook gewoon niet leuk omdat er gewoon veel strijd is. Als je de hele dag door gekrijs en gedoe hebt word ik er ook aardig gek van, en het voelt naar om (voor mn gevoel) continue politieagent te spelen bij mn eigen kinderen. Maar het hoort er bij.. Als ik het echt zat word schrap ik alle plannen, zet ze achter de tv en ga zelf ook even iets ontspannends doen.
Ik probeer ook te herhalen in mezelf 'het is een fase, het is een fase' . Op dit moment ben ik blij dat ik 4 dagen van huis ben en aan het werk haha. Bij ons in de supermarkt is een kinderhoekje en ik laat hem daar ook wel eens spelen, maar enkel als ik daar in de buurt ben. Zou ik rustig boodschappen gaan doen, dan is hij gegarandeerd weggelopen. Hij is héél ondernemend en loopt zo de kassa's langs en de winkel uit. In een opstandige bui trekt hij producten uit de schappen en gooit ze op de grond. Op dat moment is het klaar met zelf lopen en moet hij in de kar zitten.. met als gevolg dat hij de hele winkel bij elkaar krijst En dat is 1 van de voorbeelden. Ik geloof ook wel dat het een fase is. Maar ik denk dat het bij het ene kindje het er wat heftiger aan toe gaat dan bij het andere kindje.
Ja dat laatste is ook zo. Onze oudste had namelijk ook wel eens drift of een bui maar dat was echt niks bij onze jongste nu. De jongste is zo vasthoudend, kan blijven krijsen, het moet zoals hij wil en anders niet en hij heeft een mega uithoudingsvermogen wat dat betreft en is ook niet af te leiden. Ik vind mijzelf ook vaak een sjacherijnig wijf of een zeikerd omdat ik steeds moet corrigeren of tot 10 moet tellen of soms gewoon zeg tegen mijn man: ik trek dit niet, ik ga naar boven regel jij het maar
Ja hier ook! Als is mijn zoontje nog geen twee jaar, maar ik gok dat hij nu al in de peuterpuberteit zit. Man man man, kind heeft ook een uithoudingsvermogen. Hij heeft een hoekje waar hij boos mag zijn. (Natuurlijk mag hij ook gewoon boos zijn elders in het huis. Maar hij schijnt een hoek om boos te zijn erg prettig te vinden) vaak als hij daar staat dan is het zo over. Als hij zich echt misdraagt waarschuw ik hem, en als hij niet luistert gaat hij naar de gang. (Maar een seconde of 30, en dan knuffelen we altijd enzo. Dat helpt ook nog iets) maar soms denk ik ook HELP. Ik wil hem goed opvoeden, maar soms word ik ook gefrustreerd omdat hij de hele dag koppig/driftig is en ik hem de hele dag overal moet corrigeren. Dan baal ik achteraf zo, dat ik niet rustig blijf ofzo of mijn stem verhef als hij me bijt. (Niet dat ik tegen hem schreeuw, dat doe ik niet) maar op een boze toon tegen hem zeggen dat hij me pijn doet ofzo.
Ah ja dat heb ik ook echt gehad. Wat t beste werkte was mijn zoontje complert negeren. ( ook im de supermarkt) dan ging t wel snel over. En nu heeft hij t vrijwel nooit meer.
mijn dochter van 5 heeft nog steeds woedeaanvallen af en toe. Maar haat peuterpubertijd ws heftig. Gillen en krijsen en alles was nee. Zelfs de meest basale dingen schoenen aan, jas aan, in bad, tandenpoetsen. Soms zat ik huilend op de bank omdat ik dacht dat ik alleen nog maar aan het schreeuwen was.
Ah ja, hier ook zo' n gifkikkertje geregeld. De zeester doet ze niet meer, ben een keer in de keuken naast dr komen liggen als een zeester. Met de vraag of dit hielp om dat puzzelstukje op zn plek te krijgen. Werd ze boos, stond op en ramde puzzelstukje hopla er in. (Houten pinpuzzel die ff niet in 1x ging in tegenstelling tot de voorgaande 1000x dat ze dat ding legde was meltdown reden) sindsdien nooit meer een zeester gezien. Schoppen, slaan (en hard!) in ons gezicht, is linea recta naar de deurmat en daar gaan zitten. Maakt me niet uit waar, ook een winkel of opa en oma heeft een deurmat. Initieel de pogingen gedaan van slaan doet auw, mag niet slaan, slaan is stout, zelfs tik op dr handen niks maakte indruk. De deurmat in eerste instantie ook niet maar naarmate ze ouder werd begreep ze dat er stront aan de knikker was en dat ze iets had gedaan wat eeeeecht niet mocht. In t begin zat ik met haar, naarmate ze ouder werd ging ik telkens een stukje verder zitten. Even uit laten razen, uitleggen dat slaan niet lief is en ik dan niet met haar wil spelen. Dan een dikke knuffel en sorry zeggen en dan gaan we spelen. Soms heb je echt ####&$&#%@%! dagen, andere dagen zie je een engeltje waar je smoorverliefd op bent. Hier hielp t heeeel erg toen ze boos kon gebaren. Boos kijken en handen over elkaar. "Is boos!" Vanaf dat moment konden we weer verder (ookal was ze soms helemaal niet boos maar wilde gewoon weten hoe we reageerden) Je mag boos zijn hoor meissie, is mama ook wel eens, maar blij zijn is veeel leuker. Weet je nog waarom je boos bent? Nee? Zullen we dan blij zijn? Ja? Oke! Speleeeeeuh! Oh en statiegeld bonnetje in hun handen geven die ze zelluf mogen geven. Soms verscheurd in stukken, soms vol trots gegeven. Even zo goed lekker bezig in de winkel. Goed vasthouden he? Jaaaaa!
Heel herkenbaar, mijn zoontje is in juli 2 geworden en de drama's zijn verschrikkelijk. Want stel je voor dat hij geen een koekje mag om 7uur 's morgens. Of zijn grote broer of zus doet de deur al open terwijl hij dat wilde doen. Pfffff ik kijk heel vaak naar bovenstaande afbeelding
Onze zoon heeft ook een hele eigen wil. Het liggen op de grond heeft hij 1 keer gedaan, ben doorgelopen.toen keek hij mij aan met een blik van werkt dit niet. Hij stond op, was nog even boos en daarna was het over. Hij had op die leeftijd ook een tomeloze energie, die had ik niet aangezien hij in die tijd vaak 1.5 tot 2 uur wakker was en/;of onze dag begon tussen 5 en 6 Smorgens was ik in zombie modus, wel een voordeel, ik had de boel gezogen, opgeruimd en schoon voor het 8 uur was en ik bij de winkel stond Je hebt gelijk het zijn fases en bij de een zijn ze ook echt erger dan bij een ander. Ze zeggen moeilijke baby's makkelijke pubers. Ik geloof er niks van maar hey je moet je ergens aan vasthouden Ondertussen 5 en zo eigenwijs, overal discussie om (zelfs om dingen die hij zelf mag kiezen) We zullen maar zeggen elke leeftijd heeft wel iets leuks (draaien, kuipen, lopen, praten, dat ze naar school gaan, letters leren etc) (Positieve punten voor de 5 jarige ben ik even kwijt, eigenlijk vooral dat hij naar school gaat haha)
Wonder boven wonder gaat het de laatste week weer erg goed! (Even afkloppen) hij is lief en luistert best goed. Zo herken ik hem weer ♡ Het is ook niet altijd makkelijk natuurlijk om peuter te zijn je bent nog zo klein, je ziet zoveel en je wilt zoveel zelf doen, alleen gaat dat niet altijd... Dat geeft frustraties. Haha
Hier juist andersom! Prima als 1 van ons met hem alleen is, zodra we met z'n tweeen zijn wordt ie 10x zo erg. Terwijl we wel op 1 lijn zitten met de meeste dingen dus het is denk ik niet dat hij onzeker wordt omdat ie niet weet naar wie ie nou moet luisteren en daardoor grenzen opzoekt. Maar misschien heb ik het mis. En voor de rest: JA, super herkenbaar! Helaas helaas en dat al ruim een jaar nu en is de laatste maanden op zn hoogtepunt (is bijna 3,5) Ik heb ook echt niet gauw medelijden met mezelf, maar de oudste is dus bijna 3,5 en de jongste gaat nu richting de 2 en ik heb er momenteel (en dus de komende maanden ook nog) dus 2 in de (pre-)peuterpuberteit. Kan echt wel janken soms en denk er net als jou over dat ik m'n kind(eren) op sommige momenten gewoon echt niet leuk vind. @Prettykitty die kleine aap van ons is 2 dagen jonger dan de jouwe zo te zien en ook hier idd. (sinds ongeveer een maandje) in de pre-peuterpuberteit. Had onze oudste dan weer niet. Daar begon het met ongeveer 2 jaar en 2-3 maanden.