Ik ging vroeger ook wel eens even mee met mijn moeder naar haar werk, maar niet als ik ziek was. Voor bv een studiedag op school ging dat prima, ze werkte op een woongroep en ik kon heel leuk met de bewoners spelen, of m’n moeder ‘helpen’ (bv met tafel dekken ofzo). Bij ziekte en geen oppasmogelijkheden (ivm té ziek of gewoon opa’s en oma’s die zelf ook werken), zou ik ook aangeven dat je niet komt - dat is toch feitelijk ook een calamiteit? Het alternatief is je zieke kind alleen thuis laten...
In mijn ogen is overleg meer een vorm van communiceren waar nog een andere uitkomst uit kan komen, en dat is hier niet het geval. ik vind dit dus echt een mededeling met kleine uitleg.
Ik heb gelukkig mn sm die dan kan. En zou ook nog een goede vriendin kunnen bellen. Ik ben doktersassistente in een solopraktijk, dus ik zit alleen. Als mn collega (ik heb er maar 1 die maar 12 uur werkt wegens gezondheidsissues) niet kan, zal ik er toch moeten zijn. Ik vind t wel echt typisch weer. De overheid wil zgn vrouwen stimuleren te (blijven) werken, maar het wordt ze niet makkelijk gemaakt soms. Werkgevers zouden eens wat meer mee mogen denken, zowel die van mannen als die van vrouwen. Want ook vaders kunnen voor een ziek kind zorgen. Ik kan me voorstellen dat als je kind om de haverklap ziek is, dat het dan anders wordt voor een werkgever. Maar zo 1 a 2 x per jaar lijkt me toch op te lossen moeten zijn.
Ik heb mijn zoon als peuter ook weleens meegenomen naar mijn werk als mijn moeder (die paste op) ziek was. Dan ging hij bij mij op kantoor knutselen of ging hij met zijn loopfiets de hele school door of ging de kantinejuf helpen. Maar bij ziekte had ik geen minuut aan werken toegekomen. Mijn kinderen zijn net kangaroo baby's als ze ziek zijn, die willen dan 24/7 het liefst in me zitten.
Maar als je echt alles hebt geprobeerd en niemand kan je zieke kind opvangen zul je wel naar je kind moeten. Zeker onder de 10 jaar kan een kind niet alleen zijn. Als je ziek bent moet er iemand zijn om voor je te zorgen.
Dat zal allemaal wel meevallen... In de praktijk wordt het altijd wel opgelost. En wat als je zelf ziek bent? Dan wordt het ook opgelost. Lijkt me niet dat je ziek naar je werkt gaat en zeker niet in de zorg. Ik werk ook in de zorg in de wijkverpleging en we hebben werkelijk nog nooit mensen af moeten bellen dat ze geen zorg krijgen.ze krijgen hoogstens later zorg of in geval van 1x per week douchen krijgen ze op een andere dag hulp. Mocht mijn kind ziek zijn dan bel ik op met de mededeling: sorry, maar m'n kind is ziek, heb geen opvang en kan niet werken. (natuurlijk na alle opties bekeken te hebben). Geen probleem. Bij ons valt dit trouwens onder calamiteiten
Ik denk dat de meesten het hier echt niet zo op die manier tegen hun baas zeggen. Ze zullen heus wel uitleggen hoe of wat. Dat lijkt me logisch. Ik zou het ook rot vinden om mijn baas te moeten bellen dat ik niet kan komen omdat mijn kind ziek is en ik verder geen oppas mogelijkheden heb. Zou mijn baas dan moeilijk gaan doen, dán zal ik zeggen 'ja sorry kan echt niet komen, want mijn kind is ziek en hij kan niet alleen thuisblijven'. Moet en werkgever kunnen begrijpen toch? Gelukkig doen de meeste werkgevers dat wel, maar zijn altijd uitzonderingen.
Werkte hier prima, lekker aan tafel een filmpje kijken of een kleurplaat maken. Hebben ook een bank waarop ze kunnen liggen, liever heb je ze niet mee maar soms is het even niet anders en het is maar voor een paar uurtjes.
Maar wat als je back-up van de back-up back -up niet kan... Serieus, heb je zo weinig inlevingsvermogen dat je je zo'n situatie niet voor kunt stellen?
Ik ruil met een collega, of neem calamiteitenverlof op icm mijn man. Ik werk dan de ochtend en hij de middag. Tot nu toe was zoontje meestal ziek op m'n vrije dagen, of net fit genoeg voor gastouder. Nog maar 1x 4u verlof op genomen.
Als het op de werkvloer al een probleem is als er 1 persoon onverwacht uit valt, heeft dat imo meer te maken met onderbezetting. Dat is dan niet mijn probleem maar die van de werkgever. Nu was mijn werkgever ook het type, voor jou 10 andere maar er is nooit een ding van gemaakt als ik zei dat ik niet kwam, want ziek kind, omdat er dus genoeg personeel rond liep om op te kunnen vangen of parttimers die ingeschakeld konden worden. Nu is het als werkende ouder natuurlijk heel goed dat je een vangnet hebt, maar werkgevers moeten die net zo goed hebben als er onverwacht personeel uit valt.
Doorgaans ben ik ziek ook aan het werk Daar gaat het nu natuurlijk niet over. Ik moet wel heel beroerd zijn wil ik thuisblijven, allleen wanneer ik kotsend op de plee zit dan blijf ik thuis en dat komt gelukkig zelden voor.
Hier gebeurd het op exact dezelfde manier. Bij ons op het werk zijn ook vlinders en last minute verschuivingen gebeuren ook wel eens. Klant word opgebeld en er word (als het nodig is) contact opgenomen met de familie en de thuis verpleging. Ik ervaar deze job, net als heel flexibel op zo vlakken.
Als we weleens een zieke collega hebben proberen we altijd een invaller te vinden maar helaas is dat niet altijd even makkelijk.
Ik werk in de zorg, je denkt altijd dat ze het daar wel begrijpen.... GROOT MISVERSTAND Nog nooit nodig gehad, tot mijn Puber zelfmoordneigingen had. Daar moest ik na haar ontslag uit de kliniek een paar wkn bovenop zitten om haar in de gaten te houden. Ik heb moeten lullen als brugman voor die paar kloterige dagen zorgverlof. Walgelijk.... Voor de rest hebben wij geen opvang voor onze kids, alle grootouders staan te dringen bij de voordeur om voor hun kleinkids te zorgen XD En mochten hun ziek zijn, mijn Man is zzp-er en werkt dan vanuit thuis.