Dag dames/heren, In februari 2018 hebben wij de beslissing genomen om voor een derde kindje te proberen. Wij hebben reeds twee zoontjes. Van de eerste waren we na een klein jaar zwanger, de tweede was er meteen in ronde 1! Beide zwangerschappen zijn perfect verlopen. Dus toen wij de beslissing namen om opnieuw te proberen, dachten we dat er geen vuiltje aan de lucht was... Nu, anderhalf jaar, 19 rondes en drie miskramen verder, zakt de moed me in de schoenen. Het begint zo moeilijk te worden om positief te blijven en het wachten duurt lang, want het verlangen is zo groot! Sommige dagen voel ik mij een ongeduldige peuter en voel ik me super zenuwachtig, want IK WIL ZO GRAAG OPNIEUW ZWANGER ZIJN en dat derde kindje ik word dan gek van mezelf! Maar ik kan het niet helpen... en met de tijd die verstrijkt, wordt dit gevoel enkel intenser. Om dan nog maar van de frustratie en het verdriet te zwijgen die ik voel als ik denk aan de volgende keer dat ik zwanger zal zijn, om dan nogmaals te moeten afwachten of die zwangerschap wel goed zal lopen... en wie weet hoe lang duurt het weer voor ik zwanger zal zijn! Ondertussen heb ik een hysteroscopie gehad (niets gevonden) en is er bij zowel mijn man als mij bloed afgenomen voor genetisch onderzoek. Afgelopen dinsdag nogmaals bloed laten nemen (6 weken nadat hcg op 0 stond na laatste miskraam) voor stollingsonderzoek. 22 oktober hebben we een afspraak bij de gynaecoloog om alle resultaten te bespreken. Ik kijk hier enorm naar uit! Waarom? Weet ik niet. Naar mijn gevoel zetten we dan een stap en kan er misschien een plan gemaakt worden of zo... In voel me zo machteloos, gefrustreerd, verdrietig, ongeduldig, verontwaardigd, uitgeput... Ik weet niet wat ik wil met dit verhaal! Maar het lucht gewoon al op om het te kunnen neer typen... (Nuance: sinds gisteren ben ik ongesteld, dus ben veeeeel emotioneler dan ik anders ben, het zal daaraan liggen)
Ik vind je emoties heel normaal hoor! Wat heb je veel verlies geleden in de afgelopen anderhalf jaar. Ik ken het verlangen heel goed. Als je eenmaal dat kindje wilt, wil je het meteen! Ik hoop voor je dat er qua stolling en genen niets aan de hand is. Maar ook dat ze in het zh een plan met jullie op gaan stellen. Dan kom je hopelijk snel dichter bij jullie derde kindje!!!
Contrast is ook zo groot. Bij nr 1 was ik in ronde 6 zwanger, zonder problemen en nu in ruim 1,5 tijd 1 bbz, 1 vroege miskraam en mmm in en gelukkig wel succesvol. Maar contrast met het gemak van nr 1 kan niet groter.... gelukkig een geweldige gyn getroffen die mij wel medicatie gaf ook al waren alle waardes goed, maar mijn klachten wel wat anders aangaven. Maar t is niet makkelijk... Voordeel van al kind hebben vond ik wel dat de tijd sneller ging, je hebt afleiding genoeg. Maakt de wens even groot en het verdriet ook echt niet kleiner maar de armpjes om je heen maken het wel dragelijk. En ongesteld zijn helpt ook niet, voel je je sowieso al blegh, dan komt het ook extra binnen. Als ik weer richting eisprong ging was ik weer vol goede moed. Succes en sterkte met deze achtbaan van hoop en veel geduld
Dikke knuffel meid. Soms is het gewoon hartstikke fijn om het even allemaal kwijt te kunnen. Het wachten is soms erg frustrerend, merk bij mezelf ook dat het op bepaalde dagen in m'n cyclus véél lastiger is allemaal. Dat ik me gewoon boos en gefrustreerd voel waarom het niet gewoon lukt. De eerste keer is toch ook gelukt, waarom nu dan niet? Denk ik dan..... Succes met alles.. Hopelijk kunnen ze jullie verder helpen in het ziekenhuis.
Nee, aangezien we reeds twee gezonde kinderen hebben en de voorbije tijd drie keer zwanger zijn geraakt vindt de gynaecoloog dit voorlopig niet nodig... zou de oorzaak van de miskramen bij zijn zaad kunnen liggen dan?
De tijd gaat idd sneller, maar de laatste tijd wordt het verdriet alleen maar groter als ik naar de jongens kijk. Er ontbreekt er gewoon één... en die gedachte heb ik altijd als ze aan het spelen zijn of als we aan tafel zitten, als ik ze van school ga halen,...
Dit herken ik ook heel goed. Als ik naar huis fiets van school met een vriendje erbij dan klopt het gezicht er zo bij, zo had het moeten zijn maar dan alle3 van mijzelf. Het verlangen kan zo vreselijk diep zitten... Hier alweer 2 jaar bezig, kleine controles bij de gyn gehad maar mijn man wilt de mmm niet in. Eigenlijk wilde hij het maar 1 jaar proberen... Gelukkig heeft hij het langer de kans willen geven maar voor alsnog zonder resultaat. Rond nod zitten de frustraties en emoties altijd het hoogst, richting ei komt maakt het altijd weer plaats voor hoop en zin. Hopelijk mag jullie geduld ook gauw beloond worden.. veel succes met alles.
Heel herkenbaar. Wij wilden het normaal ook 1 jaar de kans geven, want we wilden geen te groot leeftijdsverschil... tja, dat is mislukt! Mijn man wil gelukkig voorlopig nog wel mee in het verhaal van onderzoeken en hetgeen er nadien misschien nodig is. Spijtig dat jouw man niet wil. Hebben jullie problemen gehad bij de andere kindjes met zwanger worden?
Gek toch hoe het kan lopen? Hopelijk hebben ook jullie binnenkort het geluk van een derde zwangerschap. Ik duim!