Ja tuurlijk is er van alles gebeurd. Maar ik heb het dan niet over grote mensenlevens veranderende gebeurtenissen. Ik bedoel als ik los ga met voorbeelden dan kan ik uren doorgaan maar in the end of the day vind ik dat dan allemaal weer zo kleinzerig ofzoiets. Begrijp je? We zijn ook zo totaal anders.. mijn moeder zegt wel eens.. ik begrijp niet hoe jullie uit hetzelfde gezin komen.. jullie zijn zo anders. En dan te bedenken dat wij ook nog een broer hebben Kijk als je vraagt naar hele ongezouten zwart-wit meningen die echt te scherp zijn en in werkelijkheid misschien niet altijd zo heftig tenzij we boos zijn dan zeg ik: ze is een borderline aso, die haar leven niet op orde heeft en niet in staat is werkelijk zelf voor haar kind te zorgen. Zij zegt over mij: Ze is zo perfectionistisch, alles bij haar moet altijd piekfijn in orde en het is nooit genoeg. Ze denkt het altijd beter te weten
Ik snap het helemaal. Ik denk alleen dat je er weinig aan kan doen. Probeer je eigen zinnen te verzetten. Je kan bij je moeder aangeven dat je als zij er is, wat meer je eigen gang zult gaan. Als er hulp nodig zou zijn is je zus er tenslotte. Je kan ook altijd nog een elektrisch hek aan het begin van het erf neerzetten
Klopt. Wel een zus die ik niet meer leuk vind en niet meer spreek, maar daar is dan ook van alles aan vooraf gegaan. Ik ken het niet in de context waar er weinig is gebeurd. (met weinig bedoel ik dus zoals bij TS gewone irritaties en dingetjes). Dus 'wees blij', ja misschien. Lijkt me erg naar om iemand 'om niks' zo niet leuk te vinden.
Ok wees blij is dan misschien niet de juiste uitdrukking, maar wat ik bedoelde is dat er niet altijd 1 groot ding hoeft plaats te vinden, soms is het een opeenstapeling van allemaal kleine en misschien wel nietszeggende gebeurtenissen .
Ah mijn oordeel was ook wat fel.. dankjewel voor je uitleg, ik begrijp het nu wat beter. Vervelende situatie.. zo lastig dat je er machteloos in staat. Snap wel dat je helemaal geen zin hebt om haar zo vaak tegen te komen. Met je zus erover praten valt natuurlijk ook helemaal verkeerd.. lastig..
Ik begrijp je gevoel. Je voelt je nu alsof je je moet verstoppen in je eigen huis omdat je gewoon geen behoefte hebt aan je zus elke dag. Helemaal als jullie dit gekocht hebben met een bepaald beeld hoe je leven dan wordt ingericht. Je kan van je ouders niet verwachten dat ze je zus minder vaak laten komen maar ik begrijp je gevoel wel helemaal. Is er uitzicht naar een baan voor haar? Misschien van de bezoekjes gebruik maken om wat leuke vacatures op tafel te leggen
Dat zou kunnen maar dat was toen ik mijn berichtje typte nog niet echt duidelijk. Het leek er toen meer op dat ze elkaar gewoon niet lagen. Wat ook kan , maar het verwarde me toen ze zei dat ze vroeger wel close waren. Dat kon ik niet linken zeg maar. Maar na het berichtje van TS begin ik te begrijpen hoe en wat
Dit dus!! Op het moment dat er van alles gebeurd vind ik het allemaal groots en veelzeggend maar als nu op moet schrijven wat er dan precies gebeurd is.. dan is het vooral een opeenstapeling van allemaal dingetjes waarvan geen enkel op zichzelf staand voorbeeld groots genoeg om nog weer eens te herhalen of zo iets
Ja zo is het hier ook en toch is mijn grens echt bereikt. Ik ben iets milder geworden sinds ik weet dat ze borderline heeft, "omdat ze er niks aan kan doen (wat ze dan ook vaak laat merken)", maar ik ben ook niet meer diegene die alles pikt.
Ja het probleem is als ik niet alles zomaar pik dan huilt ze uit bij mijn moeder.. waarop mijn moeder dan bij mij komt om te vragen of ik dat dan niet anders kan doen.. daarbij is het dan meestal een: je weet toch hoe ze is? Kom, wees dan even de grootste van jullie 2. En dan heb ik dus woorden met mijn moeder. We zijn geen kinderen meer, als ze wat heeft moet ze bij mij komen ipv dat gebruiken via moeders. Waarop moeders dan zegt.. doe toch niet zo moeilijk oid. En op die manier zorgt haar aanwezigheid ook vaak voor spanningen..
Ik herken alles, maar de strijd met mijn moeder/zusje heb ik opgegeven, ik ben toch diegene die alles fout doet dan, dus ik heb gekozen voor minimaal contact en ik houd mijn mening (hoe moeilijk ook) voor me. Steek er geen energie meer in, verandert toch niet en mijn moeder gaat het toch niet zien. Heel vervelend, maar ik probeer het maar te accepteren. Wat mij dus echt onmogelijk zou lukken in jouw situatie denk ik hoor.
Ja en dat vind ik dan ook heel verdrietig. Ik zou echt het contact met mijn moeder niet willen verliezen. Ik zie bijvoorbeeld wel dat mijn moeder soms ook oorzaak is van de problemen door met mijn zus mee te gaan in plaats van zich neutraal op te stellen.. maar als het om mijn moeder gaat ben ik eigenlijk ook blind. Lastig hoor..
@Simmiee Ik weet precies hoe je je voelt. Ik kan ook niet goed met mijn zus. Is er wat afstand en zien we elkaar sporadisch dan is het prima, zien we elkaar regelmatig dan is het geheid bonje. Ik heb een soortgelijk probleem, al is het een stuk kleiner dan bij jou. Mijn zus werkt wel en woont op zichzelf maar ze is elk weekend bij mijn ouders. Heeft ze vakantie of een aantal dagen dat ze niet hoeft te werken dan zit ze daar ook. Ik kan dus niet langs mijn ouders zonder haar tegen te komen, doordeweeks kan ik zelf niet langs vanwege werk, school, slaaptijden kinderen, etc. Heeft ze evenveel recht om daar te zijn als ik? Ja zeker. Maar dat wil niet zeggen dat ik het niet vervelend vind. Ik begrijp heel goed dat je wat ruimte en privacy wil van je zus. Zeker omdat ze dagelijks in je privéleven zit en dit is niet iets wat je kan veranderen door een deur op slot te draaien. Ik denk dat je het beste met je moeder om tafel kan om je gevoel uit te spreken. Je hebt gekozen voor dit leven samen met je ouders, zodat jullie met elkaar en voor elkaar kunnen zorgen. Je hebt niet gekozen voor een leven waar zus de hele dag aanwezig is. Wil je moeder niet inzien wat je zegt en verbetert en niks dan moet je toch eens kijken of je iets kan met verbouwen of een straatje verder gaan wonen. Dan gaat je zus maar voor je moeder zorgen.
Oh ik vind dit wel prettig om te lezen. Soort van eenzelfde verhaal als hier. Ik ben er bang voor dat als er niks een veranderd een verbouwing of verhuizing de ebkge oplossing gaat zijn. Maar wat wordt ik toch verdrietig van dat idee.
Ik heb niet alles gelezen dus misschien is dit al gezegd... Het klinkt alsof jij en je ouders een goede band hebben en het komt, bij mij, over alsof jouw zus (wanhopig) probeert om ook dezelfde connectie te krijgen met jullie ouders en misschien ook wel met jou. Dat ze veel bij jullie ouders is dat is tussen hen. Maar jij zou wel kunnen aangeven dat jij meer privacy nodig hebt. Of je zou kunnen proberen je zus onderdeel te maken van jullie onderlinge band. Waardoor ze minder haar best hoeft te doen en dus minder intens aanwezig hoeft te zijn.
Heb je het wel eens gewoon tegen haar gezegd? Lieve zus, ik vind je heel aardig maar ik vind het niet prettig als je zomaar in mijn huis of tuin komt? Evt. een simpel hekje of schutting neerzetten. Ik vind ook dat ze extreem veel bij je moeder is maar daar kun jij niks mee denk ik..
Dan vind ik dat je moeder hier ook een verkeerde keuze in maakt. Ik vind het niet eerlijk dat ze jou op die manier aan gaat spreken. Ik zou een volgende keer dat je moeder over zoiets begint dit meteen afkappen en aangeven dat je zus zelf naar je toe mag komen als er een probleem is.