Hoi meiden, Ben even benieuwd. Zie soms topics voorbij komen met heel veel herkenning. Ben benieuwd of er dingen zijn doe je lastig vind tijdens de zwangerschap of waar je tegen aan loopt .. Ik vind het zelf soms lastig niet alles met mijn andere 2 kids te kunnen doen door gebrek aan energie of bewegingsvrijheid die ik heb. Vindt het zwanger zijn prachtig! Wil er niet een giga klaag topic van maken, maar er zijn vast wel kleine dingetjes Kan ook positief zijn!
Hetzelfde als bij jou, ik vind het lastig om een hele dag alleen thuis te zijn met mijn dochter. Voel me schuldig dat ik niet mobiel en energiek genoeg ben om haar een hele dag bezig te houden en dat uit ze dan ook dmv huilbuien zonder tranen, de hele dag door
Ik moet zeggen dat ik het zwanger zijn behoorlijk onderschat heb. Vanaf letterlijk de eerste weken van mijn zwangerschap tot heden kamp ik al met extreme vermoeidheid. Terwijl ik van heel veel te horen kreeg dat het na 12 weken wel weg zou trekken. Ik ben een uitzondering dus Rond de 18 weken begon ik last te krijgen van lage rugpijn. Gynaecoloog had me geadviseerd een bekkentherapeut te benaderen. Sindsdien onder behandeling bij de bekkentherapeut. Rugpijn ging van kwaad naar erger. Ondertussen begonnen de billen, stuit en schaambeen ook pijn te doen 2 Weken geleden heb ik te horen gekregen bekkenstabiliteit te hebben en het verstandig is alles op een laag pitje te doen. Ik ben normaal echt een bezig bij-tje dus dit accepteren vind ik enorm lastig. En ik moet zeggen, het is alsof ik me met de dag ellendiger voel door de pijn Maar iedere keer als ik hem zie tijdens een echo of als ik hem voel bewegen dan geeft het me toch weer energie. En dat maakt de zwangerschap dan wel weer mooi Ik geniet volop van mijn zwangerschap, had alleen niet verwacht dat het zo zwaar zou zijn
Dat ik niet zo mobiel ben als tijdens m'n eerste zwangerschap. Moet regelmatig echt m'n rust pakken en heb daarbij ook echt last van m'n bekken. Gelukkig is mijn dochter al wat groter (3,5 jaar) en snapt ze heel goed dat mama af en toe even rustig aan moet doen, maar voel me regelmatig schuldig tegenover haar. Ze is wel heel erg lief Zit soms tegen de baby te kletsen en te knuffelen. Heel schattig!
ik heb echt zo'n hekel aan zwanger zijn.....het is dat ik het eindresultaat zo leuk vind, maar anders..... Tweede zwangerschap tov eerste zwangerschap is stukken zwaarder ivm eerdere erge bekkenklachten en hierdoor dus beperkte mobiliteit, veel pijn, etc. Voel me gewoon niet fijn in mijn lijf en wil de dingen weer kunnen doen die ik altijd deed. Als ik moet niezen onverwacht, pies ik in mijn broek, ook zoiets charmants en heb nu al meer weg van een gestrande walvis dan in mijn eerste zwangerschap tegen het einde. Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar zal het jullie niet aandoen. Nee, ik kan niet wachten totdat ik bevallen ben, en dan nooit meer zwanger. Ik zal toch nog eindigen op een positieve noot, ik heb beide zwangerschappen geen last gehad van misselijkheid.
Frusterend af en toe. Snap je helemaal Bekkeninstabiliteit is helemaal waardeloos! Vorige zwangerschap ook gehad, zo waardeloos! Gewoon je eigen singetje niet meer kunnen doen baalde ik zo van! Mijn dochter is ook 3.5 en snapt het gelukkig ook beter en daardoor voel ik me soms juist extra schuldig
Precies dit vorige zwangerachap. Ik mag tot nu toe in mn handen klappen dat het beter lijkt te gaan. Helaaa heb ik na die zwangerschap ruim een jaar nodig gehad om echt te herstellen. (Wil je niet ontmoedigen hoor! ) Sterkte en we weten waar we het voor doen!
Dat ik me vaak moet verantwoorden waarom ik t rustig aan doe. Ik kies echt bewust voor mezelf en mijn welzijn (en daardoor ook voor de baby) ipv bijv werk, auto ipv fietsen etc. Niet iedereen begrijpt dat helaas.
Fysiek gaat het echt goed! Nu was ik voor mijn zwangerschap en nu nog steeds heel bewust bezig met bewegen, ik doe er dus veel voor mijn conditie en nu met 30 weken plus merk ik dat dit helpt, kan alles doen wat ik wil als ik maar niet overdrijf. Maar... het ultieme genieten, nee zo ervaar ik het ook niet. Ja ik kan niet wachten tot ze er is maar hierna is ons gezin compleet en dat ik dus niet hoef... vind ik prima!!!
Ik vond vooral de dikke buik vervelend. Tuurlijk het hoort erbij, de baby groeit daar in. Maar ik voelde me echt een walrus en beperkt in het bewegen.
Dit had ik kunnen schrijven haha. Precies hetzelfde hier. Vanaf week 4 al heeeeel moe en ellendig. Toen vertelde iedereen dat het na 12 weken over zou gaan, maar helaas.. ik begon me steeds beroerder te voelen tot flauwvallen aan toe. Ik had geen lage bloeddruk en alles was goed. Toen, bij week 20, had ik alle symptomen van ijzer tekort dus ik dacht; héhé, eindelijk wordt er iets gevonden.. maar nee hoor, alles was in orde. Nu moet ik vrijdag voor een suikertest omdat ze geen idee hebben waarom ik mij zo klote voel De ene dag voel ik me wel oke, maar op de meeste dagen ben ik gewoon echt beroerd als in; trillen, lamlendig, misselijk (maar wel goed kunnen eten). etc. Hiervoor sportte ik 3 a 4x in de week en dat kan nu niet meer dus ik baal van mijn lijf in die zin. Oh en wat ik nog meer heel vervelend vind zijn de oordelen van iedereen. Er zit nu 11 kilo aan (ben morgen 27 weken) en er wordt gewoon tegen mij gezegd: 'je kan ook water drinken om je honger te stillen of gezonde keuzes maken'... terwijl ik nooit honger heb en alleen maar gezond eet.. Mijn enige craving is een mandarijn elke dag. Thats it. Maar wat ik dan wel weer super fijn vind is dat ik mentaal heel erg goed in mijn vel zit. Ik kan intens genieten van alles, zelfs van de regen en de herfst (waar ik normaal echt een hekel aan had) en ik heb met niemand ruzie en vind alles best. Heeeeel relaxed dus hahaha
Ik ben heel gemakkelijk zwanger (niet misselijk, amper pijntjes etc.), maar het laatste trimester heb ik altijd heel erg weinig energie. Het duurt nog wel even voor het zover is, maar ik denk er nu wel al over na hoe we dat gaan doen dan. Onze oudste wordt aan het begin van mijn derde trimester 3 en de jongste is dan 20 maanden. Ik ben fulltime thuis, dus ik probeer te bedenken hoe ik die twee vrolijk ga houden. Aan de andere kant: na de vorige bevallingen kon ik na een weekje alles weer helemaal alleen, dus het gaat echt maar om drie maanden. Dat moet lukken!
Nu ik bijna 29 weken zwanger ben vind ik het best zwaar om alleen te zijn met onze 2 dochters. Mijn man is een week op oefening. Even weggaan is niet makkelijk. Oudste dochter heeft waterpokken gekregen toen hij net een dag weg was. En de jongste wil de laatste avonden niet slapen.. Dus ze maken het me ook niet makkelijk
Tot vorige week vond ik zwanger zijn op zich niet zo zwaar... tot nu De eerste 3 maanden 's morgens misselijk, erna enkele topmaanden gehad maar nu ik de laatste maand begin.. bah! Slaap al enkele nachten niet door een slokdarm die constant in brand staat, de kleine shopt dan alle kanten op, veel dorst en ieder uur nr het toilet, ... plus rugpijn! De topdagen zijn voorbij maar tegelijk besef ik heel goed dat ik al 8 maanden een zalige zwangerschap had met zeer weinig kwaaltjes. Als je hier leest zijn er velen die lang en veel moeten afzien... Veel succes iedereen! Voor mij onze eerste zwangerschap maar zo benieuwd naar het gevoel eens het kleintje er is Vanmiddag wel eens naar de dokter want ik moet echt iets van medicatie om te kunnen slapen...
Ai dat is inderdaad even afzien! Beterschap voor de oudste en doorslapen... tja dat is zowiezo overrated
Fijn dat je verder een goeie zwangerschap hebt. Die vermoeidheid en hormonen kicken er hier ineens ook weer in. Af en toe een uitdaging, maar tot nu toe versteld dat ik het elke keer weer overleef. Vorige zwangerschap vond ik het einde al pittig met 1 kind. Nu ook 2 rondlopen. Tja als je nog goed ter been bent kun je ommetje of iets maken, anders wordt de wereld indd klein. Tv helpt Ik kon na de vorige bevallig eerste weken niks. Na 6 of 7 weken voor het eerst naar buiten met 2 kids, dat was eigenlijk ook te zwaar. Dus be benieuwd hoe dat straks gaat. Voor nu veel sterkte!