Om het te zeggen zou ik persoonlijk niet in het weekend doen dat jullie weg zijn. Misschien toch eerder langs gaan, en anders het weekend er na. Ik vind het juist goed dat je het wilt zeggen. Bij een burn out ga je over je grens heen, dit doet je broer nu ook dus heel goed dat je aan gaat geven wat dit met jou doet! Succes, en sterkte met je burn out
Ik ben zelf herstellende van een Burn out. Wat een hel en wat een weg. Mijn broer is ook niet iemand die me Opbelt en vraagt hoe het gaat. Prima. Ik weet dat hij me wel het beste wenst. Soms is het voor mannen een hele stap om dingen te bespreken. Dat wil niet zeggen dat ze niet geïnteresseerd zijn.
Ter aanvulling: ik zou dat weekend niet gebruiken om dit te bespreken. Natuurlijk is je Burn out belangrijk maar niet het onderwerp van jullie weekend weg. Bespreek het daarna een keer. Niet tijdens een weekend dat voor iedereen ontspannen moet zijn.
Super vervelend dat je broer uit zichzelf geen contact opneemt. Mijn ervaring met mijn broer is het zelfde: van hem hoef ik het niet te verwachten. Na een opmerking gaat het een week beter, om vervolgens weer in te zakken. Daarbij heeft hij het idee dat we elkaar wekelijks spreken, terwijl dat hoogstens 1x per maand is (omdat ik hem bel). Mijn conclusie is dat hij er gewoon geen behoefte aan heeft om mij te bellen. Ik heb wel behoefte aan contact met hem, dus dat moet ik zelf initiëren. Vaak zit er in dit soort problemen een verwachting (ik vraag hoe het met hem gaat, dus verwacht ik ook dat hij dat aan mij vraagt). De vraag is in hoeverre jouw verwachting een match is met zijn gedrag. En van die twee dingen is er maar 1 waar je direct invloed op hebt. Een gesprek aangaan zou ik dan ook vanuit jezelf doen zodat jij kan zeggen wat jij belangrijk vindt. Maar ik denk dat het een grote teleurstelling wordt als je verwacht dat hij zich anders gaat gedragen. Dat gesprek kan zo zwaar en zo luchtig als jij wil. Moment maakt daarin volgens mij niet heel erg uit.
Dankje voor je reactie. Ik wil het inderdaad niet te zwaar maken, ik verwacht ook geen superhechte band met mijn broer waarbij we op de hoogte zijn van alle details van elkaars leven. Dat is er nooit geweest en dat vind ik prima. Het kwetst mij echter wel dat hij in de afgelopen maanden geen enkele keer belangstelling heeft getoond hoe het met mij gaat, terwijl wij echt door een heel moeilijke perioden gaan én hij mij wel weet te vinden als hij iets nodig heeft. Volgens mij is enige vorm van belangstelling tonen in elkaars leven, zeker op de momenten dat het moeilijk gaat, wel het minste dat je kunt doen.
Ik zou zelf niet het hele weekend de schijn op kunnen houden. Dus ik zou het wel vertellen, maar zou proberen om het dan nog van te voren te doen (desnoods telefonisch). Ik kan me heel goed voorstellen dat deze situatie niet leuk is. Ik ben zelf altijd heel attent en geïnteresseerd in andere en dan valt het vaak tegen als andere dat niet zijn (je verwacht het op de een of andere manier toch ook terug). Dus ik probeer me daar niet meer druk om te maken. Ik merk wel dat ik bij deze mensen ook minder mijn best doe dan bij andere maar dat mag van mijzelf
Ik zeg ook niet dat ik het niet met je eens ben. Ik vind het ook belangrijk om belangstelling te tonen, juist in moeilijke momenten. Maar de vraag is of je broer inziet hoe moeilijk jij het hebt (veel mensen snappen niet wat een burnout is). En daar komt ie dus ook niet achter als hij er niet naar vraagt. Daarnaast verwacht je dat hij interesse toont, die verwachting komt bij jezelf vandaan en het is de vraag of hij daar aan kan/wil voldoen. Helemaal vervelend als hij alleen contact opneemt als het hem handig uitkomt, dan voel je je misschien zelfs wel gebruikt kan ik me zo voorstellen. Zegt niet dat het geen rot situatie is, dat je er niet verdrietig of boos om mag zijn of dat je er niks van mag zeggen. Wat mij betreft sta je volledig in je recht. Het enige wat ik je mee wil geven is dat je voor jezelf moet bedenken wat jij uit dat gesprek wil halen, waarbij de uitkomst "ik wil dat hij initiatief neemt" misschien niet het meest realistisch is. Wat wel kan is ik wil dat hij inziet hoe rot de huidige situatie is, hoe ik me er onder voel etc. Veel succes er mee, en ik hoop dat jullie desondanks wel een leuk weekend hebben!
Laat ik het ander zeggen: de kans op escalatie is klein als je zelf het ook klein houdt en er geen groot drama van maakt en het bij jezelf houdt. Dus niet alles erbij halen van vroeger of wat dan ook. Of verwijten maken. Gewoon ' ik vond het jammer dat je niet even een berichtje stuurde hoe het met mij ging'. Zonder ' ik sta altijd voor jou klaar etc etc. Drama thuis laten en verwachting laag houden. Dan kan het prima besproken worden. Niet als je al van te voren voelt dat je in de aanval gaat bv of is je op moment van gesprek al echt niet lekker in je vel zit en je minder goed kan relativeren. En vooral de verwachting laag houden, t is vast niet met opzet gebeurd en hij is zich vast ook van geen kwaad bewust. Een open gesprek moet altijd kunnen
Is je broer alleenstaand? Ik denk dat dit een verschil is tussen mannen en vrouwen. Mannen verwachten over het algemeen dat je zelf benoemt hoe het gaat, en anders is er vast niets te melden. Vrouwen zijn over het algemeen attent, sturen een kaartje etc. Weet hij goed wat de situatie is? Hoe is jullie band? Ik zou in het weekend gebruik maken van de mogelijkheid om hem te vertellen hoe het gaat. Ik zou hem hier verder niet op aanspreken.
Nee hij heeft een partner. Van haar ook niks gehoord, maar haar ken ik nog niet zo goed dus dat neem ik haar ook niet zo kwalijk. Het verschil tussen mannen en vrouwen geloof ik niet zo in eigenlijk. Ik heb van mannelijke collega's kaartjes, telefoontjes en praktische hulp ontvangen. Ook de buurman bied een luisterend oor en gaat een écht gesprek aan. Schrikt er ook niet van als ik ga huilen maar veaagt gewoon door (en hij is geen psych ofzo). Dus ze kunnen het echt wel Ik ga het gesprek wel aan heb ik besloten, maar laagdrempelig. Zeggen dat ik het fijn had gevonden als hij eens een berichtje had gestuurd maar verder geen dingen er bij halen. Dan is het voor mij gewoon gezegd, en als hij er verder niks mee doet dan is het maar zo. Dan weet ik voor mezelf iig dat ik het aangekaart heb.
Ik heb ook een paar broers, ik verwacht niks van hen dus als ik wat hoor ben ik altijd blij. Zij zijn met z’n allen redelijk close en ik bungel daar als meisje toch maar wat bij, het is niet anders. Onze band is wel goed. Gelukkig heb ik allemaal lieve schoonzussen.
En als je gewoon tijdens het weekend vertelt dat je zo veel hebt gehad aan alle kaarten en telefoonjes en dat je dat zo hebt gewaardeerd. Is hij dan niet slim genoeg om te denken, oeps niet zo netjes ik heb dat helemaal niet gedaan.
Nee ik doe het dan liever gewoon direct ipv hints geven. Ik heb zelf ook liever dat als iemand een probleem heeft hij/zij gewoon naar mij toe komt. Ik wil het nu ook gewoon uit de lucht hebben ipv het op laten lopen met het risico dat ik zelf echt boos ga worden en dan heel emotioneel een gesprek in ga. Heb besloten dat ik gewoon ga zeggen 'Ik had het fijn gevonden als je eens geïnformeerd had hoe het ging, wij hebben het erg moeilijk gehad" en meer niet.
Zij gaf aan dat ze echt teleurgesteld was, met daarbij een opsomming van alles wat zij voor mij gedaan had. Dat laatste schoot behoorlijk verkeerd, maar heb ik voor gekozen te negeren. Maar het feit dat ik haar te kort had gedaan, kwam wel binnen.