Het staat vast dat wij graag een 2e kindje willen, alleen wanneer? Financieel kan het makkelijk, we hebben thuis ruimte genoeg, op mijn werk zou het geen probleem zijn om weer met verlof te gaan dus daar ligt het allemaal niet aan. Maar ik bedenk altijd wel iets waarom het even niet uitkomt. Is dit voor iemand herkenbaar? Wat gaf bij jullie de doorslag om er op DAT moment toch voor te gaan? Aan de ene kant denk ik, ons leven heeft nu structuur, mijn zoontje is een goede slaper en een makkelijke peuter, wordt nooit boos, kan ik overal mee naar toe nemen, speelt altijd heel lief etc etc. Dus het is nu nog even prima zoals het is. Aan de andere kant denk ik, hoe langer we wachten, hoe langer we uit de luiers zijn en hoe lastiger het is om weer opnieuw te beginnen. Nu zit ik nog in het ritme van vroeg wakker, een middagslaapje, etc. Ook krijg je dan een groter leeftijdsverschil, wat misschien ook niet zo leuk is.
Eh.. 6 weken na de geboorte van de oudste had ik een mirena spiraal laten plaatsen. Die heb ik na 8 maanden laten verwijderen wegens klachten. Afgesproken met man dat we dan nog een jaar condooms zouden gebruiken, maar na 2 keer dat ook maar achterwege gelaten. Oudste was 14 maanden toen ik een positieve test had, middelste is precies 6 weken voor de tweede verjaardag van de oudste geboren. Bij de jongste hebben we jaren getwijfeld, op een gegeven moment besloten dat àls we nog een derde wilden, het toen ook maar moest gebeuren. 9 maanden later een positieve test, en er zit ruim 7 en ruim 5 jaar tussen de oudste twee en de jongste.
Aan mijn onderschrift kun je zien dat er flink wat tijd tussen de kids zit. Ik ervaar dat totaal niet als een probleem en hun ook niet. Zo maken ze elkaar bewust mee Ga ervoor wanneer het echt goed voelt, dan ben je er klaar voor.
Herkenbaar, wij twijfelen ook heel erg over een 3e. Dat we 2 kinderen wilden was geen vraag eigenlijk, maar bij die 3e voelt het gek genoeg toch ineens alsof je ineens weer heel veel op het spel zet ofzo De tweede kwam hier onverwachts nogal snel, de eerste was net 6 maanden toen ik weer een positieve test had. Dat hele 'wanneer gaan we er voor?' vraagstuk werd dus overgeslagen. Er zit net geen 16 maanden leeftijdsverschil tussen. Ik moest ook even wennen aan het idee... want 2 jonge kinderen, we moesten verhuizen, en we hadden net ons leven met z'n 3en op de rit en hoe kwam ik in vredesnaam ooit nog buiten met een baby en een dreumes En wat als nr2 weer een huilbaby zou zijn? En wat als de 2e nou ineens wél dat kind zou zijn met 80 oorontstekingen en 3 jaar gebroken nachten? etc etc Maar heel cliché, je weet het ook gewoon niet, maar je vind je weg er wel in. Die structuur is even zoek met een newborn, maar vind je ook weer terug. En het is boven alles zó leuk om ze samen te zien. Oké nu met 2 peuters is het niet altijd leuk (3 bakken duplo maar lekker vechten om hetzelfde duploblokje..) maar ik vind het elke dag weer zo leuk en bijzonder om 2 kinderen te hebben. Ik geloof niet dat er een ideaal leeftijdsverschil is. Die van mij schelen heel weinig, groeien echt samen op en kunnen niet zonder elkaar. Ze kunnen heel leuk spelen maar ook heel goed ruziemaken. Je zit inderdaad nog helemaal in de 'babymodus', dus je doet gevoelsmatig geen stap terug zeg maar. Maar als ik bij andere mensen zie dat de oudste het echt bewuster meemaakt dat er een baby komt lijkt me dat ook weer heel bijzonder.
Bij ons ongeveer hetzelfde maar onze oudste was 14 maanden toen ik weer zwanger werd. Ik vond het een prima leeftijd. De oudste was 2,5 ongeveer toen onze jongste werd geboren. Jonger had ik niet gewild, ze was ook net zindelijk. Voor onze derde wil ik wel dat de jongste op de basisschool zit als die word geboren, puur omdat ik dat wel makkelijker vind. Maar voor de twee meisjes is het gewoon een heerlijke leeftijd zo dicht op elkaar. Ik zou zeggen doen.. Hoe sneller hoe beter!
Ik zei vijf minuten na de bevalling al: 'Zo, wanneer gaan we voor een tweede?' Dat gevoel was heel sterk aanwezig en is nooit meer weggegaan, dus toen de baby zes maanden was zijn we er weer voor gegaan. (Nog geen geluk gehad overigens, maar dat is een ander verhaal.) Al die bezwaren die jij noemt zouden voor mij totaal geen bezwaren zijn. Maar goed, op onze eerste hebben we jaren moeten wachten, dat scheelt misschien ook wel in hoe we ernaar kijken. We hebben toch een beetje een gejaagd gevoel omdat we er niet jonger op worden. Luister vooral naar je gevoel. Als je zoveel bezwaren en twijfels hebt, is nu inderdaad misschien nog niet het moment. Veel wijsheid gewenst!
Denk dat je er voor moet gaan als je er beide klaar voor bent en anders niet. Hier schelen ze 3 jaar en vind het heerlijk. Er valt niet altijd wat voor te zeggen hoeveel tijd ertussen zit maar denk dat het zeker voor kinderen niet uit hoeft te maken ze weten niet beter. Mn zus en ik schelen nog geen 1.5jr konden vroeger echt niet met elkaar. In de puberteit helemaal goed gekomen en zijn nu beste vriendinnen. Mn broertjes schelen 6/7jaar en hebben ook een toffe band. En zelf scheel ik 15jr met mn broertje en is ook echt tof dus tjah aan mij heb je niks.
Voor mij was het in eerste instantie wel klaar na eentje. Maar dat kwam ook omdat ik tijdens de eerste zwangerschap glaucoom ontwikkelde (blind werd aan 1 oog) en ik heel erg bang was om dat de 2e keer ook te krijgen en dan in het andere oog. Mijn man wilde toen onze baby een half jaar was, al aan de tweede beginnen. Ik heb het afgehouden tot onze dochter ruim anderhalf was. Ik ging wel steeds meer aan het idee van een 2e te wennen, maar toch...Op een gegeven moment zaten we in de auto terug van vakantie en toen zei mijn man; ‘ik wil eigenlijk wel op korte termijn van je weten wat je wil. Als je wil dan stoppen we binnen nu en een paar maanden met de anticonceptie. Wil je niet; ook goed, maar dan weet ik wel waar ik aan toe ben. En opeens voelde ik het; ja, ik wil echt zeker weten een 2e. Gestopt met de anticonceptie en twee maanden later was ik zwanger. Nb; dat laatste staat er een beetje simpel, maar ik heb met ex járen in de mmm gelopen en nooit gelukt. Dat het bij huidige man zo lukte is voor mij echt een godsgeschenk geweest! Weet je wat ik denk; volgens mij is het nooit het goede moment. Het is meer je gevoel. Volg dat...
Wij wilden zelf altijd eerst ruim genieten van ons kind, voordat we zouden gaan denken aan gaan voor een tweede. Dus niet na een paar maanden alweer tussen de lakens duiken zogezegd. Verder hebben we zelf de keuze niet hoeven maken. Onze jongste was zogezegd een kadootje terwijl zwanger raken bij ons niet natuurlijk ging. Hier zit er 20 maanden tussen de kindjes en als ik heel eerlijk ben vind ik een minimum van 2 jaar tussen de kindjes een beter idee. Het is best heftig nu ze allebei in de pre-peuterpuberteit zitten (dochter zit er al een maand of 3 in, is erg vroeg). Misschien dat we ooit nog voor een derde kindje gaan. Maar op dit moment denk ik dat die er pas gaat komen als de jongste naar school is. Dat wordt dan ook ons laatste kindje naar alle waarschijnlijkheid dus dan is er meer tijd om van de kleine te genieten dan dat dat op dit moment/over 9 maanden zou kunnen.
Ik denk dat het ideale leeftijdsverschil niet bestaat.. ik bedoel, zitten aan allebei de kanten voor en nadelen. En je kunt wel zeggen 'ik wil maximaal 2 jaar leeftijdsverschil want dat vind ik ideaal..' wie zegt dat het ook gaat lukken? Ga ervoor wanneer je gevoel 'ja' zegt.... Ik had eerst liever ook een kleiner leeftijdsverschil, maar dat loopt inmiddels uit tot een verschil van minimaal 3 jaar.... En nu vind ik het ook geen probleem, een wat groter leeftijdsverschil. Lijkt me heerlijk dat m'n zoontje wat zelfstandiger zal zijn mocht er nog een 2e komen
Heel herkenbaar, alleen dan met nummer 3! Inderdaad, het staat vast dat we dat allebei willen maar wanneer. Bij ons zat er tussen 1 en 2 langer dan de bedoeling was en is de situatie inmiddels zo dat we op ivf aangewezen zijn. (Geen eileiders meer na bbz.) Dus we weten als geen ander dat het niet te plannen is en het je gegeven moet zijn, maar ja, wanneer kies je er bewust voor om (weer) een tijdrovend en belastend ivf traject in te stappen. Hier vooral de overweging dat ik een opleiding van 6 tot 9 maanden wil volgen waarna ik (deels) ander werk kan gaan doen met regelmatiger werktijden. Is echt nodig want de combi van beiden onregelmatig werk en een gezin breekt me wel een beetje op. Maar door wachtlijsten ed kan ik pas over een jaar a anderhalf jaar hiermee starten. Gaan we dan NU voor nummer 3 in de hoop dat het lukt voor de opleiding begint? Of pas erna, maar dan wordt het leeftijdsverschil wel weer groot en wat als het weer langer duurt dan we hopen? Lastig hoor! Denk dat er geen ideaal moment bestaat. En ieder leeftijdsverschil heeft voor- en nadelen. Ben zelf geneigd om te zeggen ga ervoor, je weet nooit of het je gegund is... Maar goed, herken de twijfel dus heel goed!
Huh, maar als je oudste 14 maanden was toen je zwanger werd was zij toch nog geen 2 toen de volgende kwam, en geen 2.5? On topic Ik was er vrij snel weer aan toe, toen oudste een paar maanden was begon t alweer te kriebelen... Werd zwanger na een klein jaar en toen was mijn dochter 17 maanden. Zij zal 2jr en 1 maand zijn als dit kindje komt. Ik denk dat het erg persoonlijk is wanneer je er weer aan toe bent!
Ik was er ook snel weer aan toe maar gewacht tot dochter een dik jaar was. Daarna gelijk zwanger en zij zal nu ruim 22 maanden zijn als nr. 2 komt. In het begin dacht ik ook wel oohh kan ik dit wel aan? Of wordt t niet te druk? Maar moet zeggen dat ik er nu helemaal klaar voor ben. Je hebt immers ook nog 9 maanden de tijd om je voor te bereiden