Lieve meiden, Ik heb jullie advies nodig in onze situatie. 6 jaar zijn we inmiddels onderweg voor een kindje. Het is onbegrepen waarom het niet lukt: volgens de artsen zijn alle uitslagen van de onderzoeken fantastisch. Na de eerste anderhalf jaar hebben we 3 IUI pogingen (met clomid 50mg, laatste poging zelfs 3 eitjes) en een traumatische fertiloscopie gedaan, daarna het vertrouwen verloren in de behandelingen (en een depressie rijker). Dus gestopt met alles en het plezier in het leven gelukkig weer redelijk vlot terug gekregen. Maar nu ben ik inmiddels 34 jaar... en de klok begint nu echt te tikken. Ik voel me goed en sterk; samen is het leven ook goed... maar een kindje zou toch wel een hele prachtige en welkome ervaring in ons leven zijn. Dus eindelijk na 4 jaar zonder behandelingen en een zwangerschap de knoop doorgehakt: we willen nu toch wel eens echt de kans gaan krijgen. Mijn huisarts stond er ook achter om voor een IVF-poging te gaan. Onze omgeving rekent al niet meer op een kindje, dus we houden het fijn voor onszelf. Geen vragen, geen zware gesprekken maar hopelijk gewoon een kans op een zwangerschap. En dan misschien wel een keer een leuk bericht uit het niets... We gingen voor een frisse start in een nieuw ziekenhuis. Volledig positief de eerste afspraak in, volledig gedesillusioneerd weer thuis gekomen. We hadden alle oude dossiers opgestuurd (die de arts niet had ingelezen) manlief een nieuw spermaonderzoek gedaan. Dus (naïef als ik ben) had ik een behandelplan verwacht voor deze afspraak, maar kreeg te horen dat ik bloed moest laten prikken en we daarna konden starten met IUI. Jammer, want als manlief spermaonderzoek moest doen had ik ook wel alvast bloed kunnen laten onderzoeken... maar goed. Ook hebben we hierin aangegeven geen IUI te willen omdat we inmiddels al ruim 6 jaar verder zijn en 3 pogingen al niet succesvol waren. IUI heeft voor ons gevoel geen nut meer. Ruim 2 weken verder opnieuw een afspraak. Alle bloeduitslagen zijn goed. AMH: 7.0, TSH: 3,6. Conclusie van onze arts: IUI, 2 tot 4x. Wederom geven wij aan dat we dit niet willen omdat ons gevoel niet goed is en ik de belasting hiervan te groot vind: iedere keer weg van mijn werk, hormonen spuiten voor een zeer minimale kans (naar mijn gevoel). Als het al 6 jaar op de natuurlijke manier niet gelukt is, waarom een nieuwe IUI-poging dan nu ineens wel? Het gevoel hierbij is gewoon echt niet goed. Eindconclusie: onze arts gaat overleggen met collega's of IVF mag. Over 2 weken bellen we over de uitslag hiervan... Ik heb begin augustus gebeld voor een afspraak, zometeen zitten we in november. Dan hebben we alweer zoveel tijd geïnvesteerd in een nieuw behandelplan en er is nog niets concreets op tafel. Toen ik belde in augustus had ik zo de hoop dit najaar/winter ergens een IVF-poging te kunnen doen maar in dit tempo mag ik blij zijn als een poging in voorjaar/lente 2020 lukt. Nu heb ik na 6 jaar echt niet zoveel haast dat ik de volgende maand zwanger moet zijn, maar het valt me allemaal weer zo tegen... en dan heb ik het nog niet eens gehad over wat onze verder wensen in een traject zijn. Dat durf ik eigenlijk niet eens meer bespreekbaar te maken, omdat het starten met IVF al een behoorlijke discussie oplevert. Ik begin al met al het vertrouwen te verliezen in de ziekenhuizen en artsen in Nederland. Ik wil heel graag een kans op een zwangerschap maar mezelf hier niet nog een keer in verliezen. Ik was zo positief bij start maar krijg het gevoel bij behandelen direct weer terug: heeeel veel geduld, nog meer wachten, artsen die niet naar je luisteren, niet mogen meebeslissen in het traject wat je zelf moet ondergaan, pijn ondergaan (prikken en puncties)... en dat alles voor die ene kans. Kunnen jullie mij adviseren? Ben ik nu echt zo naïef om te denken te mogen starten met IVF na 6 jaar? Om te denken dat wanneer ik in augustus bel, ik had verwacht eind dit jaar een kans te kunnen krijgen? Om te verwachten dat een arts met je meedenkt en het proces afstemt op je behoeften als patiënt? De tijd vloeit langzaam weg zonder dat we ook maar een stap verder zijn. De twijfel slaat steeds meer toe of wij hier wel op de juiste plek zijn en of wij dit wel moeten doorzetten... Liefs!
Ik ben ook 6 jaar bezig geweest. Met alles wat ik nu weet, zou ik nooit iui willen en meteen door naar ivf. Precies wat je zegt, als je 6 jaar zelf hebt geprobeerd voegt iui niet zoveel toe. In Duitsland doen ze niet eens aan iui. Daar starten ze meteen met ivf. Je hebt al genoeg verloren tijd gehad. Zou echt afdwingen dat je ivf wil. En anders doe je iui, maar in de tussentijd alles in gereedheid brengen voor ivf. De info bijeenkomst, bloedonderzoek etc. En dan zorgen dat je na mislukt iui in januari meteen ivf kan doen. Zonder wachttijd. Maar eigenlijk is het te belachelijk voor woorden
Ik vind het goed dat je jezelf centraal stelt en dat je (onderbouwd) weet wat je wil. Ik denk eerlijk gezegd dat de artsen in NL een bepaalde volgorde (moeten) volgen. Wat ik wel raar vind is dat je al IUI-pogingen heb gehad en dat ze dat ook niet meenemen in hun verhaal. Misschien is het een idee om je te oriënteren op andere ziekenhuizen in NL dan wel buitenland. Als je gevoel bij dit ziekenhuis niet goed is, dan zou ik niet hier het traject ingaan.
Jeetje wat een lange tijd al. Ik vind het zeker niet gek dat je gewoon wil starten met IVF. Loop je in een ziekenhuis of in een kliniek? Mijn ervaring is dat ze in een kliniek sneller doorpakken. En dat er meer geluisterd wordt naar de patiënt. Misschien is dus een overstap naar een kliniek iets voor jullie? Mocht je interesse hebben wil ik je best een bericht sturen met de naam van de kliniek waar wij zitten. Wij zijn erg tevreden. Sterkte!
Ik snap heel goed dat je het NU (dit jaar nog) wil, maar ja, een beetje naïef vind ik het wel. Het is zoals je zegt een nieuwe start, waarbij ze alle informatie moeten verwerken, je bent jaren verder, dus er zullen dingen veranderd kunnen zijn die nogmaals gecontroleerd moeten worden. En je zit in een voor jullie nieuw ziekenhuis dat mogelijk als protocol heeft eerst iui voor IVF. IVF is ook geen pretje, ik snap wel dat ze eerst iui nogmaals willen proberen voor start IVF. Daarbij is het jullie recht om dat te weigeren, maar niet hun plicht om je IVF aan te bieden op jouw wens. Ik begrijp dat je na zes jaar wachten en nu het besluit genomen te hebben het nogmaals te proberen NU resultaat wil, maar dat lijkt me erg onrealistisch. Is er een professioneel iemand met wie je kunt praten hierover? Bijvoorbeeld mmw of psycholoog? Zelfs al ga je wel een IVF traject in, wordt het veel wachten. Wat voor andere dingen wil je trouwens verder in het traject? Ik zou dat maar wel bespreken, want als het ziekenhuis dat niet wil, dan kun je nu nog zonder teveel herhaling over naar een ander ziekenhuis/kliniek.
Dat heet protocol en daar moeten artsen zich aan houden. Enkel in heel specifieke gevallen zullen ze afwijken van een protocol. Dus ja het is wat naïef om te denken dat je direct doorgaan naar ivf. Wil je dit allemaal niet, wat ik kan begrijpen, dan zou ik je adviseren uit te wijken naar het buitenland. Duitsland, België. Daar hebben ze doorgaans niet zoveel last van protocol. Maar ook daar geldt we dat artsen iets anders kunnen adviseren dan wat jij graag zou willen. Ik zou daar tot op zekere hoogte wel voor open blijven staan.
Tussen ons eerste gesprek in het ziekenhuis en de eerste behandeling iui heeft een jaar gezeten. We zaten 2 procent boven de grens om te starten met een behandeling en moesten daardoor eerst een half jaar nog zelf proberen terwijl de dokter aangaf dat het spontaan waarschijnlijk niet zou lukken maar ze door regels niet meteen mocht beginnen met iui. Tijdens de eerste iui bleek dat het zaad van mijn man zelfs te slecht was voor iui maar toch moesten we dit 3 keer doen vanwege regels. Voor we mochten beginnen met icsi waren we weer 3 maand verder na de laatste iui omdat onderzoeken opnieuw gedaan moesten worden en er bepaalde regels waren. Ik snap dat je graag verder wil en meteen ivf wil maar het is een lange weg waar je veel geduld moet hebben heb ik zelf ondervonden. Iui is in vergelijking met ivf veel makkelijker vind ik. Ivf moet je dubbel zoveel hormonen spuiten en ook langer. Vanaf de eerste pil tot de punctie zit bij mij 5 tot 6 weken. Ook moet je bij ivf vaker na het ziekenhuis voor echo's en bloedprikken Ik zou wel kijken of je je ook echt prettig voelt bij de dokters wie je hebt. Doordat ik me goed voel bij de dokters en ze me het gevoel geven dat ze je graag willen helpen vind ik het wel makkelijker als iets langer duurt vanwege regels. De regels zijn er denk ik niet voor niks, ivf is best belastend voor je lichaam en geest en zijn dure behandelingen. Ik hoop voor je dat het allemaal goed komt
Ik ben ook heel benieuwd naar de uitkomst. Ik denk dat wanneer we niet voor IVF mogen gaan we het traject laten zitten en kiezen voor onszelf... Ik zie de inseminaties inmiddels als kansloos (want 6 jaar iedere maand eigenlijk al een kans gehad), en daardoor juist extra belastend. Het enige voordeel wat ik kan bedenken is dat ze op deze manier kunnen zien hoe ik op de (kleine hoeveelheid) hormonen reageer...
Jeetje wat heftig! Wel fijn dat ze je hebben uitgelegd waarom, maar desondanks is het eigenlijk wel vreemd dat je behandelingen moet doen terwijl het eigenlijk geen zin heeft. In ons geval geloof ik heel sterk dat IUI geen zin heeft... maar gelukkig is het uiteindelijk onze keuze of we daar in meegaan.
Klopt! We hebben ook duidelijk aangegeven dat de arts beslist of wij voor IVF mogen gaan of eerst IUI moeten doen... maar dat het ook niet erg is wanneer wij dan concluderen dat we dit niet willen. Dan komen we er niet uit en houdt het op. We mogen dus ook kiezen om niet het Nederlandse protocol te doen, maar naar ons eigen gevoel te luisteren... en dan is de vraag of we naar het buitenland willen of uiteindelijk samen (zonder een kindje) verder gaan.
Haha! Ja, daar lijkt het mij ook steeds meer op. Lekker onbevangen een afspraak gemaakt om hopelijk een kans te krijgen op een zwangerschap door IVF te gaan proberen en nu al concluderen dat het toch echt niet zo gaat. NU zwanger hoeft ook zeker niet, we wachten al zo lang daar kan nog wel even bij, maar een start met een traject binnen 4/5 maanden was toch echt wel een realistische wens (naar mijn mening). Een gelukte poging of een zwangerschap is een heel ander verhaal natuurlijk. Blijkbaar ben ik echt te naïef.
Sowieso ga je niet binnen een maand met ivf starten. Met ivf eerst allerlei onderzoeken, zaad testen ed. Dan eerst een complete cyclus moeten doorlopen, inclusief fm's en het bijhouden van eisprong. En bloed prikken. En dan de cyclus erop als je geluk hebt met behulp van hormonen kijken of alles aanslaat. En dan een punctie (of zelfs de maand erop als het tegenzit) en daarna terugplaatsing. En dat is meestal niet in dezelfde cyclus maar een cyclus later. Als met al ben je minimaal in het gunstigste geval 3 a 4 maanden verder na je eerste afspraak (wat vaak ook wel even duurt) voordat je uiteindelijk een tp hebt gehad. Maar vaak kan het langer duren. Soms willen ze ook dat je een gesprek met een psycholoog hebt voordat je begint. Het hangt een ok erg af van het ziekenhuis wat je kiest. De ene is daar een stuk efficiënter in dan de ander. Ivf is vooral wachten wachten wachten
Nou ja, in je begin post heb je het over dat in het positiefste geval het in voorjaar/lente 2020 IVF zou kunnen plaatsvinden, dus dat is "maar" 6/7 maanden na je eerste telefoontje van augustus. Dus dat is niet eens 150% meer dan je initiële verwachting. Als je het graag wilt, die IVF kans, dan zou ik die 2-4 iui pogingen erbij voor lief nemen als ze het niet zonder aanbieden. Ook al voelt het als verspilde tijd. Een traject in Duitsland opstarten kost ook tijd, tegen de tijd dat je daar met IVF kunt beginnen ben je in NL waarschijnlijk ook al aan IVF toe.
Ik herken je gevoel zo goed. Toen mijn man naar 3 jaar proberen zijn zaad heeft laten onderzoeken kwam er uit dat hij 98% misvormd zaad had. Toen we op gesprek kwamen D8 ik ook we gaan nu een behandelplan bespreken. Helaas was dat niet waar. Op het gesprek vertelde de gynaecoloog dat hij er nog wel vertrouwen in had dat het spontaan zou lukken ( al 3 jaar bezig) en dat we voor een half jaar naar huis moesten. Ik was zo boos en teleurgesteld. Maar alles wat ik zei helpt niet. Uiteindelijk naar een half jaar weer terug gegaan. Toen moest ik eerst 5 a 6 iui behandelingen doen voordat ik door mocht voor ivf. Ik wist dat het kansloos was. Mijn man had elke keer veel te weinig goede zaad en ik maar spuiten met hormonen. Uiteindelijk mocht ik naar 6 keer over op ivf. Op de dag van de ivf had mijn man naar 2 zaadlozingen nog steeds te weinig voor ivf en zijn ze uiteindelijk over gegaan op icsi. Gelukkig daar na de eerste poging zwanger van geraakt. Tips heb ik niet. Ik weet namelijk dat je zelf er weinig over te zeggen heb. Maar ik begrijp je gevoel zo goed. Wat is het oneerlijk he dat jij het moet ondergaan maar zelf niks te zeggen hebt op de manier waarop. Ik hoop voor je dat je wel een telefoontje krijgt. S6
Ik snap je frustratie helemaal. Wat denk ik belangrijk is om te realiseren, is dat we in NL heel veel om protocollen geven (die meestal ook op goed wetenschappelijk bewijs zijn gestoeld). Als arts mag je daar van afwijken, maar als er dan iets fout gaat (bijv de patiënt krijgt overstimulatie en belandt op de IC) dan moet je héél goed kunnen uitleggen waarom je van protocol bent afgeweken. Als je dan aankomt met "de patiënt wilde het heel graag", dan is dat als het tot een tuchtzaak komt echt absoluut onvoldoende om je hachje te redden. Dus hoewel jij er achter staat, en de arts als mens zijnde misschien ook wel met je mee kan voelen, moet je zo'n afwijkend besluit als arts ook medisch kunnen onderbouwen.. In veel buitenlanden wordt minder om protocol en vaak ook minder om wetenschappelijk bewijs gegeven. Daar is dus vaak meer ruimte om met de patiënt mee te bewegen. Is dat goed of niet? Ik ben zelf arts en zie in buitenlanden dingen gebeuren waar ik niet achter kan staan, en waarvan ik weet dat er risico's genomen worden. Toch zijn patiënten vaak heel blij dat er 'zo goed met ze mee wordt gedacht'. Maar antwoord op je vraag: in een NL ziekenhuis is dit naïef, ja. Daar loop je mee in het standaard protocol, tenzij je heel uitzonderlijk bent. Sterkte met het proces!
Ik begrijp je frustratie hierover, wij zijn in december ook al 5,5 jaar bezig. Mijn persoonlijke mening is, dat ik blij ben geweest met iUi. Na zes keer was dat geen succes. Na de eerste IVF behandeling had ik na de punctie 14! embryo’s in de vriezer, waarvan 12 teruggeplaatst. Het eindresultaat is 0, een miskraam afgelopen december. Inmiddels punctie 2 gehad en na verse tp nog 6 in de vriezer. Dit heb je niet in de hand. De 1 heeft na iUi 1 geluk, de ander misschien nooit. Hoe gezond zwanger te raken is (gelukkig) geen wetenschap, hoe oneerlijk soms ook. Mijn advies zou ook zijn om te accepteren dat de protocollen nou eenmaal zo zijn. Ik weet dat er uitzonderingen zijn, waar echt fouten gemaakt worden, maar mijn ervaring is goed zo. Hoe vervelend ook. In Nederland zijn de protocollen van tevoren goed onderzocht en wetenschappelijk te onderbouwen. In het buitenland nemen ze de wetenschap lang niet zo serieus bij deze behandelingen. Ik ben zelf 33,5 en begrijp je gevoel echt heel goed. Probeer het te relativeren en te accepteren. Ook jouw artsen gunnen jouw een gezonde baby! Heel veel succes met met alles, ik hoop dat jullie wens alsnog snel in vervulling mag gaan...
Helaas gaat het hier om een bepaald protocol en artsen dienen zich hieraan te houden. Natuurlijk is het naar en jammer dat er weer maanden overheen gaan. Maar ergens vind ik het al wel ‘coulant’ dat ze jullie niet 6x IUI laten doen. Maar eerst 2-4 keer. Ik snap dat het frustrerend is en dat je er weinig vertrouwen in hebt. Maar ons is verteld dat IVF zoveel meer impact heeft dat ze eerst al het andere geprobeerd willen hebben voor je overgaat op IVF. Qua kliniek kan ik die van ons echt aanraden, Medisch Centrum Kinderwens. Google maar eens. Hele fijne kliniek, ze luisteren echt naar je. Zij zullen vast ook eerst IUI aanraden, maar zij zijn zo gespecialiseerd in vruchtbaarheid.... Ze lopen naar net een stapje harder voor je dan in een gewoon ziekenhuis. Wij moeten een flink stuk rijden voor MCK maar dat is het ons echt waard!