Als het vloeien nu minimaal is zou je vandaag een uitstrijkje kunnen laten maken, Wij maken liever ook geen uitstrijkjes bij bloedverlies omdat het materiaal dan moeilijk te onderzoeken is.
Even off topic... maar wat je zegt klopt. Het is eigenlijk een hele heftige aandoening. Als ik me zorgen maak om iets dan is het meestal in mijn hoofd ook al echt zo...heb ik de diagnose gehad, ben ik ook al opgegeven en moet ik mijn begrafenis regelen. Met dan ook echt de emoties erbij. uitzichtloos, hopeloos en verdriet. Dat kan dan per uur verschillen in heftigheid ( net hoe erg je er in gelooft). Pas na geruststelling wordt het minder. Soms kijk ik dan naar mijn kinderen en vraag ik me dan af hoe zij zonder mij verder moeten. Gaat meestal heel ver helaas. Vroeger was het erger...nu lijk ik beter met mijn gedachten om te kunnen gaan. Maar je gedachten kunnen je zo voor de gek houden dat is echt naar. Angst is net als depressiviteit heel erg zwaar. On topic Ts ervaart nu trouwens ook echte angst. En door te googelen voedt ze deze angst. En doordat er geen geruststelling komt blijft ze in deze cirkel. Uiteindelijk zou je best een angststoornis kunnen gaan ontwikkelen als je er gevoelig voor bent. Dus snelle actie is echt wel nodig. Voor wat je hebt maar ook voor je mentale gezondheid.
G'oh, moeilijk om vanop afstand te beoordelen of je aan hypochondrie lijdt of niet. Wel wil ik meegeven dat het niet altijd zo slecht is om naar je eigen gevoel/intuïtie te luisteren. Ik heb een aantal jaren geleden een gelijkaardige, maar toch ook weer andere, ervaring gehad. Ik ondervond toen gedurende verscheidene weken klachten (pijnklachten, die steeds heviger werden). Zelf had ik op de duur zoiets van ‘dit is écht niet OK’, terwijl er in mijn omgeving net een aantal mensen waren die begonnen twijfelen: Is het geen stress? Zit het niet tussen je oren?,… (dit omdat er uit de initiële onderzoeken niets afwijkends naar voren kwam & ik op mijn job met heel veel deadlines word geconfronteerd) Gelukkig ben ik op mijn gevoel blijven vertrouwen (hoe moeilijk ook soms), want er was wel degelijk iets aan de hand en het had zelfs fataal kunnen aflopen. Niet om je nog banger te maken (ik begin nu zelfs te twijfelen of ik dit bericht wel moet posten ), maar vooral om mee te geven: ‘intuïtie (of hoe je het ook wilt noemen) bestaat voor een reden…’ Bovendien kan je bloedverlies objectief worden waargenomen, dus vind ik het ook logisch dat je antwoorden wilt (die antwoorden kunnen uiteindelijk trouwens best onschuldig van aard zijn). Dus laat verder onderzoeken uitvoeren, zoek naar antwoorden en dan kan je daarna nog evalueren of je aan hypochondrie lijdt of niet (want als je daar effectief aan zou lijden, word je gevoel natuurlijk een minder goede graadmater…) Veel sterkte! Hopelijk krijg je snel antwoorden! Hou je ons op de hoogte?
En misschien in afwachting van antwoorden je idd toch al mentaal wat laten ondersteunen? Want zo te horen beheerst het momenteel effectief je leven...
Het lijkt me emotioneel ook echt heel erg zwaar wanneer je bij ieder dingetje gaat denken dat je echt iets vreselijks mankeert. Krijg je hier wel hulp voor?
Doe ik! Ik ben teruggebeld door de assistente. Het bloedverlies is echt zo, zo minimaal en sinds vanmiddag weer weg. Zij gaf aan dat onder deze omstandigheid wel een uitstrijkje kan worden gemaakt. En ook, dat ze dan al wel redelijk kunnen zien hoe het eruit ziet. Aangezien we morgen op vakantie gaan, staat de afspraak gepland voor dinsdag..
Wat jij beschrijft heb ik net zo! Ik zei van de week tegen mijn vriend; gaan er dit jaar nog een fantastisch jaar van maken, nu kan het nog! Hij keek mij verbouwereerd aan en zei: je doet alsof je bent opgegeven aan een ernstige ziekte! Ik heb vorige week oprecht gehuild, toen ik naar onze kinderen keek en praat met moeite over plannen voor de toekomst. Ik had gister gewoon het gevoel dat ik een soort van overspannen was. Ik zie erg op tegen het uitstrijkje, ik heb altijd veel pijn en kan bijv geen tampon ofzo in. Maar ben aan de andere kant ook blij dat het word gedaan.. Moeilijk, hoe je gedachten met je op de loop kunnen hè!
Wordt het uitstrijkje nu morgen gemaakt? Aan de baarmoedermond kunnen we best veel zien maar ook niet alles. Ik heb weleens een bmm gezien waarvan ik dacht dat het niet goed zou zijn maar dan was het toch een goede uitslag, ik doe er sws nooit uitspraken over tegen patiënten.
Ja zeker. Vroeger was het erger dan nu gelukkig. Ts, als je het herkent is het wel iets waarbij je hulp moet gaan zoeken. Ik heb een keer mijn angst zover laten komen dat ik na een paniekaanval bijna om het half uur een angstaanval kreeg. En werd er ook depressief bij. Ik was alleen niet echt depressief maar werd door de angst depressief. Dat heb ik 1 keer gehad en verder niet meer. Het begon met een trilling in mijn borst. Ik was ervan overtuigd dat ik een hartaandoening had. Het was er ook echt. Het voelde als een hartoverslag. De huisarts hoorde niks maar ik geloofde hem niet. Zo werd ik banger en banger tot ik ( waarschijnlijk door verkeerde ademhaling) dus een heftige paniekaanval kreeg. Achteraf was het een overtrainde spier van het middenrif. Ik was al een dik jaar aan het trainen met gewichten en lichaamsgewicht. En een plank challenge was net iets teveel voor mijn lichaam. ( ik at ook slecht achteraf) Na 2 weken volledige rust en mediteren ben ik er weer bovenop gekomen. Medicijnen durf ik niet. Maar ik red het tot nu toe altijd zonder. Ik heb wel een achtergrond met gevoeligheid en OCD. Toen ik 8 was waste ik steeds mijn handen omdat ik bang was dat er bacteriën opzaten die me heel ziek maakten. En zo zijn er nog wel vele andere dingen Het is trouwens erfelijk en zit bij ons in de familie.
Dat is jammer, had je het niet beter vandaag kunnen laten doen voordat je met vakantie gaat? Als je volgende week weer bloedt kan het nog niet, niet steeds uitstellen meid.