Grappig, mijn dochter heeft gelukkig nooit hersenvliesontsteking gehad, maar 3 dagen na haar eerste verjaardag voor het eerst buisjes, met 2 jaar weer buisjes en neusamandelen en met 4.5 jaar weer. Elke keer nadat ze geopereerd was, had ze binnen een week echt een onwijze ontwikkelingssprong gemaakt. Wel ontzettend balen dat ze zo vast is gelopen. Is ze ook faalangstig dat ze dingen niet meer deed? Aangezien ze ook direct poppetjes tekende die goed waren? En hoe is jullie jongste? Ik verdenk mijn dochter namelijk wel eens van het 2e kind syndroom.
De ene leraar zegt dat ze heel erg faalangstig is, de andere weer van niet. Ik denk t wel, of te weinig zelfvertrouwen (al gaat dat dan wel weer hand in hand volgens mij). De jongste is een heel ander meisje. Maar nog veel meer dan haar zus doet ze dingen pas als ze weet dat ze het kan. Een heel typisch voorbeeld is het lopen, zij liep toen ze bijna 14 maanden was los. Op zich best laat als je weet dat ze vanaf 6,5 maand al continu langs tafels liep. Ze ging dan ook op de wintersportvakantie met laarzen aan los lopen en wilde alleen lopen als ze haar laarzen aan had... Wel veel meer van die typische dingen heeft de jongste. Ik weet ook niet zo goed of ze nou zo veel dingen doet en weet door haar grote zus of omdat ze ook behoorlijk slim is. Op het kdv zien ze in elk geval een mega zelfstandig slim meisje dat goed weet wat ze wil...
@debq: Ik heb in dit topic wel eens dit artikel gepost, geloof ik, maar ik weet niet meer of het als reactie op jou was: https://www.dotado.info/nl/127_het_tweede_kind_syndroom.htm
Ik ben weer bijgelezen, ik heb een hele tijd terug hier ook al eens getypt. Wij gaan zoon van 6 testen op onder andere IQ, met de reden dat hij sociaal en emotioneel wel heel erg intens/opvallend is, niet lekker in zijn vel zit, zowel thuis als op school (zowel juf als wij hebben regelmatig de handen vol aan zijn emotionele en gefrustreerde uitbarstingen) en dat hij op school in groep 3 heel moeilijk tot werken te krijgen is terwijl hij wel pienter is. School wilde zelf geen actieve actie ondernemen als het om testen gaat en alles zelf intern proberen op te lossen, maar school was wel zeer geinteresseerd in de uitslagen en handvaten nu we het via de gemeente geregeld hebben. (en het hun niks kost... ) Maar we gaan dan wel synchroon testen , want ik ga ondertussen zelf ook voor breder onderzoek waaronder een IQ test, om te kijken waarom mijn eigen behandeltraject niet het gewenste resultaat oplevert tot nu toe. Voor degene die getest hebben, is het herkenbaar dat je ineens gaat twijfelen of je niet alles verkeerd gezien hebt en wat als het helemaal geen HB is?
Je test toch niet om te bewijzen dat je kind hb is? Je test om meer inzicht te krijgen over het kind. Dus een uitslag kan niet verkeerd zijn, hb of niet. Hoe kan je het dan verkeerd gezien hebben? Als het goed is, gaat de uitslag jullie helpen, handvaggen geven etc.
Het is niet dat ik op een bepaalde uitslag hoop ofzo, maar meer dat ik zelf fout kan zitten dat ik denk aan HB. Hoe serieus word ik nog genomen als het niet zo blijkt te zijn, want ik heb het wel hardop geroepen. En als ik het verkeerd gezien heb dan kan ik dus niet op mijn eigen intuitie vertrouwen. Super onzeker nu dus, daar komt het op neer.
Hmm, interessant artikel. Ik had er wel eens van gehoord maar er nog niks over gelezen. Ik had al wel begrepen dat het vaak zo gaat. Op school bij Q zitten veel broertjes en zusjes van elkaar of oudere broers / zussen die daar hebben gezeten. Ook daar zijn de kinderen vaak heel erg verschillend van elkaar. We zien wel hoe t met M gaat. Door het leeftijdsverschil (ik denk in elk geval dat dat een grote reden is) weten we beter waar we bij M op moeten letten dan dat we dat bij Q wisten. Ook letten we met dingen doen niet echt op leeftijden maar gewoon waar ze (en haar zus ook hoor) interesse in heeft. Nu zit ze al de hele morgen met haar nieuwe playmobil te spelen, ze heeft een beetje geholpen met in elkaar zetten.
Ik snap je twijfel wel. Bij mijn middelste ook wel een beetje. De school is overtuigd, maar de ib-er zei: ‘van de laatste tien waarvan we het dachten bleken er slechts 2 ‘echt’ hb...’ Het maakt mij op zich niet uit, als ze naar aanleiding van het onderzoek maar met een goed plan komen. IQ an sich zegt ook weinig. Mijn oudste schijnt op een TIQ van 127 te zitten, met uitschieters naar de 140. Maar ze kan er weinig mee (tevens diagnose ass), dus tja... Hardop roepen heb ik echter nooit gedaan, behalve naaste familie, die weten het wel.
Geroepen is misschien ook wel iets overdreven, maar wij hebben het zelf aangekaart op school dat we daar aan denken en geprobeerd ze mee op dat spoor te krijgen. Dus als het niet zo blijkt te zijn dan zijn wij "van die ouders die hun kind ophemelen/pushen/noem het maar wat nog meer" in mijn eigen beleving. Als we handvaten krijgen hoe om te gaan met zijn gefrustreerde, emotionele, dramatische uitbarstingen dan hebben we eigenlijk al het meeste gewonnen met de onderzoeken voor dit moment.
Maar hoogbegaafdheid is écht niet alleen heel goed kunnen rekenen en schaken en automerken kennen. Vooral bij meisjes uit HB zich heel anders: een vlijmscherp inzicht in allerlei sociale structuren, de 'transfer' van kennis: een onderdeeltje uit een bepaalde situatie kunnen overzetten op een andere situatie en daar dan gevolgtrekkingen uit doen, hel snel overzicht hebben, een goed geheugen. Onze oudste praatte wel heel vroeg belachelijk goed, maar liep los met 14 maanden, kon pas op haar 4,5e los fietsen, weet echt nul automerken (maar zag dan wel weer toen ze twee was dat zowel onze auto als de scooter een leeuw als symbool hadden, dat is dus die transfer: in verschillende situaties overeenkomsten zien), en is getest en geobserveerd en niemand heeft er enige twijfel over dat ze hyperhoogbegaafd is. En nee, ze houdt helemaal niet van schaken en puzzelen, maar is juist heel creatief en beeldend bezig, bedenkt van alles, zingt liedjes in no time na etc. De jongste is wel iets duidelijker 'schools' slim, maar die durft ook meer te laten zien omdat ze niet wil onderdoen voor haar oudere zus.
Dat verbaast me eerlijk gezegd niet heel erg. Vanuit school wordt er natuurlijk anders gekeken dan een psycholoog/orthopedagoog doet. Op school vallen meestal de kinderen op die hoge CITO-scores halen en lekker meedoen. Laat dat nou net geen bepalend criterium zijn voor HB. Dat is ook een deel van de reden waarom hoogbegaafde kinderen het met regelmaat erg lastig hebben op school: daar worden dingen gevraagd die een HB-kind echt niet per se heel goed kan. Dat is wel een deel van het misverstand en de mismatch tussen school en kind (en de reden waarom ik de term "HB" probeer te normaliseren door hem juist wel te noemen ).
Dit herken ik idd bij mij kinderen. En dat maakt situaties soms triest. Mijn oudste is iq-technisch randje hb, legt verbanden, is heel creatief etc, maar heeft ook ass. De middelste is ‘schools-slim’ en iedereen vindt haar zoooooo knap! Mijn oudste wordt vaak echt te kort gedaan hierdoor (zitten ook nog eens bij elkaar in de klas...)
Dat gebeurt echt héél erg vaak. Leerkrachten krijgen op de PABO niet echt veel les in hoogbegaafdheid, en zijn er natuurlijk voor om kinderen iets te leren. Een kind dat dus de schoolse stof lekker doorloopt, goede cijfers haalt en prima meekomt is dus de kers op de taart voor een leerkracht en kan dus ook worden beoordeeld naar de gehanteerde meetlat (toetsen). Juist het creatieve denken en de verbanden leggen kan het voor een leerkracht die dat vervelend vindt of er gewoon niet veel vanaf weet heel erg lastig zijn: 'We zijn toch met dit onderwerp bezig, waarom haal je dat andere er nou weer bij? Daar gaat het nu helemaal niet over.' En een score van 127 betekent een bandbreedte van 123-131 of iets dergelijks, waarbinnen je kind met een zekerheid van 95% valt. Daarnaast is de harde grens van 130 op een IQ-test onder psychologen echt allang achterhaald, en een test is een momentopname en meet alleen maar wat de test meet. Het is een handig hulpmiddel, maar bijkomende gedragingen en houding van een kind vertellen ook zoveel! En even knuppel + hoenderhok: wie heeft de diagnose ASS gesteld bij je oudste? Had diegene ook verstand van HB? Een misdiagnose is niet zo zeldzaam als je zou denken. Uiteraard zijn er mensen die zowel HB zijn als ASS hebben, of dyslexie of AD(H)D, maar er is ook veel overlap in gedrag. Ken je 'Misdiagnoses van hoogbegaafde kinderen' van Webb? Je zou dat eens uit de bieb kunnen halen en kijken of je er iets in herkent. Het KAN (met grote nadruk op 'kan') zo zijn dat uitingen van een eventuele ASS verdwijnen in een passende omgeving (lees: voldoende uitdaging, waarin het kind voldoende autonomie kan uitoefenen binnen duidelijke grenzen).
Diagnose is gedaan via een ontwikkelingspsycholoog bij Dr Bosman (landelijk iets met specialisatie in ass/ad(h)d), dus op zich geloof ik de diagnose wel. Maar zal toch eens kijken naar het boek. Wat ik jammer vind is dat school voornamelijk kijkt naar haar gedrag en wel constateert dat ze het zwaar heeft, maar vooral lijkt te focussen op haar resultaten. Die zijn dus niet altijd 100%. Terwijl mijn dochter zelf zegt dat veel dingen onwijs makkelijk zijn. Maar omdat ze dus niet optimaal daarop scoort is de conclusie dat de nóg meer moet oefenen... Volgens mij is dit dus een misvatting, maar ja, wie ben ik? Ook denk ik: ze scoort voor visueel/ruimtelijk en verwerkingssnelheid een iq van beide 141. Kunnen die kwaliteiten niet ingezet worden op haar mogelijk zwakkere kanten? Ik mis enige creativiteit op school hierin.
Wat jammer dat school er zo on staat. Juist als iets makkelijk (en daardoor vaak saai) is ben je sneller minder geconcentreerd en ga je fouten maken. Is met de test geen advies aan school meegegeven voor hoe haar uit te kunnen dagen / helpen? Over de net geen 130 score, wat al is gezegd, dat is geen ‘harde’ eis he. Het gaat bij hb veel meer om de zijns-kenmerken dan alleen een cijfer. Bij Q op school zit ook wel een enkeling die net onder de 130 hebben gescoord.
Dit herken ik heel erg! Nu zit onze oudste op fulltime HB-onderwijs en daar wordt alles mega gecompact, dus echt drie sommen per dag, dan nog een kwartier taal en een kwartier iets anders. In totaal dus drie kwartier voor de basisvakken. De rest van de dag is verrijking. De projecten kunnen ingevuld worden op een manier die jouw sterke kanten aanspreekt. De benadering is dus ook veel positiever, waar op de andere school een creatieve denkwijze alleen maar lastig werd gevonden, want tijdvretend en buiten het curriculum vallend, wordt die hier juist toegejuicht, ook omdat de hele structuur erop is ingericht, dat snap ik ook. Onze oudste heeft jaren haar tafel ondergekliederd, zat om zich heen te kijken, scoorde prima maar niet alles foutloos (en dat is logisch, hè, je kunt altijd fouten maken en zéker als je niet-gecompact van alles moet herhalen wat je al kunt. Dan ben je dus de hele dag bezig met laten zien wat je al kunt, in plaats van dingen leren.) https://www.wijssein.nl/onderpresteren/hoogbegaafd-maar-gedemotiveerd-en-lage-prestaties/ Deze filmpjes maken wat mij betreft heel duidelijk hoe zo'n proces verloopt en dat je dus ook achter kunt gaan lopen qua stof. Je let even anderhalf jaar niet op omdat je het al snapt en dan ineens wordt er voortgeborduurd op iets wat je niet goed wist en dan zit je. Het geldt voor mij net zo goed als voor ieder ander: de bril waardoorheen je kijkt bepaalt wat je ziet. Een instelling die gespecialiseerd is in ASS/AD(H)D diagnosticeert dat sneller dan iemand die bepaald gedrag classificeert als HB.
Het verbijstert me altijd als ik lees hoezeer veel verhalen op elkaar lijken. Nu ook op de nieuwe school: je hoeft maar ergens over te beginnen en de herkenning is niet van de lucht. Heel erg verdrietig vind ik dat. En beschadigend voor kinderen (en gezin).